บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาพบรักกับเมน: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 31 ออกรบ          บรรยากาศในค่ายที่เคยคึกคักเริ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด เมื่อรองแม่ทัพซุนก้าวเข้ามาในกระโจมบัญชาการ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม บ่งบอกถึงเรื่องเร่งด่วนที่ต้องรายงาน“ท่านแม่ทัพ ข้าศึกส่งคนเข้ามาสอดแนมในค่ายของเรา ตอนนี้พวกเราจับตัวมันได้แล้ว ข้ารอคำสั่งท่านว่าจะให้จัดการอย่างไร”เซียวป๋อเหวินวางพู่กันลงจากมือ ดวงตาสงบนิ่งแต่ลึกลงไปภายในแฝงความเด็ดขาด “ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง สะบัดชายเสื้อแล้วเดินตามรองแม่ทัพซุนออกจากกระโจมไป เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเขาก้องสะท้อนเป็นจังหวะมั่นคง ขณะที่เหล่าทหารที่พบเห็นต่างหลีกทางให้ด้วยความเคารพเมื่อมาถึงลานประหารกลางค่าย สายตาของเซียวป๋อเหวินจับจ้องไปที่ชายสองคนที่ถูกมัดไว้กับเสา แขนและขาของพวกมันเต็มไปด้วยรอยแผลจากการถูกซ้อมแต่ใบหน้ากลับแข็งกร้าว ไม่มีแววหวาดกลัวหรือยอมจำนนเขาก้าวเข้าไปใกล้ พลางถามด้ว

บทที่ 33 ออกเดินทาง          แสงอาทิตย์ยามเช้าทอดผ่านหลังคาไม้ของร้านรวงต่าง ๆ ในตลาด กลิ่นซาลาเปานึ่งร้อน ๆ ลอยอบอวลอยู่ทั่วตรอกเล็กๆ ซึ่งเป็นตั้งของร้านตระกูลฟาง ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างมาหยุดแวะซื้อซาลาเปาสักลูกสองลูกก่อนเริ่มต้นวันใหม่ภายในร้านฟางหนิงฮวายืนอยู่หน้าบิดามารดา นางคุกเข่าลง สีหน้าเต็มไปด้วยความอาลัย "ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกต้องขอลาแล้ว"นิ่งหรงมารดาของฟางหนิงฮวารีบประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้น น้ำตาคลออยู่ที่ขอบตา "หนิงฮวา เจ้าเดินทางครั้งนี้ต้องระวังตัวให้มาก ถึงแม้ว่าจะเดินทางไปกับขบวนขนส่งสินค้าก็จริง แต่จงอย่าไว้ใจผู้ใดง่ายๆ หากมีอะไรเกิดขึ้นให้รีบหาทางส่งข่าวกลับมา""ท่านแม่ ลูกจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ให้ท่านเป็นห่วง" นางยิ้มบางๆ พยายามกลบความเศร้าฟางตวน บิดาของฟางหนิงฮวาพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย แต่ลึกๆ แล้วเขาก็ไม่อยากให้บุตรสาวจากไป "เมื่อถึงถู่หยางแล้วรีบส่งจดหมายกลับมาบอกพ่อกับแม่ว่าเจ้าปลอดภัย แล

บทที่ 35 วิชาแล่ปลาปั๊กเป้าช่วยชีวิต          ณ ห้องพักภายในเรือนหลักกลางจวนแม่ทัพ กลิ่นยาสมุนไพรอ่อนๆ ลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นเลือดจางๆ ที่แม้จะผ่านมาหลายวันก็ยังไม่จางหาย ฝีเท้าของฟางหนิงฮวาค่อยๆ ก้าวเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวัง ดวงตาเรียวยาวแดงก่ำ มีน้ำตารื้นขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากที่ได้ทราบข่าวจากหัวหน้าองครักษ์กู้ว่าเซียวป๋อเหวินได้รับบาดเจ็บสาหัสดวงตาคู่งามของนางทอดมองไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้ ร่างสูงใหญ่ของเซียวป๋อเหวินถูกห่มด้วยผ้าห่มผืนหนา ใบหน้าคมคายที่เคยเต็มไปด้วยแววมั่นใจ บัดนี้กลับซีดเซียว ริมฝีปากซีดขาวราวกับไร้โลหิต สิ่งที่สะเทือนใจยิ่งกว่า คือปลายลูกธนูที่ยังปักอยู่บริเวณอกด้านซ้าย ใกล้หัวใจจนแทบมองเห็นการเต้นอ่อนแรงของมันใต้ผิวหนัง"เขายังไม่ฟื้นเลยหรือ" หนิงฮวาเอ่ยถามเสียงแผ่วคล้ายจะหลุดลมหายใจ น้ำเสียงนางแฝงไปด้วยความหวังริบหรี่ที่แทบจะดับสิ้นหมอชราในชุดสีเทาเข้มซึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงถอนหายใจเบ

บทที่ 37 รำลึกความหลัง          ใต้แสงจันทร์สีเงินอ่อนที่สาดลงมาเบื้องนอกหน้าต่าง ภายในเรือนพักเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของทั้งสองที่นั่งเคียงกันอยู่ข้างเตียง เมื่อผ่านความเป็นความตายมาถึงเพียงนี้นางก็ตัดสินใจที่จะพูดเรื่องหนึ่งให้เขาฟัง เรื่องที่เป็นความจริงของนาง ในใจก็ไม่ได้หวังว่าจะให้เขาเชื่อทว่าให้เขารู้ไว้ก็เป็นพอ"ข้ามีบางสิ่งที่อยากเล่าให้ท่านฟัง" ฟางหนิงฮวาเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงของนางนิ่งเรียบแต่มีความสั่นไหวแฝงอยู่ในทุกถ้อยคำเซียวป๋อเหวินหันมาสบตานางทันที "เจ้าว่ามาเถิด ข้าฟังอยู่"ฟางหนิงฮวาพยักหน้าช้า ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเริ่มเล่าเรื่องราวที่เก็บไว้ในใจมาตลอด "ในชาติที่แล้ว ข้าไม่ได้เป็นคนจากที่นี่ ข้ามาจากอีกโลกหนึ่ง ที่นั่นมีคนหน้าตาเหมือนท่านด้วย เขาเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงมาก มีคนรักเขามากมาย รวมถึงข้าด้วย ข้าเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เป็นเพียงคนที่ชื่นชอบของเขา"เซียวป๋อเหวินเบิกตาเล็ก

บทที่ 39 แก้ปัญหาขาดแคลนเสบียง          เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นที่ลานหน้าเรือนพัก ก่อนที่ประตูจะเปิดออกอย่างรวดเร็ว หมอหลิวในชุดคลุมยาวสีเทาเข้มก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อเห็นเซียวป๋อเหวินนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง ใบหน้ายังซีดเซียวแต่แววตามีชีวิตชีวาอยู่ไม่น้อย เขาก็รีบเดินตรงเข้ามาตรวจชีพจรอย่างคล่องแคล่ว“ยังมีชีพจรอยู่ คิดว่าจะไม่ทันเสียแล้ว” หมอหลิวพึมพำพลางตรวจหน้าผากแล้วลงมือจัดยาอย่างเร่งรีบไม่ถึงครู่ก็เทียบยาวางเต็มโต๊ะ กลิ่นสมุนไพรโชยตลบจนทั้งห้องอบอวลไปด้วยไอร้อนจากยาต้ม เซียวป๋อเหวินเหลือบตามองโอสถที่วางเรียงกันแล้วถอนหายใจยาว “ข้าว่าข้าคงไม่ตายเพราะบาดแผลหรอก แต่อาจตายเพราะยาของเจ้ามากกว่า”หมอหลิวเงยหน้าขึ้น สะบัดแขนเสื้อแล้วกล่าวเสียงห้วน “ปากดีเช่นนี้ปล่อยให้ตายไปก็คงดี หนิงฮวาไม่น่าไปช่วยเจ้าไว้ให้เปลืองแรงเลย” เขาหันไปมองฟางหนิงฮวาที่ยืนอยู่ข้างเตียงแล้วยิ้