ตอนที่ 8 ด้ายแดงผูกรักทุกชาติภพ

ชิงถิงยอมหยุด เขาเช็ดทำความสะอาด ดูแลทุกอย่างให้เสี่ยวเหอ คืนนั้นเป็นคืนแรกที่นางได้นอนในอ้อมกอดของชิงถิง ความรู้สึกผิดที่หนีมาคล้ายจะถูกปัดเป่าให้น้อยลง เรื่องที่ทะเลาะกันแต่ต่างคนต่างเข้าใจผิดก็ถูกลืมเลือนไป

รุ่งเช้า ทั้งสองออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืดเช่นเดิม แต่วันนี้ชิงถิงควบม้าช้าลงมาก ทั้งยังคอยถามนางว่าเป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บอยู่หรือไม่ แม้จะยังเจ็บอยู่บ้าง แต่เสี่ยวเหอกลับเขินอายเกินกว่าจะบอกว่าเจ็บหรือบอกว่าไม่เจ็บ ได้แต่ส่ายหน้าและก้มหน้างุดกับอกกว้างของเขา เขายังคงถามซ้ำๆ ตลอดการเดินทาง แต่หญิงสาวราวกับถูกเขาดูดกลืนคำพูดไปตั้งแต่เมื่อคืนจนหมด

ยามเว่ย [1] แดดเริ่มร้อนจัด ชิงถิงจึงหยุดม้าที่ข้างลำธารแห่งหนึ่ง เขายื่นน้ำมาให้นางดื่ม เสี่ยวเหอไม่ทันระวัง ระหว่างยกน้ำดื่มจึงทำน้ำหกใส่เสื้อผ้าเล็กน้อย เขาเห็นน้ำที่ไหลจากคางลงไปตามลำคอและหายไปใต้เสื้อผ้าของนาง ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลาย

“ดื่มระวังๆ หน่อยไม่เป็นหรือ ซุ่มซ่ามจริง” เขาบ่นเช่นนั้น แต่กลับหยิบผ้าออกมาเช็ดให้เสี่ยวเหอ

“ข้า.. ข้าเช็ดเอง”

เขายอมปล่อยมือให้นางเช็ดเอง แต่กลับดึงตัวนางเข้ามาใกล้และก้มลงไปเลียตามรอยน้ำที่เปียกจากคางไหลลงไปตามคอ

“ชิง..ชิงถิง” เสี่ยวเหอเรียกเสียงสั่น

นี่เขาคิดจะทำอะไรกลางวันแสกๆ ท่ามกลางป่าเขาเช่นนี้!!

“หือ...” เขาตอบทั้งที่ยังเลียลำคอของเสี่ยวเหอ และเริ่มจูบไล่ไปทางติ่งหูอีกด้วย

“ชิงถิง...ข้า..ข้า”

เขารู้สึกว่าเสียงเรียกของนางราวกับเสียงเรียกของสรวงสวรรค์ เขาจึงเลื่อนจูบมาที่ริมฝีปากเพื่อครอบครองเสียงไพเราะที่กำลังขับขานเรียกชื่อของเขา ชายหนุ่มท่าทางพึงพอใจมีความสุขยิ่ง

จุมพิตไปสักพักเสี่ยวเหอยังเอาแต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด เขาจนใจ จึงได้แต่ปล่อยริมฝีปากของคนรักให้เป็นอิสระ

“มีอะไร” เขาถามเสียงแหบพร่า

เสี่ยวเหอกลัวว่าเขาอาจจะทำมันตรงนี้จริงๆ จึงรีบซุกตัวเข้าไปในอกของเขา พูดเสียงอู้อี้มาจากอกเขาว่า

“ข้าอยากอาบน้ำ” นางเฉไฉไปเรื่องอื่นเสีย

ชิงถิงกะพริบตาปริบๆ นึกว่านางมีเรื่องอะไรสำคัญถึงได้เอาแต่เรียกเขาในเวลาเช่นนี้ ที่แท้ก็จะพูดเรื่องอาบน้ำ ถึงจะรู้สึกขัดใจ แต่เมื่อคิดว่านางแทบจะไม่ได้อาบน้ำดีๆ มาหลายวันแล้ว ได้แต่เช็ดตัวบ้างบางวัน โดยเฉพาะหลังจากช่วงเวลาที่เขาปลดปล่อยคราบขาวขุ่นใส่นางหลายครั้ง นางคงรู้สึกไม่สบายตัวอยู่บ้าง เขารู้สึกสงสารยิ่ง

ชิงถิงมองไปรอบๆ ดูลำธารที่กำลังไหลไปทางหนึ่ง

“ที่นี่หนาวเกินไป เดี๋ยวเจ้าจะไม่สบาย พวกเราไปหาโรงเตี๊ยมให้เจ้าได้อาบน้ำให้สบายตัว ดีหรือไม่”

เสี่ยวเหอพยักหน้าอย่างว่าง่าย เขาเชยคางนางขึ้นมาจูบอีกครั้งก่อนจะปล่อยอย่างอาลัยอาวรณ์ และพาหญิงที่รักของเขาไปหาโรงเตี๊ยมอาบน้ำ

ชิงถิงพาเสี่ยวเหอเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งระหว่างทาง เป็นครั้งแรกหลังจากที่ทั้งสองคนหนีตามกันมา เสี่ยวเหอได้อาบน้ำ ถึงแม้จะบอกว่าให้นางอาบน้ำ แต่ก็เป็นเขาที่อาบให้

ทั้งยังจัดการกินเสี่ยวเหอในถังอาบน้ำไปรอบหนึ่ง เสี่ยวเหอได้แต่เกาะขอบถังอาบน้ำไว้แน่นๆ ส่งเสียงอ้อนวอนเขาให้เบาหน่อย ก่อนทุกอย่างจะสิ้นสุดและคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นอบอวลของน้ำรัก

นางหมดสิ้นเรี่ยวแรงจะเดินอีกครั้ง จึงเป็นเขาที่อุ้มนางออกมาเช็ดตัวเช็ดผมใส่เสื้อผ้าให้ เขาดูแลนางราวกับเด็กน้อยจนนางรู้สึกขำและยิ้มออกมา ชิงถิงได้แต่ตกตะลึงในรอยยิ้มงดงามนั้น

“เจ้ายิ้ม เจ้า..เจ้าพอใจหรือ?” เขาถามเหมือนคนโง่งม

เสี่ยวเหอหัวเราะมากกว่าเดิม เขาก็มีช่วงเวลาที่โง่งมเช่นนี้ด้วย นางเดินช้าๆ ไปแกะห่อผ้าสัมภาระของตัวเอง หยิบด้ายแดงที่พี่สาวไปขอจากวัดมามัดข้อมือให้เขาเส้นหนึ่ง มัดให้ตัวเองเส้นหนึ่ง

“นี่คือด้ายแดงผูกรักทุกชาติที่พี่หลันเหมยขอเชิญพวกเราคราแรกข้าคิดจะให้เจ้าหลังจากพิธีบูชาดอกไม้ฟ้าดินของพวกเราแต่ให้เวลาดังกล่าวตามลำดับ” กล่าวตามปกติด้วยความนับถือ

ชิงถิงดีใจอย่างโง่งม ดึงนางไปจูบกอดราวกับบ้าที่แท้นางก็คิดจะแต่งคนเดียวไปทุกภพชาตินางไม่ได้รังเกียจเขาดังเช่นนี้แหละเข้าใจนางไม่ได้อยากติดตามเจ้าหมูตอนนั่น

“ ฉันต้องการเพียงเจ้าทุกชาติภพหากไม่ใช่เจ้าจะไม่ขอแต่งกับใคร” เขาให้สาบาน

สำหรับเซียะเฮอแล้วนั้นต้องมีความรักชิงถิงมากมายดังที่พร่ำร้องตามบอกแต่ก็ในใจอย่างยินดีอย่างควบคุมไม่ได้ที่ปกติตามปกติจะพูดเวลาอีกครั้งกลับพูดพร่ำปฏิเสธหยุดโดยเฉพาะเวลาเข้าหอฟังพูดมากอย่างใดอย่างหนึ่งเช่นกลัวว่านางจะไม่ได้ยินสิ่งที่อยู่ในใจของเขา

ปล่อยให้เชื่อ ถิงมากจริงๆอีกครั้งแต่ไม่ได้อธิบายให้ฟังเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางหลายวันคนหลับไปด้วยกันอย่างอ่อนเพลียและสุขสมรู้ระวังตัวดังเช่นสนามกีฬาๆ อาจเพราะได้นอนอบอุ่นเตียงหลังจากไม่ได้พักผ่อนดีๆ มาหลายวัน ชิงถิงหลับสนิทจนเช้า ตื่นมาแม้จะสายกว่าปกติแต่จะรีบพานางต่อไป

ค่อยๆค้นพบบ้านที่ปล่อยออกมาและตัดสินใจค้างคืนที่นั่นในวันนี้ไม่ต้องพูดถึงเพราะชิงถิงซื้ออาหารแห้งจากโรงเตี๊ยมมาแล้วพบว่าสมุนไพรเสี่ยวที่พอจะแรงและไม่ได้สังเกตมากแล้วจึงพูดเริ่มพูดเริ่มชวนเขาคุย

อยากรู้ไปถามมาชิงถิงก็ยอมพูดความจริงให้เซียเหอฟัง

“ลองดูพี่สาว CPU ของนางไม่ได้อยากแต่งงานจนตัวสั่นเหมือนเข้าใจเจ้าแม่เจ้านางไปซื้อของในอำเภอได้เต็มที่ดื่มชาร้านอาหารร้านอาหารน้ำชาวินิจฉัยสาวใช้ของบ้านเจ้ามีกลิ่นจารีรั่วไหลของผู้เล่นที่โดดเด่นเป็นพ่อค้าวาณิช”

และได้รู้ว่าสาว ๆ พ่อค้ามักจะวางแผนว่าจะไปขายส่วนเจ้าหมูสกปรกที่ทำกำไรด้วยคำแนะนำสำหรับผู้บริหารระดับสูงก่อนที่จะแต่งงานก็ทำให้ฝ่ายหญิงเสียหายสูญเสียต่อเนื่องไม่จำเป็นต้องมีสินสอดอย่างหนัก บางครั้งอาจเกิดขึ้นโดยไม่เสียสักอีแปะและเอาไปขายต่างถิ่น

และไปฮ่องกงคนในต่างถิ่นนำจากที่โน่นมาขายที่นี่ปกติมาเรื่อยๆ โดยตรงมาที่เมืองนี้กลุ่มเป้าหมายเป็นในหมู่บ้านเล็กๆ ยากจนจื่อรั่วนางขอเรียกร้องให้สองพี่น้องแลกกับเงินจำนวนหนึ่งที่เพียงพอจะออกไปตั้งตัวรู้ว่าเคยเป็นสาวใช้อีก”

เสี่ยวเหอชะงักค้างไปในชั้นใต้ดินในหัวการแจ้งเตือน

---

[1] ยาเว่ยคือ เวลา 13.00 – 14.59 นาฬิกา