บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาพบรักกับเมน: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 21ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเจ้า          ตลาดยามเช้าในเมืองถู่หยางเป็นภาพที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความครึกครื้น ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างต่างตื่นขึ้นมาพร้อมกันกับแสงแรกของวัน ท้องฟ้าสีส้มอ่อนอาบไล้ไปทั่วทั้งตลาด มีแสงแดดอ่อนๆ ที่แทรกผ่านหมอกบางๆ สร้างความรู้สึกสดชื่นเสียงคนขายของที่ตะโกนเรียกลูกค้าเป็นจังหวะ เสียงหัวเราะและการสนทนาของผู้คนที่มาจับจ่ายใช้สอย ร้านค้าเรียงรายตามสองฝั่งทางเดินในตลาดมีการจัดแสดงสินค้าหลากหลาย ทั้งผักสด ผลไม้ สมุนไพร และเครื่องเทศที่มีกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว บางร้านก็มีเสื้อผ้า ผ้าไหม หรือเครื่องปั้นดินเผาที่สวยงามวางขายแผงขายอาหารเช้าก็ได้รับความนิยมไม่แพ้กัน กลิ่นหอมของหมั่นโถวและบะหมี่ที่กำลังต้มอยู่ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหยุดชะงักเพื่อเลือกซื้อตามมุมต่างๆ จะเห็นนักแสดงพื้นบ้านที่มักจะมอบความบันเทิงให้ผู้คน ไม่ว่าจะเป็นนักดนตรีที่เล่นพิณและปี่ หรือกลุ่มนักแสดงกายกรรมที่แสดงท่า

บทที่ 23 การพัฒนาสินค้า          เป็นเวลากว่าสามวันที่ฟางหนิงฮวาไม่ได้ออกจากบ้าน จะออกไปก็แค่ตอนที่ไปส่งซาลาเปาให้กับจวนต่าง ๆ ในตอนเช้าเท่านั้น ทั้งวันพวกเขาต้องเร่งทำแผ่นแป้งจนแทบจะไม่ได้พัก เมื่อเห็นสหายไม่ออกมาหาหลายวันในที่สุดต้าเป่ากับเสี่ยวเจียงก็มาเยี่ยมฟางหนิงฮวาที่ร้าน         “ข้าก็คิดว่าเจ้าจะไม่สบายอีกแล้วเสียอีก ถึงได้รีบมากัน” ต้าเป่าพูดพลางมองสำรวจสหายแทบทุกส่วนเพื่อความมั่นใจ         “ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ ต้าเป่า เจ้านี่ทำตัวเหมือนเป็นพ่อข้าเข้าไปทุกวันแล้ว” ฟางหนิงฮวาทำหน้าย่นใส่         “แล้วเหตุใดเจ้าไม่ไปหาพวกเราล่ะ เกิดอะไรขึ้น” เสี่ยวเจียงยังอดเป็นห่วงไม่ได้         ฟางหนิงฮวายืดอกขึ้น

บทที่ 25 กำจัดโจร          ภายในกระโจมบัญชาการกลางค่ายทัพ ธงประจำเมืองถู่หยางปักอยู่เหนือศีรษะ ตะเกียงน้ำมันให้แสงสว่างสลัว เหล่าแม่ทัพนายกองกว่าสิบชีวิตนั่งล้อมวงรอบโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซึ่งปูด้วยแผนที่ผืนใหญ่ที่แสดงแนวเขาและเส้นทางรอบบริเวณซ่อนตัวของพวกโจรภูเขาอย่างชัดเจนท่านเจ้าเมืองเซียวป๋อเหวินผู้มีรูปลักษณ์สง่างามในชุดเกราะสีเข้มประดับลวดลายเมฆายกมือขึ้นเรียกความสงบ "พวกเราต้องหาทางกำจัดพวกโจรโดยไม่ให้เสียเปรียบ นำกองทัพบุกโจมตีตรงๆ ย่อมไม่ใช่ทางเลือกที่ดี"แม่ทัพหวังเจี้ยนผู้ช่ำชองด้านการรบในพื้นที่ป่าเขากล่าวขึ้น "ท่านเจ้าเมืองกล่าวถูกต้อง ที่ซ่อนของพวกมันมีทั้งถ้ำลึกและหุบเขาคดเคี้ยว หากเราบุกเข้าไป โอกาสเสียเปรียบสูงมาก ทั้งยังมีกับดักซ่อนอยู่ทุกแห่งหน""พวกมันรู้พื้นที่ดีกว่าเรา อีกทั้งสามารถกระจายตัวซ่อนตามซอกหินและป่าได้ง่าย หากเราบุกเข้าไป ผลลัพธ์อาจกลายเป็นความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง" รองแม่ทัพหลี่ซงหยูเสริม"ดังน

บทที่ 27 ข้าว่าจะเปิดร้านอาหาร ท่านว่าดีหรือไม่          ฟางหนิงฮวาเอาซาลาเปามาส่งทุกวัน ทุกครั้งทั้งสองก็จะพูดคุยกันและสนิทกันมากขึ้น สำหรับเซียวป๋อเหวินนอกจากหมอหลิวแล้วก็แทบจะไม่มีสหายที่สามารถพูดคุยยกันเรื่องทั่วไปได้เลย ส่วนมากก็จะพูดแต่เรื่องที่เป็นทางการกับองครักษ์แล้วก็ทหารเท่านั้น แต่กับฟางหนิงฮวาเขากลับรู้สึกว่าทั้งเขาและนางมีอะไรที่คล้าย ๆ กัน ทั้งความคิดความสนใจในสิ่งต่าง ๆ จึงได้สนิทกันอย่างรวดเร็ว         ฟางหนิงฮวาเองเมื่อได้พูดคุยกับเซียวป๋อเหวินก็เหมือนกับได้พูดคุยกับหยางจื้อเจ๋อ จึงมีความสุขทุกครั้ง         “ข้ามีความคิดอย่างหนึ่งจะมาถามความเห็นจากท่าน” ฟางหนิงฮวาพูดขณะที่เอากล่องใส่ซาลาเปาวางลงบนโต๊ะอาหารของเซียวป๋อเหวิน         “อะไรหรือ น่าสนใจหรือไม่&

บทที่ 29 และแล้วก็ต้องจากกัน          ขบวนของท่านเจ้าเมืองเคลื่อนตัวออกจากประตูเมืองไปแล้วท่ามกลางเสียงแซ่ซ้องแสดงความยินดีและน้อมส่งท่านเจ้าเมืองไปยังเมืองเสวี่ยคัง ขบวนนั้นยาวเหยียดเต็มไปด้วยทหารที่มาจากมืองเสวี่ยคังและทหารบางส่วนที่ติดตามท่านเจ้าเมืองไปด้วย ความยิ่งใหญ่นี้ทำให้ชาวเมืองทั้งดีใจและรู้สึกเศร้าใจในเวลาเดียวกัน         “พวกเราจะคิดถึงท่านเจ้าเมือง”         “ท่านเจ้าเมืองอย่าได้ลืมพวกเรานะขอรับ ส่วนพวกเราจะไม่มาทางลืมท่านอย่างแน่นอน”         “น้อมส่งท่านเจ้าเมือง”         “ขอให้ท่านเจ้าเมืองโชคดีขอรับ”         เสียงของชาวเมืองยังคงกล่า