All Chapters of My Stepbrother is Obsessed with Me (SPG): Chapter 151 - Chapter 160

Stella’s POV Pagkatapos ng meeting, agad kong kinuha ang phone ko. Nanlamig ang mga daliri ko nang makita ko ang 30 missed calls from Mom. Sunod kong nakita ang 10 missed calls from Randall. May mga tawag din sina Sevi, Steve, Summer, at Shakira, pero wala kahit isang text mula sa kanila. Mas lalo akong kinabahan. Hindi nila ugali ang tumawag nang sunod-sunod na walang kasamang mensahe. Tumawag uli si Mommy. Sinagot ko agad. “Hello, Mom?” “Ste—Stella…” Nanginginig ang boses niya. Parang naghahabol siya ng hininga. Parang umiiyak. “Mom? Bakit ganyan ang boses mo? May nangyari ba?” “Pwede ka bang pumunta sa ospital?” halos pabulong niyang tanong. “Ospital? Bakit? Anong nangyari?” “Just come here, anak. May kailangan kang makita… may kailangan kang malaman.” “Mom, ano—” Pero binaba na niya ang tawag. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ako makahinga nang maayos. Tumawag ako agad kay Ynez. “Ynez, ikansela mo lahat ng meeting ko today. May emergency ako. As in ngayon

Stella’s POV Sobrang dami ng mensahe at tawag na natanggap namin mula sa mga taong nakarinig ng balita tungkol kay Daddy. Pagkatapos ilabas ni Mommy ang official statement, halos hindi na tumigil ang doorbell sa bahay. Pero dahil gusto ni Mommy na maging tahimik at personal ang burol, piling kaibigan lang ni Daddy ang pinapasok. 'Yung mga taong talagang naging parte ng buhay niya. Ako naman ay hindi ko halos makita kung sino-sino ang pumapasok. Wala akong gana makihalubilo. Wala akong lakas tumayo at lumapit sa kahit sino. Nakaupo lang ako sa harap ng kabaong ni Daddy habang hawak ko ang maliit na puting panyo niya na madalas niyang ginagamit. Tahimik lang akong pinagmamasdan ang kabaong niya. Tahimik pero hindi tumitigil ang luha ko sa paglabas. Habang abala ang pamilya ko sa pakikipag-usap sa mga bisita, ako naman hindi ko kayang iwan ang tabi ni Daddy. Ramdam ko ang pagod sa buong katawan ko at bigat sa dibdib ko. Lumapit si Mommy at marahan niyang hinawakan ang balikat ko. “St

Stella’s POV Nang makita ko ang katawan ni Randall na inilalabas ng mga rescuer mula sa tubig, muntik nang manlambot ang tuhod ko. Nanginginig ang labi ko habang pinagmamasdan ang dibdib niya na halos hindi gumagalaw. Sobrang putla niya. Para siyang wala nang lakas kahit na sinusubukan pa rin siyang i-revive ng mga tao sa paligid. Napansin ko ang kamay niyang nakakuyom nang mahigpit. May hinahawakan siya. Lumapit ako at marahang kinuha mula sa kamao niya ang maliit na box. Basang-basa iyon. Nanginginig ang mga daliri ko nang buksan ko iyon at nakita ang singsing. Para akong tinusok sa dibdib. “Randall…” napabulong ako. Ito na ba ang singsing na ibibigay niya for proposal sa akin? Ngayong araw ba dapat siya luluhod sa harapan ko para pakasalan ako? Isinara ko agad ang box at palihim na isinuksok sa bulsa ko. Hindi pa ako nakakahinga nang biglang may malakas na kamay na humila sa akin palayo. “Ano’ng ginagawa mo?!” sigaw ni Tita Dahlia. Natulak niya ako, at agad niyang niyakap s

Stella’s POV Mag-iisang buwan na simula nang ma-comatose si Randall, pero parang wala pa ring nangyayaring pagbabago. Araw-araw akong umaasa na magbubukas ang mga mata niya, pero ganito pa rin. Tahimik. Walang reaksyon. Walang kahit anong senyales na lalaban siya. Nakapwesto ako sa gilid ng kama niya habang hawak ang kamay niya. Hindi ko na maalala kung kailan ako huling umuwi. Halos dito na ako natutulog at dito na rin ako kumakain. Kapag lumagpas ang isang buwan na ipinangako ko sa mga magulang niya, hindi na ako papayagang makita siya. Kaya sinulit ko ang bawat araw kahit masakit. "Mag-iisang buwan ka nang hindi nagigising," mahina kong sabi. "Habang lumilipas ang araw, mas lalo akong natatakot. Mas lalo akong nasasaktan. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang buhay ko kapag hindi ka na nagising. I kept blaming myself, Randall. I can’t forgive myself." Habang nagsasalita pa ako, bumukas ang pinto. Pumasok sina Tita Dahlia at Tito Ricardo, parehong walang emosyon. "You have t

Randall’s POV Limang buwan na akong nasa Greece. Halos hindi ko na namalayan ang paglipas ng panahon dahil araw‑araw ay punô ng meetings, board presentations, inspections, at endless business trips. Gano’n kalaki ang sakop ng Hernandez Enterprises. Gano’n karami ang kailangan kong ayusin dahil mas pinili kong tumakas kaysa harapin si Stella. Pero kahit gano’n ka‑busy ang buhay ko dito, kahit ilang reports ang ilagay sa harap ko, kahit ilang oras pa akong nasa jet—hindi nawawala sa isip ko ang mukha niya at ang anak namin. Hinilot ko ang sentido ko habang may inaayos na documents sa harap ko. Pagkatapos ay napalingon ako kay Marco nang marinig kong tumunog ang phone niya. “Sir…” pasimple niyang sabi bago siya tumayo at lumapit. “…tumatawag po.” “Sino?” tanong ko kaagad. Huminga siya nang malalim. “Si Miss Stella, Sir. Video call.” Napatigil ako. Parang tumahimik ang buong kwarto. Kasabay niyon, bumukas ang pinto at pumasok si Daddy. Hindi ko siya pinansin. Tiningnan ko si Marco.