ตอนที่ 2 คาดไม่ถึง

ตอนที่ 2

คาดไม่ถึง

เย็นนั้นนางได้เครื่องประดับจากแม่สามีกลับมาครบ เพราะนางฝากเลี่ยงจินไปบอกว่าหากไม่ได้วันนี้นางจะขอเงินจากแม่สามีไปจ่ายค่าปรับห้าตำลึงทอง

นั่นจึงทำให้แม่สามีจอมงกรีบคืนของมาอย่างไว ทั้งที่ในใจคงไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้ด้วยซ้ำ

ตั้งแต่ตื่นขึ้นมานางไม่เรียกใช้เลี่ยงจิน เพราะหญิงสาวคืนคนที่วางยาในอาหารให้นางกิน ดีที่บุตรสาวนางเกิดมาสมบูรณ์ไม่พิการไปเสียก่อน

นางมารู้ตอนที่ถูกย้ายไปอยู่เรือนท้ายจวน แล้วเลี่ยงจินทนไม่ไหวที่ต้องลำบากไปกับนาง วันนั้นเลี่ยงจินเข้ามาพร้อมวางสำรับอาหารลงบนโต๊ะเต็มแรง ใบหน้าหญิงสาวกริ้วโกรธจนไม่น่ามอง

เมื่อนางถามก็ได้รับคำตอบว่า หญิงสาวไม่ต้องการรับใช้นางอีก เพราะชีวิตนางตกต่ำเพียงนั้น ได้กินข้าวเพียงวันละสองมื้อ สำรับก็มีเพียงเศษผักเศษเนื้อ

หากไปรับใช้ฮูหยินรองยังได้กินอิ่มนอนอุ่นกว่านี้ แถมยังได้รางวัลเป็นของมีค่ามากมาย  

ก่อนที่เลี่ยงจินจะสารภาพอีกว่าตัวเองใส่ยาบางอย่างลงในสำรับของนางทุกมื้อ แต่เสียดายที่ลูกนางดวงแข็งไม่ยอมแท้งเสียที แถมเกิดมายังอ้วนท้วนสมบูรณ์อีก

ก่อนจะตัดขาดความเป็นนายบ่าวกันแล้ววิ่งไปเสนอตัวเป็นบ่าวของสวี่ลี่เซียน แต่ก็ถูกจัดการเพราะบ่าวเช่นนี้คงไม่มีผู้ใดคิดเก็บไว้ใกล้ตัว

“ใครต้มยาหม้อนี้” นางเอ่ยถามเมื่อต้องดื่มยาบำรุงหลังอาหาร

“บ่าวเป็นผู้ต้มเองกับมือเจ้าค่ะ นายหญิงวางใจได้” เลี่ยงจินรีบเสนอตัวเพราะเช้านี้นายสาวเพิ่งเรียกตัวเองข้ามารับใช้

“ต่อไปเจ้าไม่ต้องทำเรื่องเช่นนี้อีก ให้ไปดูแลพวกบ่าวทำความสะอาดเรือนก็พอ อิ่งอิงต่อไปเจ้ารับหน้าที่ดูแลเรื่องต้มยาให้ข้านะ”

นางเอ่ยพลางยกยาถ้วยนั้นขึ้นมาดื่มครึ่งหนึ่ง จนเห็นเลี่ยงจินออกไปแล้วจึงบ้วนยาใส่ในถ้วยตามเดิม

“นะ นายหญิงไม่ดื่มหรือเจ้าคะ” อิ่งอิงเอ่ยถามอย่างตกใจ เพราะคิดว่าในยามีสิ่งผิดปกติ

“ข้าตั้งท้องแล้ว ไม่รู้ว่าใครคิดดีคิดร้ายกับข้าบ้าง เลี่ยงจินจิตใจโลภมากเกินไปข้าจึงให้เจ้าเป็นผู้ต้มยาให้เอง เพราะงั้นอย่าทำให้ข้าผิดหวังในตัวเจ้า”

นางเอ่ยพลางเทยาถ้วยนั้นใส่กระถางต้นมู่ตานที่สามีเป็นผู้มอบให้ในวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว

อิ่งอิงมองการกระทำของนายสาวด้วยความตกใจ หากท่านแม่ทัพรู้ว่าดอกไม้ที่มอบให้ฮูหยินตายเพราะสิ่งใดคงโกรธมากเป็นแน่

เลี่ยงจินเดินหน้ามุ่ยออกมาจากเรือนนายสาว ยามพบหน้าสาวใช้คนไหนก็ตวาดใส่ไปหมด ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้สักคน ด้วยความหงุดหงิดจึงไปยืนระบายอารมณ์กับดอกไม้ในสวนใหญ่อย่างโมโห

นางนั้นไม่เข้าใจสักนิดว่าเพราะเหตุใดนายหญิงถึงไม่เรียกใช้นางเหมือนแต่ก่อน กลับเอาแต่เรียกใช้อิ่งอิงที่ทำงานเงอะงะนั่น

“นั่นเลี่ยงจินหรือ” เสียงหวานของสตรีดังขึ้นด้านหลัง เป็นฮูหยิน รองของท่านแม่ทัพนั่นเอง

“คารวะฮูหยินรองเจ้าค่ะ” เลี่ยงจินเห็นว่าเป็นผู้ใดจึงรีบทำความเคารพ ฝ่ายนั้นก็ดูตกใจกับสีหน้าสาวใช้ตรงหน้าไม่น้อย

“ใครทำให้เจ้าโมโหกัน ใบหน้าเจ้าถึงบิดเบี้ยวไม่น่ามองเช่นนี้!!” สวี่ลี่เซียนแสร้งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“เปล่าเจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบพลางก้มหน้าหลบสายตานั่น จะให้บอกได้อย่างไรว่าตนกำลังโกรธผู้เป็นนายตัวเองอยู่

“เปล่าได้อย่างไรก็เห็นอยู่ว่าเจ้ากำลังโกรธคนมา เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้นะเผื่อข้าจะช่วยเจ้าได้บ้าง” สวี่ลี่เซียนเอ่ยอย่างสตรีที่มีใจเมตตา ทำให้เสี้ยวหนึ่งในใจของเลี่ยงจินคล้ายจะอบอุ่นขึ้นมา

“ข้าเล่าไปฮูหยินรองก็ไม่อาจช่วยข้าได้หรอกเจ้าค่ะ” เลี่ยงจินเอ่ยหน้าเศร้า

“ฮูหยินรองอุตส่าห์เป็นห่วงเจ้า ยังจะปฏิเสธความหวังดีของนายข้าอีก หากคิดว่านายหญิงข้าช่วยไม่ได้ก็อย่ามายืนขวางทางคนอื่นสิ!!!” เย่ถงสาวใช้ของสวี่ลี่เซียนตะคอกใส่หญิงสาว

“เย่ถงนางไม่สบายใจอยู่นะ เจ้าอย่าเสียงดังใส่นางสิ”

สวี่ลี่เซียนหันไปดุสาวใช้ตัวเอง ภาพตรงหน้าทำให้เลี่ยงจินเริ่มลังเลว่าจะเล่าเรื่องของตนให้ฮูหยินรองฟังดีหรือไม่

“นายหญิง! แต่นางเป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น นายหญิงจะใส่ใจบ่าวทุกคนในจวนไม่ได้นะเจ้าคะ” เย่ถงเอ่ยแย้งเสียงแข็ง

“เจ้าอย่าถือสาเย่ถงเลยนะ นางมักจะเสียงดังเช่นนี้แหละ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่หากเจ้าไปสบายใจก็เพียงเล่าให้ข้าฟังก็ได้ ข้ารับปากจะไม่เอาเรื่องของเจ้าไปเล่าต่อแน่นอน อย่างไรก็ไปหาข้าที่เรือนได้เสมอนะ”

เอ่ยจบสวี่ลี่เซียนก็เดินกลับเรือนไปพร้อมขบวนสาวใช้ของนาง ทำให้เลี่ยงจินครุ่นคิดครู่หนึ่งว่าควรตามไปดีหรือไม่

ที่ผ่านมาฮูหยินรองก็ดีกับนายหญิงตลอด ไม่เคยคิดร้ายหรือแก่งแย่งความรักของท่านแม่ทัพสักครั้ง หากนางจะไปหาฮูหยินรองคงไม่เป็นไรหรอกกระมั้ง

สุดท้ายเลี่ยงจินก็ตามไปที่เรือนของฮูหยินรอง หญิงสาวเล่าความอัดอั้นตันใจที่ตัวเองประสบอยู่ในตอนนี้ให้สวี่ลี่เซียนฟังโดยไม่ปิดบัง พร้อมกับร่ำไห้ด้วยความน้อยใจที่ตนคล้ายจะถูกนายตัวเองทอดทิ้งเช่นนี้

“ข้ารู้ว่าเจ้าเสียใจ แต่เพื่อความสบายใจของเจ้าก็คิดเสียว่าข้าเป็นนายเจ้าผู้หนึ่งแล้วกัน ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำเช่นที่ฮูหยินน้อยทำกับเจ้าแน่นอน”

“.....”

“เอ๊ะ!! ข้าพูดเช่นนี้เจ้าจะคิดว่าข้ายุยงให้เจ้าแตกหักกับฮูหยินน้อยหรือไม่ ข้าเพียงอยากให้เจ้าเลิกร้องไห้เท่านั้น เช่นนั้นถือว่าข้าไม่เคยพูดก็แล้วกันนะ”

สวี่ลี่เซียนแสร้งเอ่ยอย่างตกใจ ทำให้เลี่ยงจินหยุดร้องไห้แล้วหัวเราะออกมาแทน

“ข้าจะถือว่าฮูหยินรองเป็นนายข้าคนหนึ่งเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมากที่ทำให้ข้าน้อยรู้สึกสบายใจขึ้นเช่นนี้ แต่วันนี้ข้าน้อยคงต้องกลับไปที่เรือนมู่ตานแล้วเจ้าค่ะ” เลี่ยงจินเอ่ยพลางขอตัวลากลับ

“ได้ยินเช่นนี้ข้าก็ดีใจเจ้าเองก็ดูแลตัวเองด้วยเล่า อย่ามัวแต่ร้องไห้จนไม่กินข้าวเสียล่ะ” สวี่ลี่เซียนเอ่ยพลางยิ้มส่งสาวใช้ของศัตรู

“นายหญิงแสดงละครได้แนบเนียนมากเจ้าค่ะ บ่าวเห็นยังอดชื่นชมท่านไม่ได้ สมแล้วที่ท่านแม่ทัพแวะมาที่เรือนจวี๋ฮวาของเราบ่อย ๆ ” เย่ถงเอ่ยชมนายสาว

“หึ!! ในเรือนนั้นมีคนของเราอยู่ก็จริง แต่ไม่ได้ใกล้ชิดนังซินเหลียนเท่าเลี่ยงจิน หากเราสามารถดึงตัวเลี่ยงจินมาเป็นพวกได้ เท่านี้เราจะทำอะไรก็ง่ายแล้ว” สวี่ลี่เซียนยิ้มอย่างพึงพอใจ

“จริงเจ้าค่ะ นังเลี่ยงจินนั่นก็โง่เขลาเหมือนนายมันไม่มีผิด”

สองนายบ่าวหัวเราะพร้อมกันอย่างขบขัน อีกสองเดือนกว่าท่านแม่ทัพจะกลับมา นางคงต้องสร้างเรื่องให้นังซินเหลียนถูกท่านแม่ทัพหมางเมินให้ได้

อ้ายซินเหลียนออกมานอกจวนพร้อมอิ่งอิงสองคน โดยให้เหตุผลว่าจะไปเยี่ยมมารดาที่จวน แต่ความจริงกลับให้คนบังคับรถม้าไปจอดที่หน้าร้านยาแทน

“นายหญิงมารอพบผู้ใดงั้นหรือเจ้าคะ” อิ่งอิงเอ่ยถามนายสาวอย่างสงสัย เพราะนี่พวกนางก็รอมากว่าสองชั่วยามแล้ว

“รอไปก่อนเถอะ”

นางเอ่ยเพียงเท่านั้น เท่าที่นางจำได้เมื่อชาติก่อนสหายของนางบอกว่าได้ช่วยหมอยาคนหนึ่งไว้หน้าร้านยาแห่งนี้ และรับเข้ามาเป็นบ่าวรับใช้ใกล้ชิด ยามที่พี่สาวนางเข้าวังบ่าวผู้นี้ช่วยได้มากเลยทีเดียว

“เราไปรอที่โรงเตี๊ยมฝั่งตรงข้ามดีหรือไม่เจ้าคะ นายหญิงนั่งอยู่ในรถม้าเช่นนี้อาจไม่สบายตัวได้” อิ่งอิงแม้จะไม่เข้าใจนายสาว แต่ก็เป็นห่วงไม่อยากให้นายสาวต้องปวดเมื่อยร่างกาย

“เอาเช่นที่เจ้าว่าก็ได้” นางเองก็เริ่มเมื่อยแล้วเช่นกันจึงได้ตอบตกลง อิ่งอิงลงไปจัดการเรื่องเปิดห้องบนชั้นสองก่อนจะมาตามนางลงไป

สองนายสาวเดินผ่านกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งไปโดยไม่ได้สนใจอะไร แต่หนึ่งในคนกลุ่มนั้นกลับมองอ้ายซินเหลียนไม่วางตา

“นางคือผู้ใดกัน” ชายหนุ่มในชุดผ้าไหมชั้นดี ดูก็รู้ว่าคงเป็นคุณชายร่ำรวยของจวนใดสักจวนเอ่ยถามคนขายซาลาเปา

“อ่อ...นั่นคือฮูหยินน้อยตระกูลเชวียนขอรับ เมื่อก่อนนางมักจะออกมาเดินเที่ยวกับสาวใช้บ่อย ๆ พอนางแต่งเข้าตระกูลแม่ทัพเชวียนแล้วก็ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเห็นตาเลย”

พ่อค้าซาลาเปาเอ่ยตอบ พลางเล่าถึงความอ่อนหวานและใจดีของอ้ายซินเหลียนให้คนผู้นั้นฟังด้วย

“ขอบใจท่านมาก”

ชายหนุ่มเอ่ยจบก็เดินตามหญิงสาวเข้าไปในโรงเตี๊ยม แต่ก็ไม่เห็นตัวนางเสียแล้ว จึงให้คนเฝ้าไว้ส่วนตัวเองก็เปิดห้องส่วนตัวชั้นสองรอ

“ให้คนไปสืบเรื่องของนางมาอย่างละเอียด ข้าต้องการรู้ภายในเย็นนี้” เสียงทุ้มเอ่ยพลางยกสุราขึ้นดื่ม

“ท่านอ๋องแต่นางแต่งงานแล้วนะขอรับ แถมเป็นแม่ทัพเชวียนผู้นั้นอีกด้วย ท่านอ๋องอย่าไปยุ่งกับนางจะดีกว่านะขอรับ” องครักษ์เอ่ยเตือน

“สรุปแล้วข้าเป็นนาย หรือเจ้ากันแน่ที่เป็นนาย ข้าสั่งสิ่งใดก็แค่ไปทำเจ้าจะเอ่ยขัดข้าทำไม!!” อ๋องหกหวงไท่หั่วซางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด องครักษ์คนนั้นจึงต้องไปทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

เขาอยากได้สิ่งใดก็ต้องได้ ต่อให้นางจะเป็นสตรีของชายอื่นก็ตาม ขอเพียงได้หยอกล้อเล่นกับนางจนเบื่อเดี๋ยวเขาจะเอามาคืนให้เอง นั่นคือคติของอ๋องหกผู้เอาแต่ใจและมากตัณหา