12. บุกรุก (2)

“ไม่คิดว่าคุณชายสี่จะเชี่ยวชาญเรื่องการค้า”

“น้องชายของกระหม่อมผู้นี้มีความรู้มาก แต่กลับไม่ยอมรับราชการ เอาแต่เที่ยวเล่นไปวันวัน” เต๋อคุนพูดถึงน้องชายร่วมมารดา

“เพราะข้าเบื่อท่านแม่ ที่คอยบอกให้ข้าแข่งขันกับพวกท่านอย่างไรเล่า เลยไม่คิดจะทำสิ่งใด เห็นหรือไม่ว่าช่วงนี้ท่านแม่ไม่สนใจข้าแล้ว คึๆ”

มุมปากผู้สูงศักดิ์กระตุกยิ้มขำ เขารู้มาว่าแม่ทัพเกามีภรรยามาก มีฮูหยินรองที่มักใหญ่ใฝ่สูง แต่ไม่คิดว่าพี่น้องจะกลมเกลียวกันถึงเพียงนี้ ต่างจากบรรดาพี่น้องของเขาลิบลับ

องค์ฮ่องเต้หวงต้าหลงที่มีโอรสธิดาหลายพระองค์ แต่เหล่าองค์ชายองค์หญิงที่มีบทบาทในราชสำนักมีอยู่ไม่มาก เพราะเรื่องเช่นนี้ขึ้นอยู่กับอำนาจของสกุลเดิมมารดา

ในปัจจุบันก็คงมีฮองเฮาหลิงจื้อเจิน ประสูติองค์ชายสามหวงไท่ฉาง และองค์ชายสี่หวงอู๋เฉิน

ต่อมาก็เป็นสนมขั้นหวงกุ้ยเฟย สนมหม่าเจียวมิ่ง ประสูติองค์ชายห้าหวงฮุ่ยอิน

และคนสุดท้ายคงหนีไม่พ้นสนมรักของฝ่าบาท สนมขั้นกุ้ยเฟย กงลี่จิน พระนางมีโอรสธิดาถึงสามพระองค์ องค์หญิงใหญ่หวงเหิงเยว่ องค์หญิงเล็กหวงเจียหลิง และองค์ชายรองหวงลู่จิว ที่สิ้นพระชนม์ไป

“วันนี้คงจะได้เพียงความรู้พื้นฐานเท่านั้น วันหลังพวกเราจะแวะเวียนมาสอนองค์ชายอีกพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจพวกท่านที่สละเวลา”

“พระองค์อย่าได้เกรงใจ ในเมื่อน้องสาวของกระหม่อมตั้งใจจะใช้ชีวิตร่วมกับพระองค์ กระหม่อมย่อมทำทุกวิถีทางมิให้ผู้ใดมาดูถูกดูแคลน” จวินอู๋ว่าอย่างหนักแน่น

“อะฮึ่ม! นาง- อย่างไรก็ขอบใจพวกท่านมาก” หยางจิ้งยั้งปากเอาไว้ เพราะไม่อยากถามให้มากความ

“ด้วยความยินดีพ่ะย่ะค่ะ”

ว่าเพียงเท่านั้น บรรดาคุณชายต่างก็พากันกลับออกไป โดยทิ้งตำรามากมายไว้ให้หยางจิ้งได้ศึกษาต่อ

“องค์ชาย เป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ พอจะเข้าใจเรื่องที่ศึกษาหรือไม่” ขันทีเฒ่าลอบมองการเรียนการสอนอยู่ห่างๆ เห็นท่าทีให้เกียรติของคนสกุลเกาที่มีต่อองค์ชาย ก็ปลื้มใจไม่น้อย

“อืม คุณชายทุกคนต่างก็มีความรู้หลายแขนง เรื่องที่ข้าไม่เคยรู้ ก็ได้เรียนรู้จากพวกเขา”

“เช่นนั้นก็ดียิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม แต่อย่างไรก็ต้องระแวดระวังไว้ให้ดี พวกเขาเปลี่ยนไปกะทันหันเช่นนี้ไม่น่าวางใจ โดยเฉพาะเกาเยี่ยนฟาง”

“องค์ชายคิดถึงหม่อมฉันหรือเพคะ” พูดไม่ทันขาดคำ ร่างอ้อนแอ้นก็เดินตรงมาทางหยางจิ้งกับเข่อชิง ทั้งยังมีชายฉกรรจ์นับยี่สิบคนตามเข้ามาด้วย แต่ละคนถือมีด ถือค้อน ราวกับจะมารบราฆ่าฟัน

“จะ เจ้ามาทำอันใดที่จวนข้า”

“คารวะองค์ชายเพคะ หม่อมฉันนำคนมาช่วยซ่อมแซมจวน วันก่อนหม่อมฉันเห็นว่ามีหลายอย่างผุพัง”

“มิเป็นไร เรื่องนี้ข้าจัดการเองได้” น้ำเสียงของชายหนุ่มแข็งขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ

“มิเป็นไรเพคะ หม่อมฉันเต็มใจ พวกเจ้าไปจัดการให้หมด ส่วนใดเสียหายก็ซ่อมแซมให้เรียบร้อย หากซ่อมไม่ได้ก็ซื้อใหม่” นิ้วเล็กชี้นั่นนี่ สั่งการอย่างกับเป็นเรือนของตนเอง

แม้หยางจิ้งจะเอ่ยห้าม ออกคำสั่งให้หยุด แต่ร่างเล็กก็ไม่ยอมฟัง ทั้งยังขอเข้าไปจัดการในห้องนอนของเขาอีกต่างหาก