บทที่ 1 จุดเริ่มต้นที่เหมือนจะสายเกินไป

บทที่ 1

จุดเริ่มต้นที่เหมือนจะสายเกินไป

         เสียงวุ่นวายปลุกหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้น ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาคือเพดานที่แสนคุ้นตา เมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ ก็พบว่านี่คือห้องของนางในเรือนมู่ตานนั่นเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน

         “ฮูหยินน้อยฟื้นแล้ว บ่าวตกใจแทบแย่ที่อยู่ ๆ ฮูหยินน้อยก็เป็นลมไป ดื่มน้ำก่อนนะเจ้าคะ” เลี่ยงจินสาวใช้คนสนิทของนางเดินถือถ้วยน้ำเปล่าเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

         เพล้ง!!!!

         “ออกไป!! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า!! นังบ่าวสารเลว!!”

อ้ายซินเหลียนยังจำได้ดีว่าสาวใช้ผู้นี้ทำอะไรกับนางเอาไว้บ้าง ดวงตาแดงก่ำของนายสาวทำให้เลี่ยงจินรีบวิ่งหนีออกไปอย่างลนลาน พอดีกับที่อิ่งอิงเดินสวนเข้ามาพอดี

         “พี่เลี่ยงจินท่านจะไปไหน แล้วนี่วิ่งหนีสิ่งใดมานายหญิงเล่า!”

อิ่งอิงสาวใช้รุ่นน้องเอ่ยถามด้วยท่าทีตื่นตระหนก ก่อนจะรีบเข้าไปดูผู้เป็นนายในห้องนอน

         อ้านซินเหลียนนั่งงุนงงอยู่บนเตียง ในใจนั้นสับสนมึนงงว่าตนมาอยู่ที่เรือนเดิมได้อย่างไร เมื่อลองลุกไปส่องกระจกกลับพบว่าใบหน้าของนางยังคงอ่อนเยาว์ มือสองข้างอ่อนนุ่มไร้ร่องรอยความหยาบกร้านจากการทำงานหนักอย่างที่ควรเป็น

         เมื่อลองค้นหนังสือที่นางชอบคัดลอก กลับพบว่านี่เป็นปีสี่ปีก่อนที่นางจะตาย

         “ฮูหยินน้อยลุกขึ้นมาได้อย่างไรเจ้าคะ หากท่านเป็นลมไปอีกจะทำอย่างไร!!” อิ่งอิงวิ่งเข้ามาเห็นผู้เป็นนายยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ จึงรีบเข้ามาประคองไปนั่งที่เก้าอี้มุก ก่อนจะรินน้ำในกาให้ดื่ม

         “ตอนนี้คือรัชศกใดแล้ว” อ้ายซินเหลียนเอ่ยถามสาวใช้ตรงหน้าเพื่อความแน่ใจ

         “นายหญิงเป็นลมจนสติเลอะเลือนไปแล้วหรือเจ้าคะ นี่คือเดือนที่สามรัชศกหวงไท่ปีที่สิบเอ็ดเจ้าค่ะ อีกอย่างที่นายหญิงเป็นลมไปนั้น หมอบอกว่าท่านตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วเจ้าค่ะ” อิ่งอิงเอ่ยอย่างดีใจ

         “เจ้ามีอะไรก็ไปทำก่อนเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว” นางเอ่ยไล่สาวใช้ออกไป เพราะต้องการคิดไตร่ตรองเรื่องทุกอย่าง

         เดิมนางเป็นบุตรสาวเสนาบดีฝ่ายซ้าย มีพี่ชายเป็นรองแม่ทัพประจิม มารดาเป็นฮูหยินตราตั้งยามออกงานเลี้ยงได้รับความเกรงใจทุกครั้ง

         นางได้รับราชโองการจากฝ่าบาทให้แต่งเข้าจวนตระกูลเชวียน เชวียนจิ่นสือ แม่ทัพบูรพาที่อายุน้อยที่สุด ฝีมือเก่งกาจ เด็ดขาดไม่เคยใจอ่อนให้ศัตรู และนั่นทำให้เขาไม่เคยพ่ายแพ้ยามออกรบสักครั้ง

         นางภาคภูมิใจในตัวสามีมาก เทิดทูนบูชาเขาไว้เหนือศีรษะ แต่นั่นมันก่อนที่นางจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งต่างหาก

         หึ!! สามีที่เหมือนจะดี...แต่ก็แค่เหมือน ยามนางต้องการความช่วยเหลือกลับไม่เคยช่วยนางได้สักครั้ง จดหมายที่นางส่งไปไม่เคยได้รับการตอบสักฉบับ

เขาทำหน้าที่แม่ทัพได้ดีมาก แต่ไม่เคยทำหน้าที่สามีได้ดีเลยสักครั้ง

         แต่หากเป็นอย่างที่อิ่งอิงพูด แปลว่านางย้อนเวลากลับมาตอนที่ตั้งท้องพอดี เช่นนั้นเรื่องทุกอย่างก็ยังไม่สายเกินไป จะดีกว่านี้มากหากนางย้อนไปตอนก่อนจะแต่งเข้าตระกูลเชวียน

         หญิงสาวมองชามน้ำในมืออย่างเหม่อลอย เพราะเรื่องที่ตนประสบมานั้นเล่าให้ผู้ใดฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ ขนาดตัวนางยังไม่อยากเชื่อเลยด้วยซ้ำ

         ในเมื่อได้โอกาสแก้ไขนางก็จะทำมันให้ดี อย่าโทษว่านางโหดร้ายเลยนะ เพราะสิ่งที่นางจะทำจากนี้คือสิ่งที่พวกมันทุกคนสมควรได้รับ

         หากวันนี้คือวันที่รู้ว่านางตั้งท้อง เช่นนั้นเดี๋ยวแม่สามีก็คงมาหานางที่เรือนเป็นแน่ นางจึงให้อิ่งอิงเข้ามาช่วยอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้ โดยไม่เรียกหาเลี่ยงจินอย่างที่เคย

         สร้างความประหลาดใจและไม่พอใจให้เลี่ยงจินอย่างมาก เพราะปกตินายสาวจะเรียกหานางคนแรก เพราะนางรู้ใจนายสาวมากกว่าอิ่งอิง

         และบ่ายวันนั้นแม่สามีกับฮูหยินรองของสามีก็มาพบนางอย่างที่คาดไว้ ทั้งสองมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยินดี แต่นางกลับมองว่ามันดูเสแสร้งมากกว่า

         “เจ้าท้องแล้วต่อไปนี้ต้องดูแลตัวเองให้ดี อาหารก็ต้องเลือกให้ดีไม่เช่นนั้นลูกออกมาจะตัวเล็กได้ เข้าใจหรือไม่” หม่าฮุ่ยซือเอ่ยกับสะใภ้ด้วยน้ำเสียงห่วงใย

         “ข้าก็ยินดีกับฮูหยินน้อยด้วยนะเจ้าคะ นี่เป็นยาบำรุงที่ข้าได้มาจากหมอหลวง สูตรนี้เป็นยาที่เหล่าสนมในวังดื่มกัน จะช่วยให้เด็กแข็งแรงเจ้าค่ะ” สวี่ลี่เซียนเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

         สวี่ลี่เซียนคือบุตรสาวราชครูที่แต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรองก่อนอ้ายซินเหลียน แต่ด้วยธรรมเนียมที่ฮูหยินเอกยังไม่ตั้งครรภ์ ฮูหยินรองหรืออนุจะไม่สามารถตั้งครรภ์ก่อนได้

         นั่นจึงทำให้หญิงสาวถูกแม่สามีบังคับให้ดื่มยาคุมเสมอมา แต่มีหรือที่สวี่ลี่เซียนจะยอมดื่มยาเหล่านั้นให้ตนเองลำบากภายหน้า

         สาวใช้ของนางรับยานั่นเอาไว้ อ้ายซินเหลียนมองคนทั้งสองด้วยสายตาที่อ่านยาก ทำเอาพวกนางเกิดความระแวงในใจว่าเหตุใดสตรีตรงหน้าที่เคยอ่อนหวานจึงมองพวกตนเช่นนั้น

         “ขอบคุณท่านแม่และฮูหยินรองมาก ยาบำรุงนี้ข้าจะดื่มมันแน่นอน ไม่รู้ว่าการตั้งท้องจะยากลำบากเพียงใด นี่แค่สองเดือนก็มีอาการแพ้ท้องเสียแล้ว เห้อ!!”

         นางแสร้งเอ่ยพลางถอนหายใจ มือบางลูบท้องตัวเองเบา ๆ อย่างรักใคร่ ทำให้แววตาของสวี่ลี่เซียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

         “ตั้งท้องอาจลำบาก แต่เจ้ากำลังจะเป็นแม่คนแล้วอย่างไรก็ต้องอดทนให้มาก เพื่อหลานชายข้าเขาจะได้เกิดมาอย่างแข็งแรง” แม่สามีเอ่ยพลางหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

         คำพูดของแม่สามียิ่งทำให้สวี่ลี่เซียนไม่พอใจมากกว่าเดิม นางไม่ยอมให้นังซินเหลียนได้ความรักจากท่านแม่ทัพไปหมดคนเดียวแน่

         “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนฮูหยินน้อยแล้วเจ้าค่ะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยอย่างไรฮูหยินน้อยก็รักษาสุขภาพด้วย ข้าเองก็รู้สึกเพลียอย่างไรไม่รู้ คงต้องขอตัวกลับเรือนก่อน”

         สวี่ลี่เซียนเอ่ยพลางเดินกลับออกจากเรือนมู่ตานไป เหลือเพียงแม่สามีกับอ้ายซินเหลียนที่นั่งอยู่กันตามลำพัง

          “เหลียนเอ๋อร์ อีกสามวันแม่จะไปร่วมงานเลี้ยงดื่มชาที่จวนเจิ้งโหว แต่ยังหาเครื่องประดับที่ถูกใจใส่ไปงานไม่ได้เลย ครั้งที่แล้วที่มายืมเครื่องประดับเจ้า แม่จำได้ว่าเจ้ามีชุดเครื่องประดับไข่มุกสีชมพูอยู่ชุดหนึ่งใช่หรือไม่”

         หม่าฮุ่ยซือเอ่ยปากถามทันทีเมื่ออยู่กันตามลำพัง ซึ่งครั้งนี้นางตั้งใจจะใส่เครื่องประดับมุขล้ำค่านี้ไปอวดเหล่าฮูหยินเหล่านั้น

         “ใช่เจ้าค่ะ” นางรู้ว่าเจตาของแม่สามีต้องการสื่ออะไร เพียงแต่ไม่ได้ตอบสนองเช่นทุกทีเท่านั้น

         หม่าฮุ่ยซือเห็นหญิงสาวตรงหน้าไม่ยอมเอ่ยปากเองเช่นทุกครั้ง จึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เพื่อหน้าตาแล้วตนจึงเอ่ยปากแทน

         “เจ้าพอจะให้แม่ยืมเครื่องประดับไข่มุกสีชมพูของเจ้าได้หรือไม่”

         อ้ายซินเหลียนยิ้มออกมาทันที เพราะมันตรงกับที่นางเคยรับรู้มาเมื่อชาติที่แล้ว แต่พอนางให้ยืนก็ไม่เคยได้คืนสักครั้ง

         “ท่านแม่ข้าก็อยากให้ท่านแม่ยืม แต่คุณหนูอ้ายสายรองให้คนมาขอยืมไปเมื่อวันก่อนเองเจ้าค่ะ เห็นนางบอกว่าจะเอาไปใส่อวยสหายของนาง เลยยังไม่รู้ว่าจะเอามาคืนเมื่อไหร่”

         คำตอบของนางทำให้แม่สามีใบหน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ แต่ดูท่าแล้วคนตรงหน้ายังไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไป

         “เช่นนั้นเครื่องประดับทับทิมขาวของเจ้าเล่า แม่ขอยืมได้หรือไม่ ชุดนั้นก็งดงามไม่แพ้กันเลย”

         “ขออภัยเจ้าค่ะ เครื่องประดับชุดนั้นข้าส่งไปทำความสะอาดที่ร้านฟางหรูเมื่อเช้านี้เอง รวมถึงเครื่องประดับอื่น ๆ ด้วย จริงสิที่ท่านแม่ยืมไปข้าก็ขอคืนด้วยนะเจ้าคะ เพราะถึงรอบที่จะต้องส่งทำความสะอาดแล้ว ไม่เช่นนั้นเครื่องประดับจะเก่าไม่เปล่งประกายเจ้าค่ะ”

         นางถือโอกาสทวงคืนเครื่องประดับทั้งหมดเลย เพราะเท่าที่จำได้แม่สามียืมเครื่องประดับของนางไปกว่าห้าชุด แล้วยังไม่เอามาคืนสักชุด

         ก่อนหน้านี้นางไม่กล้าทวงเพราะเห็นว่าเป็นแม่สามี แต่พอไม่ถามฝ่ายนั้นก็ไม่พูด ครั้นจะให้นางทวงถามเองตัวเองในอดีตก็ไม่กล้าอีก

         “เออ...เดี๋ยวแม่ให้คนเอามาให้นะ”

หม่าฮุ่ยซือเห็นว่าตนจะเสียมากกว่าได้ จึงหาเรื่องบ่ายเบี่ยงเพื่อหนีกลับเรือน เรื่องจะคืนของนั้นฝันไปเถอะ

         “ไม่รบกวนท่านแม่หรอกเจ้าค่ะ ข้าจะให้สาวใช้ตามท่านแม่กลับไปเลย เพราะต้องส่งไปทำความสะอาดวันนี้ ไม่เช่นนั้นราคาที่ต้องจ่ายจะมากขึ้น เพราะถูกปรับเรื่องไม่ตรงเวลาเจ้าค่ะ”

         นางเอ่ยพลางยิ้มให้แม่สามีอย่างใส่ซื่อ ทำเอาแม่สามีนางใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ก่อนจะขอกลับเรือนทันที

         “นายหญิงเพิ่งส่งเครื่องประดับไปทำความสะอาดเมื่อเดือนก่อนเองไม่ใช่หรือเจ้าคะ” อิ่งอิงเอ่ยถามอย่างสงสัย

         “ก็ใช่ แต่แล้วอย่างไรข้าบอกจะส่งไปทำความสะอาดมันก็ต้องเป็นเช่นนั้นสิ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือบางหมุนถ้วยชาไปมาก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะ

         “บ่าวผิดไปแล้วที่ถามอะไรไม่เข้าเรื่องเจ้าค่ะ” อิ่งอิงรีบคุกเข่าทันทีเพราะคิดว่าตัวเองทำสิ่งใดให้นายหญิงไม่พอใจเข้า

         “เจ้าเป็นเช่นนี้จึงถูกผู้อื่นรังแก สิ่งใดที่เจ้าไม่ผิดจงอย่าก้มหัวให้ผู้อื่นง่าย ๆ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะถูกเหยียบจนจมดิน เข้าใจที่ข้ากำลังสอนหรือไม่”

         อิ่งอิงพยักหน้ารับแรง ๆ ในใจนั้นคิดว่านายหญิงน่ากลัวกว่าปกตินัก หรืออาจหงุดหงิดเพราะตั้งท้องก็ไม่รู้

         “พรุ่งนี้เราจะไปร้านยาหนิงเจี้ยนกัน เจ้าไปแจ้งพ่อบ้านให้เตรียมรถม้าไว้ให้ข้าด้วย” นางเอ่ยสั่งก่อนจะไล่อิ่งอิงออกไป

         นางต้องไปตามหาคนผู้หนึ่ง ไม่สิ! หลายคนเลยล่ะ พวกเขาจะสามารถช่วยนางได้ในอนาคตแน่