Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติมาพบรักกับเมน: Kabanata 11 - Kabanata 20

บทที่ 12 ข่าวดีของเมืองถู่หยางที่มาพร้อมกับซิกแพค         ข่าวของท่านเจ้าเมืองถูกติดประกาศตามพื้นที่ต่าง ๆ รอบเมืองถู่หยาง ชาวเมืองต่างก็มาดูประกาศกันอย่างตื่นเต้น ในเมื่อประกาศจากจวนเจ้าเมืองยืนยันเป็นที่แน่ชัดว่าท่านเจ้าเมืองของพวกเขาฟื้นแล้วทุกคนต่างก็ดีใจมาก ถึงขั้นจัดฉลองกันใหญ่        โดยเฉพาะบรรดาหญิงสาวที่ชื่นชอบท่านเจ้าเมือง พวกนางดีใจจนถึงกับน้ำตาไหล ต่างจับมือกันอย่างปลาบปลื้ม บ้างกราบไหว้ฟ้าดินไม่หยุดพร่ำพูดว่าขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา        พวกนางยังคงไปยืนออกันอยู่ที่หน้าประตูจวนเจ้าเมืองเช่นเคย คราวนี้เหมือนว่าพวกนางจะรวมตัวกันเยอะกว่าเดิมเสียอีก ของเยี่ยมต่าง ๆ ถูกนำมาให้เหล่าองครักษ์ขนกลับเข้าจวนไปนับไม่ถ้วน แต่ถึงอย่างไรพวกนางก็ยังคงไม่ได้เข้าไปเยี่ยมท่านเจ้าเมืองอยู่ดีเพ

บทที่ 14 แม่สื่อแม่ชัก         ออกจากเหลาสุราก็เดินตรงไปยังร้านขายหมูของต้าเป่าทันที ที่ร้านขายหมูตอนนี้วุ่นวายมากเพราะใกล้จะถึงงานเทศกาลตวนอู่แล้ว ผู้คนจึงออกจากบ้านมาจับจ่ายซื้อของไปทำบ๊ะจ่างกันมากมายเต็มตลาดไปหมด กว่าที่ฟางหนิงฮวาจะเบียดฝ่าฝูงชนเข้าไปในร้านขายหมูได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกเช่นกัน         เทศกาลตวนอู่หรือเทศกาลบ๊ะจ่างเป็นเทศกาลสำคัญ ซึ่งจัดขึ้นในวันที่ 5 เดือน 5 บรรยากาศของเทศกาลอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของวัฒนธรรมและประเพณี ผู้คนจะเริ่มเตรียมตัวกันตั้งแต่เช้าตรู่ หญิงสาวช่วยกันห่อบ๊ะจ่างด้วยใบไผ่หรือใบหญ้าเรียวยาว ภายในห่อข้าวเหนียวสอดไส้ด้วยหมูแดง ถั่ว หรือไข่แดงเค็ม กลิ่นหอมของบ๊ะจ่างลอยคลุ้งไปทั่วลานบ้านชายฉกรรจ์จะนำเรือมังกรออกมาเพื่อเตรียมแข่งในแม่น้ำ เสียงกลองกระหึ่มกึกก้อง ผสมกับเสียงร

บทที่ 16 การปรากฏตัวของเจ้าเมือง นี่มันเขาคนนั้นชัด ๆ         ยามเช้าแสงอาทิตย์สาดส่องผ่านทางหน้าต่างของเรือนนอนหลักในจวนเจ้าเมือง เซียวป๋อเหวินที่ตอนนี้ได้รับการรักษาจนเกือบจะหายดีแล้วลุกขึ้นมาแต่เช้าเพื่อให้หมอหลิวคอยช่วยตรวจดูบาดแผลให้ นี่ก็เป็นระยะเวลาหนึ่งเดือนแล้วหลังจากที่เขาถูกหามกลับมาจากการออกไปปราบโจรภูเขา กว่าจะรอดมาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกันระหว่างที่เขารักษาตัวอยู่นั้นก็มีเรื่องราวมมากมายเกิดขึ้น ทั้งความทรงจำของเจ้าของร่าง ทั้งเรื่องวุ่นวายภายนอกที่สายกลับมารายงานว่าตอนนี้พวกโจรภูเขากำลังเหิมเกริมอย่างหนักไล่ปล้นฆ่าชาวบ้านไปทั่ว ยิ่งพวกมันได้ข่าวว่าเจ้าเมืองเจ็บอยู่ก็ยิ่งเอาใหญ่ ในเมื่อไม่มีผู้ใดออกมาขัดขวางแล้วพวกมันก็ทำชั่วอย่างเต็มที่ หยางจื้อเจ๋อในร่างของเซียวป๋อเหวินในตอนนี้แทบอยากจะออกไปปราบโจรภูเขาเหล่านั้นให้สิ้นซาก เพราะอย่างไรเขาก็ได้รับการฝากฝังจากเจ้าของร่างเดิมเอาไว

บทที่ 18 ผู้มีพระคุณ          ในที่สุดเซียวป๋อเหวินก็สามารถช่วยฟางหนิงฮวาขึ้นมาได้อย่างทุลักทุเล ที่แรกเขาคิดว่าจะกระโดดลงไปช่วยแล้วทว่าก็เห็นไม้ท่อนยาวอยู่ที่ริมแม่น้ำก่อน ถึงแม่ว้าจะเป็นการช่วยที่ดูไม่สง่างามนักทว่าอย่าน้องแม่นางคนนั้นก็ปลอดภัย         เพราะคิดไม่ถึงว่าบุรุษรูปงามและเป็นถึงเจ้าเมืองถู่หยางนั้นจะมาปรากฏกายอยู่เบื้องหน้า จากคำพูดของเหล่าหญิงสาวที่ว่าโอกาสที่จะได้พบและใกล้ชิดเขานั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย คาดว่าวาสนาครั้งนี้เห็นจะเป็นของฟางหนิงฮวาเต็ม ๆ เสียแล้ว         “รีบขึ้นมาเถอะ ประเดี๋ยวน้ำแรงกว่านี้จะขึ้นมาลำบาก” เซียวป๋อเหวินพูดพลางเปลี่ยนมือข้างหนึ่งมารับมือของฟางหนิงเอาไว้แล้วดึงนางขึ้นมา         “เจ้าค่ะ” ฟางหนิงฮวาเองก็รีบดึงตัวเองขึ้นจากน้ำเช่นกัน&n

บทที่ 20ออกว่าการครั้งแรก          ดวงอาทิตย์เริ่มส่องสว่างมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถามจากพ่อบ้านดูก็ได้ความว่าตอนนี้ต้นยามเฉินแล้ว ถึงเวลาที่เขาจะต้องออกไปประชุม ณ จวนว่าการ เป็นธรรมดาของเจ้าเมืองอย่างเขาที่มีงานการรัดตัวยิ่ง โดยเฉพาะช่วงเวลาที่บ้านเมืองไม่สงบเช่นนี้         บ่าวรับใช้มาช่วยกันยกจานอาหารที่กินแล้วออกไปจนบนโต๊ะเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า จากนั้นไม่นานหมอหลิวก็ยกล่วมยาของตัวเองขึ้นมาตั้งบนโต๊ะแทน         “ให้ข้าดูแผลของเจ้าก่อนไป” หมอหลิวพูด ยังไม่ทันที่เซียวป๋อเหวินจะตอบเขาก็เอื้อมมือมาปลดสาบเสื้อของสหายแล้ว         “นี่เจ้าทำอะไรระวังหน่อยสิ แล้วนี้เหตุใดไม่ไปทำข้างในห้องเล่า” เซียวเหวินหยางพูดอย่างเก้อเขิน มือทั้งสองข้างก็ดึงสาบเสื้อของตัวเองเอาไว้ “เดี๋ยวข้าปลดเอ