All Chapters of จอมใจจอมมาร: Chapter 31 - Chapter 40

สองคืนอันหนาวเย็นผ่านพ้นไปยามสายของอีกวันผ่านเข้ามา แม้ตะวันจะอยู่สูงลิบยิ่งกว่าพื้นดินด้านบนของหน้าผา แต่ก็มีมากพอที่จะพาแสงแดดทอประกายเจิดจ้าจากฟากฟ้าส่องสว่างไปจนทั่วไม่เว้นแม้แต่ภายในถ้ำเย็นเยียบ ที่มีปากถ้ำรองรับแสงแดดอันอบอุ่นเหม่ยหลินนอนพลิกตัวคราหนึ่ง ก่อนจะสะดุ้งตกใจตื่นนางลืมตาขึ้นมาแล้วกะพริบเบาๆ เห็นรอบกายเป็นถ้ำเย็นเยียบ เมื่อหันซ้ายแลขวาก็พบว่ามีนางนอนอยู่คนเดียว ไร้เงาร่างสูงสง่าของใครบางคนหญิงสาวจำได้ด้วยสติน้อยนิดอันเลือนรางก่อนหน้า ตั้งแต่ในน้ำดำมืดลึกลับที่นางกำลังจมดิ่ง พี่หงพุ่งตัวเข้ามาจับกระชากนางขึ้นไป คล้ายฝ่ามือมัจจุราชที่ลากนางออกจากขุมนรก นางที่กำลังหวาดกลัวจนขาดสติเอาแต่ซุกซบแผงอกเขา แล้วร่ำไห้ปานขาดใจอย่างไม่อาจควบคุมได้ หลังจากนั้นนางก็สลบไปเหม่ยหลินเริ่มขมวดคิ้วพันกันแน่น ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วลูบคลำเนื้อตัว เมื่อภาพอันพร่าเลือนอีกภาพพลันปรากฏ เป็นภาพที่นางเปลือยเปล่าตัวเย็นเยียบ ซุกซบอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของพี่หง ที่มีสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างกันนางในยามนั้นคล้ายกับเห็นแผงอกตึงแน่นกับวงแขนกำยำในระยะแค่ปลายจมูก ความกรุ่นร้อนบางอย่างแผ่คลุมไปทั่วร

ภายใต้หุบเหวลึกที่ห้อมล้อมไปด้วยป่ารกทึบอับชื้นเยื้องจากปากถ้ำขนาดย่อมไม่ไกล มีหนึ่งบุรุษรูปร่างสง่างามท่าทางกร้าวแกร่งกับนกประหลาดตัวใหญ่ทรงพลัง สร้างความน่าสะพรึงในครรลองสายตาของสัตว์ป่าน้อยใหญ่ มิให้ย่างกรายเข้ามาใกล้ หากแต่สตรีงดงามท่าทางอ่อนหวานกลับพาเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นเดินเข้ามาแล้วยืนเคียงข้าง หาได้หวาดหวั่นแต่อย่างใด นางคลี่ยิ้มหยาดเยิ้มพร้อมดวงตาฉ่ำชื้นเอ่ยเรียกเสียงหวาน“พี่หง”เหม่ยหลินดีใจเหลือเกินที่เขาไม่ทอดทิ้งกัน ก่อนหน้าที่มองหาเขาในถ้ำแล้วไม่เจอ หัวใจของนางคล้ายกับจะหลุดออกมานอกอก รู้สึกหวาดกลัวไปหมด แต่เมื่อเดินออกมานอกถ้ำแล้วเห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ หัวใจของนางพลันเต้นแรงจนไม่อาจควบคุม รู้สึกอุ่นซ่านไปทั่วทั้งโพรงอก“ท่านอยู่ที่นี่ ข้าเกรงว่าท่านจะไปเสียแล้ว...” ข้ามิอาจทนหากมองไม่เห็นท่าน นางมิกล้าเอ่ยจนจบประโยค แค่นี้นางก็ไร้ซึ่งการเก็บอารมณ์อันใดจนเกินงามมากนักเมื่อฉุกคิดได้ หญิงสาวจึงยืนอย่างสำรวม กิริยาสงบเฉกเช่นสตรีชั้นสูง ท่าทางขยับตัวเผยความสง่างามให้ได้เห็น นางพยายามเก็บข่มอารมณ์ทุกอย่าง นางก้มหน้า มิกล้าสบตา ภายใต้แพขนตางามงอน ซ่อนพวงแก้มที่แดงระเรื่อเอาไ

เวลาผ่านไปอีกเพียงครึ่งชั่วยาม[1]เมื่อสังเกตได้แล้วว่าสตรีร่างบางที่อ้อนแอ้นอรชรเหลือเกิน กำลังเดินโอนเอนหมดเรี่ยวหมดแรง หงซือกวนจึงเลิกกลั่นแกล้งคนงามแล้วเอ่ยสั่งให้นกประหลาดไปหาอาหาร สัญญาณที่สั่งการก็มิได้มีอันใดมาก เขาแค่บอกมันว่า ไปหาของกินมา น่าแปลกนักที่เจ้านักตัวใหญ่ฟังคำเขาได้เป็นอย่างดี ความผูกพันอันไร้ที่มากลับแน่นหนาแม้มิได้สืบสาว เจ้านกแสนรู้รีบกางปีกโบกสะบัดบินจากไปอย่างปราดเปรียว สายตาคมเฉี่ยวของชายหนุ่มจึงกลับมาสนใจในตัวหญิงสาวที่มีความพยายามมากนัก กับการเดินตามเขาด้วยลำแข้งของตนเองนางไม่แม้แต่จะปริปากบ่นว่าเหนื่อยหรือเจ็บ ทั้งๆ ที่นางมักจะร้องไห้คล้ายกับสั่งน้ำตาได้หงซือกวนจึงหยุดเดินแล้วยืนกอดอกพิงร่างสูงสง่ากับต้นไม้ใหญ่อยู่นิ่งๆ เขายืนมองสตรีที่กำลังเดินไปล้มไปอยู่ไม่ไกลกัน สายตาคมกวาดมองนางไปทั่วเรือนร่าง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ปลายเท้าเล็กของนาง ซึ่งคาดว่าน่าจะบวมไม่มากก็น้อยอันที่จริง หากเขาเดินแบบปกติ เกรงว่าเจ้าของร่างนุ่มนิ่มคงตามไม่ทันเป็นแน่ เขาจึงเดินไปหยุดไปเสียหลายก้าว เพื่อรอนางให้เดินตามมา ยิ่งได้เห็นใบหน้างดงามแดงซ่านไปหมด เหงื่อกาฬไหลหยดพร่างพราวไปทั่ว

บนยอดหน้าผาสูงชันเฟิงหลิวนั่งเป่าเซียวหยกอยู่บนต้นไม้ใหญ่ด้วยบทเพลงเศร้าสลด ดวงตาดอกท้อบนใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความเสียใจและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ที่เขาทำผิดพลาดอย่างมหันต์ลงไป เขามิได้ตั้งใจจะให้เหตุการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้ เขาเพียงแค่อยากชมฝีมือของผู้เยี่ยมยุทธ์ก็เท่านั้น มิได้ต้องการสังหารใคร และยิ่งไม่ต้องการเป็นต้นเหตุให้เจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ต้องตกหน้าผาตายไปพร้อมคนรักเยี่ยงนั้นอ่า...ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดชายหนุ่มจึงเป่าเซียวเสียงทุ้มกังวานดังไปทั่ว เหล่าหมาป่าต่างพร้อมใจกันเห่าหอนโหยหวนชวนสยองไปทั้งผืนป่าเพียงครู่ต่อมา เมื่อครวญเสียงเพลงอย่างอาลัยอาวรณ์จนพอใจ เฟิงหลิวจึงใช้วิชาตัวเบากระโดดลงมาจากต้นไม้สูงใหญ่เหนือยอดผาสูงชัน ไปยังริมหน้าผาแห่งนั้น สายตาของเขาพยายามมองลึกลงไปยังหุบเหวไร้ก้น หมายจะได้เห็นเจ้านกประหลาดตัวใหญ่บินโฉบไปมา ในใจคิดเพียงว่ามันอาจจะยังไม่ตายตามนายของมันไป แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังมิได้เห็นแม้แต่เงาของมันบินถลากางปีกอย่างสง่าไม่ว่าจากทิศทางใดเจ้าของเซียวหยกผู้เป็นต้นเหตุให้เกิดเหตุการณ์อันน่าเศร้าใจ ทำได้เพียงหมุนกายเดินจากไปอย่างเงียบงัน ทิ้งเอาไว้เพียงป้าย

มุมปากบางเฉียบของเฉียงยวิ๋นพลันยกโค้งหึหึ! รอยล้อของรถม้าที่เขาตามแกะรอยมาจากในวัดแห่งนั้น หายไปในหุบเหวลึกถึงเพียงนี้ ทั้งยังมีซากศพหมาป่าเต็มไปหมด ไม่บอกก็รู้ว่า รถม้าขององค์หญิงคงไม่แคล้วถูกหมาป่ารุมขย้ำจนเตลิดตกเหวและศพขององค์หญิงจักแหลกเหลวปานใดในขณะที่เฉียงยวิ๋นกำลังยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ ในการตายได้อย่างแนบเนียนขององค์หญิงโจวเหม่ยหลิน เสียงทุ้มห้าวของชายชุดดำคนเดิมพลันเอ่ย “เรียนใต้เท้า ทางนี้มีป้ายศพปักอยู่ขอรับ” จบคำก็เบนสายตาไปทางหลุมศพที่สร้างขึ้นแบบเรียบง่ายโดยการนำหินมาวางเรียงรายยกสูง ซึ่งมีด้วยกันสามหลุมศพหน้าหลุมศพทั้งสามมีป้ายไม้ตั้งอยู่ แผ่นแรกสลักคำว่าหญิงคนรัก แผ่นที่สองสลักคำว่านกประหลาด และแผ่นที่สามคำว่าหงซือกวนชายชุดดำรู้สึกสะดุดกับนามบนป้ายศพแผ่นสุดท้ายยิ่งนัก เขาถึงกับกลอกตาไปมาครุ่นคิด นามนี้คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยได้ยินมาก่อน น่าจะเป็นนามของผู้ยิ่งใหญ่สักคนหนึ่ง ใครกันนะ!แต่ยังมิทันที่ชายชุดดำจะคิดการณ์อันใด เสียงหัวเราะแหลมสูงพลันดังจนเสียดแทงแก้วหูไปหมดเฉียงยวิ๋นหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย ในใจรู้สึกยินดีปรีดาเสียยิ่งกว่าได้เสพสมกับบุรุษในคราเดียว