บทที่ 11

“ถ้าเป็นคนอื่น ฉันสาบานว่าจะไม่เข้ามาเกี่ยว แต่พลับพลึงฉันขอห้ามเด็ดขาด แกอย่ามายุ่งกับพลับพลึงอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน เปรี้ยง!!!” พ่อเลี้ยงเบนปลายกระบอกปืนลงมาที่พื้นแล้วเหนี่ยวไกข่มขวัญซ้ำ

            “โอ๊ย!!! มะ...ไม่แล้ว ผะ...ผมจะมะ...ไม่ยุ่งกับเธออีก”

            “จำไว้ไอ้ลูกหมา ไม่ว่าแกจะเป็นใคร เป็นลูกเต้าเหล่าใครฉันไม่สน อย่าแหยมกับฉันอีก ไม่งั้นเราจะได้เห็นดีกัน!!!”

            ว่าแล้วดรัณก็ปลดกระสุนออกจากกระบอกปืนของนฤดลแล้วโยนใส่หน้าเขา ก่อนเดินอ้อมไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปโดยตั้งใจให้รถกระบะเกี่ยวรถคันโก้ให้พังยับ

            “โธ่เว้ย!!! ไอ้ดรัณ ไอ้ดรัณ!!! มึง!!! อ๊ากส์!!! รถ...รถกู...” นฤดลโอดครวญยกมือกุมขมับเมื่อพลับพลึงหลุดลอยไปจากมือทั้งที่เกือบจะได้แล้วแท้ๆ รถก็อีก รถราคาแพงตอนนี้ฝากระโปรงหน้าพังยับ

            “นี่มันคราวซวยของกูหรือไงวะ หนอย...ไอ้ดรัณ มึงกับกูจะต้องได้เห็นดีกันแน่!”

ดรัณปรายตามองหญิงสาวที่นั่งคอพับคออ่อนอยู่ข้างๆ เธอไม่มีสติดูไม่ดีพอๆ กับเซ็กซี่มากๆ มันช่างขัดแย้งกันจนเขาอยากเอาหัวโขกพวงมาลัยให้น็อก พลับพลึงนั่งกระสับกระส่ายอยู่ดีๆ ร่างกายของเธอก็ร้อนผ่าว เหงื่อเม็ดเป้งซึมออกมาทั่วร่าง ทั้งใบหน้าและลำคอเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

            “เปิดแอร์...ร้อน” เธอบอกแล้วเอื้อมมามาที่ตัวปรับแอร์รถ

            “ทีเมื่อกี้นั่งรถไม่เปิดแอร์ยังไม่ร้อน ทีอย่างนี้ล่ะร้อนขึ้นมาเชียวนะยัยเด็กแก่แดด” ชายหนุ่มบ่นแล้วตีมือบางแรงจนได้ยินเสียงหวานร้องลั่น

            “เจ็บ ตีพลับทำไม”

            ดรัณส่ายหัวแล้วปรับแอร์ให้เย็นที่สุดจนเขาหนาว แอบมองเหงื่อเม็ดโตบนลำคอขาวๆ ท่าเธอจะร้อนจริงๆ ไม่ได้แกล้ง

            “ริอาจเที่ยวผับ ทำไมไม่ริจะรักษาตัวให้รอดปลอดภัยบ้างล่ะฮะ เธอโดนยาอะไรไม่รู้ ถ้าเป็นยานอนหลับก็หลับๆ ซะสิ” เขาผลักหัวคนที่กำลังจะตะเกียกตะกายเข้ามาหา “นี่เธอทำบ้าอะไร ออกไปให้ห่างๆ ฉันขับรถอยู่ไม่เห็นรึไง”

            พลับพลึงไม่ตอบ ไม่ว่าเขาจะผลักจนหงายหลังหัวกระแทกประตูกี่ครั้ง เธอก็ยังลุกขึ้นคืบคลานเข้ามาหา ดรัณสงสัยนักว่านฤดลใส่ยาอะไรให้กิน ถ้าเป็นยานอนหลับ มันน่าจะออกฤทธิ์ได้แล้ว

            “อารัณ...อารัณใช่หรือเปล่า”

            เสียงใคร เขาได้ยินเสียงคุ้นๆ เหมือนเสียงของอิงฟ้า

            “อารัณขา.../รัณขา...”

            ดรัณหันไปมองพลับพลึง ทำไมเสียงของเธอจึงกลายเป็นเสียงอิงฟ้า

            “อารัณ พลับร้อน/รัณคะ อิงร้อน”

            นี่เขาเป็นอะไรไป ชายหนุ่มไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เชื่อสิ่งที่ตาเห็น หรือเขาเมาขนาดเห็นพลับพลึงเป็นอิงฟ้า ได้ยินเสียงของพลับพลึงก็เหมือนได้ยินเสียงของอิงฟ้า

            “ช่วยพลับด้วย ทำไมพลับร้อนขนาดนี้/ช่วยอิงด้วยค่ะ ทำไมอิงร้อนขนาดนี้”

            ภาพของพลับพลึงที่กลายเป็นอิงฟ้า ทำให้ดรัณต้องเบรกรถตัวโก่ง เธอกำลังข้ามเกียร์เข้ามาหาเขา เรือนร่างอันเย้ายวนเต่งตึงและหอมกรุ่นไปทุกสัดส่วนกำลังอยู่ตรงหน้าเขา บนตักเขา

            “อิงฟ้า!”

            “อารัณขา ถอดเถอะ/รัณคะ ถอดเถอะ”

            ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้เขากำลังรุมร้อนทั้งที่แอร์รถเปิดจนเย็นยะเยือก ร่างนุ่มที่เบียดกระแซะเข้ามาอยู่บนหน้าขาทำให้เขาตื่นเต้นจนระงับใจกายไว้ไม่อยู่ ผู้หญิงที่อยู่บนตักก็คือ...อิงฟ้า

            “อิงจ๋า”

            มือหนาเริ่มไต่ไปทั่วร่างบางอย่างสำรวจ ดรัณไม่เคยลืมความรู้สึกนี้ เขาโหยหาเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อิงฟ้า...ยอดรัก ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ เวลานี้เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว แถมสัดส่วนของเธอยังอวบใหญ่กว่าที่จำได้

            “ถอดนะอารัณ/ถอดให้อิงสิคะ”

            พลับพลึงไร้สติจะต้านทานความปรารถนา เธอรู้แต่ว่าต้องการแนบชิด ไอร้อนจากร่างของดรัณเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเธอให้หายจากความทรมานนี้ได้ มือบางเกี่ยวลำคอแกร่งแล้วตวัดขาคร่อมหน้าตักของเขาเอาไว้ อะไรบางอย่างที่อยู่ใต้ร่างและกำลังเปลี่ยนแปลงขยายใหญ่อยู่ใต้กางเกงยีนสีเข้ม ผ้าหนาๆ ของมันทำให้ต้นขาอวบนวลนุ่มระคาย เธอจึงลดมือลงแล้วรูดซิปแข็งๆ ให้ผ้าหยาบกระด้างแยกออกจากกัน

            “อิงฟ้า...ผม...”

            ไฟหน้ารถที่สวนกันไปมานอกกระจกด้านขวาของลำตัว เรียกให้ดรัณครองสติแล้วใส่เกียร์รถเหยียบคันเร่ง มองข้ามบ่าคนตัวเล็กเห็นซอยเปลี่ยวอยู่ข้างซ้าย เขาไม่รอช้ารีบเลี้ยวรถเข้าไปในซอย ในตอนนั้นอะไรต่อมิอะไรที่ซุกซ่อนอยู่ในกางเกงมาแสนนานก็ลุกพรวดออกมาจากแนวซิป

            พลับพลึงเบียดคลึงทรวงอวบอัดเข้ากับอกล่ำๆ แข็งไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างทรมาน ก่อนจะชูแขนทั้งสองขึ้นให้ชายหนุ่มถอดชุดสวยออกจากร่าง

            “พลับร้อน/อิงร้อน”

            “ผมก็ร้อนอิง”

            เพราะสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทำให้ดรัณลืมตัวไปไกล เขาเห็นพลับพลึงเป็นอิงฟ้า จึงไม่ลังเลที่จะมอบตัวตนให้เธอ และเพราะพลับพลึงเป็นสาวบริสุทธิ์ต่างจากอิงฟ้า การแทรกตัวตนเข้าไปอย่างลึกล้ำก็ทำให้เธอก็กรีดร้องจนเสียงเล็ดลอดตัวรถออกมา

            “กรี๊ด!!! เจ็บ พลับเจ็บ”

            ตอนนี้ทำไมไม่ใช่เสียงอิงฟ้า ดรัณเงยหน้าจากทรวงอกอวบใหญ่ละลานตาที่กำลังฝังใบหน้าลงไปคลุกเคล้า เห็นอิงฟ้ากลายเป็นพลับพลึงก็ตกใจ

            “พลับ!!! ทำไม!” เขาครวญเอาคำตอบ ทว่าได้ยินแต่เสียงครางรวดร้าวอย่างเจ็บปวด

            “ฮือๆ เจ็บ พลับเจ็บ อา...” เจ็บจนครวญครางแทบไม่เป็นภาษา

            “อย่า...อย่าขยับสิอิง เอ่อ...พลับ” ดรัณอยากจะยกร่างน้อยออกถ้าเธอจะไม่ทำให้เขาสูญเสียความควบคุม และเสียกำลังใจจะต่อต้าน ความคับแน่นและเยื่อบางๆ ที่กำลังรับรู้ว่าเป็นคนแรกได้ฝ่าด่านสำคัญนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร เธอทำให้เขาหลงลืมแม้กระทั่งความถูกต้อง

            พลับพลึงหยุดนิ่งไม่ได้ เธอส่ายร่อนทั้งที่ยังเจ็บแปลบ สะโพกสาวลอยคว้างทุกรุกล้ำกลางอากาศ อาการเกร็งสะท้านยังคงมีให้เห็นตลอดเวลา

            “โธ่เว้ย!!! ถ้าเธอไม่หยุดร่อนสะโพกงามๆ ของเธอล่ะก็นะ ทั้งฉันและเธอจะต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนาน”