All Chapters of Love Devil💉หนี้รักคุณหมอ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 9เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดที่คอนโด หันไปมองยัยเด็กอ้วนที่นั่งสัปหงกไม่รู้เรื่องรู้ราว พาไปขายซะดีไหม! “จะนอนบนรถรึไง!” เธอสะดุ้งตกใจก่อนจะหันซ้ายหันขวา“หมอพานุ่นมาที่ไหนคะ?”“ห้องฉัน เธอมีอะไรไหมล่ะ?” เธอหันมาสบตาเขา แววตาสั่นระริก เขาแสยะยิ้มมุมปาก“ลงไปได้แล้ว” เขาเอ่ยสั่งเธอ“ตามมาสิ! จะรออะไร!!” เธอไม่ยอมลงจากรถ แต่สักพักก็ยอมเปิดประตูลงจากรถ ก่อนเราจะเดินเข้าไปในตึก เขากดชั้น 36 ซึ่งเป็นชั้นบนสุด เธอยืนก้มหน้าหายใจเบา ๆ อยู่ข้างกายเขา แข็งตายไปแล้วมั้ง!“ยืนให้มันดี ๆ แล้วหน้าไม่ต้องก้มขนาดนั้น! มันเสียบุคลิก!” เธอเงยหน้ายืดอกคอตั้งตรง เขาถึงกับอมยิ้ม เด็กยังไงก็คือเด็ก!“ติ๊ง!” ลิฟต์เปิดออก เขาเดินนำหน้าเธอไปยังห้องพัก สแกนนิ้วเข้าห้อง และใช้ขาเปิดประตูค้างไว้“เข้ามา! อย่าให้ต้องพูดอะไรซ้ำซาก!” เธอรีบสาวเท้าเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะหยุดยืนอยู่กลางห้องหันซ้ายหันขวา“เอาชุดไปแขวน เอาของไปเก็บ นี่เธอจะให้ฉันสั่งทุกอย่างเลยหรือไง!”“ก็บ้านหมอ หนูไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนนี่คะ แล้วห้องหนูอยู่ตรงไหน หนูจะเก็บยังไง”“ไม่มีห้องเธอ! มีแต่ห้องฉัน”“......” เธอขมวดคิ้ว“หนูนอนโซฟาได้ไม่มี

บทที่ 11เขามองแผ่นหลังเธอที่หันหลังนอนตะแคงให้อยู่ เขาไม่ได้ให้เธอใส่เสื้อนอน เพราะอยากจะเห็นผิวนวลเนียนของเธอ เสียงสะอื้นไห้เงียบลง แล้วพร้อมกับเสียงหายใจสม่ำเสมอร่างสูงจับเธอนอนให้เข้าที่เข้าทาง และห่มผ้าให้เธอ ตอนนี้ตัวเธอเริ่มรุม ๆ เป็นพิษไข้แล้ว ก่อนจะเอาแผ่นเจลลดไข้มาแปะรอไว้เลย คืนนี้ยัยเด็กอ้วนนี่จะต้องไข้ขึ้นแน่!!“อื้อออ”เธอร้องครางในลำคอทันที ที่เขาวางเจลเย็นลงบนหน้าผาก ก่อนจะดึงเธอเข้ามากกกอดไว้ ที่ดึงมากอดเพราะจะได้รู้ว่าตัวร้อนไหม! ไม่ใช่พิศวาสอะไรนะ!แสงแดดยามเช้าสอดส่องเข้ามาในห้อง เขาลืมตาตื่นขึ้นมา พบยัยเด็กอ้วนนอนทับอยู่บนตัวเขา สองแขนอวบโอบกอดเขาไว้แน่น! นี่เขาไม่ใช่หมอนข้างนะ! ส่วนเจลเย็นอยู่ปลายเตียง!เขาจับเธอยกขึ้นนอนดี ๆ ก่อนจะหงายกายให้เธอนอนดี ๆ ภูเขาสองลูกตั้งตระหง่านตา ดวงตาคมจ้องมองก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ มือหนากระชากผ้าห่มมาปิดไว้ดังเดิม! ใจเต้นตึ้กตั้ก ถ้าเขาเอายัยนี่ตอนนี้ ต้องมีคนตายแน่ ๆ!!“อื้ออออ” เธอบิดขี้เกียจทั้งที่ยังไม่ลืมตา“โอ๊ะ...เจ็บ” เธอลืมตาขึ้นมา และร้องทันทีที่ขยับตัว! ก่อนเธอจะจ้องมองเขาที่กำลังแต่งตัวติดกระดุมเสื้ออยู่“ฉันจะเข้าโรงพ

บทที่ 13#8 เดือนผ่านไปเธออาศัยอยู่ที่คอนโดหมอ เพราะหมอไม่อนุญาตให้เธอกลับไปอยู่บ้านเดิม และให้เลิกติดต่อกับป้า ซึ่งเธอก็ทำตามเขาทุกอย่าง ตอนนี้นายขาหายดีแล้ว วิ่งเล่นได้แล้ว และหมอดูแลเราสองพี่น้องอย่างดี ทั้งการเรียน การใช้ชีวิต และทุก ๆ อย่างเขาซื้อห้องข้าง ๆ กันกับเขา ให้เธอและน้องอยู่ที่นั่น นายมีพี่เลี้ยงประจำตัวคอยดูแล ส่วนกลางคืน เธอต้องมานอนกับเขา ห้ามเว้นแม้แต่วันเดียวและเธอต้องรองรับอารมณ์เขาทุกอย่าง ทุกที่ ๆ เขาต้องการ ยิ่งงานเยอะ กลับมาเขาจะเมามาย และมาระบายลงกับร่างกายเธออยู่ทุกวัน มันไม่มีน้ำตาแล้วจากที่อยู่กันมา หมอเป็นคนปากร้าย โมโหง่าย ขัดใจไม่ได้ เขาจะหงุดหงิดเธอทุกครั้ง และไม่เคยพูดจาดี ๆ ด้วย เธอทำได้เพียงเงียบ และก้มหน้ารับทุกการกระทำของเขา บางวันก็หยาบโลน บางวันก็แสนดีเพราะเธอพึงระลึกอยู่เสมอว่า หากไม่มีเขาชีวิตเธอกับน้องไม่รู้จะเป็นยังไง เขาเป็นผู้มีพระคุณ เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ ถึงแม้เขาจะร้ายกับเธอ เธอก็รักเขา รักที่เขาร้าย ๆ แบบนี้เขาชอบให้คนอ้อน กอด หอมเขา ซึ่งตรงนี้เธอเรียนรู้ได้แล้ว เพราะการที่เธอจะอยู่อย่างสงบสุข เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้เ

บทที่ 15ร่างสูงตกใจแทบสิ้นสติ!! มือหนาเอื้อมจะคว้าร่างเธอแต่ไม่ทัน! เธอลื่นล้มลงไปนั่งที่พื้น!! เอามือกุมขมับอยู่ เขาช็อกค้าง! ทำอะไรไม่ถูก ถอยหลังมาสองก้าว เห็นเธอแบมือดู...เลือด!ร่างเล็กกระบอกตาร้อนผ่าว...ขมับเธอเจาะกับขอบโต๊ะหน้าห้องน้ำ เธอเงยหน้าสบตาเขาที่หน้าตาซีดเผือด ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ! เธอจ้องมองเขากลับไปด้วยแววตาตัดพ้อ น้ำตาไหลเป็นทางเขาไม่ได้ตั้งใจผลักเธอ เขาโมโหที่เธอพูดจาแบบนั้นออกมา จึงพลั้งมือทำร้ายเธอ ร่างเล็กสะอื้นไห้ออกมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขาไป เขาจับมือเธอไว้ เธอสะบัดออกและเดินดิ่งออกจากห้องไป!ร่างสูงทำอะไรไม่ถูกวิ่งไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะกระชากเธอให้ตามมาจะพาไปโรงพยาบาล! ภายในรถมีแต่เสียงเคลื่อนปรับอากาศ เคล้ากับเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของเธอ ไม่มีเสียงพูดจาใด ๆ หลุดออกจากปากเราทั้งคู่ และเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ#โรงพยาบาล“ลื่นหัวฟาดขอบโต๊ะค่ะ” เธอตอบพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน“หมอไม่มีแล้วค่ะ เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ”“หมอกำลังมา ผมโทรตามแล้ว” เขาพูดขึ้น พยาบาลยกมือไหว้มองหน้ากันเลิ่กลั่ก“ค่ะ หมอกิตเชิญนั่งก่อนค่ะ” พยาบาลเลื่

บทที่ 17ตั้งแต่ที่เขาทำร้ายเธอ เขาก็แวะมาส่งเธอที่คอนโด ก่อนจะขับรถออกไป ไม่แม้แต่จะพูดจา แม้แต่คำขอโทษก็ไม่มี เธอยังคงกลับมานอนที่เดิม ห้องเดิม...รอเขากลับมาเหมือนทุกวัน วันนี้ก็เหมือนกัน แต่เธอรู้สึกตัวตื่นเพราะแรงกอดรัดที่ลำตัว กับขาที่พาดผ่านมาเช่นทุกวันเขากกกอดแน่นเหมือนกลัวเธอจะหายไป แต่เธอไม่คิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ เพราะไม่มีคนรักกันที่ไหนทำร้ายกันแบบนี้เขาก็แค่สงสารและเวทนาชีวิตเธอ และเขาเสียเงินไปมากกับการดูแลเราสองคนพี่น้อง เธอมันก็แค่สิ่งของ แค่ลูกไก่ในกำมือ ที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด#เช้าร่างเล็กยกแขนที่พาดตามลำตัวออก ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ออกมาเขานั่งพิงหัวเตียงมองเธอที่นุ่งแค่ผ้าขนหนูพันไว้ที่อก“ปวดแผลไหม?”“ไม่ปวดค่ะ”“จะหยุดเรียนไหมจะโทรลาครูให้”“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเดินไปหยิบชุดนักเรียนเข้าไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัว ฉันขณะที่กำลังสวมบราเซียร์ และจะสวมทับด้วยเสื้อนักเรียน ก็รู้สึกถึงแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง ก่อนเขาจะหมุนตัวเธอกลับมา มือหนาติดกระดุมให้หมดทุกเม็ด เธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขาได้แต่มองมือขาว ๆ ของเขาที่ติดกระดุมให้เธอ“วันนี้รีบกลับล่