บทที่ 1 เริ่มต้นใหม่ ตอนที่ 3/3

แต่ ซูเหยาคนใหม่ เพียงแค่ปรายตามองไปยังประตูจวนอย่างสงบ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มหรือความหวั่นไหวปรากฏบนใบหน้า นางยังคงจิบชาในถ้วยอย่างเชื่องช้า

สาวใช้คนสนิทขององค์ชาย หลี่กงกง ผู้มีท่าทางสง่าผ่าเผย ก้าวเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับ เทียบเชิญสีทอง ที่หอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมเฉพาะตัวจากวังขององค์ชาย

"คารวะท่านเจ้ากรมซู คารวะฮูหยินซู และคารวะคุณหนูซูเหยาขอรับ" หลี่กงกงกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยความหยิ่งผยองเล็กน้อยตามประสาคนสนิทเชื้อพระวงศ์ "วันนี้บ่าวได้รับพระบัญชาจากองค์ชายหานเย่ว์ ให้มาเชิญคุณหนูไปร่วม งานเลี้ยงบุปผา ที่จัดขึ้นเป็นการส่วนตัวในวังเย็นนี้ขอรับ"

ในอดีต นี่คือคำเชิญแรก ๆ ที่ทำให้นางเต้นดีใจอย่างบ้าคลั่ง และเป็นจุดเริ่มต้นของความหวังที่ทำให้นางคิดไปเองว่าองค์ชายเริ่มสนใจนางแล้ว

ฮูหยินซูหันไปมองบุตรสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง 'ในที่สุด! องค์ชายก็เริ่มให้ความสนใจบุตรสาวของนางแล้ว'

แต่ซูเหยาเพียงแค่วางถ้วยชาลงอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มบนใบหน้าของนางยังคงเป็นมิตร แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วย ความว่างเปล่า ที่ไม่มีใครอ่านออก

"ขอบคุณองค์ชายที่ทรงเมตตาเพคะ แต่ซูเหยาคงต้องขอปฏิเสธคำเชิญในครั้งนี้อย่างสุภาพเจ้าค่ะ" 

หลี่กงกงเองก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ซูเหยาไม่เคยปฏิเสธเทียบเชิญจากองค์ชายเลยสักครั้ง เขารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและถามย้ำอย่างระมัดระวัง

"คุณหนู... ขออภัยที่บ่าวต้องทูลถาม หากแต่ว่า... คุณหนูมีเหตุขัดข้องอันใดหรือขอรับ? งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นเพียงเพื่อสนทนากันในหมู่คนสนิท ไม่จำเป็นต้องเตรียมตัวมากมาย"

"มิได้มีเหตุขัดข้องอันใดร้ายแรงเจ้าค่ะ เพียงแต่ซูเหยาต้องเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไปเมืองตงไห่ในเร็ววันนี้ และขณะนี้กำลังอยู่ในช่วง 'ถือศีล' เพื่อเตรียมพิธีบูชาบรรพบุรุษที่นั่น เพื่อขอให้การฟื้นฟูกิจการผ้าไหมของตระกูลเป็นไปอย่างราบรื่น"

นางเน้นคำว่า 'ถือศีล' และ 'บูชาบรรพบุรุษ' ซึ่งเป็นข้ออ้างที่เกี่ยวข้องกับความกตัญญูและขนบธรรมเนียมที่สูงส่งที่สุดในยุคโบราณ แม้แต่คนสนิทขององค์ชายก็ไม่กล้าพูดจาขัดขวางเรื่องเหล่านี้

หลี่กงกงทำได้เพียงโค้งคำนับอย่างจำยอม 

"เช่นนั้น... บ่าวจะนำความไปกราบทูลองค์ชายตามที่ได้ยินมาทุกประการขอรับ" 

"ขอบคุณท่านกงกงที่เข้าใจเพคะ"

หลังจากหลี่กงกงจากไป บรรยากาศในห้องโถงก็เงียบสงัดลงทันที ฮูหยินซูรีบรุดเข้ามาหาบุตรสาวด้วยสีหน้าวิตกกังวล

"เหยาเอ๋อร์! เจ้าทำอะไรลงไป! องค์ชายเชิญเจ้าด้วยตัวเอง เหตุใดเจ้าจึงปฏิเสธเช่นนั้น? นี่เป็นการทำให้เขาไม่พอใจนะ!"

ซูเหยาจับมือมารดาอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มของนางเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่ไม่มีใครเคยเห็น

"ท่านแม่... หากองค์ชายทรงสนใจในตัวบุตรสาวของท่านจริง พระองค์จะไม่ทรงถือสาเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ แต่ถ้าหากพระองค์ทรงไม่พอใจเพราะบุตรสาวของท่านให้ความสำคัญกับ ความกตัญญูและการทำมาหากิน มากกว่าการร่วมงานเลี้ยงที่ไร้สาระ... เช่นนั้นพระองค์ก็ไม่คู่ควรกับบุตรสาวของท่านตั้งแต่แรกแล้วเพคะ"

คำพูดที่เฉลียวฉลาด คมคาย และมีเหตุผลทางตรรกะทำเอาบิดามารดาของนางถึงกับนิ่งไปอีกครั้ง

ซูเหยาหันไปสั่งการสาวใช้คนสนิทที่ยังคงยืนตะลึงอยู่

"ชิงหลิง เจ้าจงจำไว้ จากนี้ไป... เรื่องขององค์ชายหานเย่ว์ ไม่ว่าจะเป็นเทียบเชิญ ของขวัญ หรือข่าวสารใด ๆ ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการค้าและกิจการของตระกูลซู... ไม่จำเป็นต้องนำมารายงานข้าอีก เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

"เจ้า... เจ้าค่ะ คุณหนู" 

หลังจากการปฏิเสธคำเชิญจากวังองค์ชายอย่างเด็ดขาด ซูเหยาไม่ได้สนใจกระแสความแตกตื่นที่เกิดขึ้นในจวนแม้แต่น้อย นางใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายไปกับการหมกตัวอยู่ในห้องหนังสือเก่าของบิดา กองเอกสารและสมุดบัญชีของกิจการ "ผ้าไหมฉื่อเยว่" ถูกนำมากางออกบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

ซูเหยาคนใหม่ ใช้ความรู้จากโลกศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดในการวิเคราะห์ตัวเลข นางเข้าใจทันทีว่าปัญหาของตระกูลซูไม่ได้อยู่ที่วัตถุดิบหรือแรงงาน หากแต่อยู่ที่การบริหารจัดการที่ล้าสมัยและการขาดวิสัยทัศน์ทางการตลาด

‘การจัดการสินค้าคงคลังที่ไม่มีประสิทธิภาพ การย้อมสีแบบดั้งเดิมที่ใช้ต้นทุนสูงแต่ได้สีที่ไม่สม่ำเสมอ และที่สำคัญที่สุด... การพึ่งพาการค้ากับราชสำนักมากเกินไป’

นางใช้เวลาเพียงชั่วยาม ก็สามารถสรุป ช่องโหว่และจุดอ่อน ที่สามารถแก้ไขได้ด้วยหลักการทางธุรกิจสมัยใหม่ได้

ช่วงค่ำซูเหยาเดินไปพบท่านพ่อ เจ้ากรมซู ที่เรือนรับรอง บิดาของนางยังคงนั่งขบคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างหนักใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลว่าการกระทำของบุตรสาวอาจนำภัยมาสู่ตระกูล

"ท่านพ่อ ลูกได้ศึกษาเอกสารของฉื่อเยว่แล้ว ลูกพบทางรอดของกิจการเราเจ้าค่ะ" 

นางยื่นรายการสรุปปัญหาและแนวทางแก้ไขที่เขียนด้วยลายมือเรียบร้อยชัดเจน รายละเอียดที่นางนำเสนอมีความเฉียบขาดและเป็นเหตุเป็นผล อย่างที่ไม่เคยมีบุตรีคนใดเคยทำมาก่อน 

เจ้ากรมซูอ่านเอกสารนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เหยาเอ๋อร์... แนวคิดเหล่านี้... เจ้าคิดเองทั้งหมดหรือ? มัน... มันช่างแยบยลและนำสมัยยิ่งนัก"

ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อย 

"เจ้าค่ะ แต่แนวคิดนี้จะไม่มีทางสำเร็จ หากเรายังคงอยู่ในเมืองหลวง" นางกล่าวต่ออย่างชัดเจน "เมืองหลวงเต็มไปด้วยสายตาที่จับจ้องและอำนาจทางการเมืองที่คอยกีดกันกิจการของเรา ลูกต้องการให้ท่านพ่ออนุญาตให้ลูกเดินทางไปฟื้นฟูกิจการ ผ้าไหมฉื่อเยว่ ที่เมืองตงไห่เจ้าค่ะ"

"เมืองตงไห่?" เจ้ากรมซูถึงกับขมวดคิ้วด้วยความลังเล "นั่นเป็นเมืองที่ห่างไกลนัก อีกทั้งเจ้าย่อมรู้ดีว่าการเป็นบุตรีขุนนางแล้วไปเปิดกิจการค้าขายที่ชายแดนนั้น... มันไม่เหมาะสมเลยนะเหยาเอ๋อร์"

"ท่านพ่อ! หากเรายังยึดติดกับ 'ความเหมาะสม' เราก็จะยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของวังองค์ชาย"

ซูเหยาเดินเข้าไปใกล้บิดา

"ท่านพ่อ ลูกไม่ได้ไปเพื่อหนีความรัก แต่ไปเพื่อ สร้างเกียรติยศที่แท้จริง ให้กับตระกูลซู หากบุตรสาวไม่อาจเป็นภรรยาที่มีความสุขได้ ก็ขอเป็น 'นายหญิง' ที่ยิ่งใหญ่แทนเถิด! ลูกต้องการมีฐานะที่แข็งแกร่งพอที่จะยืนเคียงข้างองค์ชายได้อย่างเท่าเทียม"

"เอาเถิด พ่อจะจัดการเรื่องการเดินทางให้เจ้า แต่เจ้าต้องสัญญากับพ่อ ว่าจะไม่ทำให้ตัวเองลำบาก"

"ลูกสัญญาเจ้าค่ะ" ซูเหยายิ้มอย่างอ่อนโยน

สองวันต่อมา การเตรียมพร้อมเดินทางก็เสร็จสิ้น ซูเหยาเลือกที่จะนำข้าวของที่จำเป็นไปเพียงเล็กน้อย นางไม่ได้นำชุดสวยงามหรือเครื่องประดับราคาแพงไป มีเพียงสมุดบัญชี พู่กัน และชุดคลุมธรรมดาที่เหมาะกับการทำงาน

ในยามรุ่งสาง ซูเหยาอำลาบิดามารดาแล้วขึ้นนั่งบนรถม้าที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับเดินทางไปเมืองตงไห่ นางปรายตามองกลับไปยังประตูจวนตระกูลซูเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งเป็นทิศทางเดียวกับวังองค์ชายที่นางเคยเฝ้ารอคอยในอดีต

นางสั่งสารถีด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

"ออกเดินทางได้"