All Chapters of หมอเทวดาทะลุมิติ มาอุ้มท้องให้แม่ทัพไร้ทายาท: Chapter 91 - Chapter 100

หลี่เชียนเชียนเห็นเขาดูแคลนมู่หนิงจนไม่เหลือค่า ก็เอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น “ท่านพี่ ท่านห้ามพูดแบบนี้กับพี่สะใภ้มู่ นางเป็นสตรีที่ดีมากคนหนึ่ง ที่สำคัญพี่สะใภ้มู่ยังมีวิชาแพทย์ข้ายังคิดว่าจะลองหาโอกาสขอร้องให้นางช่วยรักษาอาการปวดศีรษะเรื้อรังให้ท่านแม่ด้วย ดูว่านางจะรักษาให้ได้หรือไม่”“ก็ได้ ๆ พี่ไม่ตำหนินางแล้วก็ได้”หลี่เฉิงหมิงเห็นนางปกป้องมู่หนิง ก็ไม่พูดอะไรให้มากความอีกเห็นน้องสาวไม่มีทีท่าว่าจะปฏิเสธ เขาก็หัวเราะออกมา ก่อนจะเอ่ยด้วยความเอ็นดูว่า “ในเมื่อน้องไม่ปฏิเสธ เช่นนั้นพี่จะหาโอกาสคุยกับพี่ใหญ่โม่เรื่องเจ้าให้แล้วกัน”……ณ เรือนปีกตะวันตก“ท่านแม่ ตอนนี้ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?”โม่จิ่นยวนประคองมารดาที่ฟื้นคืนสติแล้วขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วงสุดดวงใจมู่หนิงเองก็นั่งข้างเตียงเช่นกัน ก่อนจะยื่นถาดสำรับที่ยกเข้ามาให้แม่สามี พร้อมเอ่ยว่า “ท่านแม่ หากรู้สึกดีขึ้นแล้วไม่มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายแล้ว ก็มากินข้าวก่อนเถิดเจ้าค่ะ”“แม่รู้สึกดีขึ้นแล้ว”ฮูหยินผู้เฒ่าโม่หลับไปหนึ่งตื่นแล้ว ก็รู้สึกสดชื่นมีเรี่ยวแรงขึ้นมาก และที่สำคัญคือกำลังหิวอยู่จริง ๆ

โม่จิ่นยวนอธิบายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “มิใช่อย่างนั้น แต่คุณหนูเชียนเชียนเพียบพร้อมเพียงนี้ นางคู่ควรจะได้สมรสกับบุรุษที่ดียิ่งกว่านี้ ส่วนเรื่องคู่ควรไม่คู่ควร ตอนนี้ข้าเป็นนักโทษแล้ว หากจะว่าไปก็เป็นข้าต่างหากที่ไม่คู่ควรกับแม่นางเชียนเชียน”เป็นกลยุทธ์ถอยเพื่อรุกที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก แสดงให้เห็นถึงความดีของหลี่เชียนเชียนก่อน แล้วจากนั้นค่อยกล่าวถึงสภาพของตนเอง แบบนี้มิเพียงปฏิเสธได้แล้ว คำพูดยังไม่ทำร้ายใคร ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ล่วงเกินผู้ใดด้วยทว่าเขาประเมินความตั้งใจของหลี่เฉิงหมิงที่ปรารถนาจะให้หลี่เชียนเชียนสมรสกับเขาต่ำไปหน่อย เพราะสิ่งที่คิดไม่ถึงเลยคือ ความรู้สึกที่หลี่เชียนเชียนมีต่อเขาดันเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงนี้“ท่านเก่งกาจปราดเปรื่องมากเพียงใดข้าย่อมทราบดี ไยจะไม่เหมาะกับเชียนเชียน ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องที่ท่านถูกเนรเทศ เดิมทีก็เป็นเพราะฝ่าบาททรงหวาดระแวงในอำนาจอิทธิพลของสกุลท่าน ข้าเชื่อว่าจะต้องมีสักวันหนึ่ง หากฝ่าบาทต้องเผชิญวิกฤติร้ายแรง เขาจะต้องเรียกท่านกลับเมืองหลวงเป็นอันดับแรกแน่ ยิ่งไปกว่านั้นน้องสาวของข้าก็มีใจให้ท่านเช่นกัน หากท่านห่วงใยความรู้สึกของภรรยา กลัวว่าน

โม่จิ่นยวนตอบกลับเพียงหนึ่งประโยคอย่างเรียบง่าย ฮูหยินผู้เฒ่าโม่ก็ทราบทันทีว่าเขามีแผนการใหม่ในใจแล้ว“ท่านแม่ ท่านพักผ่อนก่อนเถิด ไว้หนิงหนิงตื่นแล้ว ข้าจะให้นางเอายาระงับปวดอีกเม็ดมาให้ท่านกิน”โม่จิ่นยวนดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มกายให้นางด้วยความเอาใจใส่ เมื่อเรียบร้อยดีแล้วจึงหมุนตัวและเดินออกไปฮูหยินผู้เฒ่าโม่เห็นว่ารอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาหลุดหายไปแล้ว จึงกำชับว่า “ได้ ไว้หนิงหนิงตื่นเมื่อใด ให้นางช่วยติดแผลเป็นบนหน้าให้เจ้าใหม่ด้วย”“อืม”โม่จิ่นยวนรับคำหลังจากมาถึงห้องที่มู่หนิงหลับอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่านางนอนหลับสนิทไม่ได้ห่มผ้าสักนิด ผ้าห่มทั้งหมดถูกถีบไปกองอยู่ปลายเตียงแบบนั้น ใบหน้าเผลอกระตุกรอยยิ้มเอ็นดูออกมาอย่างอดไม่ได้มู่หนิงคงจะไม่ได้ผ่อนคลายมานานเกินไป ครั้งนี้จึงหลับสนิทมาก หากเป็นเวลาอื่นแค่มีคนเดินเข้ามาในห้อง นางก็ต้องสะดุ้งตื่นแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าโม่จิ่นยวนมาห่มผ้าให้นางเลยโม่จิ่นยวนเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน มองไปด้านนอกเห็นว่าแสงแดดแรงเกินไป ออกไปทำอะไรไม่ได้ ก็เลยถือโอกาสนี้ทอดกายลงนอนข้างมู่หนิงกว่ามู่หนิงจะตื่นขึ้นอีกที ก็เป็นช่วงบ่ายแก่ ๆ แล้วพอลืมตาข

โม่จิ่นยวนสีหน้ามืดครึ้ม มองมู่หนิงอย่างรู้สึกหมดอารมณ์ “นางจะประเสริฐเลิศล้ำแค่ไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า หรือว่าแค่เจอดรุณีประเสริฐแสนดีสักคน แล้วข้าต้องชอบนางอย่างนั้นหรือ?”มู่หนิงเห็น เขาทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ ก็ผุดยิ้มพลางตบไหล่เขาเบา ๆ “ข้าก็แค่ถามเท่านั้นเอง ท่านไม่เห็นจะต้องทำหน้ามืดครึ้มแบบนี้เลย”“ข้า…”โม่จิ่นยวนหงุดหงิดนางจนจะบ้าตายให้ได้แล้วผู้หญิงคนนี้ แม้จิตวิญญาณจะมิได้ผูกพันเป็นสามีภรรยากับเขา แต่ร่างกายใช่ เด็กในครรภ์ก็ใช่ นางจะไม่แยแสสักนิดเลยหรือ?“เอานี่ ข้าให้แอปเปิลท่านหนึ่งลูก ไม่ต้องทำหน้าบูดแบบนั้นแล้ว”มู่หนิงเห็นเขาหงุดหงิดนัก จึงหยิบแอปเปิลจากในมิติออกมาหนึ่งลูกเพื่อปลอบเขาโม่จิ่นยวนยื่นมือไปรับผลแอปเปิลมา อารมณ์ค่อยดีขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมองนางด้วยสายตาแน่วแน่ “มู่หนิง ข้ารู้ ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับข้าซับซ้อนยิ่งนัก เป็นสามีภรรยาแต่ก็มิได้เป็นสามีภรรยา แต่ไม่ว่าอย่างไร ตราบใดที่เจ้าเป็นคนสกุลโม่ ในหัวใจของข้าจะมีเจ้าเป็นภรรยาเพียงคนเดียว คนสกุลโม่ไม่สมรสภรรยารอง ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีธรรมเนียมรับอนุภรรยาเข้าเรือนด้วย ตอนนี้ตำแหน่งฮูหยินโม่จะมีเพียงเจ

อย่างน้อยที่สุดหวังอวี่หลิงก็เป็นสหายของพี่ชาย ถือเป็นคนที่รู้พื้นเพกันดี แต่งงานกับเขาย่อมดีกว่าแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักกันเลย“เชียนเชียน ขอบใจเจ้ายิ่งนัก ขอบใจที่เจ้ายอมแต่งงานกับข้า วางใจเถิด ตลอดชีวิตนี้ข้าจะดีกับเจ้าให้ถึงที่สุด”หวังอวี่หลิงอุ้มนางขึ้นมาด้วยความดีใจ และหมุนตัวไปหลายรอบด้วยความตื่นเต้นเขาอดใจรอแทบไม่ไหวอยากรับหลี่เชียนเชียนแต่งเข้าเรือนเป็นภรรยาให้ได้โดยไว ครั้นวางนางลงแล้วก็เอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มกว้างมีความสุขอย่างไร้ใดเปรียบ “เชียนเชียน ข้าจะกลับไปจัดเตรียมงานสมรสเดี๋ยวนี้เลย แล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาสู่ขอเจ้าไปเป็นภรรยา”เพื่อให้ได้แต่งงานกับหลี่เชียนเชียนได้ทุกเมื่อ เขาได้ตระเตรียมทุกอย่างในเรือนไว้พร้อมก่อนแล้ว หากนางรับปากแต่งงานเมื่อใด เขาก็พร้อมจะจัดสถานที่และพิธีสมรสให้ได้ทันทีหลี่เชียนเชียนมิได้ปฏิเสธ กระทั่งเขาเดินจากไปแล้ว นางรู้สึกราวกับถูกดูดพลังออกไปจนหมดทั้งตัว“คุณหนู”สาวใช้ข้างกาย เห็นนางแทบจะทรุดลงบนพื้น ก็รีบรุดเข้าไปประคองนางไว้ทันที ก่อนจะเอ่ยอย่างปวดหัวใจ “ไยจึงตัดสินใจแบบนี้เจ้าคะ ทั้งที่คุณหนูไม่ได้ชอบคุณชายหวัง ไยคุณหนูจึงยอมรับปากแต่งงาน