บททั้งหมดของ รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: บทที่ 21 - บทที่ 30

ทว่า นับว่าเขาเองก็ฉลาดมาก ในเมื่อหยางเฉินให้เขาชี้แนะ เช่นนั้นก็บอกกุ้ยเฟยว่า องค์รัชทายาทเองก็พึงใจบุตรสาวของเขา หากท่านจัดการองค์รัชทายาทไม่ได้ เช่นนั้นบุตรสาวของข้าก็จะไม่แต่งกับองค์ชายรองเมื่อเซวียกุ้ยเฟยได้ทราบข่าวนี้ ก็โกรธจนขว้างถ้วยแก้วหลิวหลีที่ฮ่องเต้พระราชทานให้แตกละเอียดทันที ด่าทอซ่างกวนหลินว่าเป็นเฒ่าหน้าด้านไร้คุณธรรมโดยตรง ถึงขั้นเอาองค์รัชทายาทมาเป็นข้ออ้าง……ในเรือนด้านหลังของจวนอัครมหาเสนาบดีซ่างกวนซืออินสวมชุดผ้าแพรสีชมพูลูกท้อ ด้านล่างสวมกระโปรงครึ่งท่อนสีขาวมุกเข้าคู่กัน บนใบหน้ารูปไข่ที่ขาวผ่องอ่อนนุ่มดุจหยก ปรากฏลักยิ้มบาง ๆ คู่หนึ่ง สองแก้มแดงระเรื่อดั่งดอกโบตั๋นที่เรียบง่ายสง่างามคนตางอนยาวกะพริบอย่างแผ่วเบา เมื่อเหลียวมองไปมา ดวงตาก็เปล่งประกายเจิดจ้า ในดวงตางดงามแบ่งสีขาวดำชัดเจน ใสกระจ่างเจิดจรัส เปล่งประกายเสน่ห์อันอ่อนเยาว์ของดรุณีน้อยคนงาม ให้ความรู้สึกสูงศักดิ์และสง่างามที่ไม่มีผู้ใดล่วงเกินได้แถบผ้ากว้างสีขาวสะอาด มัดผมดำสนิทที่ยาวสลวยถึงเอวอย่างหลวม ๆ แผ่รัศมีดุจเทพเซียนออกมา ไข่มุกบนหน้าผาก บางครั้งมีหนึ่งถึงสองเม็ดที่กระเด้งออกมาอย่างไม่

ซ่างกวนฮูหยินอธิบายอย่างละเอียดซ่างกวนซืออินเฉลียวฉลาด เข้าใจความหมายในนั้นทันที พยักหน้าพลางเอ่ยตอบว่า “ท่านแม่ ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ”“องค์รัชทายาทนั่นก็เป็นคนฉลาด ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีวรยุทธ์ ซ้ำยังเป็นคนพิการ แต่สมองว่องไวมาก เหล่าองค์ชายองค์อื่นคิดอยากจะขับไล่เขา คาดว่าคงยากนัก” ซ่างกวนฮูหยินพูดอย่างครุ่นคิด“ท่านแม่ การปกครองแผ่นดินต้องใช้ปัญญา ไม่ใช่ใช้กำลัง ดังนั้นตราบใดที่สมองของพระองค์ยังดีอยู่ ข้ากลับรู้สึกว่าองค์รัชทายาทนั้นดีกว่าองค์ชายรองกับองค์ชายใหญ่เสียอีก” ซ่างกวนซืออินเอาใจใส่เรื่องบ้านเมืองอย่างเห็นได้ชัด“ทำไมหรือ? เจ้าได้ยินข่าวอะไรมาอีก?” ซ่างกวนฮูหยินถาม“ตอนนี้ที่หอถงเหวิน มีหลายคนถกเถียงกันเรื่องบ้านเมือง คิดว่าที่องค์รัชทายาทตกหลุมพรางของศัตรูตอนทำศึกเขาซือถัว คงเป็นเพราะมีคนทำให้ข่าวรั่วไหล...”“หลายคนล้วนคิดว่าองค์รัชทายาทต่างหากที่เป็นผู้ที่มีความสามารถปกครองบ้านเมือง องค์ชายใหญ่ใจอ่อนไม่เด็ดขาด ไร้ซึ่งความคิดของตนเอง องค์ชายรองชอบโอ้อวด หยิ่งยโสโอหัง ไม่เข้าใจเรื่องบ้านเมืองเลยสักนิด…”ซ่างกวนซืออินถ่ายทอดข่าวลือที่ได้ยินให้มารดาฟังซ่างกวนฮูหยินได้ฟั

ว่ากันว่าเซียนกระบี่ฝูหรงเป็นทุกข์เพราะรัก ความเจ็บปวดยังหลงเหลืออยู่ เมื่อมองเห็นดอกฝูหรงเบ่งบานและโรยรา ก็ซาบซึ้งถึงความโศกศัลย์ของกระบี่ที่แฝงอยู่ในนั้น จึงสร้าง ‘เพลงกระบี่ฝูหรง’ ขึ้นมา ดอกไม้ยิ่งเบ่งบานงดงามเท่าไร ก็ยิ่งเป็นลางบอกว่าดอกไม้จะร่วงโรยเร็วเท่านั้น“เกิดอะไรขึ้น? ท่านอัครมหาเสนาบดีไม่ให้องค์รัชทายาทไปพบบุตรสาวของเขางั้นหรือ?” ฮ่องเต้อู่เต๋อพูดพลางหัวเราะร่วน“คงเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ หลังองค์รัชทายาทออกมา ก็ไปหอจุ้ยเซียน ดูเหมือนว่าอยากไปชิมฝีมือพ่อครัวใหญ่ของหอจุ้ยเซียน” ผู้บัญชาการเซียวรายงานต่อ“หอจุ้ยเซียน? นั่นเป็นแหล่งรวมคนมากหน้าหลายตานี่! บัดนี้เขาสูญสิ้นวรยุทธ์แล้ว ไม่กลัวมีใครมาทำอะไรเขาหรือ?” ฮ่องเต้อู่เต๋อกล่าวอย่างครุ่นคิด“องค์รัชทายาททรงมีไป๋หานอีคอยคุ้มกันอยู่ข้างกาย และยังมีทหารรักษาพระองค์กลุ่มหนึ่งคอยคุ้มกันด้วย ให้กระหม่อมส่งคนไปเพิ่มหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ผู้บัญชาการเซียวทูลถาม“ไม่ต้อง ในเมื่อเขากล้าออกไป ก็ไม่มีทางไม่คิดถึงจุดนี้ หากไม่คิด ก็แสดงว่าเขาก็ไม่เหมาะจะเป็นองค์รัชทายาท” ฮ่องเต้อู่เต๋อดวงพระเนตรมืดมนลงตั้งแต่หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส

ส่วนทหารรักษาพระองค์กลุ่มนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย......อีกด้านหนึ่ง องค์ชายใหญ่ก็ได้รับข่าวที่หยางเฉินออกจากวังเช่นกัน“อะไรนะ? หยางเฉินออกจากวังแล้ว?” องค์ชายใหญ่กล่าวด้วยความตื่นเต้นดีใจ“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชายใหญ่ หยางเฉินไปที่จวนอัครมหาเสนาบดี จากนั้นก็ไปกินข้าวที่หอจุ้ยเซียนต่อ สุดท้ายกลับไปที่เรือนรับรองทิงเฟิง...” อวี่เหวินจิ่นกล่าวรายงานโดยละเอียดอวี่เหวินจิ่นผู้นี้คือพี่ชายแท้ ๆ ของฮองเฮาอวี่เหวินเฟยเฟิ่ง และก็เป็นลุงขององค์ชายใหญ่ด้วย“ท่านลุง เช่นนั้นความหมายของท่านคือ...” องค์ชายใหญ่กล่าวแล้วก็หยุด“ง่ายมาก! กระหม่อมจะนำคนไป...” อวี่เหวินจิ่นทำท่าทางเชือดคอ“ท่านลุง เรื่องเช่นนี้ ท่านอย่าปรากฏตัวจะดีกว่า เพื่อไม่ให้มีหลักฐานเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุ ถึงเวลาจะอธิบายต่อเสด็จพ่อได้ยาก” องค์ชายใหญ่กล่าวเสียงต่ำ“องค์ชายใหญ่กล่าวได้ถูกต้อง! กระหม่อมจะส่งลูกน้องไปจัดการเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” อวี่เหวินจิ่นพยักหน้ารับเล็กน้อย“ข้างกายหยางเฉิน มีใครอารักขาเขาอยู่บ้าง?” องค์ชายใหญ่เอ่ยถามเสียงต่ำ“ข้างกายหยางเฉินมีเพียงไป๋หานอีคนเดียว ยังมีทหารรักษาพระองค์กลุ่มหนึ

“องค์รัชทายาท ท่านยังหัวเราะอีกหรือ...” ไป๋หานอีโกรธจัด จึงหันศีรษะไปทางอื่น“แม่ทัพไป๋ ไม่เช่นนั้น เจ้าไปเปลี่ยนใส่ชุดของสตรีดีหรือไม่?” หยางเฉินยิ้มร้าย“ข้าน้อยไม่เคยใส่ชุดของสตรีมาก่อน แต่หากองค์รัชทายาทมีรับสั่ง ข้าน้อยก็จะไปเปลี่ยนใส่ชุดของสตรี!” ไป๋หานอีเอ่ยตอบอย่างจริงจัง“ฮ่า ๆ ๆ... ดี รอข้าผ่านด่านนี้แล้ว ก็จะให้เจ้าใส่ชุดของสตรีทุกวันเลย!” หยางเฉินหัวเราะลั่นขึ้นมาเสียงหัวเราะดังขนาดนี้ ก้องกังวานไปทั่วป่าเขา ผู้ที่แอบจับตาดูอยู่ไกล ๆ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหยางเฉิน ก็สรุปได้เลยว่าเขาอยู่ที่เรือนรับรองทิงเฟิง......ท้องฟ้ามืดมิดลงอย่างรวดเร็ว บนท้องฟ้าก็มีฝนพรำลงมาทั้งเรือนรับรองทิงเฟิงปกคลุมด้วยหมอกชั้นหนึ่ง มีเพียงไฟตะเกียงสองดวงที่พลิ้วไหวไปมา พยายามอย่างหนักที่จะส่องแสงสว่าง ภายใต้การพัดของลมภูเขาคืนเดือนมืด ลมพัดแรง ค่ำคืนแห่งการสังหารคน!องค์ชายเจ็ดนำคนมาถึงไหล่เขาของเรือนรับรองทิงเฟิง ไม่ได้รีบร้อนไปสังหาร หากแต่กำลังรอข่าวอยู่หยางเฉินมองไปที่ไหล่เขา ยกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ดวงตาฉายแววเย็นยะเยือกแห่งเจตฆ่าเมื่อครู่เขาได้ใช้วิชาลับที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ให้อ