All Chapters of ยามใบไผ่ต้องสายลม (ภาควัยเยาว์): Chapter 11 - Chapter 20

บ่ายแก่จวนจะเย็นแล้ว เมืองฮั่นตงที่เงียบอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบไปใหญ่ ถึงจะมีโรงสุรากับโรงเตี๊ยมที่เปิดให้บริการผู้ผ่านทางไปมา แต่ก็สู้โรงสุราและโรงเตี๊ยมที่เปิดในบรรดาเมืองใหญ่ๆ ที่คึกคักกว่าไม่ได้เลย“กวนอูเอ๋ย…ข้าชักหนาวๆ รบกวนเจ้าไปซื้อเหล้าขาวมาสักกรมหนึ่งเถอะ” ท่านโฮปินสั่งศิษย์รักเสียงเนือยๆ ในขณะที่กำลังนั่งอยู่ใต้ชายคาของโรงเตี๊ยมที่เขา บุตรี ศิษย์และบริวารบางส่วนจะพักผ่อนหลับนอนเสียในคืนนี้“ขอรับ ศิษย์จะไปหาซื้อมาให้” พ่อหนุ่มแซ่กวนไม่ว่าเปล่า รีบลุกเดินออกจากตรงนั้นไปพร้อมไถ้ใส่เงินทองจำนวนหนึ่งในการซื้อสิ่งที่อาจารย์ต้องการบรรยากาศของชุมชนทั้งเยือกเย็น ทั้งสงบ และคาดเดาไม่ได้ กวนอูเดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้มองรอบข้าง ไม่ได้สนใจเสียงเล็กเสียงน้อย เป้าหมายคือต้องหาร้านรวงใดก็ได้ที่พอจะมีเหล้าขาวขาย จนกระทั่ง…“จะจ่ายไหม?! หนี้น่ะ!!!”“เลื่อนไปหน่อยเถิด! ข้ายังหมุนไม่ทัน! ข้าจะไม่หนีหนี้จริงๆ จ้ะ อย่าทำร้ายข้าเลย!”กวนอูหันไปมอง เขาพบกับชายฉกรรจ์สามสี่คนที่มีท่าทีข่มขู่คุกคามหญิงสาวกับลูกสาวตัวน้อยของนางซึ่งดูแล้วน่าจะมีฐานะไม่สู้ดีนัก เด็กหญิงกอดแม่แน่น สะอื้นฮัก ๆ ขณะที่ชายหนึ่งกระ

เข้าสู่จุดหมายการเดินทางที่ 4 : จางเย่ หรืออีกชื่อคือก่านโจว (ปัจจุบันอยู่ในมณฑลก่านซู่)“ท่านผู้อาวุโส! พี่กวน! พี่แช! ดูนั่นซีๆ!” อาล่งตะโกนในขณะที่ชี้ชวนให้ทุกคนดูทัศนียภาพที่ปรากฏอยู่สองข้างทางก่อนถึงกำแพงเมือง…อะโห! อะไรเล่า? ภูผาเล็กๆ ที่สลับซับซ้อนที่มีสีสันงดงามราวสายรุ้ง! เมื่ออยู่กับพื้นดินปนทรายและฟ้าครามที่มีเมฆลอยอ้อยอิ่งและดวงตะวันที่เพิ่งโผล่พ้นจากขอบฟ้า ยิ่งขับเน้นให้บรรยากาศโดยรอบงดงามและเปี่ยมมนต์ขลังปานประดุจว่าที่แห่งนี้เป็นสรวงสวรรค์บนโลกก็มิปาน“สวยจัง…” อาแชที่งัวเงียหลังตื่นหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ดวงตาสีน้ำตาลเปล่งประกายดุจทองอีกครั้งหนึ่งเมื่อสิ่งมหัศจรรย์บังเกิดแก่สายตาตนเอง ส่วนกวนอูที่คุมบังเหียนลาก็มองภาพนั้นนิ่งๆ และเก็บความอัศจรรย์ใจของตนไว้ในอกในขณะที่กำลังพาทุกคนเข้าเมืองหลังจากจ่ายค่าผ่านด่านและส่งหนังสือผ่านทาง ขบวนเกวียนก็เคลื่อนตัวเข้าสู่บ้านเมืองหลังกำแพงสูง บรรยากาศที่ไม่คุ้นเคยค่อยๆ ปรากฏแก่สายตาทุกคู่ของเหล่าผู้ผ่านทาง… บ้านเรือนของผู้คนเริ่มไม่ได้ถูกก่อสร้างตามหลักของฮั่นแต่แทนที่ด้วยอาคารที่ก่อจากอิฐและดินผสมฟาง บางหลังมีแต่ดาดฟ้า ไม่มีหลังคากร

วันนี้เป็นวันที่สามและวันสุดท้ายในก่านโจว ซึ่งทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปตามปกติ พ่อค้าแม่ขายยังคงแลกเปลี่ยนขัาวของ ร้านรวงเปิดขายอาหาร สุรา และสินค้าเล็กๆ น้อยๆ และแน่นอนที่สุด…ท่านโฮปินและเหล่าคณะผู้เดินทางก็ฟันกำไรไปมากมายเพราะค้าขายแลกเปลี่ยนในพื้นที่นี้นั่นเอง “ยี่สิบ…สามสิบ…สี่สิบ…ห้าสิบตำลึง” กวนอูนับเงินทั้งหมดแล้วเก็บใส่ถุง ยื่นส่งให้ผู้เป็นอาจารย์ “นับไวเชียว แม่นยำเสียด้วย…” โฮปินเอ่ยชมขณะที่รับถุงใส่เงินมาเก็บลงหีบ กวนอูตอบรับคำชมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เพียงอย่างเดียว ก่อนจะจดจ่อกับการนับเงินในถุงอื่นต่อไป ส่วนท่านโฮปินทอดสายตามองไปที่นอกบริเวณเขตเรือนกุฎุมพีและเรือนพักนักเดินทาง “เจ้าลูกคนนี้นี่…ไปหาผ้าหาผ่อนนานเสียจริง จะแต่งสวยละสิท่า” เขาบ่นลอยๆ แต่ก็ยังยิ้มอยู่ดี ตึก!ตึก!ตึก!ตึก! “อ๊ากกกกกกก!!! น่ากลัวที่สุด! เกิดมาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย! ฮือออออ!!!” อาล่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาทุกคน เสื้อผ้าขมุกขะมอมด้วยฝุ่นดิน มือไม้เช็ดน้ำตาที่นองหน้า ก่อนจะพุ่งตัวไปกอดพ่อหนุ่มหน้าแดงแล้วร้องโยเยว่า “พี่กวนนนนน! พี่แชน่ะ…นาง…นางให้คนเอาเข็มจิ้มหน้าอะพี่!!!” ‘หะ…?’ ‘เข็ม…จิ้มหน้า???

กาลเวลาเนิ่นนานนับเนื่อง เหล่านักเดินทางมุ่งหน้าสู่บ้านเมืองนั้นบ้านเมืองนี้ตามรายทางมากมาย ซึ่งข้าพเจ้ามิขอเอ่ยถึงอีก ประการหนึ่ง เพราะความคร้านที่จะเล่า และอีกประการหนึ่งคือเห็นแก่ความร้อนอกร้อนใจของพวกท่านและของตัวข้าพเจ้าเองที่อยากเห็นพระเอกและนางเอกของพวกเราได้เปิดอกคุยกันเสียที บัดนี้ ฝูงคนและฝูงอูฐต่างดำเนินมาถึงอาณาบริเวณอันเป็นปลายทางสำคัญ นั่นคือตุนหวง หน้าด่านสุดท้ายก่อนที่นักเดินทางจะไปยังดินแดนอื่นๆ ซึ่งอยู่นอกขอบเขตแห่งแดนมังกร และยังเป็นจุดเชื่อมของหลากหลายเส้นทางในเส้นทางสายไหม เป็นเสมือนประตูที่เปิดไปสู่โลกกว้างไกลเกินกว่าขอบฟ้าที่ใครเคยรู้จัก สายตาของทุกคนกวาดมองรอบๆ ตลาดและร้านรวงมากมายบนพื้นถนนที่ลาดด้วยหินสลับกรวด ก็พบกับผืนผ้าหลากสีสันแลดูละลานตา ของประดับตกแต่งเรือนจำพวกแจกันทองเหลืองและตะเกียงที่มีรูปทรงแลดูแปลกตากว่าของที่มีในแดนฮั่น และอาหารการกินที่มีกลิ่นอายจากเครื่องเทศจากชนชาติอื่นๆ ที่ชวนให้น้ำลายสอโดยมิรู้ตัว ในขณะที่บ่าวไพร่คนอื่นต่างแยกย้ายไปเดินดูสินค้าและอาหารหลังจากที่ผู้เป็นนายอนุญาต มีเพียงหนุ่มหน้าแดงเพียงคนเดียวที่ยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่างจากข้าวขอ

นับแต่วันแต่งงานของคนทั้งสอง ชีวิตสมรสในเบื้องตนของกวนเต็งเชี้ยงและโฮแชง้วยก็ดูราบรื่นไร้อุปสรรคใดๆ มากีดกั้นความสุขตามประสาชายหญิงที่เพิ่งแต่งงาน มีคำเล่าลือจากพวกบ่าวไพร่ไม่ว่าจะจากปากของบ่าวไพร่จากเรือนสกุลกวนหรือบ่าวสกุลโฮก็ตาม ที่ยืนยันความผูกพันอันแนบแน่นของคู่รักข้าวใหม่ปลามันได้ดีเยี่ยม “แค่คืนส่งตัว คุณชายกับคุณหนูก็ไม่ออกจากหอถึงสามวันสามคืนเลย แกเอ๊ย! ไม่อยากนึก!” “นี่ๆ เวลาไปเยี่ยมเรือนเดิมของคุณหนูก็เหมือนกัน! คุณชายเขยของนายท่านบ้านข้านี่ชอบหายเข้าห้องนอนคุณหนูไปเป็นวันๆ เลยนะ! ฮิๆ!” บางคราอย่างตอนอาบน้ำ พวกสาวใช้ก็ต้องเขินกันให้ควั่กเพราะคุณหนูของพวกนางมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ตามเนื้อตัวขาวผ่อง ซึ่งร่องรอยนั่นมิใช่ร่องรอยจากการตบตี แต่เป็นร่องรอยที่…ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ว่ามีที่มาจากสิ่งไร ในขณะที่คุณชายของบ้านแบบเต็งเชี้ยงดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ ยกเว้นแค่ตอนที่แม่นมบ่นว่า “แม่โว้ย! คุณชายของบ่าวไปโดนแมวตัวไหนข่วนแขนกันนะ! จับได้แม่จะตีให้หลังหักเลย!” นั่นแหละที่ทำให้เต็งเชี้ยงถึงกับสะอึกและกระแอมไอไปสองสามรอบเลยทีเดียว ‘แม่นม…ไม่ใช่แมว…เมียข้าข่วนแขนตอน…เอ่อ…’ เขาคิดได้แ