บทที่ 13

"อึก! กรี๊ดดดดดด!!"

ณดากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ราวกับว่าร่างกายเธอกำลังแตกออกจากกันเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อถูกความใหญ่โตของแก่นกายใหญ่ของเขา ที่เขากำลังอัดกระแทกยัดเหยียดมันเข้ามาในร่างกายของเธออย่างไม่ปรานี มันเจ็บปวดเกินกว่าจะทนรับไหวกับความโหดร้ายที่เขามอบให้อย่างไร้ความปรานีนี้

เขากำลังยัดเยียดความผิดที่เธอไม่ได้เป็นคนทำให้กับเธอ แต่ถ้าจะผิด…คงผิดที่เธอมันก็แค่กาฝากอย่างที่เขาบอก

"อ๊าา~ ฉันว่าฉันก็กระแทกแรงแล้วนะ ทำไมเข้าได้แค่หัวเอง ซี๊ดดดด!" อลันก้มมองจุดเชื่อมต่อกัน ก่อนจะเอ่ยพูดออกมาหน้าตาเฉย ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการกระทำอันโหดร้ายและป่าเถื่อนของตัวเองเลยสักนิด ทั้งยังพยายามดันแก่นกายใหญ่เข้าใส่ร่องคับแน่นของเธอไม่หยุด

"ฮึก…ขอร้อง ฮึก! เจ็บ…" น้ำเสียงที่แหบแห้งและเบาหวิวถูกเอ่ยออกมาขอร้องอ้อนวอนเขาด้วยความยากลำบาก จนแทบไม่ได้ยินเสียงเลยด้วยซ้ำ

จะผลักไสก็ไร้เรี่ยวแรง ยิ่งเธอพยายามกระถดตัวถอยหนี เขายิ่งกระแทกแก่นกายใหญ่ของเขาเข้าใส่ร่องรักของเธออย่างป่าเถื่อน มันทั้งเจ็บทั้งปวดร้าวระบบไปหมด จนเธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาและเสียงร้องไห้ของเธอดังออกมาไม่หยุดอยู่แ