Semua Bab วันไนท์ฯมายบอส: Bab 1 - Bab 10

กลิ่นกาแฟหอมฟุ้งไปทั่วโซนออกแบบภายในของ เอสดับบลิวโฮมส์ แต่ญาณิดาหรือดรีมมัณฑนากรสาววัย 25 ปี กลับไม่ได้รู้สึกสดชื่นไปกับกลิ่นที่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย เธอมองกระดาษแบบแปลนที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่ผิดหวังและคับข้องใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น“ดรีมแกยังไม่เลิกคิดเรื่องงานบ้านคุณธวัชอีกเหรอ” เสียงของวริษาหรือแยมเพื่อนซี้ตำแหน่งนักการตลาดเอ่ยขึ้นเมื่อเดินถือแก้วกาแฟเข้ามาแล้วเห็นเพื่อนเอาแต่นั่งเหม่อลอย“จะไม่ให้คิดได้ยังไงล่ะแยม ก็มันเป็นผลงานของฉันแท้ๆ แต่พี่กรเขากลับบอกลูกค้าว่าเป็นงานของเขา” ญาณิดาบ่นด้วยความไม่พอใจก่อนจะรับกาแฟมาจิบ“ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ฉันเห็นแกทุ่มเทกับมันมากยิ่งกว่าโปรเจกต์ใหญ่ที่ผ่านมาอีกนะ” วริษา“ฉันอดหลับอดนอนเป็นอาทิตย์ๆ เพื่อให้งานมันออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด ตั้งใจทำทุกรายละเอียด จนลูกค้าพอใจมากแต่สุดท้ายพี่กรกลับเคลมว่าเป็นของตัวเองหน้าตาเฉย” ดวงตาของญาณิดาเต็มไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด“พี่กรก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนี่นา ชอบเอาเปรียบคนอื่นแต่ที่แปลกคือคุณสมเกียรติเชื่อว่าเป็นผลงานของเขา”“ก็คงเพราะเห็นว่าเขาทำงานมานานกว่าฉันอีกอย่างเขาก็พูดต่อหน้าลูกค้าแล้วฉันจะไ

สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ววันนี้ญาณิดาเตรียมข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับงานออกแบบบ้านของคุณธวัชอย่างละเอียดที่สุด ไม่ว่าจะเป็นแนวคิดในการออกแบบ สเก็ตช์งานตั้งแต่เริ่มต้น ไปจนถึงไฟล์งานที่บันทึกวันเวลาและชื่อผู้แก้ไข เธอมั่นใจว่าหลักฐานเหล่านี้เพียงพอที่จะยืนยันว่าเธอคือเจ้าของผลงานตัวจริงคุณสมเกียรติผู้จัดการเข้ามาทำงานแล้วเธอก็รีบตรงมาที่ห้องทำงานของเขาทันที เมื่อมาถึงเลขาของเขาก็บอกให้เธอเข้าไปด้านในได้เลยเพราะคุณสมเกียรติทราบแล้วว่าญาณิดาจะขอเข้าพบ“สวัสดีค่ะคุณสมเกียรติ”“นั่งก่อนสิ”“ขอบคุณค่ะ”“เข้าพบผมวันนี้มีอะไรหรือเปล่า”“คุณสมเกียรติคะ ดรีมขออนุญาตคุยเรื่องงานออกแบบบ้านคุณธวัชค่ะ” ญาณิดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด“นั่งลงสิมีอะไรจะคุยเหรอ” คุณสมเกียรติเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือแล้วพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลายญาณิดาเดินเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงานของคุณสมเกียรติ วางแฟ้มเอกสารที่เตรียมมาอย่างดีลงบนโต๊ะ“คือเรื่องงานออกแบบบ้านคุณธวัชนะคะ ดรีมอยากจะชี้แจงว่างานชิ้นนั้นเป็นผลงานของดรีมทั้งหมดค่ะ” เธอตัดสินใจพูดตรงๆ ตามคำแนะนำของธันวา“กรเขามาคุยกับผมเรื่อง

เช้าวันใหม่ภายในห้องพักสุดหรูของโรงแรมญาณิดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวตุบๆ เปลือกตาที่หนักอึ้งลืมขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือเพดานสีขาวสะอาดตา เธอมองไปรอบๆ ห้องที่ดูไม่คุ้นเคย ก่อนจะก้มลงมองร่างกายของตัวเองที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาความรู้สึกเย็นวาบแล่นไปทั่วร่างเมื่อตระหนักว่าเธอกำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงที่ไม่ใช่ของตนเอง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในความคิดทีละน้อย เธอออกไปดื่มจนเมาจากนั้นก็เจอกับผู้ชายที่ชื่อธันวาจากนั้นก็ตกลงจะมีความสัมพันธ์กับเขาแบบวันไนท์สแตนด์ญาณิดารีบพลิกตัวหันไปมองข้างกาย พบว่าธันวากำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูสงบนิ่ง หญิงสาวตกใจและประหลาดใจกับความกล้าบ้าบิ่นของตัวเองเมื่อคืน ไม่คิดเลยว่าเพราะความเครียดจะทำให้เธอทำในสิ่งที่น่าอายแบบนั้นออกไปได้ใบหน้าของหญิงสาวร้อนผ่าวด้วยความอับอายปนความรู้สึกผิดที่ทำตัวง่ายๆ กับคนที่เพิ่งเจอกันสองครั้ง ญาณิดารีบตั้งสติอย่างรวดเร็วแล้วพยายามขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างเงียบที่สุดเพื่อไม่ให้ธันวาตื่นเธอหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ มือไม้สั่นเทาด้วยความรีบเร่ง เมื่อสวมเสื้อผ้าเรียบร้

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาญาณิดาออกเดินทางสู่ประเทศเวียดนามพร้อมกับจารุวัตรหรือพี่หนึ่งซึ่งเป็นมัณฑนากรรุ่นพี่ผู้รับผิดชอบตำแหน่งหัวหน้าทีม และเพื่อนร่วมงานอีกคนคือกิตติหรือพี่เต่ารุ่นพี่มัณฑนากรอารมณ์ดีที่มักสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนรอบข้างการเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกังวลใจในคราวเดียวกัน สำหรับญาณิดาแล้วนี่ไม่ใช่แค่การทำงานในต่างประเทศครั้งแรกแต่ยังเป็นการพิสูจน์ตัวเองในโปรเจกต์ใหญ่ที่เธอตั้งใจจะทุ่มเทอย่างเต็มที่อีกทั้งยังต้องทำงานร่วมกับเพื่อนร่วมงานจากบริษัทใหญ่อีกด้วยเครื่องบินลงจอดที่สนามบินนานาชาติในเมืองดานังประเทศเวียดนามในเวลาบ่าย หลังจากผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองและรับกระเป๋าเดินทางเรียบร้อยแล้ว ทีมมัณฑนากรก็ตรงไปยังโรงแรมที่พักที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้ซึ่งเป็นโรงแรมเดิมที่กำลังสร้างอาคารเพิ่มเติม“คืนนี้เรามีนัดทานอาหารเย็นกับทีมวิศวกรโครงสร้างนะ พวกเขามาก่อนเราแล้ว ถือโอกาสแนะนำตัว ทำความรู้จักกันไว้ เพราะเราจะต้องทำงานร่วมกันตลอดโปรเจกต์นี้” จารุวัตรแจ้งกับทุกคนก่อนจะแยกย้ายกันไปพักญาณิดาพยักหน้ารับ เธอรู้ดีว่าการประสานงานกับทีมวิศวกรเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง

หลายวันผ่านไปในเมืองดานังญาณิดาจมดิ่งอยู่กับกองงานออกแบบโปรเจกต์โรงแรมและบ้านพักหรูเป็นงานที่ยิ่งใหญ่และท้าทาย เธอทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจให้กับมันจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนสายตาที่อ่อนล้าสะท้อนภาพหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยแบบแปลนและรายละเอียดปลีกย่อย เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ที่เปิดคลอเพื่อสร้างสมาธิกลับกลายเป็นเสียงรบกวนในความรู้สึก เพราะไม่ว่าจะพยายามจดจ่ออยู่กับงานมากแค่ไหน ภาพใบหน้าคมคายของธันวาก็ยังคงผุดขึ้นมาในห้วงความคิดอยู่ตลอดยิ่งงานหนักมากเท่าไหร่ ความเครียดก็ยิ่งเกาะกุมจิตใจมากขึ้นเท่านั้นและเมื่อความเครียดพุ่งถึงขีดสุด สิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวของญาณิดาอย่างห้ามไม่ได้ คือคำพูดของธันวาในคืนนั้นวิธีคลายเครียดเธอคิดถึงมันซ้ำๆ ราวกับคำนั้นเป็นกุญแจที่ไขไปสู่ความทรงจำอันเร่าร้อนที่เธอพยายามจะลืมเลือนคืนนั้นความมึนเมาเข้าครอบงำสติสัมปชัญญะของเธอ ญาณิดาจำได้ว่าเธอรู้สึกว่างเปล่าแค่ไหน หลังจากที่ต้องเผชิญหน้ากับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากเรื่องงานเกือบหนึ่งเดือนก่อนหน้า“ถ้ายังไม่อยากกลับ และยังไม่หายเครียด ผมมีวิธีคลายเครียดที่ผมมักใช้ประจำนะครับ”“วิธีอะไรคะ”“นอนกับใครสักคน”“คุณธั