บทที่ 73

นางม้าไวโอเล็ตแสนสง่างามถูกเจ้าของควบขี่จนฝุ่นตลบไปยังทิศทางที่คาดว่าพลับพลึงน่าจะมา ฝีเท้าของเจ้าไวโอเล็ตสู้ฝีเท้าของพายุไม่ติดฝุ่น แต่คนขี่จะต้องเร่งความเร็วเท่าที่จะทำได้ เขาไม่อยากทิ้งเวลาคลาดกันนานๆ กลัวว่าถ้าเจ้าพายุเกิดพยศขึ้นมาแล้วหญิงสาวคุมไม่ได้ สุดท้ายคนที่ต้องเจ็บตัวคงเป็นเธอ

เขาไม่อยากวาดภาพหญิงสาวได้รับบาดเจ็บ การตกจากหลังม้าไม่ใช่เรื่องน่าพิศมัย ตรงกันข้ามมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวและน่าหวาดเสียวอยู่ไม่น้อย การพลาดท่าตกลงมาหลังเดาะอาจจะทำให้ถึงขั้นพิการเลยก็เป็นได้

ดรัณไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาของเขาจะต้องทำให้เป็นห่วงขนาดนี้ วีกิจบอกว่าเธอร้องไห้ ก็คงเสียใจที่ถูกดุ แต่เขาต้องดุและดุอย่างมีเหตุผล ไม่ใช่ดุพร่ำเพื่อเสียหน่อย เขาตั้งใจจะอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่สาวน้อยแสนงอนก็ควบม้าหนีไปแล้ว

บ้าจริง!!! นี่เขาจะไปตามหาเธอที่ไหน?

‘อารัณคะ อารัณรู้จักดอกฟอร์เก็ตมีน็อตไหมคะ’

‘ดอกอย่าลืมฉัน?’

‘ใช่ค่ะ พลับชอบจัง ชอบทั้งสี ชอบทั้งชื่อ ชื่อของมันมีความหมายกินใจมากๆ เลยนะคะ ถ้ามีคนเอาดอกไม้ชนิดนี้มาให้พลับ แสดงว่าคนๆ นั้