Lahat ng Kabanata ng The Prostitute Lover Of A Multi-Billionaire (WARNING: SPG): Kabanata 51 - Kabanata 60

SANDRA'S POVDalawang araw na ang nakakalipas simula nang magpunta ako sa ancestral house nila ni Arthur. Hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa alaala ko ang ngiti ni Lola Zaniella habang tinatanggap ang biko na inihanda ko para sa kaniya. Sabi niya ay sobrang nagustuhan daw iyon ng lahat, at sa susunod kong pagdalaw ay aasa siyang magdadala ulit ako. Nakakatuwa dahil kahit ilang oras lang akong nanatili roon ay parang matagal na kaming magkakilala.Friends ko na rin ngayon sa Facebook sina Zillian at Ate Lora, habang si Lola Zaniella naman ay nagpalitan pa kami ng digits. Madalas pa nga akong i-text nito sa gabi ng mga simpleng kumustahan. Ngunit kung gaano sila kabait, ay ganoon din kabigat ang pakiramdam ko tuwing naiisip ko ang tita ni Arthur, si Tita Mira. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nag-iisip, pero pakiramdam ko ay may kung anong hindi siya gusto sa akin. Noong araw na iyon, bigla na lang siyang umalis nang walang paalam, sakto pa noong sandaling gumamit ako ng banyo. Hangg

SANDRA'S POVEksaktong alas kuwatro ng hapon nang matapos ang aming huling klase. Pagod man ako sa dami ng lecture at activity na ginawa namin, ay napawi iyon nang makita kong may text si Arthur sa phone ko.Arthur:Hi, baby! Hintayin mo ako diyan, ha? Susunduin kita after class. Dinner tayo sa labas. Miss na rin kasi kita. Don't you dare refused. I love you!Napangiti ako habang binabasa iyon. Hindi ko mapigilang kiligin kahit alam kong madalas naman niya akong binibigla ng ganitong mga mensahe. Kaya lang, biglang bumalik sa isip ko ang sinabi niya kagabi, na gusto na niyang ipakilala ako sa mga magulang niya pag-uwi nila galing abroad. Hindi ko alam kung matatakot ba ako o dapat lang na matuwa, pero isa lang ang sigurado: mahal ko siya, kahit minsan ay natatakot pa rin akong hindi tanggapin ng pamilya niya ang isang katulad ko.Habang naglalakad ako palabas ng gate, planado ko na sana kung anong isusuot mamayang gabi. Ngunit napahinto ako nang may marinig akong pamilyar na boses.“S

SANDRA'S POVPagkatapos ng pangalawang subject ko ay dali-dali akong lumabas ng campus. Ayokong matagalan dahil marami pa akong kailangang gawin bago mamayang gabi. Hindi pa man ako nakakalayo ay narinig ko na agad ang isang pamilyar na boses.“Sandra! Sandr—Sandrraaa!” sigaw ni Kaydie mula sa kabilang dulo ng hallway. Napalingon ang ilang estudyante sa kaniya dahil sa lakas ng tawag niya. Nakatakbo pa siya papalapit habang pawis na pawis at may bitbit na bottled water.“Hoy, ang bilis mo namang maglakad! Kanina pa kita tinatawag!” hingal na sabi niya, sabay ayos ng salamin niya sa ilong.Ngumiti lang ako ng tipid. “Sorry, may hahabulin lang ako, Kaydie. Next time na lang tayo mag-usap, ha?”“Ha? Eh, wait! Gusto ko lang sanang—” Hindi ko na siya pinatapos. Tumalikod na ako at nagmadaling lumabas ng gate. Naririnig ko pa rin ang boses niya mula sa likuran, pero hindi na ako lumingon. Hindi ito ang tamang oras.Pagkarating ko sa labas, agad akong pumara ng taxi. Habang nakasakay, paul

SANDRA’S POVBago ako makapasok sa aking pintuan, napansin kong may isang maliit na puting sobre na nakadikit sa ilalim ng doorknob. Maingat kong kinuha ang maliit na puting sobre na nakadikit sa doorknob. Wala itong pangalan o anumang marka, kaya’t lalo akong kinabahan. Sa unang tingin, parang ordinaryong liham lang pero may kung anong malamig na pakiramdam ang gumapang sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko iyon.Pumasok ako sa loob ng apartment at isinara ang pinto. Umupo ako sa sofa, hawak pa rin ang sobre. Ilang sandali pa akong nagdalawang-isip bago ko ito dahan-dahang binuksan. Sa loob ay may isang maliit na itim na card na may simpleng sulat sa gitna, gamit ang pulang tinta.“Hindi pa tapos ang lahat. Huwag mong kalimutan kung sino ang tunay na may utang ng dugo.”Napatigil ako, halos mabitawan ko ang card. Parang biglang lumamig ang paligid. Kinilabutan ako lalo na nang mapansin kong walang pirma, walang kahit anong palatandaan kung sino ang nagsulat. Ngunit sa ibabang bahagi n

BENJAMIN ALBURO’S POVFour years ago…Hindi ko alam kung kailan nagsimulang mawala sa akin ang takot. Ang alam ko lang, noong araw na iyon, parang wala nang halaga ang buhay ng mga taong iyon. Matagal ko na silang pinagmasdan, at sa totoo lang, kilala nila ako.Buwan bago mangyari ang lahat, gabi-gabi akong nakatayo sa tapat ng mataas nilang gate, pinagmamasdan ang liwanag sa bawat silid. Alam ko kung anong oras kumakain ang pamilya, kung anong araw sila may bisita, at kung kailan umaalis ang mag-asawa para mag-date sa lungsod o pumasok sa trabaho.Alam ko ang lahat, dahil iyon ang trabaho ko, ang alamin ang bawat detalye bago umatake.Pero sa totoo lang, hindi ito basta trabaho. Isa itong utos na may kasamang matinding galit ng mag-asawang Zygue at Emily. Hindi ko inakala na aabot sa ganitong antas ang inggit nila, dahil lamang sa pag-angat ng pamilyang gusto nilang ipapatay.Ito ang utos na matagal ko nang pinanghahawakan bilang kapalit ng sarili kong kaligtasan, ng buhay ng anak ko