บททั้งหมดของ หมอในฝัน (หมอเวย์): บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่ 22 คำถามสุดท้ายเวย์ใช้เวลาดูแลสไมล์ตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายโดยไม่มีท่าทีว่าจะเหน็ดเหนื่อย ระหว่างนั้นสไมล์ก็เปลี่ยนช่องทีวีมาดูรายการเมาส์ดาราที่มีพิธีกรสาวสองคนกำลังดำเนินรายการซึ่งตอนนี้นั้นกำลังอ่านข่าวซุบซิบเรื่องของเธอกับคุณหมอหนุ่มรายการเมาส์ดาราในทีวี“สวัสดีค่ะคุณผู้ชม ขอต้อนรับเข้าสู่รายการเมาส์ซุปตาร์กับเราสองคนกระต่ายและส้มโอนะคะ วันนี้ทางรายการของเรามีข่าวเมาส์ข่าวแซ่บมากมายมาเสิร์ฟความร้อนแรงให้คุณผู้ชมชมกันค่ะ”“ใช่เลยค่ะ อย่างข่าวแรกวันนี้นะคะคุณน้อง คนเขากำลังเมาส์กันให้แซ่ดเลยค่ะสำหรับเรื่องของดาราสาวหน้าสวยอย่างน้องสไมล์ที่แว่ว ๆ ว่าตอนนี้มีคุณหมอหนุ่มสุดหล่อมาคอยตามรับตามส่งในกองถ่ายเกือบทุกวัน ล่าสุดเมื่อวานจ้า..น้องสไมล์เกิดอุบัติเหตุระหว่างถ่ายทำละครคุณหมอหนุ่มที่ไปนั่งรอที่กองถ่ายรีบอุ้มขึ้นรถบึ่งไปโรงพยาบาลทันทีจนคนที่กองถ่ายได้แต่ยืนมองหน้ากัน งานนี้ไม่รู้ว่าอึ้งความหล่อของคุณหมอหนุ่มหรือว่าอิจฉาน้องสไมล์ก็ไม่รู้นะคะ” ถ้อยคำจีบปากจีบคอเวลาเล่าข่าวของพิธีกรสาวชวนให้คนดูสนใจไม่น้อย“ว้ายยย จริงเหรอคะคุณพี่ข่าวนี้ คุณน้องก็ได้ยินมาแว่ว ๆ และแอบเห็นรูปคุณหมอค

ตอนที่ 24 งานสุดท้ายหลังจากที่สไมล์ตัดสินใจเซ็นสัญญากับทางค่ายที่จีน และในสัญญาระบุชัดเจนว่าวันที่ซีรีส์จะเริ่มถ่ายทำคืออีกสามเดือนข้างหน้า เพราะฉะนั้นระหว่างนี้เธอต้องรีบเคลียร์งานที่ค้างอยู่ที่เมืองไทยให้แล้วเสร็จก่อนที่จะเดินทางไปทำงานที่จีน สไมล์ขอเลื่อนคิวถ่ายแบบและโฆษณาหลายตัวที่รับงานไว้ก่อนหน้าให้เร็วขึ้น เธอจึงทำงานหนักติดต่อกันหลายวันช่วงเดือนนี้“พี่หวานคะช่วงนี้ถ้าสามารถเร่งคิวงานที่เหลือขึ้นมาได้พี่หวานจัดการให้สไมล์เลยนะคะ เอาแบบติด ๆ กันเลยก็ได้ค่ะ สไมล์ไหว” สไมล์บอกผู้จัดการส่วนตัวเพราะถ้าหากว่าเธอเคลียร์คิวงานที่รับไว้เสร็จเร็วเท่าไหร่เธอก็จะมีเวลาเตรียมตัวเดินทางไปประเทศจีนมากขึ้น“แน่ใจนะลูกว่าหนูไหว อย่าหักโหมให้มากเราต้องเซฟตัวเองเพื่อทำงานใหญ่นะ ถ้าหนูคิดว่าหนูตัดสินใจแล้วก็มูฟออนค่ะลูก ทุกอย่างอยู่ที่ใจ ใจของหนูถ้าหนูจัดการไม่ได้ต่อให้หนูไปไกลแค่ไหนมันก็ยังต้องตามหนูไปอยู่ดี” น้ำหวานรู้ดีว่าจุดประสงค์ในการเร่งเคลียร์งานที่ประเทศไทยของสไมล์ไม่ใช่เพราะอยากมีเวลาเตรียมตัวไปทำงานที่จีน แต่เป็นเพราะอยากหนีใครบางคนมากกว่า“สไมล์ไหวค่ะพี่หวาน” หญิงสาวเพียงตอบกลับผู้จั

ตอนที่ 26 วันสุดท้าย ข้อความสุดท้าย สไมล์เดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดอยู่บ้านแขนยาวขายาวตัวโคร่ง คนตัวเล็กเดินไปหย่อนสะโพกลงนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มที่กำลังนั่งอ่านอะไรสักอย่างบนหน้าจอโทรศัพท์“คุณมีอะไรก็รีบพูดมาค่ะ” สไมล์เริ่มพูดขึ้นก่อนเพราะนั่งรอให้ชายหนุ่มพูดแล้วแต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะละความสนใจจากโทรศัพท์“เสื้อผ้าแต่ละชุดที่ออกแบบมานึกว่าเสื้อผ้าหมากระเป๋า คนออกแบบมันกลัวเปลืองผ้าหรือไงก็ไม่รู้” เสียงบ่นพึมพำกับหน้าจอโทรศัพท์หลังจากนั้นก็วางโทรศัพท์ลงเสียงดังทั้งที่ยังเปิดภาพคอลเลคชั่นเสื้อผ้าแบรนด์ที่สไมล์เป็นพรีเซนเตอร์“ดีไซน์แต่ละคนย่อมมีไอเดียและความชอบแตกต่างกัน และชุดที่เขาออกแบบมานั้นก็เป็นชุดที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ และอีกอย่างคุณไม่ควรไปดูถูกงานคนอื่นแบบนั้น” สไมล์สวนกลับเสียงดังไม่พอใจที่ชายหนุ่มพูดจาดูถูกฝีมือการออกแบบของคนอื่น แค่มาหาเธอด้วยใบหน้าเหมือนกับว่ากินรังแตนมาเป็นสิบรังสไมล์ก็ไม่อยากจะเปิดประตูต้อนรับแล้ว เพราะเริ่มรู้นิสัยของเวย์ดีว่าถ้าโกรธแล้วเป็นยังไง“ผมไม่สนใจว่าจะกำลังเป็นที่นิยมหรือไม่แต่ผมไม่ชอบที่คุณใส่เสื้อผ้าแบบนั้น” คนที่เอาแ

ตอนที่ 28 ตามหาเวย์ให้เพื่อนที่เป็นคนจีนที่เรียนหมอด้วยกันตอนที่ไปเรียนต่อเฉพาะทางที่อเมริกาช่วยตามหาอีกแรง เพราะเคยได้ยินเพื่อนเล่าให้ฟังว่าที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับสื่อบันเทิง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าทำรูปแบบไหนจึงตัดสินใจส่งอีเมลเพื่อขอความช่วยเหลือถึง..เฮนรี่“เป็นยังไงบ้างเพื่อน หวังว่าตอนนี้คนไข้ในมือนายคงสร้างประสบการณ์ที่น่าจดจำแก่นายไม่น้อยเหมือนกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันกำลังมีปัญหาใหญ่ที่อยากรบกวนนายให้ช่วย ฉันอยากขอใช้เส้นสายธุรกิจบันเทิงของที่บ้านนายให้ช่วยสืบหาผู้หญิงคนหนึ่งเธอพึ่งบินไปทำงานที่ประเทศจีน เธอเป็นนักแสดงชาวไทยที่ตอนนี้ไม่แน่ใจว่าเธอกำลังจะเซ็นสัญญาเล่นซีรีส์กับค่ายไหน ฉันแนบรูปถ่ายและข้อมูลส่วนตัวของเธอมาด้วย หวังว่านายจะช่วยให้ปัญหาหนักในครั้งนี้ของฉันได้รับการช่วยเหลือ” เวย์เมื่อส่งอีเมลไปหาเฮนรี่ที่เป็นอีกหนึ่งความหวังใหญ่ที่มีในตอนนี้ เวย์ก็รออีเมลตอบกลับจากเพื่อนอย่างใจจดใจจ่อทุกวันนานเกือบอาทิตย์ ระหว่างนั้นก็วิ่งวุ่นโทรหาเพื่อนที่รู้จักไปทั่วทั้งคนที่มีชื่อเสียงและนักธุรกิจที่หูตากว้างขวาง“ขอบใจมาก ถ้าได้เรื่องยังไงรบกวนโทรบอกกูด้วยนะ” เวย์วางสายล่าสุดในจำนวนหล

ตอนที่ 30 สถานะแบบก้าวกระโดด“คุณกำลังรังแกคนไม่มีทางสู้ อือ..” สไมล์ที่พยายามควบคุมสติที่เหลืออยู่น้อยนิดพูดออกไปเสียงหอบเหนื่อย“ต้องมีฝ่ายที่ได้เปรียบเสียเปรียบอย่างนั้นเขาถึงเรียกรังแก แต่นี่ได้กันทั้งสองฝ่ายเขาเรียกต่างฝ่ายต่างยินยอม จ๊วบ!จ๊วบ!” กระโปรงตัวบางถูกร่นขึ้นไปไว้ที่เอวคอด กางเกงในสีขาวถูกร่นลงไปกองที่เข่าชายหนุ่มหยุดการกระทำรุกล้ำเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง แจ็กเกตถูกถอดออกและโยนไปกองอยู่ที่พื้นอย่างไม่ไยดี ตามมาด้วยเสื้อยืดแบรนด์ดังถูกโยนไปกองที่พื้นอีกฝั่งเผยร่างกำยำสมส่วนราวหุ่นนายแบบปรากฏเด่นชัดอยู่ตรงหน้า สไมล์ถึงกลับเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น“คุณมันชอบรังแกคนอื่น คนเอาแต่ใจ”“ใช่ผมชอบเอาแต่ใจ งั้นต่อไปคุณเตรียมทำตามใจผมได้เลย” สิ้นประโยคเวย์ก็เริ่มบทรักที่เอาแต่ใจอีกครั้งและดูเหมือนว่าครั้งนี้จะไม่จบลงง่าย ๆ“ไม่ได้นะคุณ” เวย์ไม่ได้สนใจฟังคำห้ามปรามของเธอเลยมือหนากระชากเสื้อจนกระดุมสองเม็ดที่เหลือกระเด็นหลุดขาดถูกโยนทิ้งอย่างไม่สนใจว่าราคาของทันนั้นจะแพงสักแค่ไหน ตามด้วยกระโปรงตัวสั้นก็ถูกถอดออกจากสะโพกมนโดยได้รับความร่วมมือจากสไมล์เพราะเธอกลัวว่าเวย์จะฉีกมัน