All Chapters of การเดินทางข้ามเวลาของเสี่ยวเหอ: Chapter 1 - Chapter 10

(ช่วงแรกๆ เสี่ยวเหอ นางเอกของเรื่องจะเป็นผู้หญิงน่ารำคาญมากค่ะ คุณนักอ่านช่วยเข้าใจด้วยว่าน้องไม่รู้ และคนไม่รู้ก็มักจะดูโง่เง่าน่ารำคาญ ทำอะไรก็ดูขัดข้องไร้หนทางไปหมด แต่ช่วยอย่าเพิ่งรีบเทกันนะคะ)เสี่ยวเหอและชิงถิงเป็นเพื่อนบ้านกัน บ้านของพวกเขาอยู่ใกล้กัน อายุเท่ากัน เกิดปีเดียวกัน ชิงถิงเกิดกลางปี เสี่ยวเหอเกิดท้ายปี รู้จักกันตั้งแต่เด็ก สองบ้านแม้จะต่างฐานะ แต่ก็สนิทสนมกันมาก บ้านของชิงถิงยากจนมาก ไม่ค่อยได้กินเนื้อและขนมหวาน ในขณะที่บ้านของเสี่ยวเหอจะได้กินบ่อยๆ ตอนเด็กเสี่ยวเหอจึงชอบเอาขนมและเนื้อย่างไปแบ่งให้เขากิน ทำให้เด็กน้อยชิงถิงรู้สึกชอบเสี่ยวเหอมาตั้งแต่เล็ก เขาชอบเด็กหญิงมานานมาก ชอบมากๆ จนพัฒนาเป็นความรักโดยไม่รู้ตัว ปีนั้นชิงถิงอายุได้สิบห้า น้องสาวคนกลางก็แต่งงาน น้องของเขาอายุเพียงสิบสี่เท่านั้น เพิ่งเลยวัยปักปิ่นไม่ถึงปี ยามนั้นชิงถิงยังเป็นเพียงเด็กหนุ่ม ถึงจะเข้าป่าล่าสัตว์ได้ทุกวันแต่ก็ยังยากจน ไม่มีสินเดิมมอบให้น้องสาวในวันแต่งงานต่อมาไม่นาน ชิงถิงได้รู้ว่าเพราะความยากจน ฝั่งสามีจึงดูถูกน้องสาวเสมอ น้องสาวของเขามักจะแอบกลับมาร้องไห้ที่บ้านบ่อยๆ เมื่อชิงถิงอ

ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวเดินผ่านซอยมืด ผ่านซุ้มประตูหลายครั้ง จนกระทั่งทั้งสองคนออกมาข้างนอกเมือง แสงสว่างและเสียงผู้คนจากงานเทศกาลเริ่มจางลง จางลง จนในที่สุดก็มืดสนิท แต่ชิงถิงกลับยังคงลากให้เสี่ยวเหอเดินต่อไป ผ่านไปนานเสี่ยวเหอจึงเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ พยายามเรียกให้ชิงถิงหยุดเดิน แต่ชิงถิงไม่สนใจ เอาแต่ลากนางอยู่นั่น จนนางต้องสะบัดมือแรงๆ เขาจึงจำเป็นต้องหยุด“ข้าต้องกลับไปแล้ว” เสี่ยวเหอพูด เป็นเพราะมืดมาก เสี่ยวเหอจึงไม่เห็นว่าชิงถิงทำหน้าโกรธทันที ก่อนจะตะคอกด่านาง“เจ้าโง่หรือไร!”เสี่ยวเหอตกใจกับน้ำเสียงที่โกรธจัดของชิงถิง เพราะไม่เคยเห็นเขาโกรธมากเช่นนี้เลยสักครั้ง แม้ปกติเขาจะไม่ค่อยยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่เคยตะคอกใส่นาง ปกติเขาเป็นคนใจดี มักจะเอาตุ๊กตาดินปั้นมาฝากนางบ่อยๆ ด้วยเวลานั้นมีหลายสิ่งอย่างวิ่งจู่โจมเข้าไปในใจของเสี่ยวเหอ ทั้งน้อยใจเรื่องพี่สาว ทั้งความว้าวุ่นใจทั้งหมดที่พบเจอในช่วงนี้ เขายังจะดุใส่นางอีก ทำให้เสี่ยวเหอเริ่มน้ำตาไหล ก่อนจะส่งเสียงร้องไห้ดังๆ ออกมา “ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ”เสี่ยวเหอร้องไห้อยู่นาน ไม่มีแม้เสียงปลอบใจจากชิงถิง นางไม่เห็นสีหน้าเขาเพราะเอาแต่ก

เสี่ยวเหอเดินตามเสี่ยวเอ้อออกจากหมู่บ้าน นางหันไปมองหลังคาบ้านของตัวเอง แม้จะมาถึงขั้นนี้แล้ว แต่นางก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือไม่ รู้เพียงว่าต้องทำต่อไป เพราะต้องการให้พี่สาวมีความสุขเมื่อเดินมาถึงทางแยกนอกหมู่บ้าน เสี่ยวเหอเห็นชิงถิงในชุดผ้าฝ้ายยืนรออยู่ หัวใจของนางก็เริ่มเต้นรัว รู้สึกว่าวันนี้เขาดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด แม้ใบหน้าจะไม่มีรอยยิ้ม แต่นัยน์ตากลับเจิดจ้าอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน จับจ้องนางชนิดที่หากเผาไหม้ได้ เสี่ยวเหอคงไม่เหลือแม้ขี้เถ้าชิงถิงมีม้ามาด้วย เขายกนางขึ้นหลังม้าและทั้งสองคนก็ออกเดินทางทันทีนั่งอยู่บนหลังม้าด้วยกันเช่นนี้ เสี่ยวเหอรู้สึกเวียนหัวมาก นางเห็นชิงถิงมาตั้งแต่เด็ก เคยเล่นด้วยกัน เรียกว่าสนิทกันมากกว่าเด็กชายคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน แต่ก็ไม่เคยใกล้ชิดขนาดเนื้อแนบเนื้อ ถึงแม้จะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่ก็ตามหญิงสาวทำตัวไม่ถูก เพราะยามนี้ความรู้สึกทั้งหมดของเสี่ยวเหอถูกอกแกร่ง กล้ามแขนและมือแข็งแรงของชิงถิงเรียกร้องความสนใจไปจนหมด จำแทบไม่ได้ว่าหนีไปทางใดบ้างระหว่างการเดินทางหนี พวกเขาไม่มีการพูดคุย เพราะปกติชิงถิงก็ไม่ได้เป็นคนช่

ต่อมาเสี่ยวเหอก็รู้สึกคล้ายปลาที่ถูกจับวางไว้บนพื้นดิน หายใจไม่ถนัด ดิ้นรนไปมา สัมผัสได้แต่อกเปลือยเปล่าแข็งแกร่งของชิงถิง หญิงสาวไร้เดียงสาจึงไม่กล้ายื่นมือไปผลักอีกนางกลัวว่าจะไปโดนส่วนใดของเขาที่นางไม่สมควรโดน แต่ชายหนุ่มผู้นั้นกลับรุกล้ำไปทุกที่ ทุกส่วนที่เป็นส่วนหวงห้ามของหญิงสาว ทั้งอกชูชัน เอวคอด สะโพกเปลือยเปล่า และสวนดอกไม้ชมพูชิงถิงเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเคือง น้อยใจ อยากทำโทษ และอยากครอบครองคนใต้ร่างของเขา ต้องการกักขังนางไว้กับตัว เขาจึงไม่ได้อ่อนโยนมากนัก ทั้งบีบเคล้นอกอิ่ม ขบกัดตามหัวไหล่และลำคอ จูบ ๆ ดูด ๆ จนสร้างรอยช้ำรอยสีชาดเต็มไปหมดหญิงสาวที่เพิ่งจะเคยรับรู้สัมผัสทางกายระหว่างชายหญิงเป็นครั้งแรก จึงไม่รู้จะรับมือกับเขาเช่นไร เขากอดนาง บีบนาง จูบนาง ดูด และขบกัด เลียจนเสี่ยวเหอหวาดหวั่น วาบหวาม เขาอยากกัดตรงไหนก็กัด อยากนวดคลึงตรงไหนก็ทำ ไม่สนใจร่างบางที่กำลังสั่นกลัวระหว่างที่มือและริมฝีปากสำรวจไปทั่วร่างของเสี่ยวเหอ ชิงถิงยังมีแรงมากพอจะด่าและตัดพ้อนางอีก“เจ้าใจร้ายนัก ข้ารักเจ้ามากเพียงนี้ เจ้ายังจะแต่งให้ผู้อื่นอีก” พูดแล้วก็กัดที่ยอดชมพูอิ่มหนึ่งครั้ง“โอ๊ย!”

เขายื่นมือมาดึงเสี่ยวเหอไปกอดไว้หลวมๆ อย่างปลอบโยน“คราแรกท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าเห็นว่าพี่หลันเหมยนางอายุมากกว่าเจ้า จึงต้องการให้นางรีบแต่งจะดีที่สุด แต่พี่สาวของเจ้า นางรู้ความจริงจึงโกหกไปว่าตัวเองกำลังท้องกับต้าหลี่ คนผ่าฟืนในหมู่บ้าน ด้วยความฉุกละหุกและกลัวมาก เวลานั้นนางคิดข้ออ้างได้เพียงเท่านี้ต้าหลี่เป็นชายโสดอายุมากแล้ว ถึงไม่ได้รูปงาม พูดติดอ่างและจนมาก แต่พี่หลันเหมยก็คิดว่ายังดีกว่าถูกเอาไปขายต่างเมือง ท่านพ่อของเจ้าโกรธมาก แต่ยังยอมเก็บเป็นความลับ คิดว่าหลังแต่งงานให้เจ้าไปแล้ว ค่อยให้พี่สาวแต่งลับๆ ออกไป” เขาสงสารเสี่ยวเหอมาก จึงดึงนางมากอด ลูบแขนปลอบประโลม“ต่อมาพี่หลันเหมยนางรู้สึกผิดมากที่โยนเรื่องนี้ไปให้เจ้ารับ แต่ก็กลัวเกินกว่าจะแต่งไปด้วยตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเจ้า ทั้งรู้สึกผิดทั้งหวาดกลัว และไม่รู้จะช่วยเจ้าอย่างไรดียิ่งละอายใจจึงยิ่งหลบหน้าเจ้า ตอนนางเล่าความในใจให้ข้าฟัง นางร้องห่มร้องไห้จนแทบจับใจความไม่ได้ นางบอกว่าตัวเองทำเรื่องน่ากลัวเช่นนั้นไป แต่เจ้ากลับเป็นห่วงนางมาก ยอมเสียสละให้นางด้วยใจจริง โดยไม่รู้สักนิดว่านางเป็นคนโยนหม้อดำ [1] ไปให้เจ้า” ช