All Chapters of การเดินทางข้ามเวลาของเสี่ยวเหอ: Chapter 21 - Chapter 30

สาวใช้เห็นคุณหนูรองบาดเจ็บก็รู้สึกว่าตัดสินใจถูกแล้วที่ให้นางไปกับต้าจื่อ หากเป็นตัวเองคงอุ้มคุณหนูรองกลับลงมาไม่ไหวแน่ สาวใช้สุ่ยได้แต่ถอนหายใจ เหตุใดคุณหนูรองถึงได้ซุ่มซ่ามและทำงานไม่เป็นเสียเลยชิงถิงให้สาวใช้ช่วยพยุงคุณหนูรอง เพราะกลัวว่าใครมาเห็นเขาอุ้มนางไว้บนหลัง เสี่ยวเหออาจเกิดเรื่องได้ ตัวเขาช่วยแบกของอื่นๆ กลับไปส่งนางถึงบ้าน ยังได้รับคำขอบคุณมากมายจากแม่เลี้ยงของเสี่ยวเหอ และได้รับขนมดอกกุ้ยกลับบ้านด้วยส่วนเสี่ยวเหอทำเป็นลืมเลือน ไม่ยอมคืนกำไลดอกหญ้าให้ชิงชิง [1] ของนาง ทั้งยังเพิ่งจะนึกได้ว่าที่แท้ตัวเองนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเข้ากองทัพตั้งแต่ยังเด็กอายุน้อยรุ่งขึ้นเสี่ยวเหอยังเจ็บข้อเท้า แต่คล้ายว่านางจะข้ามเวลากลับไปตอนตัวเองอายุหกขวบ ท่านแม่เห็นว่าข้อเท้าบวมมาก จึงต้องพาไปหาหมอ ระหว่างทางไปหาหมอ เสี่ยวเหอเห็นชิงถิงตัวอ้วนกลมแบกตะกร้าออกไปหาผักป่า ไม่ทันได้ทักทายกันเด็กน้อยเสี่ยวเหอกลัวว่าตัวเองจะหลับกลางทางและตื่นที่ใดไม่รู้ นางพยายามตื่นจนถึงร้านหมอยา ท่านหมอให้ความเห็นว่ากระดูกแตก ไม่รู้ตอนเด็กนางไปทำอะไรมา คงจะเล่นซนอะไรสักอย่างข้อเท้านางบวมหนักมาก ต้อง

เช้าวันนั้น เสี่ยวเหอดูแลป้อนอาหารให้ชิงถิง เช็ดตัว คอยดูให้เขาดื่มยา แต่ไม่ยอมพูดคุยกับเขา รองแม่ทัพก็ทำหน้าบึ้งตึงโกรธนางเช่นกัน แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังยอมกินยา ปล่อยให้นางดูแลเพราะเป็นห่วงนางเช่นกันตกบ่ายเสี่ยวเหอง่วงนอนมาก แต่ยังคงพยายามไม่นอน จึงไปอาบน้ำล้างตัวใหม่อีกครั้ง เมื่อเสี่ยวเหอกลับเข้ามาในห้อง เขานั่งอยู่บนเตียง มองภรรยาเดินเข้ามาใกล้ เขาได้กลิ่นหอมจากนาง กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นที่เขาชอบ ทำให้ชิงถิงใจอ่อน ยอมพูดคุยกับนางก่อน “ข้าขอโทษ ข้าผิดเองที่ไม่ฟังเจ้า เราคุยกันดีๆ ได้หรือไม่” เขาพูดเสียงอ่อนเสี่ยวเหอได้ยินก็ร้องไห้ วิ่งเข้าไปกอดเขา“ข้ากลัวมากเพียงใด เจ้ารู้บ้างหรือไม่ ภาพที่เจ้า..ถูกแทง..และข้าต้องทนเห็น..ร่างของเจ้าลอยตามน้ำไป ข้าหวาดกลัวมาก..ข้า.. ไม่อาจทำใจได้อีกครั้ง..ข้าเสียเจ้าไปไม่ได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่ ฮือ ๆ ๆ ๆ ชิงชิง ในเวลานั้น ข้ารู้สึกว่าบางสิ่งในอกถูกแทงไปพร้อมกับเจ้า ราวหัวใจของข้าเป็นของเจ้าไปพร้อมกัน เหมือนข้าได้ตายไปพร้อมกับเจ้า ฮือ ๆ ๆ ข้าเสียเจ้าไปอีกครั้งไม่ได้”ชิงถิงใช้มือข้างที่ไม่เจ็บจับและอุ้มตัวภรรยาให้มานั่งบนตักของเขา หันหน้าเข้าหากัน

หลังจากนั้น เสี่ยวเหอจำได้ว่าชิงถิงตะโกนเรียกให้สาวใช้ยกน้ำมาให้นางเช็ดตัว ใช้แขนข้างหนึ่งกอดนางไว้ ทั้งจูบทั้งเอ่ยขอบคุณนางอย่างรักใคร่ เมื่อสาวใช้เคาะประตู เขาทำเพียงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนางที่นั่งบนตักเขาเอาไว้ ใครบ้างจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!!...เสี่ยวเหอนึกย้อนไปยามที่เขาส่งเสียงแหบพร่าขอร้องให้ขยับครั้งแล้วครั้งเล่า นางรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมเอาเสียเลย เมื่อเทียบกับตอนที่เขาห้ามนางพูดเสียงดัง ทั้งๆ ที่เขาแทบจะบอกให้คนทั้งโลกรู้ว่านางกำลังทำอะไร ทำอย่างไร และทำรุนแรงเพียงใดต่อเขานางอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี โชคดีที่สาวใช้และพวกทหารข้างนอกต่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นชิงถิงจูบซับเหงื่อของนางไปมา รอคอยอย่างใจเย็นจนนางหายเหนื่อย มีแรงลุกขึ้นจากตักของเขา แม้สองขาจะยังสั่นเทา แต่เสี่ยวเหอก็พอจะลุกขึ้นไหว นางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดให้พวกเขาทั้งสองคนจนเสร็จจากนั้นจึงปีนขึ้นไปหลับอยู่ข้างๆ เขาด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะหลับ นางคล้ายจะได้ยินชิงถิงพูด“ฝันดี ไม่ต้องกลัว ข้าจะรอพบเจ้าเมื่อเจ้าตื่นเสมอ” นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ราวกับคำสัญญาที่เขาบอกว่าไม่ต้องกลัว ไม่ว่าน

แม้ในใจอยากวิ่งไปกอดเอวรั้งเขาไว้ ก็กลัวว่าชิงถิงจะเกลียดนางมากกว่าวันนั้นอีก แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาเดินผ่านไปได้จริงๆ ทั้งไม่สามารถวิ่งไปกอดเขาตามใจได้ วันนี้นางอายุสิบเจ็ด เขาก็คงอายุสิบเจ็ดเช่นกัน พวกเขาคงยังไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนม เสี่ยวเหอจึงได้แต่จับแขนเสื้อเขาไว้แน่นชิงถิงหันมาเห็นน้ำตาไหลเต็มแก้มของนาง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอใจอ่อน เขารู้ตัวดีว่าเสียงร้องไห้ของเสี่ยวเหอเป็นดั่งเสียงเพลงของรัฐฉู่ที่ได้ยินทั้งสี่ทิศ[1] เขาต้องพ่ายแพ้แน่ เขาพยายามฝืนปั้นหน้าดุถมึงทึงเอาไว้ แต่กลับก้าวขาทิ้งนางไปไม่ได้เสี่ยวเหอเห็นว่าเขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ดึงดันแกะมือนางออก“หากตัวข้าทำสิ่งใดให้เจ้าไม่พอใจก็ขอโทษด้วย อย่าเกลียดข้าเลยได้หรือไม่” นางรวบรวมความกล้าพูดไป เสี่ยวเหอยกมือพยายามเช็ดน้ำตา อดกลั้นไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมาทำให้เขารำคาญ “ตกลงแล้ว เจ้าเกลียดหรือไม่เกลียดข้ากันแน่” เขากลับถามนางด้วยคำถามเดียวกัน น้ำเสียงเย็นชาเสียง คิ้วขมวด หน้าถมึงทึง“ข้าไม่มีวันเกลียดเจ้า มีแต่กลัว..กลัวว่าเจ้าจะเกลียดข้ามากกว่า!” เสี่ยวเหอรีบส่ายหัวและบอกเขาตามที่คิดคำตอบนั้นทำให้

“ที่จริงแล้ว วันนี้ข้าไปตามหาเจ้ามาแล้วทุกแห่ง ในป่า ข้าก็ไปมา แต่ก็ยังไม่พบเจ้า คราแรกข้ายังนึกว่าวันนี้จะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าแล้ว เมื่อครู่ข้ารีบร้อนเกินไป จึงไม่ได้คิดไว้ เจ้าให้อภัยข้าได้หรือไม่ นะ นะ” หญิงสาวพูดขอโทษไป เขย่ามือเขาเบาๆ ไปด้วย ทำท่าทางออดอ้อนน่ารักจนเขาใจอ่อน“เจ้าไปหาข้าทำไมกัน ข้าก็ต้องอยู่ในค่ายทหาร เจ้าไม่รู้หรือ ออกไปเช่นนั้นมันอันตรายนะ” เขาตำหนิ ทั้งที่ในใจอ่อนยวบ“ใช่ๆ ข้าผิดเอง ข้าแค่คิดถึงเจ้ามาก” นางตอบยิ้มแย้มเอาใจเขา คำว่าคิดถึงของนางทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นทันตา“แล้วเจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือ” เขาถาม“ข้าอยากไปเที่ยวคืนนี้ เพราะข้าอาจไม่มีเวลาต่อจากนี้แล้ว เจ้าพอจะมีเวลาหรือไม่ เราไปดูเทศกาลโคมกันเถิด”ชิงถิงดึงกำไลที่นางถืออยู่ ใส่คืนให้นางดังเดิม“ข้าไม่มีเวลา ใครจะว่างตามหาคนทั้งวันเช่นเจ้ากัน” ถึงจะพูดเสียงดุ แต่สีหน้าของเขาก็แสดงออกชัดว่าดีใจ มีรอยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยแม้เสี่ยวเหอจะดีใจที่เขาหายโกรธแล้ว แต่ยังคงกังวลใจ หากไม่ใช่คืนนี้ ก็ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไรนางถึงจะมีโอกาสตื่นมาพอดีกับวันเทศกาลเช่นนี้อีก“เช่นนั้นหรือ เช่นนั้นข้ายอมตัดใจก็ได้” นางก้มหน้