Lahat ng Kabanata ng Trapped in Seduction: Between CEO and Mafia Boss: Kabanata 61 - Kabanata 70

Humahampas ang alon sa gilid ng lumang pier habang dahan-dahang lumalapag ang speedboat. Ang langit ay kulay abo, mabigat at mababa, parang handang bumagsak. Sa bawat hampas ng tubig, tila inaalo ang takot na naiwan sa isla, ngunit nananatiling sariwa ang amoy ng usok at pulbura sa ilong ni Aurora. Nakasiksik pa rin sa kanya sina Selene at Calix, pagod, nanginginig, ngunit ligtas. Sa tabi niya, nakaupo si Lucas, duguan ang braso ngunit matatag ang paghinga, nakatingin sa baybayin na parang may hinahanap.Sa unang pagkakataon matapos ang matagal na pakikipaglaban, tahimik ang paligid. Wala nang mga putok ng baril, wala nang sigawan, tanging huni ng mga ibon at lagaslas ng alon. Ngunit sa loob ni Aurora, kumukulo ang damdamin. Ang mga alaala ng mukha ni Samuel—ang mga mata nitong puno ng apoy at pag-angkin—ay parang nakaukit sa kanyang balat.“Malapit na tayo sa hideout,” bulong ni Adrian mula sa unahan ng bangka. Ang kanyang mukha ay pawisan at maputla. “May mga tao roon na mag-aasikas

Mabigat ang hangin sa villa nang gabing iyon. Sa mga bintana, sumasalpok ang malamig na hangin mula sa dagat, may halong alat at usok ng nasusunog na mga warehouse sa malayo — patunay na gumuguho ang mga pasilidad ng Red Crest kasabay ng pagyeyelo ng mga account ni Samuel. Sa gitna ng sala, nakaupo si Aurora sa mahabang mesa, nakaharap sa mga laptop ni Adrian na punô ng mga graph at alertang email mula sa mga bangko sa Europa at Asia. Isa-isa, nagsasara ang mga pinto ng kayamanan ng Black Investors. Tahimik na pinagmamasdan siya ni Lucas mula sa kusina. Matagal nang wala ang mga bata; nakarating na sila sa safehouse sa bundok. Doon sila sinundo ni Maris at ng kanyang mga tauhan. Pero sa bawat minuto, ramdam ni Aurora ang lungkot at pangungulila, at si Lucas naman ay ramdam ang bigat ng responsibilidad. Kahit anong tagumpay sa digmaan, laging may kasamang sugat. “Tatlong account na lang,” sabi ni Adrian habang nagta-type. “Pag nakuha natin ‘yon, mawawalan siya ng halos 70 porsiyento

Ang bala ni Samuel ay bumaon sa bakal na dingding ilang pulgada mula sa ulo ni Aurora. Umalingawngaw ang tunog sa buong pier; ang ulan at usok mula sa mga smoke grenade ay parang balabal ng impiyerno na bumabalot sa kanila. Huminga nang malalim si Aurora, pinigilan ang sariling sumugod. Sa likod niya, naroon ang mga bata — si Calix at si Selene — nakayakap sa isa’t isa sa loob ng truck na tinatabunan ng mga guwardiya. Lumapit si Lucas sa gilid niya, itinaas ang sariling baril. “Huwag kang matataranta,” bulong niya. “Siya ang gusto niya — palabasin mo siya sa lungga niya.” Sa gitna ng ulan, nakita ni Aurora ang mga patak na gumuguhit sa matigas na panga ni Lucas, at sa kabila ng lahat, nadama pa rin niya ang init ng halik nila kagabi, parang apoy na gustong sumabog ngayon. Nagpakawala ng isa pang bala si Samuel, pero nagmintis. “Aurora!” sigaw niya mula sa taas ng container. “Bitawan mo ang baril at lumapit ka. O dito ko mismo puputulin ang hininga ng mga anak natin.” Nanigas si Aur

Ang malamig na simoy ng hangin sa taas ng bundok sa Switzerland ang unang gumising kay Aurora kinaumagahan. Sa unang pagkakataon matapos ang mga linggo ng pagtakas, paglusob at pagpatay, may katahimikan. Nasa isang maliit na villa sila sa gilid ng lawa, malayo sa siyudad at mas malayo sa mata ng mga kalaban. Sa labas, kumikislap ang niyebe sa umaga at sumisilip ang araw na tila nagdadalawang-isip kung tatagos sa makapal na ulap. Nasa sala si Lucas, nakatayo sa harap ng malaking bintana, hawak ang isang tasa ng kape. Tahimik ang bawat galaw niya, ngunit sa likod ng mga balikat ay ang bigat ng mga plano, lihim at sugat. Pinagmamasdan niya ang dalawang bata, sina Calix at Selene, na nakaupo sa carpet at naglalaro ng mga puzzle blocks. Para silang ordinaryong magkapatid, pero sa ilalim ng mga ngiti nila ay ang mga alaala ng dilim na pinagdaanan. Lumapit si Aurora, nakabalot pa sa malambot na sweater. May bakas pa rin ng pasa sa kanyang braso, ngunit ang mga mata niya’y mas matalim, mas

Ang gabi sa villa ay tahimik, ngunit hindi kumpleto ang katahimikan. Ang lamig ng niyebe sa labas ay dumadampi sa mga bintana, at ang mga ulap ay mabagal na dumaraan sa buwan na pumapailalim sa lawa. Sa loob, ang apoy sa fireplace ay unti-unting humuhupa, nag-iiwan ng mga anino sa mga dingding at sa mga mukha ng pamilya. Si Aurora ay nakaupo sa tabi ng malaking bintana, nakasandal sa upuan. Tinitingnan niya ang niyebe na dahan-dahang bumabalot sa mga puno, at sa bawat puting patak ay naiisip ang mga pangyayaring nagdaan. Ang mga alaala ng Black Investors, ng Red Crest, at ang labanan sa pier ay nananatili sa kanyang isipan, ngunit sa sandaling ito ay hindi niya kailangang harapin ang mundo. Ang dalawang anak niya, sina Calix at Selene, ay tahimik na natutulog sa kabilang kwarto. Ang katahimikan sa kanilang silid ay nagbibigay sa kanya ng pansamantalang ginhawa, kahit na alam niyang may susunod pa ring panganib na naghihintay. Dahan-dahang lumapit si Lucas mula sa sala, may hawak na