All Chapters of โซ่เสน่หาชีคทมิฬ: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 12 “ฉันซื้อให้สองแฝดเพราะอยากซื้อ อยากให้ใส่เสื้อผ้าดีๆ สวยๆ ดูดีมีสกุล เธอดูสิว่า อานัสกับอานีสใส่เสื้อผ้าที่ฉันซื้อให้แล้วหล่อแค่ไหน”อนัญญาไม่เถียง ชุดที่สองหลานชายใส่ดูดีมาก ดูมีราคา ดีทั้งเนื้อผ้าและแบรนด์ หล่อนอดนึกถึงเสื้อผ้าที่ซื้อให้หลานรักไม่ได้ แพงสุดคือสามร้อยเก้าสิบเก้าบาท ซื้อตามฐานะความเป็นอยู่“แล้วเสื้อผ้าที่ฉันซื้อให้หลานฉันไม่ดีตรงไหน มันเป็นราคาที่ฉันมีกำลังซื้อได้ ฉันไม่รวยเหมือนคุณนี่ที่เปย์ไม่อั้น”“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่า เสื้อผ้าที่เธอซื้อให้หลานไม่ดี ฉันรู้ว่ามันดีที่สุดสำหรับหลายชายทั้งสองคนของเธอ เรื่องราคาไม่ใช่ประเด็นใหญ่หรอกนะ มันขึ้นอยู่กับคนซื้อให้มากกว่า เธอซื้อให้หลานเพราะเป็นหน้าที่ที่ต้องเลี้ยงดูหลาน ส่วนฉันก็ซื้อให้เพราะอยากซื้อซื้อด้วยความเอ็นดู เธอควรดีใจมากกว่านะที่มีคนเมตตา เอ็นดูหลานน่ะ ไม่ใช่มาแวดๆ ใส่ฉันแบบนี้” อนัญญานิ่งไปเมื่อได้ยินเหตุผลของฟาฎิล “ส่วนเรื่องมาเที่ยวที่นี่ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนะ ฉันไม่ได้พรากหลานเธอซะหน่อย ฉันรู้นะว่าเธอกลัวอะไร ฉันขอบอกเธอตรงนี้เลยว่า ฉันไม่มีวันทำอย่างนั้น ทางเดียวที่ฉันจะพาอานัสก

Chapter 14“ขอคิดดูก่อนล่ะกัน อีกห้าหกวันเจ็ดวันแปดวันเก้าวันสิบวันหรือไม่ก็เดือนหน้าจะให้คำตอบ” ฟาฎิลอยากเอาหัวโหม่งเบาะนั่งกับคำตอบที่ได้ยิน แต่ก็เข้าใจว่าทำไมอนัญญาใช้เวลาคิดนานขนาดนั้น“ได้จะกี่วันกี่เดือนกี่ปีฉันก็จะคอย พอใจไหม”ปากพูดไปอย่างนั้น เขาไม่มีทางให้ยืดเยื้อนานแน่นอน“พอใจมากๆ พูดง่ายๆ อย่างนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย แล้วอย่าคิดเอาแต่ใจกับฉันนะ ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นของคุณนะจะบอกให้” ไม่เหมือนจริงๆ ไม่เหมือนสักนิดเดียว ฟาฎิลพูดในใจ “ฉันจะนอนแล้วนะ ทั้งง่วงทั้งหิว เมื่อเช้าตื่นแต่ไก่โห่ทำงานเสร็จแทนจะได้พักผ่อนต้องมาเล่นเครื่องเล่นเป็นเพื่อนคุณอีก ถึงห้างก็ปลุกละกัน”ฟาฎิลมองหน้าคนพูดจ้อที่ปิดเปลือกตาทันทีที่พูดจบ ยังงงกับคำพูดอนัญญาไม่หายว่า ตนไปชวนหล่อนเล่นเครื่องเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่ มีแต่หล่อนนั่นแหละที่พาเขาไปเล่นนั่นนี่ราวหลายเครื่อง แต่เอาเถอะไหนๆ ก็มาจนป่านนี้แล้ว อนัญญาว่ายังไงเขาก็ว่าตามนั้น มีโอกาสเถียงที่ไหนกันวันนี้พาหนะที่ฟาฎิลใช้เป็นรถตู้แบบเจ็ดที่นั่ง ตอนหน้าเป็นที่นั่งคนขับกับบอดี้การ์ดของเขานั่ง ส่วนตอนหลังมีที่นั่งห้าที่ เป็นที่นั่งตัวยาวนั่งได้สามคนแ

Chapter 16 “มันก็จริงเนอะ ที่เขาทำเพราะต้องการล้างความรู้สึกในใจ น่าสงสารน้องสาวคุณอิลฮัมนะอายุยังน้อยอยู่เลย” อนัญญาเสียงเศร้า “ว่าแต่ไอ้โด่งหายไปเลยใช่ไหม ได้ข่าวว่ามันถูกใครกระทืบเอามีดปักขาจนต้องหนีไปจากที่นี่ ใช่เรื่องจริงหรือเปล่า” “จริง มันหนีไปแล้ว เก็บเสื้อผ้าไปด้วยคงไม่กล้ากลับมาที่นี่อีก” “แล้วใครเป็นคนไปกระทืบมันล่ะ คนแถวนี้หรือเปล่า” “ฉันก็ไม่รู้ ถามแม่สายแม่ก็บอกว่าไม่รู้ วันนั้นแม่ออกไปบ้านป้าบุญ กลับมาก็เห็นมันนั่งร้องโอดครวญอยู่ในบ้าน ถามบ้านข้างๆ ก็ไม่มีใครรู้เห็นเพราะวันนั้นก็ไม่มีคนอยู่ แต่ฉันก็ไม่อยากรู้หรอกว่าใครทำมัน สะใจด้วยซ้ำที่มันโดนถูกทำร้าย มันจะได้รู้ว่าเจ็บปวดแค่ไหน”น้ำเสียงและสีหน้าของจรรยาไม่มีความสงสารอดีตสามีสักนิดเดียว มีความสะใจในแววตาด้วยซ้ำไป“ดีนะที่แกกับมันไม่จดทะเบียนสมรสด้วยกัน ไม่งั้นเรื่องคงยุ่งน่าดู”“ฉันก็ดีใจนะที่วันนั้นไม่ไปจดทะเบียนสมรสกับมันตามคำชวน ต่อไปนี้ฉันกับมันคงได้แยกจากกันแบบจริงๆ จังๆ สักที ขอให้มันไปแล้วไปลับไม่กลับมาเลย...สาธุ” จรรยายกมือท่วมหัวภาวนาขอให้คำขอของหล่อนเป็นจริง

Chapter18“งั้นเอาอย่างนี้ พลอยเอาไปให้คุณเรย์แทนพี่ก็แล้วกัน” ชื่นจิตตัดสินใจ“ไม่เอาหรอกพี่จิต พลอยไม่ค่อยรู้เรื่องบัญชีย้อนหลังพวกนี้เท่าไหร่ ไหนจะเอกสารประกอบอีกล่ะ หากคุณเรย์ถาม พลอยกลัวตอบไม่ได้น่ะ” ไพลินปฏิเสธทันควัน “ให้แตเอาไปให้คุณเรย์ก็ได้นะพี่ เพราะพี่จิตให้แตตรวจทานไม่ใช่เหรอ แตคงรู้รายละเอียดดีกว่าพลอย กระแตเหมาะสมที่สุดพี่จิต”“เออจริง” ชื่นจิตรีบยื่นเอกสารให้สุมณฑาที่รับไว้อย่างงงๆ “แตเอาไปให้คุณเรย์แทนพี่ทีนะ พลอยไม่ได้ดูแลบัญชีนี้คงตอบคุณเรย์ไม่ได้ พี่ต้องรีบเข้าประชุมด่วนกับผู้จัดการทุกแผนก ไม่มีเวลาเอาไปให้เอง พี่ฝากแตบอกคุณเรย์ด้วยนะ” พูดจบชื่นจิตก็รีบหยิบเอกสารการประชุมเดินออกไปจากห้องทันทีสุมณฑามองเอกสารในมืออย่างไม่เข้าใจนัก และไม่รู้ด้วยว่าคุณเรย์ที่ว่าคือใครและอยู่ที่ไหน“พี่พลอยคะ แล้วแตต้องเอาเอกสารไปให้คุณเรย์ที่ไหนคะ และคุณเรย์คือใครคะ” สุมณฑาเพิ่งทำงานที่นี่ได้เพียงสองวัน จึงไม่รู้จักใครมากนักนอกจากคนในแผนก คุณเรย์ ที่เธอต้องนำเอกสารไปให้นั้น เธอก็ไม่รู้จักทั้งหน้าตา ชื่อ และตำแหน่ง“คุณเรย์คือคุณเรวิน รัตนบดินทร์ เป็นเจ้าของบริษัทนี้และเป็นเจ้านายของพว

Chapter 20 หลังจากมื้อเที่ยงผ่านพ้นไป ฟาฎิลพาอนัญญา อานัสและอานีสไปยังห้างไอคอนสยาม ห้างดังแห่งใหม่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความใหญ่โต โอ่อ่าและหรูหรา เป็นแลนด์มาร์กแห่งใหม่ของเมืองหลวงที่ได้รับความนิยมมากในขณะนี้ ทว่าจรรยาขอตัวไม่ไปเนื่องจากต้องไปซื้อของใช้และอาหารให้สายหยุด อดีตแม่สามี “ทำไมคุณต้องซื้อไปให้ด้วยล่ะ คุณกับมันจบกันไปแล้วนี่ ก็เท่ากับว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่ของมัน”อิลฮัมถามด้วยความสงสัยและไม่พอใจที่จรรยาทำราวกับว่าอาลัยอาวรณ์คำรณอยู่ “ไม่ใช่เพราะฉันรักมันอยู่ ฉันเกลียดมันด้วยซ้ำไป ตอนฉันเป็นสะใภ้ แม่สายดีกับฉันมาก แม่ห้ามมันตอนที่กำลังตบตีฉันจนตัวเองถูกลูกหลงไปด้วย ฉันถือว่าแม่สายเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง พอฉันรู้ว่าแม่สายไม่สบายฉันก็อยากไปเยี่ยมไปดูแล บางเรื่องบางอย่างเราต้องแยกแยะค่ะ อีกอย่างตอนนี้มันก็หนีไปไหนไม่รู้ มันคงไม่มาสนใจใยดีแม่สายด้วย ฉันสงสารแม่สาย มีลูกก็เหมือนไม่มี ฉันผิดหรือคะที่ซื้อของไปให้ ไปดูแลแม่สาย ใครจะว่ายังไงฉันไม่สน ฉันถือว่าแม่สายเป็นญาติผู้ใหญ่ของฉันคนหนึ่งค่ะ ฉันดูแลได้เท่าที่ทำได้ค่ะ” เหตุผลของจรรยาทำให้อิลฮัม