All Chapters of นางร้ายพ่ายรัก ดวงใจรัชทายาท: Chapter 11 - Chapter 20

หงเหม่ยหลงออกจากกลุ่มคนเมื่อครู่มาได้ระยะหนึ่ง จนมั่นใจว่าไม่มีใครเห็นนางแล้ว นางจึงนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อพักเอาแรงหญิงสาวเพียงนั่งหลับตานิ่งๆอยู่อย่างนั้น ภาพเมื่อครั้งที่บิดาของนางฟาดพลังฝ่ามือใส่นาง จนนางกระเด็นตกหน้าผา ตอนนั้นร่างกายของนางบอบช้ำมาส่วนหนึ่งแล้ว ต่อมานางยังเผลอใช้พลังฝ่ามือโดยที่ร่างกายยังไม่พร้อมตอนอยู่ที่ริมแม่น้ำ ร่างกายของนางจึงยิ่งบอบช้ำหนักกว่าเดิม ยามนี้นางยังไม่อยากขยับไปไหนจริงๆหญิงสาวยังคงนั่งหลับตา ปลดปล่อยร่างกายให้เอนซบกับต้นไม้ใหญ่อยู่อย่างนั้นท่ามกลางแมกไม้ภายใต้ขุนเขา สายลมพัดเอื่อยเฉื่อยกระทบใบหน้าซีดเซียว หญิงสาวเพียงปล่อยให้ธรรมชาติเป็นตัวเยียวยาให้กับร่างกายที่อ่อนแรงทันใดนั้น เหมือนเสียงลมดังวูบอยู่ข้างหู พร้อมกับโลกหมุนกลับด้าน หงเหม่ยหลงลืมตาขึ้น พบว่าร่างของตนถูกอุ้มขึ้นโดยบุรุษผู้หนึ่งน่าแปลกใจยิ่ง ทำไมนางไม่รู้ตัวอาจเป็นเพราะนางใช้กำลังออกไปจนเกินตัวกระมังหญิงสาวคิดในใจขณะมองออกไปว่าใครกันที่เข้าถึงตัวนางอย่างอุกอาจ“เป็นท่าน” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร“เป็นข้าเอง” หลี่ซ่งหมินตอบพร้อมกับยกร่างของหงเหม่ยหลงหมุนตัวขึ้

ท่ามกลางเมืองใหญ่ คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจำนวนมากเดินเบียดเสียดกันไปมา หงเหม่ยหลงยังคงเดินตระเวนไปรอบๆ อย่างไม่รู้ทิศว่าจะไปทางไหนดีหญิงสาวสังเกตผู้คนที่เดินผ่านตนเองไป แต่ละคนมองนางหัวจรดเท้า บางคนทำหน้าเหมือนเหม็นอะไรสักอย่างจากตัวนางหญิงสาวก้มลงมองตนเองจึงนึกขึ้นได้ว่าภายใต้ชุดสีน้ำเงินเข้มของตนนั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิต เพียงแต่ว่ามันมองไม่เห็นคราบก็เท่านั้นกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณเมื่อนางเดินผ่าน เป็นที่สังเกตของผู้คนต่างๆ หงเหม่ยหลงพลันคิดได้แล้วว่านางต้องทำอะไรซักอย่างกับกลิ่นพวกนี้ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หงเหม่ยหลงเดินมาตามทางเรื่อยๆจนเจอโรงเตี้ยมตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเมื่อหญิงสาวกวาดสายตามองเข้าไปข้างใน พบว่าด้านในของโรงเตี้ยมแห่งนี้นั้นคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย และเมื่อมองออกมาด้านนอกก็เห็นรถม้าคันคุ้นตาที่ตนนั่งมาจอดนิ่งอยู่บุรุษผู้นั้นน่าจะพักอยู่ที่นี่สินะ หญิงสาวคิดในใจ พลางตัดสินใจเดินออกไปจากโรงเตี้ยมแห่งนี้เนื่องจากนางสังเกตแล้วว่าจำนวนคนที่มากมายอย่างนี้ย่อมเป็นที่แน่นอนว่าโรงเตี้ยมแห่งนี้น่าจะไม่มีที่ว่างหรือห้องว่างใดๆให้นางได้แอบเข้าไปได้แล้ว จำเพาะกลุ่มคนที่

เขาก้มมองใบหน้านางในระยะประชิดก่อนจะรั้งเอวหญิงสาวเข้ามาหาลำตัวของเขาให้แน่นขึ้นด้วยมือข้างหนึ่งหญิงสาวถึงกับชะงักกึกหลี่ซ่งหมินใช้ความเร็วด้วยมืออีกข้างเอื้อมขึ้นไปบริเวณท้ายทอยของหญิงสาว ก่อนจะโน้มริมฝีปากอุ่นจัดของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากอิ่มนุ่มของนางอย่างสุดจะกลั้นอารมณ์บางอย่างหือ!หงเหม่ยหลงอุทานในใจ มิได้เปล่งเสียงใดๆออกมาเพราะริมฝีปากถูกปิดอยู่ด้วยริมฝีปากของอีกฝ่ายกระแสบางอย่างเริ่มก่อตัวกับหญิงสาวเช่นกันหลี่ซ่งหมินรวบร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด มือข้างหนึ่งจับศีรษะของนางเพื่อให้ใบหน้าของนางปรับทิศทางตามการจูบของเขา เขาสัมผัสได้ถึงความหอมหวาน นุ่มนวลชวนหลงไหล ความเสียวซ่าน และอีกหลายความรู้สึกที่มิอาจบรรยาย มิอาจห้ามใจ มืออีกข้างที่เดิมทีอยู่ที่เอวบางค่อยๆเลื่อนขึ้นไปตามแผ่นหลังนวลเนียน ริมฝีปากยังคงไล้เลียอย่างเอาแต่ใจ เรือนกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของชายหนุ่มเบียดเสียดกับร่างที่มีผ้าน้อยชิ้นเปียกปอนของหญิงสาวอยู่อย่างนั้นและการกระทำของชายหนุ่มก็กำลังสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดให้หงเหม่ยหลงอยู่ไม่น้อยอยู่เช่นเดียวกันมันเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ที่นางรู้อยู่ว่าสักวันจะต้องเจอ แต

“ทูลองค์ชาย พวกโจรป่าพวกนั้นโดนว่าจ้างมาจากบุคคลคนหนึ่งที่ชื่อว่าตงซิ่วพะย่ะค่ะ”ทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้นหลังจากทำความเคารพต่อองค์ชายหลี่ซ่งหมินผู้เป็นนายของเขา“อืม” หลี่ซ่งหมินกล่าวรับคำรายงานของนายทหาร ด้วยใบหน้าสงบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆเขายืนอยู่ที่ริมระเบียงภายในวังอันใหญ่โตของเขาในท่วงท่าสง่างามดั่งเช่นปกติ สองมือไขว้กันไว้ที่ด้านหลัง เบื้องหน้าของเขาคือสวนบุปผานานาพรรณ มีบรรดาสาวใช้และนางกำนัลของเขากลุ่มหนึ่งกำลังคุยกันด้วยท่าทางสนุกสนานอยู่กลางสวนนั่น หลายวันแล้วที่เขากลับเข้ามาในวังของเขา ทุกอย่างกลับเข้าสู่บรรยากาศเดิมๆ ในสถานที่เดิมๆ มีเพียงอารมณ์ของเขาที่ยังคงหงุดหงิดกับอะไรบางอย่าง เขายังไม่เหมือนเดิม…หลี่ซ่งหมินเพียงยืนฟังทหารของเขากล่าวรายงานนิ่งๆไม่ไหวติงใดๆ“กระหม่อมนำทหารออกไปหวังว่าจะนำตัวตงซิ่วมา คาดไม่ถึง ตงซิ่วผู้นั้นถูกสังหารไปก่อนหน้าแล้ว คาดว่าน่าจะมีคนอยู่เบื้องหลังตงซิ่วผู้นี้ อีกสองถึงสามทอด นอกจากนั้นยังมีกลุ่มชายชุดดำ...” นายทหารคนเดิมยังคงกล่าวรายงานอย่างต่อเนื่อง ด้วยท่าทางขึงขังแน่วแน่ แม้ผู้ฟังจะมิได้หันหน้ามาหาตนหลี่ซ่งหมินเพียงยืนหลับตานิ่งๆถอนห

“องค์หญิงทรงเย็นพระทัยไว้เพคะ เพื่อตำแหน่งฮองเฮาในภายภาคหน้านะเพคะ”นางกำนัลส่วนตัวของเว่ยฟางกล่าวอย่างเอาใจ เมื่อเดินออกมาจากห้องหนังสือของหลี่ซ่งหมิน“องค์ชายนะองค์ชาย ทรงเย็นชาจริงๆเชียว” เว่ยฟางยังคงบ่นอย่างขัดใจกับกิริยาของหลี่ซ่งหมินที่แสดงออกต่อนางเมื่อครู่เพล้ง!เสียงถ้วยขนมหลุดออกจากถาดจนหล่นกระทบพื้นแตกกระจายเสียงดัง เหตุเพราะเว่ยฟางมัวแต่เดินไปก้มหน้าบ่นไปจึงชนเข้ากับเสี่ยวอิงสาวใช้ตัวน้อยนางหนึ่งที่ถือถาดใส่ถ้วยขนมเดินมาอย่างพอดิบพอดี“เจ้าเดินอย่างไรกันเนี่ย” เสียงเว่ยฟางกล่าวอย่างขัดใจ ทำเอาเสี่ยวอิงถึงกับหน้าถอดสีนางกำนัลคนสนิทของเว่ยฟางไม่รอช้ารีบสมทบในทันที “เจ้าเด็กซุมซ่าม เห็นไหมว่าชุดองค์หญิงแพงแค่ไหน ขนมของเจ้ากระเด็นใส่องค์หญิงแล้วเนี่ย” นางพูดขึ้นอย่างเบ่งบารมี เพราะถือตนเป็นคนสนิทและอายุเยอะกว่าคู่กรณีสาวน้อยเสี่ยวอิงรีบเอ่ยอย่างร้อนรน “ขอประทานอภัยเพคะ องค์หญิง หม่อมฉัน เอ่อ...หม่อมฉัน”เสี่ยวอิงพลางคุกเข่าก้มหน้าแนบพื้น นางไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่นางไม่ผิดนะ นางเดินของนางอยู่ดีๆ องค์หญิงเป็นฝ่ายมาชนนางเองต่างหาก เสี่ยวอิงแค่คิดในใจมิได้เอ่ยออกมานางกำนัลคน