All Chapters of การเดินทางข้ามเวลาของเสี่ยวเหอ: Chapter 11 - Chapter 20

เสี่ยวเหอที่อยู่ในความมืดเห็นท่าทางชิงถิงเหมือนได้รับบาดเจ็บ ในใจราวถูกแผดเผา ในหัวพยายามหาทางช่วย ควานมือไปทั่วก็เจอก้อนหินขนาดพอเหมาะมือนางอยู่บนที่สูงกว่าและมืดกว่าจึงเห็นด้านล่างที่แสงจันทร์สาดส่องได้อย่างชัดเจน เสี่ยวเหอขว้างก้อนหินใส่หัวนายทหารอย่างแม่นยำ ทหารผู้นั้นล้มลงทันที ชิงถิงชะงักก่อนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพิ่งจะดีใจได้เพียงครู่เดียว ชิงถิงก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างขยับด้านหลังตัวนางในดวงใจของเขา“เสี่ยวเหออออ!!! “ชิงถิงตะโกนแต่ก็ช้าไปอยู่ดี!!เสี่ยวเหอถูกชายคนหนึ่งจับเสียแล้ว ก่อนที่คนอื่นๆ จะทยอยมาล้อมบริเวณนั้นไว้ บ่าวชายหลายคนของพ่อค้าวาณิชมือหนึ่งถือดาบมือหนึ่งถือคบเพลิง ล้อมรอบบริเวณนั้นไว้ สุดท้ายพ่อค้าวาณิชก็โผล่หน้าตามมา ทั้งหอบเหนื่อยทั้งหายใจไม่ออก ปากก็ก่นด่าเต็มไปด้วยคำหยาบคายเสี่ยวเหอถูกจับอยู่บนหลังก้อนหิน หลันเหมยและชิงถิงตกอยู่ในวงล้อม ทหารนายนั้นล้มอยู่ข้างๆ พี่สาว ดาบของเขาตกอยู่ไม่ไกลเพราะก้อนหินที่ค่อนข้างใหญ่ทอดเงาปกคลุมเกือบจะทั่วบริเวณ หลันเหมยถูกทิ้งให้นั่งอยู่ใต้เงาก้อนหินพอดี ไม่มีใครเห็นว่านางพยายามเข้าใกล้ดาบทีละเล็กทีละน้อย“อยู่เฉยๆ ไม่เช

เช้าวันต่อมา นางตื่นขึ้นที่โรงเตี๊ยม แต่เมื่อลงมาด้านล่างก็พบว่าบรรยากาศของโรงเตี๊ยมไม่เหมือนเดิม ผู้คนคล้ายจะน้อยลง โรงเตี๊ยมดูเก่าและเหมือนจะเล็กกว่าเมื่อวานมาก สาวใช้ที่ตามมาก็ไม่อยู่แล้ว‘หรืออาจจะยังเช้าอยู่ ผู้คนจึงยังออกมาไม่มาก สาวใช้ก็ตัดใจไม่ติดตามข้าแล้ว’ เสี่ยวเหอคิดอย่างดีใจ นางรีบสั่งขนมและหมั่นโถวจากโรงเตี๊ยมแล้วรีบหนี ก่อนที่สาวใช้จะตามหานางอีกหญิงสาวเดินออกไปด้านนอกก็ต้องประหลาดใจ ที่นี่เป็นเพียงโรงเตี๊ยมข้างทางเล็กๆ อยู่นอกเมือง ทั้งที่เมื่อวานนางเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นโรงเตี๊ยมที่ใหญ่มาก อยู่ท่ามกลางชุมชนเสี่ยวเหองุนงงจึงรีบออกเดินทาง แต่ยิ่งเดินออกห่างโรงเตี๊ยมก็ยิ่งเปลี่ยว จากเมื่อวานที่สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คน ตอนนี้กลับไม่มีบ้านสักหลัง นางกลัวมากได้แต่รีบวิ่งออกไป‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่’ เสี่ยวเหอคิดเดินทางสักพัก หญิงสาวเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับเส้นทาง นี่คือเส้นทางกลับหมู่บ้านของนาง จึงไม่ได้กลัวมากเท่าไรแล้ว แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองหนีงานแต่ง นางก็ไม่กล้ากลับบ้าน ได้แต่ยืนนิ่งข้างทางความรู้สึกผิดต่อท่านพ่อท่านแม่รุมเร้า จู่ๆ เสี่ยวเหอก็อยากร้องไห้ ยืนอยู

ไม่ใช่ขอรับ ข้าไม่ได้เป็นคนพาเข้ามา” หนุ่มน้อยชิงถิงเขินอายจนได้แต่ก้มหน้าตอบนายกองเสี่ยวเหอฟังและนึกย้อนถึงเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ตั้งแต่ตกน้ำและฝันที่ตัวเองกระโดดข้ามแม่น้ำไล่ตามเขา ตรงหน้าก็เห็นชิงถิงที่ยังเด็ก ยังเป็นเพียงทหารฝึกหัด เขาพยายามอธิบายกับหัวหน้านายกองอย่างจนปัญญาชั่วลมหายใจในขณะนั้น เสี่ยวเหอราวกับจะเข้าใจเรื่องราวได้แล้ว แม้จะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เมื่อคิดย้อนถึงท่านตาที่ชื่อชิงถิง เด็กน้อยที่เรียกตัวเองว่าต้าจื่อ ชายวัยกลางคนที่กอดปลอบตัวเองเมื่อวาน ไหนจะเสียงที่ได้ยินเมื่อครั้งนางป่วยทุกอย่างทำให้เสี่ยวเหอคิดได้เพียงว่า นางย้อนเวลากลับมายังช่วงเวลาที่ชิงถิงยังไม่ตาย หรือไม่ บางทีที่โลกนี้เขาอาจจะไม่ตาย!! ตัวนางก็ไม่เคยหนีงานแต่ง!! พี่หลันเหมยก็อาจจะยังไม่ตายเช่นกัน!!ความดีใจถาโถมจนทำอะไรไม่ถูก เสี่ยวเหอก้มลงมองมือตัวเอง สำรวจว่าด้ายแดงที่ดึงนางมาหาชิงถิงยังอยู่ดีหรือไม่ และเห็นเนื้อย่างที่กำลังถืออยู่ เสี่ยวเหอถึงเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังจะกินเนื้อย่าง แต่รีบออกมาจนลืมว่าถือเนื้อย่างติดมือมาด้วย แล้วทุกอย่างก็วุ่นวายจนตอนนี้“ในเมื่อเจ้ารู้จักนาง เจ้าจะโกหกทำไ

ตกเย็นวันนั้นเสี่ยวเหอกลับมานอนที่ห้องของตัวเอง หลังจากนั้นนางไม่เคยฝันถึงช่วงเวลาที่ชิงถิงและพี่สาวถูกแทงอีกแม้สักครั้งเดียว นางค้นพบว่าทุกครั้งที่นางเดินทางข้ามเวลาคือช่วงเวลาที่ตัวเองหลับสถานที่ตอนหลับและตอนตื่นเป็นสถานที่เดียวกัน เพียงแต่เป็นคนละช่วงเวลา หากนางนอนอยู่บนเตียงของตัวเองก็จะตื่นบนเตียงของตัวเอง และย้อนเวลาไปมาตั้งแต่อายุยังน้อยจนถึงอายุช่วงที่ยังอยู่ในบ้านของท่านพ่อบางวันก็ข้ามไปช่วงอายุสี่ห้าขวบ บางวันก็ข้ามไปที่ช่วงอายุสิบสอง สิบสามปี แต่ทุกวันจะต้องได้พบชิงถิง ได้เจอทั้งวันบ้าง และได้พบเพียงครู่เดียวบ้าง ทั้งได้พูดคุยและไม่ได้พูดคุย ทั้งได้พบต่อหน้าและยืนดูอยู่ไกลๆแต่อย่างไรก็ต้องเห็นเขาทุกวัน ราวกับทุกช่วงเวลาที่นางตื่นก็คือช่วงเวลาที่มีชิงถิงอยู่ที่นั่น แม้จะต้องพบกับสาวใช้ตัวร้ายบ้าง แต่นางไม่คิดจะสนใจ นางรู้สึกมีความสุขมากจนไม่อยากใส่ใจเรื่องร้ายๆเสี่ยวเหอพยายามกลับมานอนบนเตียงของตัวเองได้อยู่สองสามเดือน ตามเวลาที่นางรู้สึก ไม่ใช่เวลาที่เดินไปจริงกระทั่งวันหนึ่ง เสี่ยวเหออายุสิบสามปี นางได้ไปช่วยพี่สาวซื้อของในตัวอำเภอ ระหว่างทางไปเห็นก็ชิงถิงเดินสวนทางผ่า

ใช้เวลาสองชั่วยามกว่าจะกลับถึงบ้านของเสี่ยวเหอ เพราะดึกแล้ว น้องๆ หลับกันหมด จึงเหลือแต่ท่านพ่อท่านแม่และพี่หลันเหมย พี่สาวเป็นคนตื่นมาเรียกลุงเจาให้ไปเปิดประตู เพราะได้ยินเสียงเคาะหลายครั้ง“ต้าจื่อ!! เสี่ยวเหอ! นี่พวกเจ้าสองคน..พวกเจ้า..ไปทำอะไรมา” ท่านพ่อแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อเห็นว่าชิงถิงพาเสี่ยวเหอกลับมาบ้านดึกดื่น พวกเขากลัวว่าเด็กสองคนอาจก่อเรื่องทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกไปแล้ว “เลือด!!” แม่เลี้ยงมองเห็นคราบเลือดที่เสื้อของชิงถิง และตกใจมากกว่าเดิม“เอ่อ..ท่านอา ใจเย็นๆ ก่อนขอรับ” ชิงถิงพูด ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมด โดยข้ามตอนที่ตัวเองจูบปลอบเสี่ยวเหอไป เหมือนว่าเสี่ยวเหอเองก็จำไม่ได้แล้วเช่นกัน และมันทำให้ชิงถิงน้อยใจมาก ท่านพ่อท่านแม่และพี่หลันเหมยรู้ทุกอย่างแล้วก็โกรธมาก แม่เลี้ยงเอาแต่ขอโทษเสี่ยวเหอและรู้สึกผิดอย่างมากที่ส่งนางไปเรียนที่สำนักศึกษาหญิง พี่สาวกอดน้องสาวไว้แน่นพร้อมปลอบใจตลอดเวลาที่ชิงถิงเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นท่านพ่อของเสี่ยวเหอถึงกับจะคุกเข่าขอบคุณชิงถิง ยังดีที่เขารั้งไว้ทัน “ท่านอา อย่าทำเช่นนี้เลย ข้าเพียงผ่านทางไปเท่านั้น อย่าทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ไปเลย