Semua Bab เงาจันทร์บางๆ ยามอรุณ: Bab 11 - Bab 20

สีหน้าของซางเป่ยเฉินเผยให้เห็นความตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่เขาก็ยังพยายามพูดให้ตัวเองคล้อยตามการที่ลู่รั่วซีจากไปจะไม่ดีกว่าหรือ?หากหย่ากัน เขาก็สามารถกลับไปหาเมิ่งหนิงได้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไปทว่าเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของซางเป่ยเฉินกลับลังเลเขายังรักเมิ่งหนิงอยู่จริงๆ หรือ?ถ้าหากรัก ทำไมเขาไม่แสดงความรู้สึกที่มีต่อเมิ่งหนิงหลังจากที่บิดาเสียชีวิต? เขาสามารถเสนอหย่ากับลู่รั่วซีได้ด้วยตัวเอง เพื่อเมิ่งหนิงแล้ว เขาควรจะทำเช่นนั้นแต่ภาพที่ปรากฏต่อหน้าซางเป่ยเฉินกลับเป็นรอยยิ้มของลู่รั่วซี ท่าทางที่เธอเรียกชื่อเขา ความอ่อนโยนยามที่เธออยู่เป็นเพื่อนเขาในบ้าน และการโอบกอดเขาอย่างเร่าร้อนในทุกครั้ง...ในขณะนี้ ซางเป่ยเฉินก็ตระหนักถึงความรู้สึกในใจของตัวเองหรือว่าเขาจะเผลอใจให้กับลู่รั่วซีไปแล้ว?"ไม่..." ซางเป่ยเฉินรีบส่ายหน้า "ฉันไม่ได้รักเธอเลย แค่ต้องการหาเกราะกำบังเพื่อปกปิดความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเมิ่งหนิงเท่านั้น..."แต่เมื่อพูดจบ ร่างกายของซางเป่ยเฉินกลับไม่สามารถควบคุมได้ เขาต้องการออกไปตามหาเบาะแสของลู่รั่วซีสถานทูต สำนักงานข้อมูล เขาออกคำสั่งให้เลขาฯ

เมิ่งหนิงตกใจกลัวจนรีบตะเกียกตะกายลงจากตัวนายแบบชาย เธอรีบร้อนสวมเสื้อผ้านายแบบชายเหล่านั้นก็หวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ความโกรธในดวงตาของซางเป่ยเฉินปะทุออกมาเหมือนลาวา เขาค่อยๆ เดินเข้าไปหาเมิ่งหนิง"เป่ยเฉิน... คะ... คุณฟังฉันอธิบายก่อนนะ..." เมิ่งหนิงยิ้มแหยๆ แล้วโอบกอดเอวของซางเป่ยเฉิน เธอบิดกายเข้าหาเขาอย่างแนบแน่น รู้ดีว่าซางเป่ยเฉินมีอารมณ์ใคร่กับเธอเท่านั้น ตราบใดที่ปลอบโยนเขาเหมือนเมื่อก่อน เขาก็จะทิ้งทุกอย่างและเชื่อมั่นในตัวเธอ"เธอเป็นคนเสนอเดิมพันเอง แพ้ก็ต้องยอมรับ นี่เป็นกฎนะคะ ไม่ใช่ฉันบีบบังคับให้เธอจากไป คุณเชื่อฉันเถอะ!"มือของซางเป่ยเฉินลูบไล้แก้มของเมิ่งหนิง เขาพิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียดเมิ่งหนิงจับมือเขาอย่างพึงพอใจ ในขณะที่เธอคิดว่าเขาจะตกหลุมพรางความอ่อนโยนอีกครั้ง มือของซางเป่ยเฉินก็พลันเลื่อนไปที่ลำคอของเธอ แล้วบีบอย่างแรง!เมิ่งหนิงเจ็บจนต้องจับข้อมือเขาไว้ ทุบตีอย่างแรง "เป่ยเฉิน... คะ...คุณทำอะไร...""ใช่ ฉันเชื่อคุณ เชื่อคุณมาตลอด" ซางเป่ยเฉินตาแดงก่ำ บีบคำพูดลอดไรฟันออกมา "เพื่อคุณ ฉันยอมทนรับสถานะจากการเป็นแฟนมาเป็นลูกเลี้ยง เพื่อคุณ ฉ

เรื่องที่ภรรยาของท่านประธานซางไม่ซื่อสัตย์ในช่วงไว้ทุกข์ได้แพร่สะพัดไปทั่วอินเทอร์เน็ตอย่างรวดเร็ว ข่าวที่ลู่รั่วซีเคยรับผิดแทนเมื่อก่อนหน้านี้ก็ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเปรียบเทียบด้วยในวงของบรรดาเศรษฐีหนุ่ม พวกเขากำลังจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์งานแถลงข่าวที่ฉายอยู่บนจอในห้องส่วนตัว"ว่าก็ว่าเถอะ ลู่รั่วซีแห่งตระกูลลู่นี่ช่างขึ้นกล้องจริงๆ เหมือนดาราเลย""ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ตระกูลลู่อพยพไปอยู่ต่างประเทศกันหมดแล้ว ฉันคงอยากจะตามจีบลู่รั่วซีนะ ทั้งสวย ทั้งนิสัยร่าเริง ใครได้แต่งงานกับเธอก็คงไม่มีวันเหงาไปตลอดชีวิต""แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? หรือว่าตามพ่อแม่ที่อพยพไปต่างประเทศแล้ว?" มีคนหันไปมองซางเป่ยเฉินที่อยู่ข้างๆ "เป่ยเฉิน นายได้ข่าวมาบ้างไหมว่าตระกูลลู่ไปอพยพไปอยู่ที่ไหน?"ซางเป่ยเฉินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่สูบบุหรี่อย่างเงียบๆข้างหน้าเขาคือเหล้าแรงๆ แก้วหนึ่ง ในช่วงที่เขาสลัดขี้เถ้าบุหรี่ เขาก็ยกวิสกี้ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วคนอื่นๆ กระซิบกัน "คนดีคนเดียวในวงเราก็เริ่มติดบุหรี่ติดเหล้าแล้ว เหมือนกำลังช้ำรักเลย""เขาคงไม่ได้ยังอาลัยอาวรณ์แม่เลี้ยงของเขาอยู่หรอกนะ? ตอนนี้แม่เลี้ยงของเขาก

แขกเหรื่อภายในงานต่างพากันกระซิบกระซาบด้วยความประหลาดใจ"นั่นท่านประธานซางแห่งตระกูลซางใช่ไหม? เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน?""ตระกูลลู่กับตระกูลซางเป็นศัตรูกันมาหลายชั่วอายุคน ตระกูลลู่ไม่มีทางเชิญเขามาแน่""พวกคุณดูสิ สีหน้าของท่านประธานลู่ซีดเผือดไปแล้ว"ซางเป่ยเฉินไม่สนใจสายตาของผู้คน เขาเดินขึ้นไปบนเวที ในดวงตาของเขามองเห็นเพียงลู่รั่วซีเท่านั้น เขาหยุดยืนตรงหน้าเธอ แล้วกล่าวด้วยเสียงสะอื้น "รั่วซี ผมมารับคุณกลับบ้าน กลับไปกับผมเถอะ"ลู่รั่วซีตกตะลึงจนพูดไม่ออก ในหัวมีแต่ความคิดว่า ซางเป่ยเฉินมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองมาที่ประเทศฝรั่งเศส?และเมื่อครู่เขาพูดว่ากลับบ้าน... เขาตามมาที่นี่เพื่อตามหาเธอจริงๆ หรือ?ไม่... นี่เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เขาควรอยู่กับเมิ่งหนิงอย่างมีความสุข ไม่จำเป็นต้องมาตามหาเธอเลยการที่เธอจากไป เป็นความสุขครั้งยิ่งใหญ่สำหรับเขาลู่รั่วซีถอยหลังไปหนึ่งก้าว เลือกที่จะยืนข้างจิ้นจือหราน และปฏิเสธซางเป่ยเฉินด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างยิ่ง: "ท่านประธานซาง ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ฉันรู้ว่าตระกูลของเราไม่เคยมีความเ

ทว่าซางเป่ยเฉินกลับหัวเราะเยาะตัวเอง เขาไม่เชื่อคำพูดของลู่รั่วซี เขาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ น้ำฝนจากตัวเขาหยดลงบนพื้นพรม ค่อยๆ ซึมเป็นวงเปียกชื้นเหมือนกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้"คุณไม่รักผมไม่ได้" เขาพิจารณาสีหน้าของลู่รั่วซี พยายามค้นหาร่องรอยของการโกหก "คุณทุ่มเทเพื่อผมมากมาย คุณตามจีบผมถึง 6 ปีเต็ม จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะบอกว่าไม่รักก็ไม่รัก?"ลู่รั่วซียิ้มอย่างขมขื่น เงยหน้าขึ้น แล้วกล่าวทีละคำ"ซางเป่ยเฉิน ที่แท้คุณก็รู้ว่าฉันทุ่มเทเพื่อคุณมาก?"น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยการประชดประชัน ทำให้หัวใจของเขาถูกบีบรัดอย่างแรง เจ็บปวดราวกับหายใจไม่ออก"เพราะผมรู้ว่าคุณทุ่มเทเพื่อผมมาก คราวนี้ผมถึงต้องมาพาคุณกลับไป" ซางเป่ยเฉินมองนางอย่างอ้อนวอน "รั่วซี ผมผิดไปแล้ว ผมทำเรื่องที่ขอโทษคุณไม่ได้มากมายในอดีต แต่ตอนนี้ผมยอมรับผิดกับคุณแล้ว คุณให้โอกาสผมสักครั้ง ให้ผมชดเชยให้คุณอย่างดีเถอะ รั่วซี ให้โอกาสผมได้รักคุณ..."สีหน้าของลู่รั่วซีสงบนิ่ง มองเขาเหมือนกับมองคนแปลกหน้าที่ไม่สำคัญ เธอไล่เรียงข้อกล่าวหาของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาอย่างเย็นชา"ซางเป่ยเฉิน คุณเอาอะไรมารักฉัน? คุณคู่ควรที่จะพู