ตอนที่ 9 ความจริง

เขายื่นมือมาดึงเสี่ยวเหอไปกอดไว้หลวมๆ อย่างปลอบโยน

“คราแรกท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าเห็นว่าพี่หลันเหมยนางอายุมากกว่าเจ้า จึงต้องการให้นางรีบแต่งจะดีที่สุด แต่พี่สาวของเจ้า นางรู้ความจริงจึงโกหกไปว่าตัวเองกำลังท้องกับต้าหลี่ คนผ่าฟืนในหมู่บ้าน ด้วยความฉุกละหุกและกลัวมาก เวลานั้นนางคิดข้ออ้างได้เพียงเท่านี้

ต้าหลี่เป็นชายโสดอายุมากแล้ว ถึงไม่ได้รูปงาม พูดติดอ่างและจนมาก แต่พี่หลันเหมยก็คิดว่ายังดีกว่าถูกเอาไปขายต่างเมือง ท่านพ่อของเจ้าโกรธมาก แต่ยังยอมเก็บเป็นความลับ คิดว่าหลังแต่งงานให้เจ้าไปแล้ว ค่อยให้พี่สาวแต่งลับๆ ออกไป” เขาสงสารเสี่ยวเหอมาก จึงดึงนางมากอด ลูบแขนปลอบประโลม

“ต่อมาพี่หลันเหมยนางรู้สึกผิดมากที่โยนเรื่องนี้ไปให้เจ้ารับ แต่ก็กลัวเกินกว่าจะแต่งไปด้วยตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเจ้า ทั้งรู้สึกผิดทั้งหวาดกลัว และไม่รู้จะช่วยเจ้าอย่างไรดี

ยิ่งละอายใจจึงยิ่งหลบหน้าเจ้า ตอนนางเล่าความในใจให้ข้าฟัง นางร้องห่มร้องไห้จนแทบจับใจความไม่ได้ นางบอกว่าตัวเองทำเรื่องน่ากลัวเช่นนั้นไป แต่เจ้ากลับเป็นห่วงนางมาก ยอมเสียสละให้นางด้วยใจจริง โดยไม่รู้สักนิดว่านางเป็นคนโยนหม้อดำ [1] ไปให้เจ้า” ชิงถิงเล่า

เขามองดูคนในอ้อมกอดแล้วได้แต่ขมวดคิ้วกังวล แต่อย่างไรนางควรได้รู้ความจริง

“เจ้าถึงขนาดกล้าไปขอร้องท่านพ่อท่านแม่ ทั้งที่ปกติเจ้าเป็นเด็กขี้ขลาดมาก กับท่านพ่อไม่เคยกล้าพูดด้วยซ้ำ พี่สาวเจ้าจึงยิ่งโกรธตัวเอง ด้วยความรู้สึกผิด อยากช่วยเจ้า ไม่อยากให้เจ้าถูกขายไปแคว้นอื่น แต่เพราะเป็นหญิงสาวบ้านนอก นางไม่เคยเห็นโลกกว้าง ไม่มีความรู้ ไม่รู้จะทำเช่นไร จึงทำได้เพียงแค่แอบหนีออกจากบ้าน

นางเดินเท้าไปปรึกษากับข้าซึ่งเป็นทหารคนเดียวที่นางรู้จัก นางคิดว่าข้าคงพอจะมีอำนาจอะไรสามารถช่วยเจ้าได้ ยามนั้นนางคิดได้เท่านั้น ข้าเป็นผู้เดียวที่ทำงานกับทางการที่นางรู้จัก

แม้กองทัพจะอยู่ไม่ไกล แต่หญิงสาวคนหนึ่งที่เดินทางด้วยเท้า ไปกลับก็ใช้เวลาไปแล้วทั้งวันทั้งคืน กลับมาพี่สาวเจ้ายังถูกด่ามากมาย แต่ความรู้สึกผิดต่อเจ้าคงจะน้อยลง ทำให้นางรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง”

เล่าถึงตรงนี้น้ำตาของเสี่ยวเหอเริ่มไหลเป็นทางในอ้อมกอดของชิงถิง

“ข้าตกใจมาก ที่ได้รู้ว่าเจ้าจะแต่งงาน แผนที่ข้าวางไว้ว่า รอมีตำแหน่งจะไปขอเจ้าแต่งงานก็พังทลายหมด ข้าไม่เคยคิดว่าจู่ๆ จะมีคนกล้ามาสู่ขอเจ้า ไม่กลัวคำนินทา หรือเรื่องร้ายใดๆ ข้าได้แต่โทษตัวเองที่ช้าไป วางใจมากเกินไป” เขาพูดอย่างเจ็บปวด กอดนางให้แน่นมากขึ้น

“แต่เมื่อพี่หลันเหมยเล่าเรื่องที่เจ้าพวกนั้นวางแผนจะหลอกพาเจ้าไปขาย ข้ายิ่งกว่าโมโห แทบอยากฆ่าพวกมันเสียตรงนั้น ข้ารีบไปขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าของข้า แต่เขากลับบอกว่าไม่มีหลักฐานช่วยไม่ได้ และเรื่องนี้ไม่ใช่หน้าที่ของทหาร

ข้ารู้สึกไร้หนทางและหวาดกลัวเป็นครั้งแรก เป็นความรู้สึกที่ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีอยู่ ข้าตัดสินใจไปช่วยเจ้าคนเดียว หลังจากที่ได้พบเจ้าระหว่างทางไปเทศกาลซีซี เห็นว่าเจ้าไม่ได้มีท่าทางปฏิเสธงานแต่งเท่าที่ตัวข้าและพี่สาวของเจ้าเป็นห่วง ข้าก็ยิ่งโกรธเจ้า

ข้าตามดูเจ้าเดินกับเจ้าหมูตอนนั่นด้วยความรู้สึกเช่นไรเจ้ารู้บ้างหรือไม่ ข้าอยากพาเจ้าหนีไปในคืนงานเทศกาลเสียเลย แต่เจ้ากลับไม่ยอมไปและร้องไห้หนักมาก

..ข้ากลัวว่าเจ้าจะเสียใจ ข้าจึงได้แต่ยอมให้เจ้ากลับไปคิด เพราะคิดว่ายังพอมีเวลา แต่ในใจของข้า ไม่เคยนึกว่าเจ้าจะปฏิเสธข้าเลยสักครั้ง” เขาพูดความในใจอย่างเจ็บปวด

เสี่ยวเหอถึงได้รู้ตอนนั้นเองว่าเขามีใจให้นางนานแล้ว มีแต่นางที่โง่เขลาเกินกว่าจะมองออก แม้แต่พี่หลันเหมยยังมองเห็น

“หลังจากส่งเจ้าเข้าโรงเตี๊ยม ข้าถึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วคืนนั้น หากข้าไม่พาเจ้าออกไป เจ้าหมูตอนนั่นวางแผนจะลักพาเจ้าไปข่มขืนเพื่อให้เสื่อมเสีย โดยมีสาวใช้ของเจ้ารู้เห็นเป็นใจ หากข้าไม่พาเจ้าออกมา ข้าไม่กล้าคิดว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น” ชิงถิงโกรธจนตัวสั่นเมื่อเล่าถึงตรงนี้

“ข้าตัดสินใจว่าจะพาเจ้าหนี ต่อให้เจ้าไม่ยอมก็จะฉุด ข้าจึงแอบไปหาพี่สาวของเจ้า ถึงได้พบว่านางถูกขังไว้ในห้องเก็บฟืน ข้าแอบเข้าไปหานาง ตั้งใจจะบอกเรื่องที่วางแผนพาเจ้าหนี

และได้รู้ว่าสาวใช้คนนั้น หลังคืนเทศกาลซีซีก็ถูกพ่อค้าวาณิชทุบตี เพราะปล่อยให้เจ้าหนีกลับโรงเตี๊ยม เจ้ากลับไม่รู้และยังใจดีเอายาไปให้อีก หลันเหมยโกรธสาวใช้คนนั้นมาก แต่ก็กลายเป็นทะเลาะกับเจ้าแทน

ข้ายังรู้อีกว่าจื่อรั่วเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องที่พวกเจ้าสองพี่น้องแย่งผู้ชาย เพื่อเร่งให้งานแต่งเกิดขึ้นเร็วๆ หลันเหมยจึงยิ่งรู้สึกผิดกับเจ้าที่เป็นสาเหตุให้งานแต่งถูกเร่งรัด นางจึงได้เสนอแผนเปลี่ยนตัวเป็นเจ้าสาวแทน ส่วนนางค่อยหาทางหนีระหว่างทาง

พี่สาวของเจ้าให้ข้ากลับไปจัดการสะสางธุระทางบ้านให้เรียบร้อยแล้วรีบพาเจ้าหนี”

ฟังถึงตรงนี้ เสี่ยวเหอก็รู้สึกเหมือนโลกหมุนเคว้งคว้าง แม้ยามนั่งก็ยังรู้สึกว่าไม่มีพื้น ความจริงเป็นอย่างที่พี่สาวและชิงถิงด่านาง

นางช่างโง่เขลามากจริงๆ

เมื่อรู้ความจริงเช่นนี้แล้ว เสี่ยวเหอก็เอาแต่คิดว่าต้องกลับไปช่วยพี่สาว ทั้งมืดทั้งไม่รู้ทาง แต่อย่างไรก็จะกลับไปช่วยพี่สาวให้ได้

“ข้าต้องกลับไปช่วยนาง” เสี่ยวเหอพูดทั้งน้ำตา ลุกขึ้นไปหยิบห่อผ้าของตัวเองและจะเดินกลับจริงๆ

ชิงถิงดึงตัวหญิงสาวไว้ไม่ยอมให้กลับ ทั้งสองยื้อยุดฉุดห่อสัมภาระของนางไปมา สุดท้ายเป็นเขาที่ดึงห่อสัมภาระได้ เสี่ยวเหอก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตาเต็มหน้า ทุบตีอกแกร่งของเขา

“ข้ามันแย่ที่สุด โง่เขลานัก มองไม่เห็นความลำบากใจของพี่ ข้ายังใส่ร้ายว่านางอยากแย่งงานแต่ง คิดว่านางอิจฉา ข้ามันเลวยิ่งนัก” เสี่ยวเหอร้องไห้ไป ด่าทอตัวเองไป

ชิงถิงสงสารคนรักจับใจ ได้แต่ยืนให้นางทุบ ไม่รู้จะปลอบเช่นไร จะปล่อยนางกลับไปก็ไม่ได้ หลันเหมยบังคับให้เขารับปากว่าจะไม่บอกความจริงกับน้องสาว ให้เขาสาบานว่าจะดูแลเสี่ยวเหออย่างดี หลันเหมยกลัวว่านางจะรีบกลับไปช่วยพี่สาวหากรู้ความจริง แต่เขาก็สงสารนางสองพี่น้องที่เข้าใจผิดกัน จึงได้พูดออกไป

---

[1] หม้อดำ หมายถึง เรื่องไม่ดี