ตอนที่ 7 ไม่มีใจยินดี

ตอนที่ 7

ไม่มีใจยินดี

จดหมายของท่านแม่ทัพไม่ได้ส่งให้เพียงฮูหยินเอกของตนเท่านั้น ยังส่งมาให้มารดาเพื่อบอกเล่าว่าตนนั้นกำลังจะกลับเมืองหลวงพร้อมชัยชนะอีกครั้ง

ตอนนี้เขาเดินทางใกล้ถึงเมืองหลวงแล้ว แต่เพราะอยากแจ้งข่าวให้ทางนี้จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ให้แก่เหล่าพี่น้องทหาร จึงส่งจดหมายมาแจ้งข่าวก่อน อีกไม่เกินเจ็ดวันคงถึงเมืองหลวง

“ท่านแม่ทัพจะกลับมาแล้ว เป็นอีกครั้งที่เขาได้ชัยชนะกลับมา” ฮูหยินใหญ่เอ่ยกับสาวใช้ของตนอย่างภาคภูมิใจ

บุตรชายนางมีแววเก่งกาจตั้งแต่เด็ก หากสามีนางยังอยู่คงภาคภูมิใจในตัวเขาไม่ต่างกับนางแน่

คิดแล้วก็เศร้าใจยิ่งนัก อดีตตัวนางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้าน แต่กลับไปต้องตาท่านแม่ทัพอย่างบิดาจิ่นสือเข้า

เขาขัดคำสั่งบิดามารดา แต่งนางเข้าจวนเป็นฮูหยินเอกโดยไม่เกรงกลัว ยามนั้นชีวิตนางราวกับฝันไป จากเด็กสาวชาวบ้านธรรมดาได้กลายเป็นฮูหยินแม่ทัพในชั่วข้ามคืน

แต่ต่อมาก็ถูกแม่สามีกลั่นแกล้งสารพัดเขารู้จึงแย่งบ้านออกมาก่อนจะเป็นตระกูลเชวียนเช่นทุกวันนี้เราลำบากมาไม่น้อยเลย

สามีนางต้องทนแรงกดดันจากพ่อแม่และคนรอบข้างที่หวังในอำนาจแม่ทัพ ก่อนเขาจะตายตอนออกรบกับเผ่าล่าหู้

ยามนั้นเชวียนจิ้นสือเป็นเพียงรองแม่ทัพเท่านั้น เขาออกรบกับเผ่าล่าหู้เคียงบ่าบิดาในฐานะรองแม่ทัพครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

เพราะหลังสิ้นสุดสงครามเขาตัดหัวหัวหน้าเผ่ามาถวายฝ่าบาท พร้อมกับนำร่างบิดากลับมาทำพิธีที่จวนอย่างสมเกียรติ

ตั้งแต่นั้นเขาก็ได้ขึ้นเป็นแม่ทัพตั้งแต่อายุยี่สิบปี ยามออกรบไม่เคยแพ้อีกเลย แถมจากคนที่อบอุ่นกลับกลายเป็นแข็งกระด้างเย็นชา เรื่องนี้นางเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงบุตรชายได้

“ฮูหยินน้อยกับฮูหยินรองตั้งท้องเช่นนี้ ใครจะเป็นผู้จัดการงานเลี้ยงเล่า เห้อ!! คงเหนื่อยข้าอีกแล้วสินะ” หม่าฮุ่ยซือเอ่ยพลางถอนหายใจออกมา

“ฮูหยินน้อยแพ้ท้องไม่มากไม่เหมือนฮูหยินรองที่แทบลุกไม่ขึ้น บ่าวว่าจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ คงไม่กระทบถึงลูกในท้องหรอกเจ้าค่ะ” ชูหรูเอ่ยกับนายสาว

“ก็จริง เช่นนั้นให้คนไปบอกนางเถอะ ให้พ่อบ้านเป็นคนช่วยดูแลความเรียบร้อยในงานเลี้ยงด้วยแล้วกัน”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยสรุป เมื่อโยนงานให้ผู้อื่นเสร็จแล้วตนก็ออกไปพบเหล่าฮูหยินที่โรงน้ำชาอย่างสบายใจ

เรือนจวี๋ฮวา

เพล้ง!!!!

“ท่านพี่ส่งจดหมายถึงมัน แต่ไม่ส่งมาให้ข้างั้นหรือ!!!!” สวี่ลี่เซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองปนน้อยใจ

“นายหญิงอย่าเพิ่งโกรธไปเลยเจ้าค่ะ บ่าวว่าที่ท่านแม่ทัพไม่ได้ส่งจดหมายมาเพราะกลัวว่าจะถูกดักอ่านกลางทางมากกว่า เพราะถ้าท่านแม่ทัพเขียนถึงนายหญิงก็คงเป็นพวกคำพูดคิดถึงคะนึงหา หากพวกศัตรูรู้เข้านายหญิงจะเป็นอันตรายเอาได้นะเจ้าค่ะ”

จางฉานสาวใช้ที่จวนราชครูส่งมาให้แทนเย่ถงเอ่ยสิ่งที่ตนคิดออกมา แม้จะเป็นความคิดที่เข้าข้างนายตัวเองไปหน่อย แต่สามารถทำให้คนฟังใจเย็นลงได้บ้าง

“หากเป็นเช่นที่เจ้าพูดก็ดีนะสิ อีกอย่างข้าไม่ได้ตั้งท้องจริงถ้ามีคนรู้ข้าตายแน่” สวี่ลี่เซียนเอ่ยอย่างหงุดหงิด เย่ถงก็ตายไปแล้วสาวใช้ที่มารดาส่งมาให้ตรงหน้าก็ดูจะไม่ได้เรื่องเลยสักนิด

“นายหญิงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเจ้าค่ะ บ่าวได้ยินมาว่าฮูหยินใหญ่ยกเรื่องจัดงานเลี้ยงต้อนรับท่านแม่ทัพให้ฮูหยินน้อยดูแล เราจะใช้โอกาสนั้นแสดงงิ้วกันเจ้าค่ะ รับรองว่าฮูหยินน้อยจะไม่มีที่ยืนในใจท่านแม่ทัพอีกเลย”

แล้วสาวใช้คนใหม่ก็เล่าแผนการที่ตนวางแผน ให้นายหญิงตัวเองฟังอย่างละเอียด

ตอนนี้ทัพของแม่ทัพบูรพาได้เดินทางใกล้เมืองหลวงเข้าไปทุกวัน แต่แม่ทัพของพวกเขาดูจะอาการย่ำแย่ลงทุกวันเช่นกัน

โอ้ก!!! อึก....อุ...แหวะ!!!!

“น้ำ!! เอาน้ำมาให้ข้าที!!” เชวียนจิ่นสือร้องหาน้ำเมื่อตัวเองรู้สึกว่าอาเจียนออกมาหมดไส้หมดพุงแล้ว

ไม่รู้ว่าเขาป่วยเป็นอะไรกันแน่ อาการเช่นนี้เขาเป็นมาตั้งแต่เมื่อครึ่งเดือนก่อน ตื่นเช้ามาก็เอาแต่อาเจียนไม่หยุด พอไปหาหมอกลับไม่พบว่าสาเหตุว่ามาจากสิ่งใด

นับวันอาการของเขายิ่งหนักมาขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบไม่เป็นอันทำงาน อาหารก็ทานไม่ได้เพียงได้กลิ่นก็อาเจียนออกมาทันที ทานได้เพียงผลไม้บางชนิดเท่านั้น

“อดทนหน่อยใกล้ถึงเมืองหลวงแล้ว หมอหลวงอาจช่วยเจ้าได้” หลวนติ้งเกากุนซือกองทัพเอ่ยกับสหายตัวเอง ใบหน้านั้นเป็นกังวลเช่นกันว่าสหายของตนจะโดนยาพิษ

“เป็นเช่นนั้นก็คงดี เย็นนี้แวะพักที่โรงเตี๊ยมข้างหน้านี้ก่อน เดินทางต่ออย่างไรก็อันตราย” เขาเอ่ยสั่งคนใต้บัญชา ก่อนจะอาเจียนออกมาอีกรอบ

กว่าจะถึงโรงเตี๊ยมเขาก็แทบหมดแรงจนต้องให้ลูกน้องพยุงลงจากรถม้า ตั้งแต่เป็นแม่ทัพมาไม่คิดว่าตนเองจะอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้

“คนป่วยหรือ ข้าเป็นหมอให้ข้าดูอาการเขาหน่อยได้หรือไม่” ชายชราผู้หนึ่งเดินลงมาจากชั้นสองเอ่ยทักขึ้น

“รบกวนท่านผู้เฒ่าแล้ว” หลวนติ้งเกาที่เดินตามหลังมาเอ่ยขึ้น พวกเขาจึงพาท่านแม่ทัพไปพักในห้อง ก่อนให้ท่านหมอเข้าไปดูอาการ

ชายชราเอ่ยถามอาการ พร้อมกับระยะเวลาที่เป็นมา ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังจนคนที่อยู่ในห้องแปลกใจ

“ท่านหมอท่านแม่ทัพเป็นอะไรกันแน่ เหตุใดท่านจึงหัวเราะอย่างขบขันออกมาเช่นนี้!!” หลี่ชิงโป รองแม่ทัพเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

“ใจเย็น ๆ ท่านแม่ทัพไม่ได้เป็นอะไรเลย” ท่านหมอเอ่ยพลางหันไปยิ้มให้บุรุษตัวโตที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง

“จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร ท่านไม่เห็นสภาพเขาหรือ ราวกับคนป่วยใกล้ตายเช่นนี้ ท่านยังบอกไม่เป็นอะไรอีก!! ออกไปจากห้องนี้เลย!!!”

หลี่ชิงโปยังคงโวยวายต่อ จนถูกท่านกุนซือทุบเข้าให้ที่แผ่นหลังเต็มแรงจึงได้เงียบเสียงลง

“โวยวายเป็นหมาบ้าอยู่ได้หัดฟังคนอื่นเสียบ้าง กลับไปข้าจะให้ฝ่าบาทย้ายเจ้าไปประจำกองทัพอื่นเสีย รำคาญ!!!!” หลวนติ้งเกาเอ่ยเสียงราบเรียบแต่เจ็บแสบไปถึงกระดูกคนถูกด่า

“สรุปข้าเป็นอะไรกันแน่ท่านหมอ” เสียงอ่อนแรงเอ่ยถามผู้เป็นหมอที่นั่งมองทั้งสองทะเลาะกันอยู่อย่างขบขัน

“อ่อ!!! ท่านแพ้ท้องแทนฮูหยินที่จวนน่ะ ไม่ได้ร้ายแรงเพียงช่วงนี้จะทานสิ่งใดไม่ได้ไประยะหนึ่ง ให้ท่านหาผลไม้รสเปรี้ยวกับยาหอมไว้ใกล้ตัว ยามมีอาการของเหล่านี้จะช่วยบรรเทาได้บ้าง”

หมอเอ่ยพลางยิ้มจนเห็นฟันขาว แววตานั้นเหมือนกำลังล้อเลียนคนตรงหน้าว่าเป็นคนรักภรรยาจนยอมแพ้ท้องแทนเช่นนี้

“แพ้ท้องแทนฮูหยินงั้นหรือ ท่านแม่ทัพฮูหยินของท่านตั้งท้องงั้นหรือ!!!! ต้องฉลองแล้วเอาเหล้ามาที!!!”

หลี่ชิงโปตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะออกไปสั่งหลงจู้ให้เอาสุราขึ้นมาบนห้อง

เชวียนจิ่นสือคล้ายจะสติหลุดไปครู่หนึ่ง ภาพใบหน้างามของฮูหยินตัวเองลอยเข้ามาให้ห้วงความคิด รอยยิ้มดีใจยามพบหน้าเขาทุกครั้ง กิริยามารยาที่แสนอ่อนหวานของนางยังคงสะกดสายตาเขาได้ทุกเมื่อ นั่นทำให้เขาตัดสินใจบางอย่างได้ทันที

“ท่านแม่ทัพไม่ดีใจหรือที่ฮูหยินตั้งครรภ์เช่นนี้”

หลวนติ้งเกาเอ่ยถามสหายที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ไม่ได้มีอาการดีใจอย่างที่ควรจะเป็นเลยสักนิด

“ข้าจะดีใจได้อย่างไร ในเมื่อยังไม่รู้ว่าฮูหยินคนใดตั้งท้องกันแน่” เขาเอ่ยอย่างเย็นชา ทำให้รองแม่ทัพชะงัก

“จริงด้วยท่านมีทั้งฮูหยินเอกและฮูหยินรองนี่ ช่างเถอะ ๆ กลับถึงเมืองหลวงก็รู้เองนั่นแหละ” หลี่ชิงโปเอ่ย พลางชวนหลวนติ้งเกาลงไปดื่มข้างล่างแทน

อ้ายซินเหลียนเปิดอ่านจดหมายของสามีในวันถัดมา ข้อความด้านในเขียนเพียงว่าจะกลับถึงจวนในอีกเจ็ดวันข้างหน้า

ก่อนจะมีบ่าวเข้ามาแจ้งว่าฮูหยินใหญ่มอบหมายให้นางเป็นผู้จัดงานเลี้ยงต้อนรับท่านแม่ทัพ ทำให้หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“ซูปี้ ซูหนี่ว์ เจ้าทั้งสองเป็นคนของข้า ต้องรับคำสั่งจากข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น จากนี้จงหมั่นฝึกฝนให้ดีข้าจะจ้างคนมาสอนพวกเจ้าเอง”

นางเอ่ยกับเด็กสาวทั้งสองซึ่งดูแล้วอายุคงไม่เกินสิบสี่ปี เมื่อวานดีที่จัวย่วนไปทันไม่เช่นนั้นทั้งสองคงถูกขายให้หอนางโลมชั้นต่ำไปแล้ว

นั่นจึงทำให้ทั่งสองรู้สึกซาบซึ้งต่อนายหญิงตรงหน้ามาก นอกจากจะช่วยออกจากนรกขุมนั้นแล้ว ยังให้พวกนางได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักอย่างการเรียนต่อสู้อีก

“ข้าน้อยจะไม่ทำให้นายหญิงผิดหวังแน่นอนเจ้าค่ะ” ทั้งสองเอ่ยรับคำพร้อมกับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

นิสัยจงรักภัคดีนี้ถูกปลูกฝังให้คนในเผ่าอยู่แล้ว ไม่แปลกใจที่ทั้งสองมีเชื้อสายหัวหน้าเผ่ารุ่นแรก