ตอนที่ 9 ลอบวางยา

ตอนที่ 9

ลอบวางยา

เย็นนั้นที่จวนท่านแม่ทัพมีงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่จัดให้เหล่าทหาร อ้ายซินเหลียนเป็นแม่งานในครั้งนี้แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าหนักหนาอะไร

เพราะไม่ได้มีพิธีการเป็นเพียงการดื่มฉลองกันเท่านั้น นางจึงแต่งกายแบบเรียบง่ายแทน เพราะจะได้รู้สึกเป็นกันเองกับเหล่าทหาร

ต่างจากสวี่ลี่เซียนที่แม้จะใส่ชุดสีอ่อนแต่เนื้อผ้าหรูหรา เครื่องประดับล้ำค่าหายาก ทำให้เหล่าทหารไม่กล้าเอ่ยทักทาย

“ลำบากฮูหยินน้อยแล้ว ทั้งที่ตั้งท้องแท้ ๆ ไม่น่าลำบากจัดงานเลี้ยงให้พวกเราเลย” หลี่ชิงโปเอ่ยทั้งที่ตั้งแต่มาถึงก็มองหาขวดสุราทันที

“อย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะข้าไม่ได้ลำบากสักนิด งานเลี้ยงนี้ท่านแม่ทัพตั้งใจจัดให้พวกท่าน เช่นนั้นคืนนี้ก็ดื่มให้เต็มที่เลยนะเจ้าคะ”

นางเอ่ยพลางยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มตรงหน้า ขนาดคุยกับนางแต่ตากลับจ้องอยู่ที่ขวดสุราในมือสาวใช้ คนผู้นี้เป็นรองแม่ทัพได้อย่างไรก็ไม่รู้

“เช่นนั้นไม่เกรงใจฮูหยินน้อยแล้ว” เขาเอ่ยก่อนจะขอตัวไปร่วมวงกับสหายตัวเอง

อ้ายซินเหลียนยืนรับแขกจนเกือบครบทุกคน ขาทั้งสองข้างปวดจนแทบก้าวเดินไม่ได้ แต่เพราะหน้าที่จึงกลั้นใจยืนต่ออีกหน่อย

“ฮูหยินน้อยไปนั่งก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ ยืนนานไม่ดีต่อลูกในท้องนะเจ้าคะ” จัวย่วนเอ่ยเตือนเป็นครั้งที่สามแล้ว นางจึงพยักหน้าให้สาวใช้พานางไปนั่งที่โต๊ะ

สวี่ลี่เซียนเห็นอ้ายซินเหลียนกลับไปนั่งโต๊ะแล้ว แต่หางตาก็เหลือบไปเห็นท่านแม่ทัพเดินมากับฮูหยินใหญ่พอดี ตนจึงรีบลุกไปยืนรอรับพวกเขา

“ลี่เซียนเหตุใดเจ้ามายืนอยู่ตรงนี้ แล้วซินเหลียนไปไหนล่ะ”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยถามอย่างแปลกใจ ตนมอบหน้าที่ให้ฮูหยินเอกบุตรชายจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ แต่แม่งานกลับไม่ยืนรับแขก แม้จะท้องอย่างไรงานเล็กน้อยเพียงเท่านี้ก็คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงนัก

นางละผิดหวังในตัวสะใภ้ผู้นี้จริง ๆ จบงานนี้คงต้องอบรมสั่งสอนเสียหน่อยแล้ว เห็นว่าตัวเองเป็นบุตรสาวเสนาบดีแล้วอย่างไร ตอนนี้ตัวเองก็แต่งเข้าเป็นสะใภ้ตระกูลเชวียนแล้วนี่

“ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ ตั้งแต่ข้าเข้างานมาตั้งแต่ยามโหย่ว [1] ก็ไม่เห็นฮูหยินน้อยแล้ว จึงมายืนรับแขกแทนเจ้าค่ะ” สวี่ลี่เซียนเอ่ยอย่างไม่อายปาก ทั้งที่ตัวเองเพิ่งมาแท้ ๆ

“ใช้ไม่ได้จริง ๆ เจ้าดูฮูหยินเจ้าสิจิ่นสือ! แม่ให้นางทำงานเล็ก ๆ แค่นี้นางยังทำไม่ได้ หากลี่เซียนไม่แพ้ท้องหนักแม่คงให้ลี่เซียนทำแล้ว เสียชื่อจวนแม่ทัพจริง ๆ !!” ฮูหยินใหญ่หันไปบ่นกับบุตรชาย

“อย่าใส่ใจนางเลยขอรับ เข้างานเถอะ!”

เขาเอ่ยพลางยกมือปิดจมูกทั้งที่ยืนห่างสวี่ลี่เซียนกว่าห้าก้าว หากไม่เพราะงานเลี้ยงเขาจะไม่เข้าใกล้สตรีเหล่านี้เด็ดขาด

ในงานเลี้ยงยามนี้สาวใช้เริ่มนำสุรามาแจกจ่ายแล้ว บางโต๊ะจึงเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนานโดยเฉพาะโต๊ะของรองแม่ทัพ

“ท่านแม่ทัพมาแล้ว!!!” เสียงคนประกาศทำให้ทุกคนเงียบเสียงลง ก่อนลุกขึ้นคารวะชายหนุ่มที่เดินนำเข้ามา

“ท่านแม่นั่งก่อนเจ้าค่ะ เออ...เดี๋ยวข้าให้คนไปตามฮูหยินน้อยมานะเจ้าคะ” สวี่ลี่เซียนเอ่ยพลางหันไปบอกสาวใช้ตัวเอง

“ไม่ต้องไปหรอก นางจะไม่มาก็ช่างเถอะ หึ!!!”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก เพราะเมื่อตอนเย็นนางให้สาวใช้ไปขอยืมเครื่องประดับแต่กลับมาเพียงมือเปล่า

บอกว่าเครื่องประดับที่ส่งไปทำความสะอาดยังไม่ถูกส่งกลับมา ทั้งที่ความจริงนางเห็นคนจากร้านฟางหรูขนกล่องเครื่องประดับเดินไปทางเรือนมู่ตานแท้ ๆ

“ฮูหยินใหญ่กับท่านแม่ทัพมาแล้วหรือเจ้าคะ” อ้ายซินเหลียนเอ่ยทักคนทั้งสอง แต่กลับเห็นว่าฮูหยินใหญ่มองตนด้วยสายตาไม่พอใจ

“มาแล้วหรือ ไปนั่งเสียสิจะได้เริ่มงานเลี้ยงเสียที” น้ำเสียงเหน็บแนมพร้อมสายตาไม่พอใจถูกส่งมาจากผู้เป็นแม่สามี

อ้ายซินเหลียนจึงเดินไปนั่งโต๊ะตัวเองที่อยู่ข้างท่านแม่ทัพเงียบ ๆ ด้วยไม่อยากมีปัญหา อีกอย่างเรื่องที่ใหญ่กว่านี้อาจรอนางอยู่

“วันนี้ข้าจัดงานเลี้ยงเพื่อให้เหล่าพี่น้องทหารได้ผ่อนคลาย เพราะฉะนั้นเชิญดื่มให้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ” ท่านแม่ทัพเอ่ยจบการแสดงบนเวทีได้เริ่มขึ้น

หญิงสาวร่างอรชรหลายนางออกมาร่ายรำอย่างงดงามอ่อนช้อย จนสะกดสายตาบุรุษในงานได้ไม่ยาก ทุกคนเพลิดเพลินไปกับการแสดงตรงหน้าจนไม่มีใครทันสังเกตสิ่งรอบข้าง

“อะ โอ๊ย!!! ข้าปวดท้องเหลือเกิน!!!” อยู่ ๆ สวี่ลี่เซียนก็ร้องออกมาเสียงดัง

“ฮูหยินรองเป็นอะไรไปเจ้าคะ!! เลือด!! มีเลือดเปื้อนที่กระโปรงท่านด้วยเจ้าค่ะ!!” จางฉวนตะโกนเสียงดังจนเกินจริง

“ตามหมอเร็ว พาฮูหยินรองไปที่ห้องรับรองก่อน!!”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เชวียนจิ่นสือรีบเข้าไปอุ้มตัวฮูหยินรองพาออกจากงานเลี้ยงอย่างรวดเร็ว

แม้จะคลื่นไส้จนแทบอาเจียนแต่ต้องกลั้นเอาไว้ ก่อนจะรีบออกมาอาเจียนข้างนอกจนแทบหมดแรง อาการเวียนหัวกำเริบขึ้นจนเกือบทรงตัวไม่อยู่

ทุกอย่างในงานจึงวุ่นวายไปหมด กว่าทุกอย่างจะกลับมาปกติก็ผ่านไปพักใหญ่

“เออ...พวกเรากลับกันก่อนดีหรือไม่” หลี่ชิงโปกระซิบถามหลวนติ้งเกา ในมือยังถือจอกสุราค้างไว้อย่างไม่รู้จะทำเช่นไรดี

อ้ายซินเหลียนที่เห็นว่าหมอเข้าไปตรวจอาการคนป่วยแล้ว จึงคิดจะเดินกลับไปที่งานเลี้ยง โดยเดินผ่านผู้เป็นสามีไปอย่างไม่ใส่ใจ ทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างเคือง ๆ

“เจ้าจะไปไหน!” อ้ายซินเหลียนชะงักฝีเท้าที่กำลังเดิน ก่อนจะหันมามองสามีด้วยสายตาเรียบเฉย

“ไปบอกพวกเขาว่าให้กินเลี้ยงต่อได้เลยเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้อง เจ้ามาพยุงข้าไปนั่งพักตรงโน้น ซุนก่างเจ้าไปบอกพวกเขาแทนข้าที”

อ้ายซินเหลียนขัดไม่ได้ จึงเข้าไปพยุงเขาไปนั่งที่โต๊ะในศาลา ทันทีที่กลิ่นกายนางปะทะจมูกอาการเวียนหัวคลื่นไส้ของเขาก็หายไปทันที

“ท่านแม่ทัพป่วยหนักเพียงนี้ไม่น่ารีบจัดงานเลี้ยงเลยนะเจ้าคะ” นางเอ่ยพลางรินชาให้เขาดื่มล้างปาก ชายหนุ่มมองการกระทำนั่นด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะหันไปมองทางอื่น

“พวกเขาร่วมทำศึกเหนื่อยยากมาตั้งหลายเดือน ข้าที่เป็นแม่ทัพก็ควรตอบแทนพวกเขาบ้าง” เขาเอ่ย พลางเอื้อมมือไปจับชายแขนเสื้อหญิงสาวไว้

อ้ายซินเหลียนมองการกระทำนั้นด้วยสายตาแปลกใจ ไม่ยิ้มแย้มแถมทำหน้าดุใส่นาง แต่กลับไม่ให้นางเดินห่างตัวเอง

“เจ้าค่ะ เป็นข้าที่ไม่เข้าใจอะไรเลยจนเอ่ยเช่นนั้นออกไป ขออภัยจริง ๆ เจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางกระตุกแขนเสื้อตัวเองให้หลุด ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเขา

เชวียนจิ่วสือมองนางอย่างคาดโทษเล็กน้อย ก่อนทั้งสองจะนั่งเงียบใส่กันจนฮูหยินใหญ่เดินออกมาด้วยหน้าตาโกรธขึง

เพี๊ยะ!!!!

อ้ายซินเหลียนหน้าหันไปตามแรงตบจนนางเกือบตกเก้าอี้ ดีจัวย่วนเข้ามาประคองเอาไว้ได้ทัน

“นี่มันเรื่องอะไรกันขอรับท่านแม่!!!” เชวียนจิ่นสือเอ่ยถามมารดาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเข้าไปดูใบหน้าหญิงสาวที่มุมปากมีเลือดซึมออกมา

“เจ้าถามนางสิ!!! นางทำสิ่งใดเอาไว้!!!” ฮูหยินใหญ่ชี้หน้านางด้วยความโกรธ พร้อมกับจะเข้ามาตบนางอีกครั้ง

“ท่านแม่หยุดเดี๋ยวนี้!!!” เชวียนจิ่นสือจับมือมารดาแน่น ก่อนจะเอาตัวมายืนขวางอ้ายซินเหลียนกับมารดาไว้

“นางชั่วช้านัก เจ้ารู้หรือไม่ว่าลี่เซียนเสี่ยงแท้งลูก เพราะนางวางยาในสำรับอาหารของลี่เซียน!!!” ฮูหยินใหญ่ยังคงตะโกนเสียงดังพร้อมกับชี้หน้านางไปด้วย

“ท่านแม่คงเข้าใจผิดแล้ว ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ”

นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เรื่องที่นางคิดไว้เกิดขึ้นจริง ๆ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นเร็วเพียงนี้

“ทำได้อย่างไรงั้นหรือ เจ้าเป็นผู้ดูแลงานเลี้ยงในครั้งนี้ ทั้งการแสดง คณะดนตรีและอาหารในงานล้วนเป็นเจ้าที่จัดการทั้งหมด นั่นไม่ยากเลยที่เจ้าจะวางยาลี่เซียน เพราะเจ้าต้องการท้องลูกของบุตรชายข้าเพียงคนเดียวอย่างไรล่ะ!!!!”

“ท่านแม่ช่างมีความคิดลึกซึ้งนัก เช่นนั้นข้าถามหน่อยว่าข้าจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกัน” นางเอ่ยถาม นั่นทำให้ฮูหยินใหญ่อึกอักไป

“เรื่องนี้ยังไม่แน่นอน รอให้หมอพูดก่อนจะดีกว่า” เชวียนจิ่นสือเอ่ย ก่อนจะพามารดามานั่งก่อน

นางมองแผ่นหลังสามีแล้วรู้สึกสมเพชในใจ เขาก็เป็นเช่นนี้ไม่ได้คิดจะช่วยนางด้วยซ้ำ ทั้งที่รู้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างมันเหมาะเจาะกันเกินไปเพียงนี้

รออยู่นานท่านหมอก็ยังไม่ออกมา แต่กลับได้ยินเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจของสวี่ลี่เซียนดังออกมาแทน ทำให้พวกเขารีบเข้าไปในเรือนรับรองอย่างตกใจ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันท่านหมอ!!” เชวียนจิ่นสือเป็นผู้เอ่ยถาม

“เด็กในท้องไม่อยู่แล้วขอรับ ข้าเสียใจกับท่านแม่ทัพด้วย” หมอเอ่ยพลางส่ายหน้าเบา ๆ

“ฮูหยินน้อยข้าไปทำอะไรให้ท่าน ฮึก!! ท่านจึงคิดฆ่าลูกในท้องข้าเช่นนี้”

[1] ยามโหย่ว = 17.00 – 18.59 น.