All Chapters of The CEO Has Fallen For Me: Chapter 21 - Chapter 30

MIRANDAHalos marinig ko yung sarili kong heartbeat kahit naka-pikit ako. Parang sinasabing, “Panalo ka.”Pero syempre, hindi ako gagalaw. Hindi ko bubuksan yung mata ko. Hindi ako hihinga nang mabilis. Hindi ako magpapakita ng kahit anong sign na gising ako.Kailangan nilang isipin na unconscious pa rin ako.Kailangan nilang maniwala.Kasi kung magising ako bigla, masisira ang plano. At ngayon pa? Ngayon na halos nasa palad ko na ang lahat?No way.Naririnig ko ang lahat. Mula sa pagpasok ni Shane kanina. Yung boses niyang may halong guilt, worry, at hindi maipaliwanag na takot. Kahit hindi niya aminin, kahit ano pang sabihin niya, ramdam ko:May epekto pa rin ako sa kanya.“Miranda… bakit mo ginawa ‘to…”Yung tono niya hindi mo makakalimutan. Gusto kong mapangiti. Gusto kong sabihin sa kanya na simple lang dahilan: para hindi niya ako kayang iwan.Pero syempre, hindi puwede.Hindi pa.Tapos pumasok si Don Gregor. Narinig ko yung galit niyang boses, yung bigat ng salita niya, yung au

AUDREYPagkababa ng tawag, parang bumagsak yung buong mundo sa dibdib ko. Hindi ko alam kung paano hihinga. Hindi ko alam kung paano ko papakalmahin sarili ko. Ang alam ko lang… nanginginig ako. Sobra ako nabigla. Lahat sumasakit kahit kaliit-liitan ng parte ng katawan ko.“Shane…” bulong ko habang hawak ko yung cellphone. Wala na siya sa line, pero parang naririnig ko pa rin boses niya. Yung paghinga niya. Yung panic. Yung sakit na pilit niyang tinatago.“Hindi mo ako iiwan… diba?” tanong ko sa ere. Walang sumagot. Walang kahit ano. Napahinga ako ng malalim pero hindi bumaba yung sakit sa dibdib ko.Tears started falling. Mahina pero parang may sumasakal sa akin. Yung tipong kailangan kong takpan bibig ko para hindi ako marinig ng mga tao sa mansion.Pero too late.Narinig ako ni mama.“Audrey?”Tumakbo siya papunta sa kwarto na nagmamadali.“Audrey, anak, ano’ng nangyari?” Nilapitan niya ako, hinawakan ang braso ko. “Bakit ka umiiyak ng ganyan? May sinabi ba si Jake? May nangyari ba

AudreyHindi ko alam kung ilang oras na kaming nasa biyahe. Tahimik lang si Mama habang nagmamaneho, pero ramdam ko ang kaba niya. Ramdam ko rin ang bigat ng dibdib ko—parang hindi ako makahinga sa dami ng iniisip ko. Kanina lang, iniwan ko si Shane.Parang tinapos ko na rin ang lahat ng meron kami at hanggang ngayon, nanginginig pa rin ang kamay ko.“Anak… okay ka lang?” tanong ni Mama, hindi inaalis ang tingin sa kalsada.Hindi ako agad nakasagot. Pinilit kong lunukin ang sakit, pero umakyat na naman sa lalamunan ko.“Ma… ayoko na. Hindi ko na kaya. Ayoko na makita sila. Ayoko na makita si Shane.” sabi ko na nanginginig.Tumango si Mama, “Mas mabuti nang lumayo muna tayo.”Tumulo ang luha ko. Hindi ko man lang nakita ang mukha niya bago ako umalis. Pero marahil mas mabuti na rin iyon. Kasi alam ko, kung nakita ko pa siya… baka hindi ko nagawa ’tong umalis.Baka nanatili ako kahit nasasaktan na ako. Kahit hinahamak ako ng pamilya niya ay baka magtiis ako.Habang tumatakbo ang sasakya

Miranda Tahimik ang buong kwarto nang dahan-dahang nagsara ang pinto. Narinig ko pa ang click ni Mama—nilock niya talaga, siniguradong walang makakapasok. Nakahiga pa rin ako sa kama, nakapikit, kunwari wala pa ring malay. Talang kinarir ko sa pag-acting.“Okay na,” mahina pero malinaw na sabi ni Mama.Pagkasabi nun, binuksan ko ang mga mata ko. Dahan-dahan, parang eksena sa pelikula. Pagtingin ko sa kanila, agad silang lumapit—si Mama, si Papa—parehong may ngiti na parang sabik na sabik sa susunod naming gagawin.“Tangina… akala ko hindi na aalis yung nurse,” sabi ko, napahinga nang malalim. “Tumambay pa talaga kanina dito naghaharutan lang sila nung isang nurse na lalake. Ayoko na ulit iyon ang matoka sa akin, mag request kayo ng iba. Ginagawang motel itong kwarto ko. Mga baboy.”Napatingin sa akin si Mama at napatawa, “Anak, ako ang bahala pero iisa lang ang ibig sabihin sobrang effective ng arte mo kasi hindi nila talaga nahahalata na hindi ka comatose.”Umupo si Papa sa gilid ng

AudreyAko mismo ang nag-drive. Mahigpit ang hawak ko sa manibela, para bang doon ako kumakapit para hindi tuluyang bumigay. Tahimik lang si Mama sa passenger seat, nakatingin sa kalsada, pero ramdam ko yung pag-aalala niya. Kahit walang sinasabi, dama ko na gusto niya akong yakapin at pigilan sa pag-iiyak… pero wala na rin naman akong luha. Ubos na.Malayo na kami sa city. Wala nang matataas na building, wala nang ingay, wala nang kahit anong pwedeng magpaalala sa kaniya. Yung mga puno sa gilid ng daan, yung simpleng bahay, yung hangin… mas malamig dito, mas payapa. Pero kahit anong layo, hindi ko matanggal si Shane sa utak ko.Habang nagdadrive ako, paulit-ulit pumapasok sa isip ko yung huli naming pag-uusap. Yung boses niya na sinasabing kailangan niyang sundin ang pamilya niya. Yung pagtakot ko. Yung sakit na parang binutas yung puso ko ng kutsilyo.Kaya kami nandito. Para makalayo. Para makahinga. Para kahit saglit, hindi ko maramdaman na sobrang heart broken ako.Pagdating namin