Lahat ng Kabanata ng แพ้รัก ธีรเมธ: Kabanata 11 - Kabanata 20

โหยหากัน NCเมื่อเห็นว่าเธอลดท่าที ประหม่าลงมาบ้างแล้ว ปากหยักก้มลงมอบจูบให้เธออีกครั้งอย่างช่ำชอง และมือหนาก็เลื่อนขึ้นมาดึงเชือกผูกเสื้อของเธอออก จนเผยให้เห็นเนินเนื้อขาวโผล่พ้นล้นขอบเสื้อชั้นในออกมา“พี่ธีร์” เสียงกระเส่าเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ด้วยอาการที่อ่อนระทวยลมหายใจรวนรินหอบเหนื่อย“ครับ” เขาขานรับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม พร้อมกับส่งสายตามองเธออย่างหวานเชื่อม เท่าที่ไม่เคยใช้มองใครมาก่อน“รีบทำเถอะคะ เดี๋ยวลูกตื่นก่อน” สายตาอ้อนวอนร้องขอ เพราะเธอก็เริ่มที่จะอดทนไม่ไหวแล้ว หลังจากที่ถูกเขาชักจูง“อยากแล้วเหรอ” เสียงแหบกระเส่าเอ่ยแซวอย่างหยอกล้อเธอจ้องตาเขาเจม็งอย่างเอาเรื่อง เมื่อเขากำลังกวนอารมณ์พลุ่งพล่านของเธอ ใบหน้างอผุดขึ้น พร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น ก่อนที่จะเอ่ยบอกเขาออกมาด้วยท่าที ที่จริงจัง“ขืนพี่มัวแต่พูดอยู่แบบนี้ เอมจะไม่ให้พี่ทำแล้วน่ะ”“เธอไม่กล้าปฏิเสธพี่หรอกชะเอม เพราะตอนนี้เธอก็อยากเหมือนกัน ไอ้เด็กหื่น! พี่จะทำให้เธอเรียกร้องโหยหาแต่ร่างกายของพี่เลย” เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างท้าทาย“ถ้าอย่างนั้น เรามาพนันกันไหมคะ ว่าใครจะเรียกร้องหาใครกันแน่” ใบหน้าจิ้มลิ้ม

เรื่องวุ่น ลุ้นกันทั้งบ้านรุ่งเช้า“มากันแต่เช้าเลยนะครับ คุณพ่อคุณแม่” เสียงทุ้มเอ่ยทักทาย เมื่อเห็นบิดากับมารดานั่งรออยู่ที่บ้านของเขากันแต่เช้า“อย่าบอกน่ะ ว่าแกพึ่งตื่น” รดาหันมาต่อว่าลูกชายทันที ที่เกินเขาเดินงัวเงียวลงมาจากบันไดด้วยท่าที ที่ไม่สู้ดีนัก“ครับ เมื่อคืนดึกไปหน่อย” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยตอบมารดา แล้วทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดเรี่ยวแรง ฝั่งตรงข้ามกันมารดาและบิดานั่งอยู่“แต่แม่ว่าเหมือนแกจะไม่ได้นอนมากกว่า ไปทำอะไรมา หรือว่าแกแอบซ่อนอะไรไว้” มารดาจับผิดเขาขึ้นมาทันที เพราะทุกครั้งที่เขาพูดมักจะหลบสายตามารดาตลอด“เห้อ! ผมมีเรื่องจะบอกแม่ครับ” เขาถอนหายใจยาว ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมา เพราะตั้งใจไว้ว่าวันนี้จะเล่าบอกความจริงทั้งหมดอยู่แล้ว“แม่ก็มีเรื่องจะบอกแกเหมือนกัน”“คุณ...” ธารากำลังจะค้านขึ้น“ถ้าอย่างนั้น แม่บอกก่อนน่ะ” แต่ถูกสายตาผู้เป็นภรรยาปรามเอาไว้ ก่อนที่จะหันมาทางลูกชาย“ครับ” ธีรเมธจึงได้แต่พยักหน้ารับ ให้มารดาเป็นฝ่ายพูดก่อน“แม่จะให้แกหมั้นกับลูกสาวเพื่อนแม่ เดือนหน้า”“รดา!”“คุณแม่!”สองพ่อลูกต่างอุทานออกมาพร้อมกันทันที ธารามองหน้าภรรยาด้วยความผิดหวัง

งานแต่งเพื่อน“ทุกอย่างก็โอเคแล้ว เจ้าธีร์ลูกพาน้องไปเปิดหูเปิดตาบ้างสิ เดี๋ยวแม่เลี้ยงเจ้าคุณให้เอง แม่หลังคลอดอยู่แต่บ้านมากมันไม่ดีน่ะ มันต้องไปผ่อนคลายบ้าง” มารดาของเขาเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าเขาทันที“อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า” ธีรเมธจึงหันมาถามทางหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่ข้างกาย“เอมไม่อยากไปไหนหรอกคะ” เธอเอ่ยตอบเขาออกมาเพียงแค่สั้น ๆ เพราะเธอก็ไม่อยากออกไปไหนจริง ๆ เธอไม่อยากห่างลูกน้อยแม้แต่วินาทีเดียวเสียด้วยซ้ำเพราะชีวิตในช่วงที่เธอกำลังเติบโต แต่กลับต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าครอบครัว ไม่เคยเหลียวแล หรือสนใจเลย แม้กระทั่งเธอหายเงียบไปแบบนี้เป็นปีแล้ว แต่ทั้งบิดาและพี่ชายก็ไม่เคยตามหาเธอ แถมยังใช้ชีวิตสบายบนกองเงิน และมรดกจากมารดาที่มอบให้เธออีก“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวพี่พาเข้าเมืองไปซื้อชุดสวย ๆ อาทิตย์หน้าเราไปงานแต่งเพื่อนพี่กัน” ธีรเมธจึงเป็นฝ่ายสรุปให้เอง เพราะตั้งแต่ที่เธอมาอยู่กับเขา เธอก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย ส่วนของใช้ส่วนตัวหรือเสื้อผ้าเธอ เขาก็ให้คนไปซื้อมาให้“เพื่อนคนไหนของลูกอีกเหรอเจ้าธีร์” รดาแทรกขึ้นมาทันที“ไอ้คินครับแม่” เขาหันไปตอบมารดาตามต

ความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยนทั้งสองเข้าพักในรีสอร์ตแห่งหนึ่ง บนดอยสูงที่มีความอุดมสมบูรณ์ไปด้วยภูเขาล้อมรอบ พืชพันธุ์นานาหลากสายพันธุ์หลายชนิด และเมฆหมอกไอหนาวปกคลุมไปทั่ว“สวยไหม ชอบหรือเปล่า” สียงนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเดินเข้ามาหาเธอที่ยืนดูวิวรอบนอกอยู่ที่ริมระเบียงข้างนอกห้องพัก พร้อมกับสวมกอดเธอจากทางด้านหลังทันทีเขาไม่อาจปฏิเสธได้เลย ว่าตอนนี้รู้สึกดีต่อเธอมาก แต่ก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองดีเท่าไหร่นัก ว่าทั้งหมดนี้คือรักหรือว่าความสงสารที่เกิดจากความรู้สึกผิดที่มีต่อเธอกันแน่ แต่ทำไมความรู้สึกที่มีกับเธอและกับแฟนที่เคยคบกันมา ถึงต่างกันไปโดยสิ้นเชิงกับเธอคนนั้นเขาไม่เคยมีความรู้สึกที่รู้สึกผิดแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ตอนคบกันเขาก็เคยมีความสัมพันธ์กับคนอื่น เหมือนที่เธอก็มีคนอื่นแต่เขาไม่เคยมีความหึงหวงกันเลยแม้แต่น้อย แถมให้อภัยเธอทุกครั้งแต่กับเอมิกา ทำไมเขาถึงรู้สึกผิดอยู่ตลอด เมื่อนึกถึงวันแรกที่ทำอะไรเธอลงไป แถมนับจากวันนั้นก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครเลย เจอหน้าสาวสวยตั้งมากมาย แต่ทำไมเขาถึงไม่มีอารมณ์ เอาแต่แคร์ความรู้สึกเธอ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเธออีกครั้งหรือเปล่า แต่

เคลียร์สิ่งที่ค้างคาตกเย็นเอมิกาเดินลงมาข้างล่างในขณะที่ลูกชายหลับไปแล้ว เธอตั้งใจจะลงมาเอาของที่รถ เพราะยังหยิบออกมาจากรถยังไม่หมด แต่สายกลับพบคนตัวโตนอนหลับขดตัวอยู่ที่โซฟาตัวยาวกลางห้องโถง แบบไม่รับรู้ถึงผู้มาเยือนเลยสักนิดเธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา ตั้งใจจะปลุกให้เขา ขึ้นไปนอนพักดี ๆ แต่เมื่อมือบางแตะเขาที่แขนแกร่ง กลับรับรู้ถึงไอร้อนที่แผ่มาหาเธอ“ตัวร้อนนี่” เธอเอ่ยพึมพำออกมา เมื่อเอามืออังศีรษะของเขาดูเอมิกาจึงเดินไปที่ตู้ยา หยิบยาลดไข้มาให้เขาได้ทาน เธอก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่เมื่อคืนปล่อยให้เขานอนตากลม ตากน้ำค้างที่ระเบียง เธอก็ได้ใจดำอะไร แต่คนฟอร์มเยอะแบบเขากลัวเสียหน้าไม่เอ่ยขอเธอเอง“อื้ิอออ ชะเอม” เสียงครางในลำคอของคนที่กำลังหลับเพลินอย่างอ่อนล้าเปล่งออกมา เมื่อถูกรบกวนการนอน แต่กลับต้องเบิกตากว้างขณะที่หนังตายังหนักอึ้งอยู่ เมื่อพบว่าคนตรงหน้านั้นเป็นใคร“ไม่ต้องพูดอะไรคะ ลุกขึ้นมาทานยา แล้วขึ้นไปนอนบนห้องดี ๆ” เธอรีบสั่งห้าม เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเอ่ยปากขึ้น“ชะเอม” เสียงนุ่มเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าเบา ๆ พร้อมกับส่ายศีรษะเบา ๆ“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นคะ ทานยาแล้วก็ขึ้นไป