บทที่ 2 เส้นทางสู่ตงไห่ ตอนที่ 2/3

การเดินทางสามวันเต็มสิ้นสุดลง เมื่อรถม้าของซูเหยาเข้าสู่เขต เมืองตงไห่ แตกต่างจากเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยกำแพงสูงและวังอันโอ่อ่า ตงไห่เป็นเมืองท่าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเกลือทะเลและความวุ่นวายของการค้าขาย เรือสำเภาขนาดใหญ่จอดเทียบท่าอย่างหนาแน่น 

แม้จะมีชีวิตชีวา แต่เมืองนี้ก็ยังคงมีกลิ่นอายของความล้าหลังอยู่มาก ถนนหนทางไม่ได้รับการดูแลอย่างดี ตึกรามบ้านช่องส่วนใหญ่สร้างจากไม้ที่ดูเก่าแก่

‘ที่นี่คือเมืองที่มีศักยภาพทางเศรษฐกิจสูง เพราะเป็นจุดเชื่อมต่อการค้าทางน้ำ แต่ยังไม่ได้รับการพัฒนาและการบริหารจัดการที่ดีพอ’ นั่นหมายถึง โอกาส ที่ยิ่งใหญ่สำหรับนาง

รถม้าเคลื่อนมาหยุดอยู่หน้าอาคารไม้เก่าแก่หลังหนึ่งที่มีป้ายไม้แขวนอยู่อย่างเงียบเหงา ฉื่อเยว่ (ปลายพู่กันจันทรา) ร้านค้าและโรงงานผ้าไหมของตระกูลซู สาขาตงไห่แห่งนี้ มีสภาพทรุดโทรมกว่าที่นางคาดการณ์ไว้มาก สีของป้ายซีดจาง ประตูร้านดูอับทึบ ไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดียว

ซูเหยาเกี่ยวผ้าคลุมออกจากใบหน้า นางก้าวลงจากรถม้าอย่างสง่างาม แต่ความรู้สึกภายในใจนั้นไม่ได้โกรธเคือง กลับเป็นความท้าทายที่น่าตื่นเต้น

ผู้ดูแลร้านที่ออกมาต้อนรับมีเพียงคนเดียว เป็นชายวัยกลางคนรูปร่างผอมแห้ง นามว่า เหลาสือ เขามีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักเมื่อเห็นว่าผู้มาถึงคือคุณหนูผู้สูงศักดิ์จากเมืองหลวงที่ดูอ่อนวัย

"คารวะคุณหนูซูขอรับ! ไม่นึกเลยว่า... ท่านจะมาด้วยตนเอง" น้ำเสียงของเขามีความประหลาดใจแฝงไว้ด้วย ความดูแคลน อย่างเห็นได้ชัด

"ข้าไม่ได้มาในฐานะคุณหนูแต่มาในฐานะ นายหญิง บิดาข้าส่งมาเพื่อฟื้นฟูกิจการฉื่อเยว่" ซูเหยาตอบเสียงเรียบ นางไม่ปล่อยให้คำพูดของเหลาสือส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของนาง 

"ท่านเหลาสือ ท่านคือผู้ดูแลร้านแห่งนี้ใช่หรือไม่?"

"ข้ามาพร้อมกับแผนการที่จะทำให้พวกท่านมีรายได้ที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน แต่สิ่งแรกที่เราต้องทำคือ ทำลายความโสโครกและความไม่เป็นระบบแบบเก่าทิ้งไปให้หมด"

"ขอรับ บ่าวดูแลที่นี่มาสิบกว่าปีแล้ว ร้านของเรามีสินค้าค้างสต็อกอยู่มาก บ่าวกลัวว่าท่านจะรับมือกับปัญหาเหล่านี้ไม่ไหว เมืองหลวงนั้นแตกต่างจากตงไห่มากนัก"

คำพูดนั้นชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อมั่นในความสามารถของนาง ซูเหยาไม่ได้แสดงความโกรธ นางเพียงแต่ปรายตามองไปรอบ ๆ บริเวณอย่างละเอียดถี่ถ้วนก่อนจะหันกลับมาสั่งการ

"เหลาสือ ข้าไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเมืองหลวงต่างจากตงไห่อย่างไร แต่ข้าต้องการรู้ว่า เหตุใดบัญชีของฉื่อเยว่จึงมีจุดรั่วไหลมากถึงเพียงนี้"

"ท่านช่วยนำสมุดบัญชีรายรับ-รายจ่าย รายละเอียดต้นทุนการย้อมสี และเอกสารการส่งสินค้าย้อนหลังไปหกเดือนมาให้ข้าตรวจสอบทันที" ซูเหยาสั่งอย่างเด็ดขาด 

"ข้าใช้เวลาหนึ่งวันในการตรวจสอบ หากตัวเลขใดไม่ตรงกัน ข้าจะถือว่าเป็นการทำลายกิจการของตระกูลซู และท่านจะต้องรับผิดชอบ"

คำพูดของซูเหยาทำให้ เหลาสือมีสีหน้าซีดเผือดลงทันที เขารู้ว่าคุณหนูคนนี้ไม่ใช่ 'คุณหนูโง่เง่า' ที่วัน ๆ เอาแต่ท่องกลอนรักเหมือนที่เขาเคยได้ยินมาจากคนงานที่ไปกลับเมืองหลวง

ซูเหยาไม่ได้รอคำตอบ นางหันไปสั่ง ชิงหลิง ให้จัดเตรียมห้องว่างที่สะอาดที่สุดให้เป็นห้องทำงาน และให้นำเครื่องมือวิเคราะห์ทางเคมีอย่างง่าย ๆ ที่นางนำติดตัวมา (เป็นอุปกรณ์ที่ดูแปลกตาสำหรับยุคโบราณ) ไปวางไว้ที่นั่น

หลังจากที่เหลาสือรีบวิ่งไปเอาเอกสารบัญชีด้วยท่าทางกระวนกระวาย ซูเหยาก็เริ่มออก คำสั่งแรก

นางเรียกคนงานชายหญิงที่หลบซ่อนตัวอยู่ในโรงย้อมสีเก่าออกมาพบ

"ข้าคือซูเหยา นายหญิงคนใหม่ของฉื่อเยว่ ข้าขอสั่งให้ทุกคนทำความสะอาดโรงย้อมสีทั้งหมดทันที"

คนงานหลายคนต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย

"ทำไมต้องทำความสะอาด มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วนี่นา"

"การย้อมสีที่สกปรก คือต้นเหตุของสีที่ไม่สม่ำเสมอ และนั่นคือเหตุผลที่สินค้าของเราไม่เป็นที่ต้องการในตลาด! และ... ข้าขอสั่งให้ บันทึกต้นทุนวัตถุดิบ และ ผลผลิต ที่ได้ในแต่ละวันอย่างละเอียด ห้ามขาดแม้แต่วาเดียว"

การแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและความเป็นผู้นำของซูเหยาในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วยาม ทำให้คนงานและเหลาสือที่กลับมาพร้อมสมุดบัญชีต่างตระหนักว่า... นายหญิงคนนี้ ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสามารถหลอกลวงได้ง่าย ๆ อีกต่อไปแล้ว