ตอนที่ 8 ดอกบัวขาวใต้โคลนตม

ตอนที่ 8

ดอกบัวขาวใต้โคลนตม

วันที่ท่านแม่ทัพเดินทางกลับจวนก็มาถึง เจ้านายทุกคนในจวนต่างออกมารอต้อนรับที่หน้าเรือนอย่างครื้นเครง ยกเว้นเพียงฮูหยินน้อยอ้ายซินเหลียนเท่านั้นที่ออกมาช้ากว่าคนอื่น

ตั้งแต่ประตูเมืองเข้าตามทางทั้งสองฝั่งถูกประดับด้วยผ้าสีแดง เพื่อร่วมแสดงความยินดีกับเหล่าทหารที่กลับมา จวนตระกูลเชวียนเองก็เช่นกัน

“วันนี้ท่านแม่ทัพกลับจวนแท้ ๆ เหตุใดฮูหยินน้อยจึงออกมารอต้อนรับช้าเพียงนี้เล่าเจ้าค่ะ” สวี่ลี่เซียนเอ่ยถามเมื่อเห็นนางเดินใกล้เข้ามา

“ข้ารู้สึกอ่อนเพลียเพราะตั้งท้องแถมต้องดูแลเรื่องจัดงานเลี้ยง เมื่อเช้าจึงตื่นนอนช้ากว่าปกติ ฮูหยินรองแพ้ท้องหนักไม่ใช่หรือใบหน้าเจ้ายังคงแจ่มใสไม่เหมือนคนท้องเลยนะ”

นางเอ่ยสวนกลับไป ทำให้ฝ่ายนั้นอึกอักไปเล็กน้อย

“คงเพราะดีใจที่ได้ยินว่าท่านแม่ทัพจะกลับมา ลูกในท้องจึงไม่ค่อยดื้อรั้นเท่าวันก่อน ๆ ทำให้มารดาเช่นข้าออกมารอรับท่านแม่ทัพได้เช่นนี้ ลูกแม่เจ้าช่างรู้ความนัก”

สวี่ลี่เซียนเอ่ยพลางลูบท้องตัวเองเบา ๆ ก่อนที่ฮูหยินใหญ่จะกระแอ่มเล็กน้อยเพราะเห็นธงสัญลักษณ์ของทัพบูรพาโบกสะบัดมาแต่ไกล ทำให้ทั้งสองเงียบเสียงลง

ขบวนหยุดลงที่หน้าประตูจวนตระกูลเชวียน ทุกคนต่างแปลกใจที่ไม่เห็นท่านแม่ทัพขี่ม้านำกองทัพเข้ามา ฮูหยินใหญ่นั้นตื่นตระหนกจนทำสิ่งใดไม่ถูกเพราะคิดว่าบุตรชายได้รับบาดเจ็บหนัก

แต่ไม่นานก็เห็นว่าท่านแม่ทัพถูกคนพยุงลงมาจากรถม้า ด้วยสภาพที่อิดโรยราวกับไม่ได้นอนมาหลายวัน

“ท่านแม่ทัพเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้” หม่าฮุ่ยซือรีบเข้าไปดูอาการบุตรชาย ก่อนจะถามคนที่ประคองเขาอยู่

“เออ...ท่านแม่ทัพไม่สบายหนักขอรับ ฝ่าบาทจึงอนุญาตให้กลับมาพักผ่อนได้เลย ส่วนเรื่องอื่นรองแม่ทัพเป็นผู้จัดการให้หมดแล้ว”

หลวนติ้งเกาเอ่ยตอบฮูหยินใหญ่ของจวน ก่อนจะช่วยพยุงคนเข้าประตูจวนไปอย่างทุลักทุเล

“ท่านแม่ทัพไม่สบายเพียงนี้เหตุใดยังไม่รีบตามหมอมาอีก!!” สวี่ลี่เซียนหันไปตวาดใส่บ่าวที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนจะรีบตามหลังสามีไป

ชาวบ้านที่มามุงดูต่างชี้ไม่ชี้มือพูดกันไปต่าง ๆ นานา ว่าท่านแม่ทัพที่ไม่เคยรบแพ้ศึกใด ได้รับบาดเจ็บหนักกลับจวนมาในครั้งนี้ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เช่นนั้นเลย

อ้ายซินเหลียนมองบุรุษที่ได้ชื่อว่าสามีอย่างเงียบ ๆ เสี้ยวหนึ่งในหัวใจของนางรู้สึกคะนึงหาเขาอย่างสุดซึ้ง แต่ก็ต้องคอยย้ำเตือนตัวเองว่าคนผู้นี้ไม่เคยใยดีนางเลยในชาติที่แล้ว

“ฮูหยินน้อยเข้าจวนเถอะเจ้าค่ะ” จัวย่วนเอ่ยเรียกสตินายสาว นางจึงเดินตามทุกคนเข้าเรือนไป

กว่าหมอจะมาถึงและตรวจอาการคนเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร สวี่ลี่เซียนเผยสีหน้ากังวลออกมาจนเกินจริง ทำเอานางอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้

“ฮูหยินรอง ท่านแม่ทัพเพียงป่วยเท่านั้นไม่ได้ใกล้ตายเสียหน่อย เหตุใดเจ้าทำหน้าตาเช่นนั้นเล่า” นางเอ่ยพลางมองหน้าฮูหยินรองของสามีด้วยสายตาสื่อความนัย

“ข้าเป็นห่วงท่านแม่ทัพเท่านั้น แล้วฮูหยินน้อยไม่เป็นห่วงหรือเจ้าคะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงกึ่งไม่พอใจ

นังซินเหลียนกำลังด่าว่านางสาปแช่งสามีตัวเอง หากยายแก่หม่าฮุ่ยซือได้ยินเดี๋ยวมาหาเรื่องนางอีก

“ข้าย่อมเป็นห่วงอยู่แล้ว แต่ท่านแม่ทัพก็อยู่ในมือหมอแล้ว ไม่เห็นต้องทำหน้ากังวลเพียงนั้นเลยนี่” นางยังพูดจี้ต่อ ทำให้ฝ่ายนั้นเริ่มเก็บสีหน้าไม่อยู่ แต่ถูกคนขัดขึ้นเสียก่อน

“ฮูหยินน้อย ท่านแม่ทัพต้องการพบท่านขอรับ” บ่าวคนสนิทของท่านแม่ทัพออกมาเชิญนายหญิงของจวนเข้าไป

“ข้าขอเข้าไปดูท่านแม่ทัพด้วย” สวี่ลี่เซียนรีบเอ่ยพลางลุกขึ้นจะเดินตามหลังนางมา

“ขออภัยฮูหยินรองแล้ว ท่านแม่ทัพต้องการพบฮูหยินน้อยเพียงคนเดียว และเพียงลำพังขอรับ” คำพูดของบ่าวชายผู้นั้นทำให้สวี่ลี่เซียนหน้าชาทันที ราวกับถูกฝ่ามือตบหน้าอย่าแรงซ้ำไปซ้ำมา

“เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน น้องหญิงลี่เซียนไม่ต้องกังวลไป ข้าจะบอกท่านพี่ให้เองว่าเจ้าเป็นห่วงท่านพี่เพียงใด” นางเอ่ยพลางส่งยิ้มให้สตรีที่ยืนอยู่ด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องไป

สวี่ลี่เซียนยืนกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อยังไม่อาจทดแทนความเจ็บปวดที่อกด้านซ้ายได้

ด้านในยามนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว เหลือเพียงท่านแม่ทัพที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงหลังกว้าง นางจึงเดินไปหยุดหากจากเขาประมาณสามก้าว

“ท่านแม่ทัพมีสิ่งใดจะพูดกับข้าหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้างามไร้รอยยิ้มอย่างที่เคยเป็นยามพบเขา

ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าคมคายเปิดเปลือกตาขึ้นมองฮูหยินตัวเองด้วยความแปลกใจ เขาสังเกตเห็นอาการนี้ของนางตั้งแต่หน้าประตูจวนแล้ว เพียงแต่ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่สามารถถามไถ่ได้

“เข้ามาใกล้ ๆ” เขาเอ่ยพลางตบมือที่ว่างข้างเตียงเบา ๆ

“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพไม่สบายอยู่ข้ากลัวจะเสี่ยงต่อลูกในท้องเอาได้ อ่อ! ฮูหยินรองเป็นห่วงท่านมาก นางอยากเข้ามาเยี่ยมท่านด้วยนะเจ้าคะ”

นางเอ่ยพลางถอยหลังไปอีกหนึ่งก้าว ไม่ใช่ไม่อยากเข้าไปใกล้เพียงแต่เรื่องในอดีตทำให้นางยังไม่เข้มแข็งพอที่จะไม่รู้สึกอะไรกับเขา

เชวียนจิ่นสือขมวดคิ้วมุ่นทันที ฮูหยินเขาเป็นอะไรไปหรือนางไม่พอใจอะไรเขา คำก็ท่านแม่ทัพ สองคำก็ท่านแม่ทัพ เมื่อก่อนนางได้เรียกเขาเช่นนี้ที่ใดกัน

“เจ้าอย่าดื้อได้มั้ยเหลียนเอ๋อร์!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดุพลางลุกจากเตียงเดินมาทางที่นางยืนอยู่

อ้ายซินเหลียนถอยหลังกรูดทันที เพราะเขาพุ่งเขามาหานางเร็วเกินไป ยังไม่ทันที่นางจะได้หันหลังวิ่งก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดไว้แล้ว

“ปะ ปล่อยข้าก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้ารับน้ำหนักตัวท่านจะไม่ไหวแล้วนะ!” นางตวาดใส่คนตัวโตที่ทิ้งน้ำหนักมาที่ตัวนาง ในใจก็ห่วงว่าตนจะล้มแล้วเป็นอันตรายต่อลูกในท้องเอา

“เจ้าไม่พอใจข้าเรื่องใด เหตุใดจึงมึนตึงใส่ข้าเช่นนี้”

เขายอมผละออกเล็กน้อยก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว สองขาก้าวยาว ๆ กลับไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ!!! ท่านจะทำสิ่งใด ข้ากำลังท้องอยู่นะเจ้าคะ!!!” นางร้องเสียงหลงเมื่อเขาวางนางลงบนเตียงแล้วคร่อมร่างนางเอาไว้

“ข้าเพียงอยากถามไถ่ฮูหยินให้รู้เรื่อง ไม่ได้คิดจะทำสิ่งใดเลยสักนิด” ปากเอ่ยเช่นนั้นแต่จมูกโด่งกลับคลอเคลียอยู่ที่แก้มนวล ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา

“ข้าไม่ได้เป็นอะไร เพียงหงุดหงิดง่ายเพราะอารมณ์คนท้องเท่านั้นเจ้าค่ะ” นางเอ่ยตอบพร้อมกับใช้สองมือผลักอกแกร่งไว้

“อ่อ...เป็นเช่นนั้นหรือ ก็ดีเช่นนั้นเจ้าก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”

อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะลุกออกจากตัวนางไปนั่งที่ปลายเตียง อ้ายซินเหลียนจึงรีบคลานลงจากเตียงก่อนจะไปยืนห่างจากเขาเกือบถึงประตู

“หากท่านแม่ทัพไม่เป็นอะไรมากแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมกับหมุนตัวเตรียมจากไปทันที แต่ต้องชะงักอีกรอบ

“เดี๋ยว!!! ถุงหอมที่เอวเจ้าทิ้งไว้นี่แหละ!” คำพูดของเขาทำให้นางหันไปมองเพื่อความแน่ใจ แต่ก็เห็นเพียงเขามองไปนอกหน้าต่างราวกับไม่อยากมองหน้านาง

อ้ายซินเหลียนจึงถอดถุงหอมวางไว้ให้บนโต๊ะ ก่อนจะออกจากห้องไปอย่างไม่เข้าใจ เขาจะเอาถุงหอมนางไปทำไมกัน ทั้งที่เมื่อก่อนนางนั่งหลังขดหลังแข็งปักให้เขาตั้งหลายใบก็ไม่เห็นว่าเขาจะใช้

ทันทีที่ประตูปิดลงชายหนุ่มก็พุ่งตัวไปควักถุงหอมใบนั้นมาดม อย่างเอาเป็นเอาตาย อาการคลื่นไส้ของเขาแทบจะหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้กลิ่นกายอ้ายซินเหลียน นั่นทำให้เขาคิดถึงคำพูดท่านหมอขึ้นมา

บางคนอาการจะดีขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้ฮูหยินตัวเอง ท่านแม่ทัพก็ลองอยู่ใกล้ฮูหยินดู

หากอยู่ใกล้ฮูหยินคนไหนแล้วอาการดีขึ้น แปลว่าท่านแพ้ท้องแทนนางผู้นั้น หากเป็นเช่นนั้นท่านก็ลองขอเสื้อผ้าหรือของที่มีกลิ่นกายของนางพกติดกายไว้ดู

“ท่านแม่ทัพฮูหยินรองขอเข้ามาเยี่ยมขอรับ” ซุนก่างบ่าวคนสนิทของเขาเข้ามารายงาน

“ให้นางเข้ามาเถอะ” เขาเอ่ยพลางเก็บถุงหอมไว้ในอกเสื้อ ก่อนจะเดินกลับไปล้มตัวลงนอนบนเตียงดั่งเดิม

“ท่านพี่!!! ท่านไม่เป็นไรมากใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้าตกใจยิ่งนักที่เห็นท่านกลับมาด้วยสภาพเช่นนั้น!”

สวี่ลี่เซียนแทบจะวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม แต่ด้วยมารยาทที่ถูกฝึกสอนมาจึงทำได้เพียงแค่เดินเร็วเท่านั้น แต่ยังไม่ทันถึงตัวสามีก็ถูกเขาห้ามเอาไว้ก่อน

“เจ้าอย่าเข้ามา!!! เหตุใดตัวเจ้าจึงเหม็นเช่นนี้!!!!”

สวี่ลี่เซียนตะลึงงั้นทันที ก่อนจะก้มลงดมตัวเองว่าเหม็นอย่างที่ผู้เป็นสามีกล่าวหรือไม่ แต่ก็ไม่พบว่าตัวเองมีกลิ่นแปลกที่ใด

“ไม่นี่เจ้าค่ะ เมื่อเช้าข้าก็อาบน้ำแล้วด้วย” หญิงสาวเอ่ยพลางจะเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอีกครั้ง

“หยุด!! อึก!! เจ้าออกไปห่าง ๆ ข้าเดี๋ยวนี้!!!”

เชวียนจิ่นสือคล้ายว่าตัวเองจะเป็นลมอยู่มะรอมมะร่อ ยิ่งสวี่ลี่เซียนเข้าใกล้ตัวเองมากเท่าไหร่ สติของเขาก็คล้ายจะหลุดลอยไปเมื่อนั้น เพราะกลิ่นจากตัวนางเหม็นจนเขาเวียนหัว

“ท่านแม่ทัพอาการกำเริบอีกแล้วหรือขอรับ!! ฮูหนินรองท่านกลับออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้บ่าวจะดูแลเองขอรับ” ซุนก่างรีบเข้ามาในห้องเมื่อได้ยินเสียงท่านแม่ทัพตวาดเสียงดัง

เย็นนั้นเหล่าฮูหยินทหารในกองทัพจึงพูดกันสนุกปากว่าฮูหยินรองถูกท่านแม่ทัพไล่ตะเพิดออกจากห้องเพราะนางไม่ได้อาบน้ำ จึงใช้น้ำหอมปะพรมตัวจนกลิ่นฉุนไปทั่วห้อง ท่านแม่ทัพถึงขั้นอาเจียนออกมาติดต่อกันถึงสองเค่อ