บททั้งหมดของ รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วจะเจรจาสงบศึกอะไรอีก? ปล่อยให้พวกมันบุกป้อมปราการเกอเอ่อเติงเข้ามาเลย พวกเราจะได้ตัดสินแพ้ชนะกันในสนามรบ อย่างมากที่สุดข้าก็แค่สวมเกราะไปออกรบสังหารศัตรูด้วยตนเอง...” หนานกงอู๋ตี๋สนับสนุนการรบมาโดยตลอด นับเป็นแบบอย่างของความซื่อตรงและไม่ยอมอ่อนข้อซ่างกวนหลินในฐานะอัครมหาเสนาบดีแห่งจักรวรรดิ รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ผู้คนหลั่งเลือดล้มตายไปมากกว่านี้ จึงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ท่านจอมพลใหญ่อย่าเพิ่งใจร้อน ข้าคิดว่าการเจรจาสงบศึกก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ขอเพียงสามารถถ่วงเวลาไว้ได้ รอให้กองทัพของเราวางกำลังเสร็จสิ้น ท่านว่าจริงหรือไม่?”หนานกงอู๋ตี๋เห็นว่าเขาไม่ได้มีเจตนาจะเจรจาสงบศึกจริง ๆ ก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ท่านอัครมหาเสนาบดีกล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก เช่นนั้นก็เจรจากันไปก่อน หากเจรจาไม่ลงตัวก็ค่อยรบกัน อย่างไรเสีย กรมกลาโหมของเราก็ต้องการเวลาในการรวบรวมเสบียงและกำลังพลเช่นกัน”“ในเมื่อพวกท่านมีความเห็นตรงกัน ก็ให้ท่านอัครมหาเสนาบดีและกรมรัฐพิธีรับผิดชอบเรื่องการเจรจาสงบศึก” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงตัดสินพระทัยอย่างเด็ดขาด มอบหมายให้ท่านอัครมหาเสนาบดีเป

ฮองเฮาย่อมไม่ต้องการที่จะยกสะใภ้ที่ตนหมายตาไว้ให้ผู้อื่น ยิ้มพลางขยับเข้าไปใกล้ฝ่าบาท แล้วกระซิบว่า “ฝ่าบาท มิเช่นนั้น พระราชทานสมรสหนานกงหลิงให้แก่องค์ชายใหญ่ แล้วพระราชทานสมรสธิดาของท่านอัครมหาเสนาบดีให้แก่องค์รัชทายาทดีหรือไม่เพคะ?”“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าสมควรที่จะพระราชทานสมรสหนานกงหลิงให้แก่องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นแล้ว อย่างน้อยก็จะสามารถปกป้ององค์รัชทายาทได้” เซวียเจิ้งเต๋อทูลอีกครั้งฮ่องเต้อู่เต๋อก็ทรงรู้สึกว่าลำบากพระทัยอยู่บ้าง จึงหันไปทอดพระเนตรหยางเฉิน แล้วตรัสถามด้วยรอยยิ้ม “องค์รัชทายาท เจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว สมควรที่จะสืบต่อวงศ์ตระกูลให้ราชวงศ์ได้แล้ว เอาเช่นนี้ เจ้าลองไปดู ชอบคนไหน พ่อจะพระราชทานสมรสให้” นี่แหละคือองค์ฮ่องเต้ นี่แหละคือราชวงศ์ ขอเพียงเป็นคนที่หมายตาไว้ ก็จะชิงมาโดยตรง ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจหรือไม่เมื่อเห็นคนพวกนี้ต่างซ่อนความคิดชั่วร้ายไว้ในใจ แสร้งทำเป็น “ห่วงใย” ในเรื่องการแต่งงานของตน หยางเฉินก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง“เสด็จพ่อ มิเช่นนั้นแล้ว ลูกแต่งทั้งสองคนเลยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” หยางเฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้มเย็นชาฮ่องเต้อู่เต๋

“แล้วทางฝั่งจอมพลหนานกงว่าอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?” ความหมายของหยางเฉินคือ ทางฝั่งนั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะทำความลับรั่วไหลหรือไม่“เราคิดว่าจอมพลหนานกงทำศึกอยู่ในสนามรบมาตลอดชีวิต ย่อมต้องระมัดระวังรอบคอบกว่าเราเป็นแน่ โอกาสที่เขาจะทำความลับรั่วไหลนั้นน้อยมาก กลับกันเป็นเราที่ความระแวดระวังไม่ได้สูงถึงเพียงนั้น” ฮ่องเต้อู่เต๋อยังคงสงสัยว่าเป็นตนเองที่ทำเส้นทางการเดินทัพของหยางเฉินรั่วไหลออกไปเพราะในพระทัยของพระองค์ทรงทราบดีว่า ทั้งฮองเฮาและเซวียกุ้ยเฟยต่างต้องการที่จะให้โอรสของตนได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาท สืบทอดบัลลังก์ แรงจูงใจของพวกนางนั้นมีมากที่สุดแน่นอนว่า วังหลวงในตอนนี้ นอกจากพวกนางทั้งสองคนแล้ว ก็ยังมีเหล่าโอรสของพระสนมองค์อื่น ๆ พวกนางก็มีแรงจูงใจเช่นกันทว่า การที่จะเปิดเผยเส้นทางการเดินทัพออกไปได้นั้น ย่อมมีสายลับของจักรวรรดิตงเซิ่งคอยร่วมมือด้วย นั่นก็หมายความว่า มีคนทรยศต่อจักรวรรดิ สมคบคิดเป็นใจเดียวกันกับศัตรูแล้วไม่ว่าในวังหลังจะต่อสู้แย่งชิงกันอย่างไร หรือระหว่างองค์ชายจะมีความขัดแย้งใด ๆ ต่อให้เป็นการทุบตีทะเลาะวิวาทกัน นั่นก็ล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ว่า การร่วมมื

เพราะที่พำนักขององค์รัชทายาทอยู่ในวังหลวง การอารักขาย่อมอาศัยกำลังของทหารรักษาพระองค์ ขันทีและนางกำนัลก็จัดสรรตามธรรมเนียมของราชวงศ์หากองค์รัชทายาทจะออกจากตำหนัก เช่นนั้นก็ต้องให้ทหารรักษาพระองค์จัดสรรองครักษ์ให้ องครักษ์เหล่านี้วรยุทธ์สูงส่ง กำลังต่อสู้ก็แข็งแกร่งมากตามความเข้าใจของหยางเฉิน องค์รักษ์เหล่านี้ก็คือบอดี้การ์ดจงไห่ในชาติที่แล้วนั่นเอง!องค์รัชทายาทฐานะสูงส่ง สามารถออกจากวังได้ทุกเมื่อ อีกทั้งนอกวังยังมีตำหนักรับรองอีกสองแห่ง ปกติเมื่อมีเวลาว่าง หยางเฉินก็จะไปเยือน นอกจากนี้ ที่ ตำหนักรับรองทั้งสองแห่งยังเลี้ยงดูคนสนิทที่ไว้ใจได้หลายคนของเขาเอาไว้ในฐานะที่เป็นองค์รัชทายาท หยางเฉินจะไม่เตรียมการล่วงหน้าได้อย่างไรเล่า?ทว่า หลังจากผ่านเรื่องราวครั้งนี้ไป หยางเฉินก็รู้สึกว่าตนเองเปิดเผยความสามารถเด่นชัดเกินไป ควรจะเก็บงำเอาไว้บ้างดีหรือไม่?แต่ถ้าเขาเก็บงำเอาไว้ คนที่อยากติดตามเขาเหล่านั้น เมื่อเห็นว่าเขาขี้ขลาดตาขาว ย่อมไม่เลือกอยู่ข้างกายเขาแน่นอนทั้งต้องคอยสยบองค์ชายใหญ่และองค์ชายรองไว้ ทั้งต้องคอยระวังองค์ชายองค์อื่นที่จะแอบก่อเรื่อง และยังต้องเข้าไปพัวพันกับกา

ต่อให้ภายหลังซ่างกวนซืออินแต่งงานออกไป ผู้คนก็ยังจะพูดว่า นั่นคือสตรีที่เหลือจากองค์รัชทายาท องค์ชายรองต้องรู้สึกขยะแขยงเป็นแน่ซ่างกวนหลินก็ไม่ได้คาดคิดว่า หยางเฉินจะถึงขั้นหน้าหนาไร้ยางอายถึงเพียงนี้ จึงได้แต่ทำหน้าลำบากใจพลางเอ่ยว่า “องค์รัชทายาท เช่นนี้ดีหรือไม่ ตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาเสวยพระกระยาหารแล้ว กระหม่อมขอเชิญท่านเสวยพระกระยาหารค่ำที่จวนก่อน เป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”“ถ้ากินอาหารค่ำ แน่นอนว่าย่อมได้ แต่ข้าก็ยังอยากพบแม่นางซ่างกวนอยู่ดี” หยางเฉินเอ่ยไม่กี่คำก็ไม่พ้นเรื่องนี้ ท่าทางเจ้าชู้หื่นกาม ทำเอาซ่างกวนหลินโกรธจนแทบตายอยู่แล้ว“องค์รัชทายาท เชิญเสวยก่อน หลังจากนั้นพวกเราค่อยไปเดินเล่นหลังเรือน” ซ่างกวนหลินเองก็เจ้าเล่ห์เช่นกัน ไม่ได้เอ่ยปากว่าจะพาเขาไปพบบุตรสาวเลยความจริงแล้ว ตอนนี้ซ่างกวนซืออินล้มป่วยเสียที่ไหนกัน? นางกำลังนั่งดีดพิณอยู่ในห้อง จิตใจรื่นรมย์ยิ่งนัก?ในเมื่อองค์รัชทายาทประสงค์จะอยู่เสวยพระกระยาหาร ซ่างกวนฮูหยินก็รีบสั่งบ่าวไพร่ให้เริ่มจัดเตรียมงานเลี้ยงอาหารค่ำ ส่วนซ่างกวนหลินก็พาหยางเฉินไปดื่มชาที่ห้องหนังสือด้านข้างบุตรชายทั้งสามของซ่างกวนหลินล้วนมีต