All Chapters of จอมใจจอมมาร: Chapter 11 - Chapter 20

บุรุษลึกลับแซ่หงยังคงยืนตระหง่านนิ่งขึงอยู่กับที่ เยื้องไปเพียงนิดกับร่างระหงของเหม่ยหลินเขายืนด้วยท่วงท่างามสง่าไม่ต่างจากบุรุษสูงศักดิ์ แต่ทว่ากลับให้ความรู้สึกเสมือนเขาเป็นมัจจุราชจากขุมนรกกระนั้น ภายใต้รูปโฉมหล่อเหลาแผ่อำนาจและกลิ่นอายสังหารเข้มข้นฉายชัด สายตาคมเฉี่ยวคล้ายดวงตาพญาราชสีห์มองไปยังร่างไร้วิญญาณของบ่าวไพร่ทั้งหลายที่นอนแน่นิ่งแนบพื้น เขามองด้วยท่าทางเรียบเฉย แววตาของเขาเย็นเยียบเขาเพียงแค่ตวัดฝ่ามือชั่วอึดใจ ไยถึงได้คร่าชีวิตของเหล่าผู้คนได้ง่ายดายคล้ายผักปลา มิได้ยินกระทั่งเสียงกรีดร้องด้วยซ้ำเหม่ยหลินยังคงนิ่งอึ้งเงียบงันไร้เส้นเสียงไร้กระทั่งลืมหายใจ พลางเงยหน้าสวยหวานขึ้นมองบุรุษลึกลับด้านข้างอย่างตระหนกตกใจเนื้อตัวสั่นเทานางเห็นเขาแค่ยืนอยู่นิ่งๆ ด้วยท่าทางเคร่งขรึมเย็นชา เสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขาคล้ายดังรูปสลักงดงามแต่ทว่าน่าเกรงขามถึงสิบส่วนหญิงสาวแหงนใบหน้ามองชายหนุ่มด้านข้างอยู่อย่างนั้น นางไม่กล้าขยับเรือนกายแม้แต่ลมหายใจยังไม่กล้าปล่อยออกมาบุรุษแซ่หงปรายสายตาคมเฉี่ยวมองสตรีด้านข้างเพียงปราดเดียวอย่างไม่สนใจนำพาอันใดกับอาการสั่นไหวรุนแรงของนาง เข

เหม่ยหลินได้แต่พยายามพยุงร่างอ่อนแรงของตนเองเอาไว้จนสุดกำลัง นางเพียงเงยหน้าขึ้นมองบุรุษลึกลับที่บัดนี้กำลังยืนมองนางนิ่งงัน สายตาคมเฉี่ยวของเขากำลังมองมาทางนางอย่างเยือกเย็นเหม่ยหลินไม่สามารถทำสิ่งใดได้มากไปกว่านี้ นางทำได้เพียงเงยหน้ามองตอบสบสายตาของเขานิ่งงันไม่ต่างกันนางมองเขาด้วยสายตาพร่ามัว ดวงตาของนางกำลังเต็มไปด้วยม่านน้ำสีใสที่นางพยายามแล้วที่จะเก็บข่มมันเอาไว้เพียงครู่ภาพของบุรุษตรงหน้าที่เหม่ยหลินได้เห็นผ่านน้ำตาพลันนั่งลงอยู่ใกล้ๆ กันกับนางเขายกฝ่ามือขึ้นจับหน้าอกของเขาก่อนจะค่อยๆ นั่งลงพร้อมกับอาการไอออกมาเป็นโลหิตสีแดงฉานปนดำจากริมฝีปากได้รูปของเขาเหม่ยหลินได้เห็นยิ่งตาโตตกใจพลันถลาร่างงามเข้าหาแล้วรีบเอื้อมมือสั่นเทาของนางขึ้นจับประคองช่วงไหล่กว้างใหญ่ของเขาด้วยสัญชาตญาณอย่างลืมตัวลืมความกลัวเกรงของตนไปนางลูบแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาด้วยสัญชาตญาณของนางที่มีเช่นเดียวกันหญิงสาวยังคงไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดในขณะที่ชายหนุ่มก็ยังคงไว้ซึ่งท่าทางน่ากลัวน่าหวาดหวั่นน่ายำเกรงเขาเพียงปรายสายตาคมเฉี่ยวมองใบหน้าของเหม่ยหลินนิ่งงันและปล่อยให้นางลูบแผ่นหลังกว้างใหญ่ให้เขาไปมิได้

“ถึงแม้ว่าท่านจะมีฝีมือร้ายกาจ แต่ถ้าหากท่านสังหารมิตรแล้วหลงเชื่อศัตรู” นางกำลังรู้สึกเป็นห่วงเขาอย่างบอกไม่ถูก“ข้าไม่เป็นไร” บุรุษร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม เมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้นออกมาจากสตรีบอบบางท่าทางอ่อนแอเหลือเกินตรงหน้าเหม่ยหลินได้ยินอย่างนั้นจึงชะงักไป นางพลันระลึกได้ว่าตนเอ่ยคำเกินงาม จึงทำได้แค่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำหลุบดวงตาสวยหวานซ่อนเอาไว้ใต้เปลือกตาอย่างนึกอับอายขึ้นมาหลายส่วน“เช่นนั้น...ข้า...เอ่อ...” นางเอ่ยออกมาเสียงเบายิ่งกว่าเดิม “ข้าลาก่อน พี่หง[1]โปรดระวังตัว”บุรุษคมเข้มที่ถูกเรียกขานนามว่าพี่หงถึงกับชะงักไปพลางก้มหน้าลงมองสตรีตรงหน้านิ่งขึงยิ่งกว่าเดิมถึงแม้ว่าเขาจะจำสิ่งใดเกี่ยวกับตัวตนของเขายังมิได้ แต่เขาก็มั่นใจอยู่หลายส่วนว่า ไม่เคยมีใครกล้าบังอาจเรียกขานนามเขาว่าอย่างนี้แน่นอนมันช่างระคายหูสิ้นดี!แต่ถึงกระนั้น เขาก็เพียงพยักหน้าน้อยๆ ส่งกลับไปเหม่ยหลินยังคงก้มหน้าลงต่ำพวงแก้มเริ่มขึ้นสี นางหมุนกายเบาๆ เพื่อเดินจากไปอย่างเงียบงันบุรุษที่มีนามใหม่ว่าพี่หงเพียงมองตามร่างระหงงดงามเดินจากไปอย่างเงียบงันไม่ต่างกันเ

นางจะทำอะไรได้นางคงต้องตายไปแต่เพียงอึดใจต่อมา เสียงตึงตังของรถม้าที่เคลื่อนตัวรุนแรงพลันหายไป เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดินพลันเงียบลง เสียงล้อเลื่อนของรถม้าพลันหยุดหมุนทุกอย่างคล้ายกับเวลาหยุดเดินทางกะทันหัน ร่างของนางกระแทกกับตัวรถจนรู้สึกเจ็บไปหมดเหม่ยหลินถึงกับชะงักค้างนิ่งงันก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางสังเกตได้ถึงความผิดปกติได้อีกคราแต่ทว่ามันมิใช่เสียงที่ดังอื้ออึงในใบหูแต่อย่างใด มันมิใช่เสียงลมกรรโชกแรงคล้ายตกจากที่สูงแต่อย่างใดและเพียงอึดใจต่อมารถม้าของนางก็พลันขยับได้อีกครา แต่ครั้งนี้การเคลื่อนตัวของรถม้าพลันเปลี่ยนไป ทั้งยังคล้ายกับว่าหมุนเปลี่ยนทิศทางการขับเคลื่อนเหม่ยหลินกะพริบตาขึ้นลงเบาๆ เพื่อไล่ม่านน้ำตาให้ตกไป พลางขยับกายมาเปิดผ้าม่านตรงด้านหน้าของรถม้าออก เพื่อมองดูทางด้านนอกของรถม้าในทันทีและแล้วหญิงสาวถึงกับตกตะลึง ร่างบางแข็งค้างในบัดดล เมื่อด้านหน้าของรถม้าของนางพลันปรากฏเงาร่างของบุคคลซึ่งก่อนหน้านั้นไม่มีบุรุษลึกลับรูปร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีดำทมิฬกำลังนั่งบังคับม้าอยู่ตรงนั้น ตรงตำแหน่งด้านหน้าของรถม้านั่น เขาเพียงนั่งนิ่งๆ บังคับม้าให้วิ่งเยาะๆ ไป

เวลาหนึ่งชั่วยามผ่านไปเสียงเกือกม้ายังคงย่ำกับพื้นดินเมื่อมันวิ่งเหยาะๆ ไปตามทาง เสียงล้อเลื่อนยังคงหมุนกระทบกระทั่งกับก้อนหินก้อนดินมาตามรายทางเหม่ยหลินยังคงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ภายในรถม้าในขณะที่บุรุษลึกลับตัวโตสูงใหญ่เพียงนั่งบังคับม้าอยู่นิ่งๆ เฉกเช่นดังเดิมระยะห่างของคนสองคนมีเพียงแค่ผ้าม่านของรถม้ากางกั้น ขณะรถม้าวิ่งไปตามทางมีสายลมพัดผ่านจนผ้าม่านของรถม้าเปิดออก เหม่ยหลินสังเกตเห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ตั้งตรงอย่างสง่างามของพี่หงของนางแค่เพียงรำไรนางเห็นแค่เพียงรำไรเท่านั้นจริงๆ แต่ทว่ากลับทำให้นางอบอุ่นในหัวใจได้อย่างประหลาดเขาเป็นใครมาจากไหนนางยังไม่รู้ กระทั่งตัวเขาก็ยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวตนแท้จริงของเขาเองเช่นกันอันที่จริงนางไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า ขนาดนางกำนัลคนสนิทที่นางไว้ใจยังคิดจะฆ่านาง เหล่าบ่าวไพร่ที่ติดตามล้วนถูกซื้อตัวไปด้วยค่าหัวนางแต่ทว่ากับเขานางกลับไว้ใจ ทั้งยังรู้สึกอุ่นใจ ถึงแม้ว่านางจะมองเห็นแผ่นหลังของเขาแค่เพียงรำไร หาได้ชัดเจนถนัดตาเหม่ยหลินเพียงนั่งนิ่งๆ อย่างสงบเสงี่ยม ทว่าเรียวคิ้วเหนือดวงตาคู่หวานขมวดพันกันน้อยๆ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้านวลเนี