ตอนที่2

" จื่อเย่ เจ้ามีความคิดเห็นยังไง"

" ข้าต่ำต้อยไม่คู่ควรกับคุณหนูใหญ่ขอรับ"

หวังจื่อเย่รีบปฏิเสธทันที ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจ้าวถิงถิงชอบเขา แต่เขาไม่ได้ชอบนาง คนที่เขาชอบคือจ้าวฉู่หรันต่างหาก

" เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่สนใจเรื่องฐานะคู่ควรไม่คู่ควร ข้าไม่สน ข้าสนแค่ว่าข้าชอบเจ้าและข้าก็เลือกเจ้าแล้ว"

จ้าวถิงถิงพูดหนักแน่นส่งยิ้มให้หวังจื่อเย่ ก่อนจะมองหน้าจ้าวฉู่หรัน เห็นแววตาไม่พอใจอยู่ในดวงตาคู่นั้น

" ว่ายังไง เจ้าจะแต่งงานกับถิงเอ๋อไหม หากเจ้าไม่มีปัญหาอะไร ข้าจะให้เจ้ากับนางหมั้นหมายกันไว้ก่อน"

หวังจื่อเย่มีสีหน้าลำบากใจ เมื่อเห็นสายตากดดันของจ้าวฟาน เขาก็จำใจยอมรับ งานเลี้ยงในวันนี้แขกเหรื่อที่มาร่วมงานล้วนแต่เป็นขุนนางในราชสำนัก หากเขาปฏิเสธไม่เพียงแต่ทำให้จ้าวถิงถิงอับอาย แต่ยังทำให้จ้าวฟานต้องเสียหน้าอีกด้วย

" ขอรับ"

เขาตอบรับด้วยความไม่เต็มใจ สายตาจ้องมองจ้าวฉู่หรันที่กำลังมองเขาอยู่ นางส่งยิ้มบางๆให้ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับหม่นหมองผิดหวัง

" ดี ดี งั้นข้าขอประกาศให้ทุกคนรับรู้ วันนี้นอกจากจะเป็นงานวันเกิดข้าจ้าวฟานแล้วข้ายังมีข่าวดีแจ้งให้ทุกท่านทราบ จ้าวถิงถิงบุตรสาวคนโตของข้า คุณหนูใหญ่แห่งจวนตระกูลจ้าว กับหวังจื่อเย่เป็นคู่หมั้นหมายกัน ส่วนงานแต่งจะจัดขึ้นในเร็วๆนี้ ได้ฤกษ์เมื่อไหร่จะเรียนเชิญทุกท่านอีกที"

" พวกเราขอดื่มให้ใต้เท้าจ้าว ให้คุณหนูใหญ่กับคู่หมั้น"

" ดื่มๆ"

" จื่อเย่ ข้ากับเจ้าเป็นคู่หมั้นกันแล้ว ไหนหล่ะของแทนใจของข้า"

" ข้าไม่มี ท่านก็รู้ว่าข้าเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งในจวน กำพร้าบิดามารดาไม่มีของมีค่าอะไร "

" ข้าไม่ได้ต้องการของมีค่าสักหน่อย อะไรก็ได้ที่เป็นของของเจ้า ใช้เป็นของหมั้นข้า"

" ไว้ข้าจะไปหาซื้อมาให้วันหลัง"

" ได้ ข้าจะรอ"

นางยิ้มกว้างให้เขา ส่วนเขาได้แต่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ตอนเช้านางมาเดินเล่นในสวน เจอจ้าวฉู่หรันที่กำลังเดินมาพอดี

" พี่ถิงถิงท่านก็มาเดินเล่นเหมือนกันเหรอเจ้าคะ"

จ้าวถิงถิงไม่ตอบ สายตาจ้องมองไปที่ปิ่นปักผมสีขมพูบนหัวของจ้าวฉู่หรัน ก็จำได้ว่าปิ่นนั้นเป็นปิ่นที่นางหยิบขึ้นมาให้หวังจื่อเย่เลือก ระหว่างปิ่นสีชมพูกับปิ่นหยกสีเขียวนางเหมาะกับอันไหนมากกว่า และเขาก็เลือกปิ่นหยกสีเขียวให้นาง ไม่คิดว่าเขาจะเลือกปิ่นสีชมพูอีกอันมาให้จ้าวฉู่หรัน ก็ว่าอยู่ว่าทำไมวันนั้นเขาถึงไม่ได้ตามนางมาในทันที แต่บอกกับนัวนั่วว่ามีเรื่องต้องไปทำเรื่องที่ว่าคือกลับไปซื้อปิ่นปักผมอันนี้ให้จ้าวฉู่หรันสินะ

" พี่ถิงถิง"

นางหยิบปิ่นออกมาจากหัวของจ้าวฉู่หรัน

" พี่ถิงถิงปิ่นของข้า"

" ปิ่นนี้เป็นคู่หมั้นข้าให้เจ้าสินะ "

" ใช่ จื่อเย่ให้ข้า แต่นั่นมันก็ก่อนที่ท่านพ่อจะประกาศว่าท่านกับเขาเป็นคู่หมั้นกัน หากท่านอยากได้ท่านก็บอกให้เขาซื้อให้สิ ไม่ใช่มาแย่งของข้า"

เพล้ง จ้าวถิงถิงเขวี้ยงปิ่นทิ้งจนแตก ชิ้นส่วนกระจายไปถูกเท้าของหวังจื่อเย่ที่เดินมาพอดี เขามองเห็นจ้าวฉู่หรันร้องไห้ก้มเก็บชิ้นส่วนปิ่นที่แตก ก็ไม่พอใจจ้องหน้าจ้าวถิงถิง

" คุณหนูใหญ่เหตุใดต้องทำแบบนี้ด้วย"

" เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า แต่กลับซื้อของให้หญิงอื่น ข้าไม่ชอบ ทั้งที่ข้าเป็นคู่หมั้นของเจ้าแต่เจ้าไม่เคยซื้ออะไรให้ข้าเลย ปิ่นอันนี้ก็คือปิ่นอีกอันข้าให้เจ้าช่วยเลือกในวันนั้น ทีข้าเจ้าไม่ซื้อให้ แต่กลับซื้อให้นาง"

" ข้าบอกแล้วไงว่าวันหลังข้าจะซื้อให้ท่านอีกอย่าง ปิ่นอันนี้ข้าให้คุณหนูรองก่อนที่นายท่านจะประกาศว่าเราหมั้นกัน ฉะนั้นเรื่องนี้ข้าไม่ผิด คุณหนูรองก็ด้วย"

" แล้วใครผิด ข้างั้นสิ"

" ท่านรู้ดีแก่ใจ"

นางมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง ก่อนจะหันไปมองจ้าวฉู่หรันด้วยสายตาไม่พอใจ อยากจะดูสิว่าหากนางกับจ้าวฉู่หรันตกน้ำพร้อมกันเขาจะเลือกช่วยใคร นางเข้าไปดึงตัวจ้าวฉู่หรันกระโดดลงสระน้ำไปด้วยกัน 

" คุณหนู" " คุณหนู"

นัวนั่วกับผิงกั่วตกใจร้องเรียกคุณหนูของพวกนาง หวังจื่อเย่กับหยางหานรีบกระโดดลงน้ำลงไปช่วยจ้าวฉู่หรันที่กำลังจะจม ไม่มีใครสนใจช่วยจ้าวถิงถิงเลย 

จ้าวถิงถิงมองดูองครักษ์สองคนกำลังช่วยจ้าวฉู่หรันขึ้นจากน้ำ หยางหานเป็นองครักษ์ของจ้าวฉู่หรัน สมควรช่วยจ้าวฉู่หรันก็ถูกแล้ว แต่หวังจื่อเย่นี่สิ เขาเป็นทั้งองครักษ์และคู่หมั้นหมาดๆของนาง แต่ไม่สนใจนางว่าจะเป็นจะตายยังไง 

" คุณหนู"

ผิงกั่วรีบเข้าไปรับจ้าวฉู่หรัน

" คุณหนู จื่อเย่ทำไมเจ้าไม่ช่วยคุณหนูของข้า"

หวังจื่อเย่ได้สติหันไปมอง เห็นจ้าวถิงถิงยังอยู่ในน้ำมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ เขารีบกระโดดลงไปช่วย แต่จ้าวถิงถิงก็ปีนขึ้นไปเองก่อน เขารู้ว่านางว่ายน้ำเป็นยังไงก็ช่วยตัวเองได้ถึงได้เลือกช่วยจ้าวฉู่หรันที่ว่ายน้ำไม่เป็น ที่นางทำแบบนี้ก็เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากเขา

กลับถึงเรือนจ้าวถิงถิงเก็บตัวเงียบไม่พบใคร แม้แต่หมอจะมาดูอาการก็ไม่ให้เข้ามา

" ถิงเอ๋อนี่พ่อเอง ให้ข้าเข้าไปได้หรือไม่"

เห็นนางเงียบไม่ตอบจึงได้แต่ส่ายหัว

" เจ้าคอยดูแลนางให้ดี ถ้ามีอะไรก็ให้รีบไปเรียกข้า"

"เจ้าค่ะนายท่าน"

จ้าวฟานไปที่เรือนของจ้าวฉู่หรัน จ้าวซูฉีกำลังป้อนยานางอยู่

" เป็นอย่างไรบ้าง"

" แค่กแค่ก ท่านพ่อ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แค่กแค่ก"

" ท่านพี่ คุณหนูใหญ่นับวันยิ่งเอาแต่ใจเพียงเพราะปิ่นอันเดียวที่จื่อเย่ซื้อให้หรันเอ๋อ นางก็ไม่พอใจแย่งปิ่นไปทำลาย ยังทำให้หรันเอ๋อตกน้ำอีก หากท่านไม่ตักเตือนนางบ้างข้าเกรงว่า "

" เรื่องถิงเอ๋อข้าจะเตือนนางเองเจ้าไม่ต้องมายุ่ง เจ้าดูแลบุตรสาวเจ้าให้ดีเถอะ"

พูดจบก็เดินออกไป 

หวังจื่อเย่คุกเข่าอยู่ลานบ้าน เสื้อผ้าเปียกโชกยังไม่ได้เปลี่ยน

" เจ้าเป็นทั้งองครักษ์และคู่หมั้นของถิงเอ๋อเหตุใดถึงไม่ช่วยนาง แต่ไปกลับไปช่วยหรันเอ๋อ"

" ข้ารู้ว่าคุณหนูใหญ่ว่ายน้ำเป็นเอาตัวรอดได้ เลยเลือกช่วยคุณหนูรอง นางร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กรูปร่างผอมบาง ในน้ำก็หนาวเย็นนัก"

" ใช่ หรันเอ๋อว่ายน้ำไม่เป็น ส่วนถิงเอ๋อว่ายน้ำเป็น หรันเอ๋อร่างกายอ่อนแอถิงเอ๋อร่างกายแข็งแรง แต่เจ้าก็บอกนี่ว่าในน้ำมันหนาวเย็น ต่อให้ว่ายน้ำเป็นต่อให้แข็งแรงแต่นางก็เป็นสตรี ไม่ต้องพูดถึงในฐานะคู่หมั้น แต่พูดถึงในฐานะองครักษ์ เจ้าบกพร่องต่อหน้าที่ไม่ดูแลปกป้องนาง หรันเอ๋อมีหยางหานเป็นองครักษ์ ถึงเจ้าไม่ช่วยนางยังไงเขาก็ต้องช่วยนางอยู่แล้ว เอ่อถง ลงโทษโบยเขา50ที"

" ขอรับนายท่าน"

เสียงไม้กระทบเนื้อดังทั่วทั่งบริเวณลานกว้าง กลิ่นคาวเลือดฟุ้งออกมา แผ่นหลังของหวังจื่อเย่แตกยับ เขากัดฟันแน่นไม่เปล่งเสียงร้องสักแอะ ถึงต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้เขาก็จะทำอย่างเดิม ช่วยคนที่เขารัก จ้าวฉู่หรัน