บททั้งหมดของ หมอในฝัน (หมอเวย์): บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11 เริ่มต้น#2“สไมล์ไหวหรือเปล่าดูหน้าตาหนูไม่ค่อยโอเคเลยนะ” เมื่อเห็นสไมล์ที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านน้ำหวานจึงเอ่ยทักขึ้นเมื่อสีหน้าและท่าทางของดาราสาวไม่ค่อยสู้ดีนัก หลังจากที่พึ่งกลับมาจากการถ่ายรายการเมื่อตีสี่ที่ผ่านมา ตอนนี้เจ็ดโมงเช้าน้ำหวานและสไมล์ก็ต้องรีบเดินทางไปงานอีเวนต์อีกงานที่รับไว้ ทำให้สไมล์ที่ทำงานมาทั้งวันทั้งคืนแล้วได้พักแค่สองชั่วโมงเริ่มที่จะออกอาการล้าจนสังเกตได้“สไมล์รู้สึกมึนและล้าน่ะค่ะพี่หวาน สงสัยเป็นเพราะพักผ่อนน้อย มันรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นยังไงไม่รู้” สไมล์ที่ตอนนี้หาความสดชื่นและตื่นตัวแทบไม่เจอบอกกับน้ำหวานตามที่เธอรู้สึก ร่างกายของเธอเหมือนหนักอึ้งแต่ความรับผิดชอบที่มีทำให้สไมล์จำต้องลากสังขารไปทำงานตามที่ได้รับไว้“เอายังไงดีล่ะทีนี้จะยกเลิกดีไหมแล้วจะส่งใครไปแทนดี” ท่าทีของน้ำหวานที่เดินไปเดินมาเหมือนคนร้อนรนและใช้ความคิด ทำให้สไมล์ไม่อาจทำเหมือนที่น้ำหวานบอกได้ ถ้าหากว่าเธอยกเลิกงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมง ไม่ใช่แค่เธอที่เดือดร้อนแต่ทีมงานและผู้ร่วมงานทุกฝ่ายต้องเดือดร้อนตามไปด้วย“สไมล์ไหวค่ะพี่หวาน ไม่เป็นไรขอกาแฟเข้ม ๆ สั

ตอนที่ 13 ความรักคืออะไร6 โมงเช้าร่างบางในชุดนอนลายตุ๊กตาสีชมพูนอนกลิ้งอยู่บนเตียงเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกปลุกเธอให้ตื่น วันแรกของการทำงานหลังจากหยุดพักผ่อนยาวเป็นอาทิตย์จึงทำให้ร่างกายเคยชินกับการตื่นสาย ร่างบางนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาสักพักก็ต้องกลั้นใจลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานที่เธอรัก ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวครึ่งชั่วโมงก็แล้วเสร็จเพราะไม่ต้องแต่งหน้าเพียงแค่ทาครีมบำรุงผิวแค่นั้นเพราะต้องไปแต่งหน้าที่กองถ่ายอยู่ดีจึงไม่จำเป็นต้องแต่งไปให้เสียเวลา ร่างบางในชุดเดรสสั้นสีขาวมีกระดุมด้านหน้าซึ่งเป็นชุดที่สไมล์ชอบใส่เวลาไปกองเพราะง่ายต่อการถอดเพียงแค่ปลดกระดุมด้านหน้าก็สามารถถอดเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลย“คุณหมอ” เสียงอุทานร้องตกใจเมื่อเห็นแขกคนคุ้นเคยกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะห้องรับแขก“ไปกันหรือยัง” สไมล์ทำหน้างง เพราะไม่รู้ว่าเวย์พูดถึงอะไร“ไป..ไปไหนคะ” สมองตื้อเสียงสั่นเพราะทำตัวไม่ถูกที่มีผู้ชายมารับที่บ้านแบบนี้“ผมบอกคุณเมื่อวานแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันนี้ผมจะมารับคุณไปส่งที่กองถ่าย” เวย์ตอบสไมล์พร้อมกับมองสไมล์ด้วยสีหน้าจริงจัง“แต่ฉันก็บอกคุณแล้วนี่คะว่าฉันไปเองได้ ไม่ต้องรบกวน

ตอนที่ 15 ไม่ยอมรับใจตัวเองหลังจากที่นั่งดื่มกันมาจนดึกทั้งสามหนุ่มก็ออกมาสูดอากาศด้านนอกโดยสองสาวนั้นได้นอนหลับไปตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว สไมล์นอนห้องพักแขกซึ่งเป็นห้องประจำของเวย์เวลาที่มาค้างบ้านภาคย์“จริงจังเหรอวะคนนี้” ภาคย์เอ่ยถามออกไปเมื่อทั้งสองนั้นยืนอยู่ด้วยกันลำพังเพราะภีร์นั้นเดินปลีกตัวออกไปคุยโทรศัพท์“จริงจังกับใครวะ”“มึงอย่าทำเป็นไม่รู้ไอ้เวย์ ลากเขามาด้วยขนาดนี้ แถมเช้าถึงเย็นถึงทุกวัน ถึงกูจะงานเยอะแต่โทรศัพท์กูก็มีอินเทอร์เน็ต” คำพูดราบเรียบแต่ทำให้คนฟังถึงกับฉุกคิดนึกย้อนกลับไปสิ่งที่เพื่อนพูด“เขาไม่ค่อยสบายก็เลยไม่อยากให้ขับรถเอง มันเป็นอันตรายกับคนอื่น” ข้อแก้ตัวที่ฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ภาคย์ที่ได้ยินถึงกับส่ายหัว“จิตสาธารณะนะมึงกลัวคนอื่นจะเป็นอันตราย มึงนั่นแหละตัวอันตราย กูอายุ 32 แล้วไอ้เวย์สรุปมึงกับน้องเขาเป็นอะไรกัน” ภาคย์ไม่อ้อมค้อมเอ่ยถามออกไปตรง ๆ“ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน” เวย์ยังคงปฏิเสธไปเรื่อยแม้ในใจจะรู้ดีว่าตอนนี้นั้นเริ่มรู้สึกดีกับหญิงสาวที่กำลังถูกพูดถึงอยู่ในขณะนี้“ไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเขา เสือกไปรับไปส่งน้องเขาทุกวัน”“กูก็บอกแล้วว่าเขาไม่ค่อยสบา

ตอนที่ 17 ไม่มีคำตอบในสถานะหลังจากวันนั้นเวย์ก็คอยไปรับไปส่งสไมล์ที่กองถ่ายอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่ทุกวันเหมือนแต่ก่อนเพราะเจ๊หวานผู้จัดการสไมล์นั้นกลับมารับส่งเป็นปกติแล้ว“สวัสดีค่ะน้องสไมล์ไม่ทราบว่าพอจะมีเวลาให้พี่สัมภาษณ์สักครู่ไหมคะ” นักข่าวที่มารอทำข่าวในกองเอ่ยถามเมื่อเห็นสไมล์ที่กำลังนั่งพักรอเข้าฉากอยู่ แม้จะรู้ดีว่าเรื่องที่จะถูกสัมภาษณ์ต้องมีเวย์เข้ามาเกี่ยวข้องแต่ก็เป็นเรื่องยากที่สไมล์จะหลีกเลี่ยงเพราะเธอเป็นบุคคลสาธารณะที่ทุกคนอยากเอาเธอไปเขียนข่าวโดยเฉพาะเรื่องสถานะของเธอกับคุณหมอหนุ่ม“เอ่อ ค่ะ แต่สัมภาษณ์ได้ไม่นานนะคะพอดีไมล์รอเข้าฉากอยู่น่ะค่ะ”“ได้ค่ะ พี่ขอสัมภาษณ์แค่นิดเดียวค่ะประเด็นสั้น ๆ”“ค่ะ”“พี่จะขอถามถึงเรื่องรูปหลุดของน้องสไมล์กับคุณหมอเจ้าของคลินิกดังหน่อยค่ะว่าตอนนี้ความสัมพันธ์เรียกได้ว่าพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้วคะ พักหลังนี้เห็นมีรูปไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย พอจะขยับสถานะมาเป็นคนรู้ใจได้หรือยัง” ไมค์ที่ยื่นมาตรงหน้ากล้องที่กำลังกดบันทึกพร้อมคำถามที่ส่งมาให้ ทำให้สไมล์อึดอัดใจในการตอบคำถามไม่น้อยแต่ในเมื่อตกลงให้สัมภาษณ์ไปแล้วก็ไม่สามารถเลี่ยงได้“เอ่อ..ก็เป็นคน

ตอนที่ 19 คนรู้จัก=เมีย“ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น” ประโยคเค้นเสียงถามขึ้นอีกขึ้นเพราะยังไม่ได้คำตอบจากใครสักคน“พอดีเกิดอุบัติเหตุตอนถ่ายทำนิดหน่อยค่ะเลยทำให้ข้อเท้าพลิก” สไมล์บอกกับเวย์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแม้ความจริงจะรู้สึกปวดเท้ามากขึ้นเรื่อย ๆ และล้าจากการถ่ายทำวันนี้จนแทบจะอยากเนรมิตให้ตรงที่เธอยืนอยู่เป็นเตียงนอนนุ่ม ๆ ที่บ้าน เวย์ที่มองดูข้อเท้าของสไมล์เพียงครู่เดียวก็เจอกับรองเท้าส้นสูงที่หญิงสาวสวมใส่อยู่ สายตาที่ไม่ต่างอะไรกับเครื่องเอกซเรย์ทำหน้าเครียดก่อนจะพูดกับเพทายที่ตอนนี้ยังไม่ยอมปล่อยมือที่พยุงสไมล์ไว้“รบกวนปล่อยสไมล์ได้แล้วครับ ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล” ไม่พูดเปล่าร่างสูงย่อตัวลงอุ้มร่างบางลอยขึ้นจากพื้นสาวเท้าเดินตรงไปลานจอดรถทันที แพรวาที่เห็นว่าเพื่อนของตนที่ยังไม่ทันมาถึงโต๊ะแต่ก็ถูกคุณหมอหนุ่มอุ้มเดินลิ่ว ๆ ออกไปแล้วจึงรีบคว้ากระเป๋าของสไมล์วิ่งตามไป“กระเป๋าค่ะ” แพรวาวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบยื่นมือไปช่วยเปิดประตูรถและส่งกระเป๋าให้ชายหนุ่มหลังจากที่วางคนตัวเล็กลงบนเบาะตำแหน่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว“ขอบคุณครับ” เวย์เงยหน้าจากการคาดเข็มขัดให้สไมล์แล้วยื่นมือมารับกระเป๋าจ