All Chapters of รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: Chapter 31 - Chapter 40

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” องค์ชายเจ็ดตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” หยางเฉินน้ำเสียงเยือกเย็นดุจน้ำค้างแข็ง“หยางเฉิน เจ้าอย่าฆ่าข้าเลย ข้าจะไม่ต่อต้านเจ้าอีกแล้ว!” องค์ชายเจ็ดตกใจกลัวจนถอยหลังต่อเนื่อง“ข้าเคยพูดว่า หว่านเอ๋อร์ตายอย่างไร? ข้าจะให้คนที่ฆ่านางได้ลิ้มรสการลงทัณฑ์ที่โหดร้ายที่สุดในใต้หล้า!” หยางเฉินหัวเราะเสียงเย็นยะเยือกพลางพูด“อย่านะ! อย่า...” ในที่สุดองค์ชายเจ็ดก็ตื่นตระหนกแล้วหยางเฉินปลายเท้าแตะพื้น กายลอยขึ้น ดาบในมือฟันออกไป องค์ชายเจ็ดรู้สึกว่านิ้วของตนถูกตัดไปสด ๆ นิ้วหนึ่งอ๊าก...องค์ชายเจ็ดเจ็บจนดิ้นพล่านอยู่บนพื้น ราวไส้เดือนใกล้ตายตัวหนึ่งที่เกลือกกลิ้งอยู่บนทราย“หว่านเอ๋อร์ ข้าเคยสัญญากับเจ้าว่า จะต้องช่วยเจ้าล้างแค้นให้ได้ และนำความเจ็บปวดที่เจ้าได้รับหวนคืนสู่สัตว์เดรัจฉานตัวนี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า! ตอนนี้ข้าจะค่อย ๆ เลาะกระดูกเขาซะ!”หยางเฉินพูดเสียงเย็น เดินไปหาองค์ชายเจ็ดทีละก้าว“หยาง...หยางเฉิน ไม่ใช่ขะ...ข้าเพียงผู้เดียวที่ฆะ...ฆ่าหว่านเอ๋อร์เสียหน่อย เจ้า...เจ้าจะเอามาลงที่ข้าคนเดียวไม่ได้นะ!” องค์ชายเจ็ดร้องตะโกนขึ้นมา“ไม่ใช่เจ้

องค์ชายรองโกหกไม่หยุด คอยหาข้อแก้ตัวกลบเกลื่อน หวังถักทอคำลวงให้แนบเนียนไร้ช่องโหว่......ราวหนึ่งชั่วยามให้หลัง องค์ชายรองนำโลงศพขององค์ชายเจ็ดมาสู่วังหลวงข่าวการถูกสังหารขององค์ชายเจ็ดแพร่สะพัดไปทั่วทั้งวังหลวง ฮ่องเต้อู่เต๋อได้ยินว่าพระโอรสสิ้นใจแล้ว ย่อมรีบเสด็จมาทันที“เจ้าสอง นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงกริ้วดุจสายฟ้าฟาด“ทูลเสด็จพ่อ ท่านต้องแก้แค้นให้เจ้าเจ็ดนะพ่ะย่ะค่ะ!” องค์ชายรองคุกเข่า น้ำตานองหน้าฮ่องเต้อู่เต๋อค่อย ๆ เดินเข้าไปที่โลงศพ สูดลมหายใจลึก ก่อนจะเปิดฝาโลง ครั้นเห็นว่าที่ใส่ไว้ด้านในคือโอรสของตน ดวงเนตรพลันมืดมน โกรธจนแทบสิ้นสติเซวียกุ้ยเฟยได้ยินข่าวโอรสของตนสิ้นชีพแล้ว ก็ร่ำไห้คร่ำครวญวิ่งเข้ามา แต่พอเห็นร่างไร้ลมหายใจขององค์ชายเจ็ด ก็เป็นลมหมดสติไปโดยตรง“ทูลเสด็จพ่อ วันนี้เจ้าเจ็ดถูกลอบทำร้ายระหว่างทางกลับจวน ตอนกระหม่อมไปถึง ฮือ ๆ ๆ...” องค์ชายรองเริ่มร้องไห้ฟูมฟาย สาธยายคำลวงของตนเขาน้ำมูกน้ำตาท่วมหน้า พลิกความผิดที่เป็นผู้ลอบสังหาร กล่าวว่าเป็นผู้ถูกลอบสังหารเสียเอง สุดท้ายยังกล่าวโทษว่าศัตรูฝีมือโหดเหี้ยม แม้แต่ศพก็ยังไม่เว้นสีหน้าข

หยางเฉินเหลือบมองฮ่องเต้อู่เต๋อแวบหนึ่ง เห็นว่าเขาไม่คัดค้าน ก็รีบเอ่ยตอบทันทีว่า “ข้ากลับวังมากว่าหนึ่งชั่วยามก่อนแล้ว เรื่องนี้ผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์สามารถเป็นพยานได้”“พ่ะย่ะค่ะ ตอนที่องค์รัชทายาทกลับวัง กระหม่อมอยู่ที่หน้าประตูวัง” ผู้บัญชาการเซียวรีบลุกออกมาทันที“งั้นเจ้าไปทำอะไรมา? ใช่หรือไม่ว่าไปจัดการอะไรบางอย่าง?” องค์ชายรองตวาด“ข้าปฏิบัติตามพระบัญชาของเสด็จพ่อ ไปดูคุณหนูซ่างกวนที่จวนอัครเสนาบดี จากนั้นไปกินข้าวที่หอจุ้ยเซียน สุดท้ายไปเรือนรับรองทิงเฟิง ปลดบ่าวไพร่และองครักษ์ในเรือน จากนั้นก็กลับวังกับแม่ทัพไป๋” หยางเฉินเล่ารายละเอียดการเดินทางของตนหนึ่งรอบแต่น่าเสียดาย เขาเก็บงำเรื่องที่ตนฆ่าองค์ชายเจ็ดไปครึ่งชั่วยาม แต่เวลานานขนาดนี้แล้ว เวลาครึ่งชั่วยามก็ไม่สะดุดตาอะไรเลย“เหตุใดต้องปลดบ่าวไพร่และองครักษ์ในเรือนรับรองทิงเฟิงด้วย?” องค์ชายรองไล่ถามต่อหยางเฉินยิ้มสดใส เหลือบมองฮ่องเต้อู่เต๋ออย่างเขินอาย พูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ข้าสูญสิ้นวรยุทธ์แล้ว ซ้ำยังกลายเป็นคนพิการอีก คิดว่าจะหาเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปจ้างหมอที่มีชื่อเสียงทั่วทั้งใต้หล้ามาช่วยรักษาข้า เรือนรับรอง

“นี่เป็นเพียงการคาดเดาของลูกพ่ะย่ะค่ะ ยังต้องให้หน่วยองครักษ์เสื้อแพรและค่ายกองกำลังป้องกันเมืองตรวจสอบและสืบสวนอย่างละเอียดอีกครั้ง” หยางเฉินไม่ได้พูดออกมาเต็มปากแท้จริงแล้ว เขาได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยลงในพระทัยของฮ่องเต้อู่เต๋อแล้วเป็นไปตามคาด เพียงครู่เดียว ผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ชุยหมิงชง ก็รีบร้อนเข้ามา“ใต้เท้าชุย สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?” ฮ่องเต้อู่เต๋อตรัสถามอย่างร้อนรน“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมนำคนไปยังถนนเส้นที่องค์ชายรองกล่าวถึงแล้ว มีคนบอกว่าเมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนเกิดเหตุลอบสังหารขึ้น มีคนตะโกนลั่นว่ามีนักฆ่า แต่พวกเขากลับไม่เห็นเงาคนเลยพ่ะย่ะค่ะ...”“กระหม่อมได้ส่งคนขยายขอบเขตการค้นหาทันที เพียงแต่ตอนนี้ฝนตกหนักขนาดนี้ ต่อให้มีนักฆ่า ตอนนี้ก็คงจะหนีไปจนไร้ร่องรอยแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าชุยรายงานอย่างละเอียดในใจของหยางเฉินพลันหนักอึ้ง องค์ชายรองฉลาดหลักแหลมจริง ๆ ยังจัดฉากเหตุการณ์ลอบสังหารขึ้นมาอีก“เช่นนั้นก็หมายความว่า จับนักฆ่าไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียวรึ?” พระพักตร์ของฮ่องเต้อู่เต๋อมืดครึ้มลง“ฝ่าบาท แต่ว่าพวกกระหม่อมได้รับการร้องเรียนจากราษฎรว่า ทางเร

พระพักตร์ของเซวียกุ้ยเฟยมืดครึ้ม ตรัสถามลอดไรฟัน “ใครกันแน่ที่สังหารเจ้าเจ็ด?”“รู้แต่เพียงว่าเป็นคนอีกกลุ่มหนึ่งพ่ะย่ะค่ะ ลูกเองก็ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด?” องค์ชายรองส่ายหน้า“เป็นหยางเฉินที่วางกับดักไว้ใช่หรือไม่?” เซวียกุ้ยเฟยตรัสถามด้วยเสียงเย็นชา“ไม่น่าจะใช่พ่ะย่ะค่ะ ลูกคาดว่าเป็นคนของพี่ใหญ่” ในตอนนี้องค์ชายรองก็พอจะเดาอะไรบางอย่างออกแล้ว“อะไรนะ? คนของเจ้าใหญ่? เช่นนั้นก็มิใช่ว่า...” เซวียกุ้ยเฟยตรัสอย่างประหลาดใจ“เสด็จแม่ ลูกจับคนรอดชีวิตมาได้คนหนึ่ง ถึงเวลาไต่สวนก็จะได้รู้ทุกอย่างเองพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายรองตรัสด้วยเสียงเคร่งขรึม“ไม่ว่าใครจะสังหารเจ้าเจ็ด ข้าจะให้มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต! ข้าจะฉีกร่างมันเป็นหมื่น ๆ ชิ้น!” เซวียกุ้ยเฟยตรัสอย่างน่าสยดสยอง“เสด็จแม่ หากพวกเราเปิดศึกกับฮองเฮาและพี่ใหญ่ โอกาสชนะของเรามีไม่มากนักพ่ะย่ะค่ะ!” องค์ชายรองตรัสด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย“เรื่องเหล่านี้ให้แม่เป็นคนจัดการให้เจ้าเอง เจ้าแค่ทำหน้าที่องค์ชายรองให้ดีก็พอแล้ว แต่ต่อไปจะทำการใดก็ใช้สมองคิดเสียบ้าง วันนี้หยางเฉินเพิ่งจะออกจากวัง พวกเจ้าก็ไปลอบสังหารเขาเสียแล้ว นี่มันโจ่งแจ้งเกินไปแล้ว พว