Todos os capítulos de รักเราไม่เคยเท่ากัน ( NC 18+ ): Capítulo 91 - Capítulo 100

“รักสิ ไม่รักลูกจะไปรักใครล่ะครับ” “เนอะ พ่อรักเหนือ แม่รักเหนือ เหนือรักพ่อกับแม่ รักน้องด้วย น้องลีธ น้องลินน์” “รู้จักชื่อน้องด้วย” น้ำทำหน้าแปลกใจ “ปู่บอก ใช่ไหมครับปู่” เหนือหันไปถามปู่กับย่าที่นั่งบนโซฟาอีกตัว “พ่อกับแม่ไหวไหมครับเลี้ยงหลาน” ผมถามพ่อกับแม่ ซึ่งท่านสองคนก็อายุมากแล้ว ถึงจะแข็งแรง แต่พูดตามวัยก็ถือว่าอายุมากแล้ว วิ่งไล่จับเด็กหกขวบไม่ใช่เรื่องง่าย “ไม่เหนื่อย เหนือพูดรู้ความ บอกอะไรก็เชื่อ ดื้อน้อยกว่าพี่ธาร์กับน้องไธม์อีก” บอกเลยว่าย่าหลงหลานแหละ ที่พูดออกมาเนี่ย ผมรู้หรอกว่าอยากเอาใจหลานที่ตั้งใจฟัง “ครับ เหนือไม่ดื้อ รักคุณย่าจัง” นั่นไง! ว่าแล้วเจ้าลูกชายผมก็ผละจากคนเป็นแม่ไปหาคนเป็นย่ากับปู่ หอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวา หลง บอกได้คำเดียวว่าหลง “แล้วเจ้าแฝดออกจากตู้อบได้วันไหน” “อีกสองวันครับพ่อ แต่ถ้าพรุ่งนี้หัวใจเต้นปกติก็ออกได้ครับ” ลูกของผมสองคนมีหัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่ไม่ใช่อาการร้ายแรงอะไรมาก ตามที่คุณหมอแจ้งไว้ อาการแทบจะเป็นปกติแล้ว แต่อยากให้ดูอาการอีกสักวันสองวัน “อยากอุ้มน้อง

“จิ้ม‍ ‍ๆ ” (ยิ้ม‍ ‍ๆ ) เราทั้งห้าคนมองกล้องที่คุณพ่อยื่นหน้าพยายามเข้ามาอยู่ในเฟรมกล้องให้มากที่สุด กว่าจะได้รูปที่ใช้ได้เรียกว่าจับปูใส่กระด้งอย่างที่ใคร‍ ‍ๆ คิดนั่นแหละ “ไปเล่นทะเลกันดีกว่าครับเด็ก‍ ‍ๆ ” เมื่อคุณพ่อชวนเด็ก‍ ‍ๆ ก็ลุกวิ่งลงน้ำทะเล แต่สองสาวก็วิ่งแค่ทะเลตื้น‍ ‍ๆ เท่านั้น “อย่าลงไปไกลนะ” ฉันย้ำกับพี่ธาร์ ถึงเด็กแฝดทั้งสองจะใส่เสื้อชูชีพ แต่ฉันก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ ส่วนเหนือฉันไม่ค่อยห่วงเพราะว่ายน้ำเก่ง ตอนนี้เหนือเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของทางโรงเรียน ฉันดีใจที่ลูกชอบว่ายน้ำ ทั้งยังขยันซ้อม นอกจากว่ายน้ำ เหนือยังชอบตีกลองสะบัดชัย กิจกรรมของลูกชายวัยประถมมีมากมาย ยังดีที่เรื่องรับส่งหลานคนเป็นปู่แทบจะรับผิดชอบทั้งหมด เรียกว่าเหนือกับปู่เป็นคู่ซี้ที่ไปไหนไปกัน ส่วนคุณย่าศิตาก็เป็นแฝดที่สามกับสองสาวน้อย ความอบอุ่นที่ฉันเคยได้รับจากยาย ในตอนนี้ลูกสาวฉันก็ได้รับจากผู้เป็นย่าเช่นเดียวกัน เสียงกรี๊ดของลูกสาวทั้งสองในตอนที่คลื่นซัดเรียกรอยยิ้มของคนอุ้มและฉันด้วยที่นั่งมอง แสงแดดยามเย็นทำให้ภาพสะท้อนตรงหน้าเป็นสีเหลืองทอง

“หมอน่ารัก น่ารักที่สุด” เธอกอดผมแน่นใบหน้าผมซุกกับอกอุ่น ๆ ของเธอ นอกจากกอดผมแล้วเธอยังจุ๊บหน้าผากและข้างแก้มหลายครั้ง “พี่น่ารักตลอดแหละ” “ค่ะ น่ารักที่สุด” “จะได้กินไหมข้าวเนี่ย เอาหน้าพี่ไปซุกนมขนาดนี้เดี๋ยวได้ทำอย่างอื่นก่อนกินข้าวอิ่ม” ผมเอ่ยแซว คนที่กอดผมแน่นก็รีบปล่อยผมทันที “กินข้าวก่อนเนอะหมอ เดี๋ยวก่อนนอนค่อยกินนม” นั่นไง เดี๋ยวนี้เก่งกล้า คำพูดคำจา “ทะลึ่งนะเรา” “ก็หมอชอบพูด น้ำแค่พูดตาม” เสียงหัวเราะหยอกล้อของเธอ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยินเสียงนั้น “น้ำ พี่คิดถึงเราจัง” “ไอ้ธาร์ กูว่ามึงกลับไปหาน้องเขาเถอะ ถ้ามึงจะละเมอเพ้อหาขนาดนี้” เสียงของไอ้คนที่หน้าเหมือนผมมันบ่นเมื่อฟังเรื่องราวของผมกับน้ำ “ไม่! เดี๋ยวกูก็ชิน” ผมบอกกับมัน เหมือนอย่างทุกครั้งที่บอก “กูอยากจะบอกว่าชินพ่องมึงสิ แต่พ่อมึงคือพ่อกูเหมือนกัน ชินห่าอะไรของมึงนี่มันปีที่สามแล้วนะ” นั่นสิสามปีแล้วเหรอวะ “สามปีนะมึงไม่ใช่สามเดือนหรือสามวัน แม่งกินไข่เจียวกุ้งทีไรเพ้อหาเมียเก่าทุกที แล้วอยากจะกินแต่เมนู

“พี่ธาร์ เร็วสิคะ” ฉันเร่งเร้าเมื่อเขาจับมือฉันไว้ไม่ให้ได้ทำอย่างที่คิด “น้ำอยากให้พี่ทำอะไรครับ” เขาแกล้งกันใช่ไหม “กินน้ำสิ กินตรงนี้” ฉันร้องขอพร้อมทั้งเด้งเอวขึ้นให้เขารับรู้ว่าอะไรที่ต้องการให้เขากิน “น้ำฉ่ำมากเลย พี่ไม่เกรงใจแล้วนะครับ” “อื้ม...แรง ๆ ค่ะ” ฉันนอนหมดแรงอยู่บนที่นอนนุ่ม บทรักร้อนแรงในห้องน้ำกินเวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมง คุณหมอนักรักใช้เวลาวันหยุดของเขาอย่างคุ้มค่า ละเลียดชิมทุกซอกทุกหลืบ หนึ่งชั่วโมงในห้องน้ำว่าหนักหนาแล้ว เทียบไม่ได้กับชั่วโมงครึ่งบนเตียง เราสองคนร้อนแรงยิ่งกว่าโดนยาปลุก จัดหนักหลายท่ายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ผ้าปูเตียงที่ยับย่นเพราะความร้อนแรงที่ฉันกับหมอทำได้แค่สัปดาห์ละหนึ่งครั้ง วันศุกร์หรรษา วันหยุดของเขาและลูกไปโรงเรียนช่วงเวลากลางวันที่ร้อนแรง เร่าร้อนและยาวนาน “พี่ธาร์ อีกเหรอคะ” ฉันครางถามเมื่อความคับแน่นแทรกผ่านกลีบดอกไม้เสียดสีจนฉันกระตุกตอบ “พี่หิวน้ำ โคตรหิว” “อา...”“เลือกได้หรือยังคะ” ฉันมองเด็กหญิงฝาแฝดวัยสี่ขวบกว่ากำลังตั้งอกตั้งใจเลือกของขวัญวันเ

คุณหมอสาวใบบุญญามองหลานสาวทั้งสองในวัยสามขวบที่พูดชัดยิ่งกว่าเด็กวัยเดียวกัน คงเพราะถูกเลี้ยงโดยคุณป้าศศิตาแน่เลย เพราะท่านชวนเด็ก‍‍ ‍ๆ คุยไม่หยุด “อาใบมีแฟนยังคะ” เด็กวัยสามขวบถามจิตแพทย์สาวด้วยคำถามที่คนฟังแอบสะอึกเล็กน้อย “เอ่อ ยังไม่มีจ้า อาใบงานเยอะไม่มีเวลาเลยค่ะ” จิตแพทย์สาวใบบุญญาบอกกับหลานสาวเสียงหวาน เธอย้ายมาประจำโรงพยาบาลจิตเวชที่ใหญ่ที่สุดในเชียงใหม่ ทั้งยังใหญ่ที่สุดในภาคเหนือตอนบน ยิ่งสังคมเมืองเจริญมากขึ้นเท่าไร ปัญหาด้านสุขภาพจิตยิ่งตามมามากขึ้น ใบบุญญาตั้งใจเรียนสาขาจิตเวชเพื่อต้องการเป็นส่วนหนึ่งที่จะได้ช่วยเหลือผู้ป่วยที่มีปัญหาด้านจิตใจ ฟังแล้วนางเอกมาก นางเอกจริง‍‍ ‍ๆ แต่ตอนนี้นางเอกยังหาพระเอกไม่ได้ “อาใบสุดสวย ไม่ต้องมีหรอกครับแฟน เหนือยังไม่มีเลยครับ ตอนนี้เหนืออยากโฟกัสเรื่องงานกับการเรียนมากกว่า เราสองคนก็เหมือนกัน พูดเรื่องแฟนได้ไง ยังเด็ก” ศิราหรือน้ำเหนือในวัยชั้นประถม แต่กลับทำตัวเป็นผู้ใหญ่วัยมหาวิทยาลัย ใบบุญญากะพริบตาปริบ‍‍ ‍ๆ นี่แหละนะ ความต่างของการเลี้ยงดู หลานชายของเธออยู่กับปู่เลยกลายร่า