All Chapters of ข้าไม่ใช่ภรรยาโง่เง่าของท่านอีกต่อไป: Chapter 1 - Chapter 10

ซูเหยาสวมเสื้อคลุมสีเขียวอ่อนเรียบง่ายที่ไม่ได้ปักลวดลายวิจิตรบรรจง นางก้าวออกจากเรือนอย่างสงบเงียบผิดวิสัย ซูเหยาคนเก่า นั้น หากตื่นขึ้นมาในยามนี้ มักจะเร่งเร้าให้สาวใช้เตรียมชุดที่สวยที่สุดเพื่อหวังจะไปพบองค์ชายหานเย่ว์ หรืออย่างน้อยก็ต้องเฝ้ามองไปทางประตูจวนเพื่อรอคอยเทียบเชิญที่ไม่มีวันมาถึงแต่ ซูเหยาคนใหม่ เดินตรงไปยังเรือนกลางอย่างใจเย็นและมั่นคง สายตานางสงบราวผิวน้ำในยามราตรี ไม่มีความกระวนกระวายหรือความใคร่หลงใด ๆ เหลืออยู่เลยเมื่อนางเดินไปถึงห้องโถงหลัก มารดาของนาง ฮูหยินซู กำลังนั่งจิบชาอยู่ นางเป็นสตรีที่รักบุตรสาวมากที่สุด แต่ก็หนักใจที่สุดกับอาการ 'คลั่งรัก' ของซูเหยา"เหยาเอ๋อร์ เจ้าตื่นเช้าจังวันนี้..." ฮูหยินซูเงยหน้าขึ้นทักทายด้วยสีหน้าอ่อนโยน แต่เมื่อเห็นท่าทางของบุตรสาวก็ชะงักไปเล็กน้อย"คารวะท่านแม่" ซูเหยาโค้งคำนับอย่างนุ่มนวล แต่ท่วงท่าสง่างามและเป็นธรรมชาติจนน่าประหลาดใจ นางเลือกที่นั่งที่ใกล้แสงสว่างที่สุด จากนั้นก็รินชาให้มารดาอย่างประณีตฮูหยินซูสังเกตบุตรสาวอย่างถี่ถ้วน นี่ไม่ใช่ 'ซูเหยาผู้เป็นเหมือนกระต่ายน้อย' ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำเพราะฝันว

เสียงล้อรถม้าบดกับกรวดดังครืดคราดอย่างเชื่องช้าในยามที่แสงอรุณกำลังแตะขอบฟ้า ซูเหยา นั่งอยู่ภายในรถม้าที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายที่สุดเท่าที่ฐานะบุตรีของเจ้ากรมซูจะทำได้ มีเพียงผ้าคลุมสีเทาเข้มที่ทำให้นางดูกลืนไปกับผู้คนนางไม่ได้ใช้ขบวนรถม้าที่หรูหราอลังการตามธรรมเนียมของสตรีชั้นสูง มีเพียงรถม้าขนสัมภาระที่จำเป็นสำหรับการทำธุรกิจสองคัน และคนคุ้มกันวัยกลางคน จางซื่อ กับสาวใช้คนสนิท ชิงหลิง เท่านั้นนางเอนกายพิงเบาะ มองผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กไปยังประตูเมืองหลวงที่กำลังถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ ภาพของประตูวังและกำแพงสูงใหญ่ที่นางเคยเฝ้ามองด้วยความหลงใหลในอดีต ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเป็นครั้งสุดท้ายไม่มีความอาลัยอาวรณ์ ไม่มีหยดน้ำตา หรือแม้แต่ความเสียดายใด ๆ ‘อำนาจและความรักที่เคยโอบอุ้มข้าไว้ในกรงทอง... สุดท้ายก็ทำลายข้าจนสิ้น ฉะนั้นชีวิตใหม่นี้ ข้าขอสร้างกรงทองด้วยน้ำมือของตนเองเท่านั้น’เมื่อรถม้าเคลื่อนออกจากเขตเมืองหลวงมาได้ระยะหนึ่ง ซูเหยาก็กางแผนที่การค้าและสมุดบันทึกปลายทางของนางคือ เมืองตงไห่ เมืองท่าชายแดนที่อยู่ไกลออกไปสามวันเต็ม เมืองแห่งนี้ตั้งอยู่ใกล้แหล่งผลิตรังไหมคุณภาพดี แต่การขน

ซูเหยาใช้เวลาตลอดคืนในการตรวจสอบสมุดบัญชีที่เหลาสือส่งมาให้ เพียงชั่วข้ามคืน โต๊ะทำงานของนางก็เต็มไปด้วยแผนภูมิและตารางเปรียบเทียบที่วาดขึ้นอย่างรวดเร็ว นางพบความผิดปกติทันที การเบิกจ่ายวัตถุดิบ รังไหมเกรดดี มีปริมาณสูงกว่าผลผลิตผ้าไหมที่ได้มากเกินจริง นี่เป็นสัญญาณชัดเจนของการยักยอกเช้าวันรุ่งขึ้น ซูเหยาเรียกประชุมผู้ดูแลโรงงานทั้งหมดในห้องโถงเล็ก ๆ ข้างร้านค้า มีเพียงผู้ดูแลระดับอาวุโสเจ็ดแปดคน และแน่นอนว่ามีเหลาสือรวมอยู่ด้วย ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดและกังวล"ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมประชุมในยามเช้านี้" ซูเหยาเริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ หากแต่ทรงพลัง "ข้าใช้เวลาเพียงคืนเดียวในการวิเคราะห์กิจการของฉื่อเยว่ และผลลัพธ์ที่ได้นั้น... น่าผิดหวังยิ่งนัก"นางไม่ได้ใช้อารมณ์โกรธ แต่นางเปิดเผยข้อเท็จจริงอย่างเฉียบขาด นางชี้ไปที่แผนภูมิที่แสดงความไม่สมดุลของวัตถุดิบ "ในหกเดือนที่ผ่านมา ฉื่อเยว่ได้เบิกจ่ายรังไหมเกรดเอไปจำนวน 2,500 ชั่ง แต่ผลผลิตผ้าไหมชั้นดีที่เรามีอยู่ในคลังสินค้ามีเพียง 600 ม้วน เท่านั้น ท่านผู้ดูแลทุกท่าน ลองคำนวณดูเถิดว่า ส่วนต่างของวัตถุดิบจำนวนมหาศาลนี้... หายไป

ท่านผู้เฒ่าหลิวมองซูเหยาด้วยความแปลกใจ นางเป็นสตรีที่งดงามเกินกว่าจะเป็นพ่อค้าทั่วไป และท่วงท่าก็สง่างามเกินกว่าจะมาขายของในตลาด"นายหญิงซู... ท่านมาถึงที่นี่มีธุระอันใดกับหลิวผู้เฒ่าหรือ"ซูเหยาไม่ได้กล่าวคำทักทายที่ยืดยาว นางเปิดหีบผ้าไหมออกอย่างช้า ๆ ผ้าไหมย้อมเย็นสีแดงมงคลสะท้อนแสงไฟในห้องอย่างสวยงาม สีสันที่สดใสและเนื้อผ้าที่นุ่มนวลอย่างประหลาด ทำให้ท่านผู้เฒ่าหลิวต้องลูบผ้าอย่างพิถีพิถัน"ท่านหลิว ข้าทราบว่าสินค้าผ้าไหมในตลาดตอนนี้ไม่ได้สร้างความแตกต่างให้แก่ท่านเลยแม้แต่น้อย แต่ผ้าไหม ฉื่อเยว่ ชุดใหม่นี้แตกต่างกัน" ซูเหยาเริ่มการเจรจา"ผ้าไหมทั่วไปมีสีที่ซีดจางง่ายและไม่ทนทานต่อความชื้น แต่ผ้าไหมย้อมเย็นของข้ามีอายุการใช้งานที่ยาวนานกว่า ข้ากล้าให้ 'การรับประกัน' แก่ท่าน หากผ้าไหมของข้ามีปัญหาเรื่องสีตกหรือความคงทนภายในหนึ่งปี ข้าจะยินดีรับคืนสินค้าทั้งหมดและชดเชยค่าเสียหายเต็มจำนวน"ข้อเสนอการรับประกัน ในธุรกิจผ้าไหมยุคโบราณเป็นเรื่องที่ไม่มีใครกล้าทำ "คุณภาพดีเยี่ยมจริง ๆ นายหญิงซู แต่... ราคาขายส่งของท่านสูงกว่าราคาตลาดถึงหนึ่งในสิบส่วน""ราคาที่สูงกว่าของข้า แต่แลกกับการที

ตำหนักบูรพาของ องค์ชายหานเย่ว์ ในเมืองหลวงยังคงโอ่อ่าสง่างามตามปกติ องค์ชายผู้เป็นรัชทายาทในอนาคตกำลังนั่งพิจารณาฎีกาการเก็บภาษีฤดูใบไม้ผลิด้วยท่าทีเย็นชา โต๊ะทำงานของเขาเต็มไปด้วยเอกสารสำคัญ ไม่มีสิ่งของไร้สาระใด ๆ วางอยู่เขาใช้ชีวิตอย่างปกติ... ทว่าความปกติที่แสนจะสมบูรณ์แบบนี้กลับมี ความรู้สึก 'ขาดอะไรบางอย่าง' ไปอย่างประหลาด ปกติแล้ว ไม่ว่าจะเช้าหรือเย็น โต๊ะทำงานของเขาจะต้องมีจดหมายรักที่เขียนด้วยลายมือบรรจง หรือของว่างที่ถูกส่งมาจาก ซูเหยา ‘ไร้สาระ’ องค์ชายคิดอย่างหงุดหงิด เขามักจะคิดว่าคำอ้อนวอนและของขวัญเหล่านั้นเป็นเรื่องไร้แก่นสารที่รบกวนสมาธิ แต่ตอนนี้... เมื่อความวุ่นวายนั้นหายไป ความสงบที่ได้รับกลับไม่เป็นที่พึงพอใจเลยแม้แต่น้อยองค์ชายหานเย่ว์ตระหนักว่าเขาไม่ได้เห็นหรือได้ยินเรื่องของซูเหยามาเป็นเวลาหลายสัปดาห์แล้ว นับตั้งแต่ที่นางปฏิเสธคำเชิญร่วมงานเลี้ยงบุปผา"หลี่กงกง" องค์ชายเรียกขันทีคนสนิทด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงความหงุดหงิดที่ไม่สามารถซ่อนได้ "เหตุใดเจ้ากรมซูจึงยังไม่กลับจากเมืองตงไห่ และเหตุใด... ข้าถึงไม่ได้รับรายงานการเตรียมตัวอภิเษกของสตรีผู้นั้นเลย"