All Chapters of ซ่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“อย่าดูถูกแยมเขาแบบนี้นะ ถึงผมจะเป็นผู้ชายมักมาก แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะล่วงเกินผู้หญิงที่เขาไม่เต็มใจหรอกนะ”“นี่คุณจะบอกก้อยว่าแยมเขายังไม่ได้เป็นอะไรกับคุณงั้นเหรอคะ ก้อยไม่เชื่อคุณหรอกค่ะ”“แยมเขาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายเหมือนคุณหรอกนะก้อย เพราะฉะนั้นอย่าดึงแยมเขามายุ่งกับเรื่องใต้สะดือแบบนี้” เขามั่นใจว่าถ้าเธอไม่เคยจับได้ว่าเขานอกใจ ป่านนี้เธอก็คงเป็นภรรยาตามพฤตินัยของเขาด้วยคนหนึ่ง แต่ในเมื่อมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา เขาจึงไม่กล้าที่จะทำรุ่มร่ามกับเธอเพราะไม่อยากถูกเกลียด“ถ้าอย่างนั้นก้อยยิ่งทำตัวเหมือนแยมเขาไม่ได้หรอกค่ะ ในเมื่อก้อยเป็นเมียคุณ แต่แยมไม่ใช่ ถ้าแยมเขาตกอยู่ในฐานะเดียวกับก้อยเขาก็คงไม่ยอมหรอกค่ะ”“หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว! ผมรำคาญ!”“คุณเต้!”“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็ลงจากรถไปซะ ไปสงบสติอารมณ์ให้ได้ก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน”“กับแยมทำไมคุณถึงยอมเขาได้ทุกอย่าง ทีกับก้อยทำไมคุณถึงทำแบบนี้คะ” เธอไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ ถามคำถามที่ต้องการคำตอบมากที่สุดออกไป“เพราะแยมเขาไม่ขุดคุ้ยเหมือนคุณไง คุณก็รู้ว่าผมเลิกเจ้าชู้ไม่ได้ แต่คุณก็เลือกที่จะรักผม เพราะฉะนั้นคุณต้องทำใจเย็นให้ได้เหมือน

วาสนารับจดหมายฉบับนั้นมายัดใส่ลิ้นชัก กล่าวทักทายเจ้านายหนุ่มแล้วหยิบงานมาทำอย่างเป็นปกติ“วันนี้ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันนะแยม”“ได้ค่ะพี่เต้ แยมขอเคลียร์งานก่อนนะคะ”“จ้ะ” พิษนุรับคำ “พี่หนาผมขอดูตารางงานของไกด์เดือนนี้ด้วยนะ” แล้วเดินออกไปจากแผนกของคนรัก เมื่อเจ้านายเดินจากไปแล้ว วาสนาจึงหยิบจดหมายออกมาจากลิ้นชักแล้วส่งคืนให้เจ้าของ โดยไม่สนใจที่จะแอบดูข้อความนั้นสักนิด เพราะคิดว่าถ้าหญิงสาวอยากจะให้รู้เธอก็จะบอกด้วยตัวเอง“ป้าเย็นนี้ไปกินชาบูที่บ้านพลอยกันดีกว่า”“เอาสิ” วาสนารับคำสั้น ๆ แล้วหันมาสนใจกับงานที่เจ้านายต้องการ... ดาวลดาหยิบจดหมายสนเท่ห์ที่ส่งถึงตนให้วาสนา เมื่อเธอทำงานทุกอย่างที่สั่งได้ครบเรียบร้อยแล้ว.. รอให้อีกฝ่ายอ่านและส่งคืนให้แล้วจึงถาม“ป้าคิดว่าเชื่อได้ไหม”“อย่าถามป้าเลย ถามตัวเราเองเถอะว่าเชื่อไหม”“มีอะไรที่ไม่ให้แยมเชื่อได้บ้างล่ะป้า ป้าก็รู้ว่าความเจ้าชู้มันเป็นนิสัย

ภาพของพิษนุที่ประคองกอดนนทิยาขึ้นคอนโดเมื่อคืน ยังคาตาเธออยู่ไม่จางหาย ณ เวลานั้นเธอถึงกับสิ้นเรี่ยวแรงที่จะลงจากรถ หรือร้องเรียกทั้งสองไว้ ความตั้งใจที่จะเอาโทรศัพท์ให้เพื่อนสาวจึงพังไม่เป็นท่า เธอไม่ได้เคลื่อนรถจากไปในทันที แต่นั่งร้องไห้อยู่ในรถและทบทวนความสงสัยต่าง ๆ ที่เคยผ่านมาในความรู้สึกอย่างถี่ถ้วนพร้อมน้ำตาที่นองหน้า เธอจอดรถอยู่ที่นั่นเกือบสองชั่วโมง แต่พิษนุก็ยังไม่เดินออกมาจากคอนโดแห่งนั้น..เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ทำให้เธอนึกถึงจดหมายสนเท่ห์ที่ได้รับก่อนหน้านั้นอีกครั้งวันนี้เธอจึงตัดสินใจวางกับดักลวง เพื่อจับผิดคนทั้งคู่แบบคาหนังคาเขา คนอย่างเธอจะไม่กล่าวหาใครโดยไร้หลักฐานถึงแม้จะมั่นใจก็ตาม ถ้ามันเป็นเรื่องจริงก็ขอให้เธอได้รู้แจ้งเห็นจริง อย่าต้องกลายเป็นคนโง่ไปมากกว่านี้เลยดาวลดาค่อย ๆ ผ่อนคันเร่งและหาที่จอดเมื่อใกล้ถึงที่พักของนนทิยา เธอไม่อยากหุนหันขับเข้าไปในตอนนี้ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายอาจจะเห็น ถ้ามันเป็นไปตามที่เธอคาดไว้.. เกือบยี่สิบนาทีจึงขับไปยังจุดหมายที่อยู่ข้างหน้าไม่ถึงหนึ่งร้อยเมตร... กวาดสายตามองหารถของพิษนุจนทั่วลานจอด แต่หายังไงก็ไม่

ดวงดาวและดวงเดือนต่างหันไปมองสบตากันทันทีที่เห็นพิษนุเดินเข้ามาในร้าน“สวัสดีครับคุณป้า” พิษนุยกมือไว้ผู้เป็นป้าของคนรักทั้งสองอย่างนอบน้อม ใบหน้าของเขาบ่งบอกความเคร่งเครียดอย่างไม่ปิดบัง“สวัสดีจ้ะ”“แยมอยู่ไหมครับคุณป้า”“แยมไม่อยู่หรอกจ้ะ เขาออกไปทำงานแต่เช้าแล้วนี่” ดวงเดือนเป็นคนตอบคำถามด้วยใบหน้าเรียบเฉยสองวันแล้วที่หลานสาวกลับเข้าบ้านมาด้วยสภาพดวงตาบวมช้ำ ทำให้นางรู้ว่าเธอต้องมีปัญหาหัวใจกับคนรักแน่ แต่ก็ไม่ได้คาดคั้นถามอะไร เพียงแค่ดูแลอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น..จนถึงเมื่อเช้าตอนที่ตนเอาโจ๊กร้อน ๆ เข้าไปให้เธอในบ้านนั่นแหละ เธอจึงยอมเปิดปากพูดออกมาว่ามีปัญหากับคนรัก และไม่อยากเจอเขาในตอนนี้ ถ้าเขามาถามหาให้บอกปัดออกไป จึงนำเรื่องนี้มาเล่าสู่ให้คู่แฝดฟัง และช่วยกันทำหน้าที่พิทักษ์หลานสาวอย่างเต็มที่“แยมไปทำงานเหรอครับ” พิษนุเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ “แต่ผมโทรไปเช็คที่บริษัทเขาว่าแยมไม่ได้ไปทำงานนี่ครับ”“เป็นไปได้ยังไงกัน ป้าเป็นคนส่งแยมขึ้นรถด้วย

“คุณคะรอด้วยค่ะ ลิฟต์รอด้วยค่ะ”เจสันรีบกดลิฟต์ให้ค้างไว้เมื่อได้ยินเสียงเรียกให้รอดังจากด้านนอก.. แต่ทำไมยังวิ่งมาไม่ถึงสักที หน้าที่เรียบเฉยเริ่มขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจมารยาทของหญิงสาวคนนั้น จึงชะโงกหน้าออกไปมอง“พี่สะใภ้!” เขาอุทานด้วยความแปลกใจเล็กน้อย รู้สาเหตุแล้วว่าทำไมถึงต้องรอนาน รีบก้าวออกมาจากลิฟต์แล้วรีบเดินเข้าไปทักทาย “สวัสดีครับพี่สะใภ้ สวัสดีครับคุณแยม” แล้วประคองเธอเข้าไปในลิฟต์ด้วยความห่วงใย“สวัสดีค่ะคุณเจสัน” ดาวลดากล่าวทักทายกลับพร้อมรอยยิ้ม ขณะที่เดือนนภาเพียงแค่พยักหน้ารับและยิ้มให้“มาหาพี่ซองอาเหรอครับพี่สะใภ้” เจสันทำท่าแปลกใจ“จ้ะ ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ก็เลยไม่ได้โทรมาบอกล่วงหน้า พี่จะมาชวนเขาไปทานอาหารเที่ยงด้วยกัน”“สงสัยพี่สะใภ้จะต้องผิดหวังแล้วละครับ ถ้าผมจำไม่ผิดเที่ยงนี้พี่ซองอามีนัดทานข้าวกับประธานบริษัทโฆษณานะครับ”“จริงเหรอ เสียดายจัง เอาไงดีแยม” เดือนนภาหันไปขอความเห็นจากน้องสาว“แยมว่าเราน่าจ