บทที่ 2 เส้นทางสู่ตงไห่ ตอนที่ 3/3

ซูเหยาใช้เวลาตลอดคืนในการตรวจสอบสมุดบัญชีที่เหลาสือส่งมาให้ เพียงชั่วข้ามคืน โต๊ะทำงานของนางก็เต็มไปด้วยแผนภูมิและตารางเปรียบเทียบที่วาดขึ้นอย่างรวดเร็ว 

นางพบความผิดปกติทันที การเบิกจ่ายวัตถุดิบ รังไหมเกรดดี มีปริมาณสูงกว่าผลผลิตผ้าไหมที่ได้มากเกินจริง นี่เป็นสัญญาณชัดเจนของการยักยอก

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูเหยาเรียกประชุมผู้ดูแลโรงงานทั้งหมดในห้องโถงเล็ก ๆ ข้างร้านค้า มีเพียงผู้ดูแลระดับอาวุโสเจ็ดแปดคน และแน่นอนว่ามีเหลาสือรวมอยู่ด้วย ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดและกังวล

"ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมประชุมในยามเช้านี้" ซูเหยาเริ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ หากแต่ทรงพลัง "ข้าใช้เวลาเพียงคืนเดียวในการวิเคราะห์กิจการของฉื่อเยว่ และผลลัพธ์ที่ได้นั้น... น่าผิดหวังยิ่งนัก"

นางไม่ได้ใช้อารมณ์โกรธ แต่นางเปิดเผยข้อเท็จจริงอย่างเฉียบขาด นางชี้ไปที่แผนภูมิที่แสดงความไม่สมดุลของวัตถุดิบ "ในหกเดือนที่ผ่านมา ฉื่อเยว่ได้เบิกจ่ายรังไหมเกรดเอไปจำนวน 2,500 ชั่ง แต่ผลผลิตผ้าไหมชั้นดีที่เรามีอยู่ในคลังสินค้ามีเพียง 600 ม้วน เท่านั้น ท่านผู้ดูแลทุกท่าน ลองคำนวณดูเถิดว่า ส่วนต่างของวัตถุดิบจำนวนมหาศาลนี้... หายไปอยู่ที่ใด"

สีหน้าของเหลาสือซีดเผือดลงทันที เหงื่อกาฬไหลซึมตามไรผม

"นายหญิง! นั่น... นั่นอาจเป็นเพราะความผิดพลาดในการบันทึก หรือไม่ก็อาจจะเป็นความเสียหายจากการย้อมสีที่ไม่สมบูรณ์ขอรับ" เหลาสือรีบแก้ตัวอย่างตะกุกตะกัก

ซูเหยาส่ายหน้าอย่างเยือกเย็น นางไม่ได้ให้โอกาสเขาแก้ตัวด้วยคำโกหกที่ไร้ตรรกะ

"ความเสียหายจากการย้อมสีตามปกติไม่ควรเกินหนึ่งในแปดส่วน แต่ส่วนต่างที่พบนั้นสูงถึงสามในแปดส่วน นี่ไม่ใช่ความผิดพลาด แต่คือ การยักยอก ที่มีเจตนาทำลายกิจการของตระกูลซู"

"เหลาสือ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด 

"ท่านไม่สามารถทำงานให้ฉื่อเยว่ได้อีกต่อไป ท่านมีเวลาจนถึงเย็นนี้ในการส่งมอบบัญชีทั้งหมดให้ข้า แล้วกลับไปที่เมืองหลวง ข้าจะไม่แจ้งเรื่องนี้ต่อทางการเพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูล หากท่านทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด"

เหลาสือทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง การตัดสินใจที่รวดเร็วของนางทำให้เขาไม่มีโอกาสโต้แย้งหรือติดสินบนใด ๆ ผู้ดูแลคนอื่น ๆ ต่างก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว แต่ก็มีความโล่งใจที่เรื่องนี้ไม่บานปลายไปถึงราชการ 

เมื่อจัดการปัญหาภายในเสร็จสิ้น ซูเหยาหันไปหาผู้ดูแลที่เหลือ นางปรับน้ำเสียงให้ดูผ่อนคลายลง

"สำหรับท่านที่เหลือ ข้าทราบว่าบางท่านซื่อสัตย์ แต่ขาดความรู้ ข้าจะให้โอกาสท่านทุกคนในการฝึกฝนภายใต้ระบบใหม่ของข้า ผู้ที่พิสูจน์ได้ว่ามีความตั้งใจและซื่อสัตย์ ข้าจะเพิ่มค่าตอบแทนให้ถึงสองเท่า"

นางประกาศเรียกคนงานทั้งหมดให้มารวมตัวกัน

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉื่อเยว่จะไม่ใช่กิจการที่พึ่งพาบารมีของตระกูลซูในเมืองหลวงอีกต่อไป" ซูเหยาเงยหน้าขึ้นอย่างสง่างาม

"ฉื่อเยว่จะยิ่งใหญ่ได้ ด้วยฝีมือของพวกท่านทุกคน ข้าจะนำความรู้ใหม่ ๆ มาให้ท่านเพื่อยกระดับคุณภาพผ้าไหมของเราให้เหนือกว่าคู่แข่งทั้งหมด เป้าหมายของเราไม่ใช่แค่การขายผ้าไหมให้ราชสำนัก แต่คือการขายผ้าไหมของเราให้ทั่วทั้งแคว้นและดินแดนโพ้นทะเล"

คำพูดที่เต็มไปด้วยวิสัยทัศน์ของนางสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนงานเหล่านั้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน พวกเขายืนนิ่งราวต้องมนตร์

ซูเหยาปิดท้ายด้วยการจัดโครงสร้างฉื่อเยว่ใหม่

นางเลือกสตรีวัยกลางคนคนหนึ่ง นามว่า เจียอิง ซึ่งเป็นผู้ดูแลการย้อมสีที่ซื่อสัตย์แต่พูดน้อย ให้มาเป็นผู้ดูแลหลัก เนื่องจากเป็นคนที่มีความรู้ความชำนาญและได้รับการยอมรับจากคนงาน

"เจียอิง ท่านจะเป็นผู้ดูแลใหญ่ของโรงงานแห่งนี้ ข้าต้องการให้ท่านรายงานทุกเรื่องต่อข้าโดยตรง และเราจะใช้ระบบบันทึกบัญชีแบบใหม่ที่ข้าจะสอนให้ท่าน"

หลังจากการจัดระเบียบองค์กรและไล่ผู้ดูแลที่ไม่ซื่อสัตย์ออกไปแล้ว ซูเหยาไม่รอช้าที่จะเริ่มแผนการขั้นต่อไป ในช่วงบ่าย นางสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีน้ำตาลเข้มที่ดูเรียบง่ายที่สุด พรางตัวเป็นบุตรีพ่อค้าที่เดินทางมาพร้อมกับจางซื่อและชิงหลิง เพื่อออกสำรวจตลาดสินค้าผ้าไหมของเมืองตงไห่

นางเดินเข้าไปในร้านผ้าหลายแห่ง ทั้งร้านเล็กข้างทางและร้านใหญ่ที่ตกแต่งหรูหรา ซูเหยาไม่ได้สนใจราคาขายหรือรูปแบบการบริการ แต่สายตาของนางจดจ่ออยู่กับการวิเคราะห์ 'รสนิยม' และ 'ความต้องการ' ที่ขาดหายไปของตลาด

‘ผ้าไหมส่วนใหญ่มีสีสันหม่นหมอง หรือไม่ก็เป็นสีสดที่ดูฉูดฉาดและซีดจางง่าย เพราะใช้การย้อมร้อนแบบเก่า และผ้าไหมที่ใช้ในเมืองท่าแห่งนี้ขาดคุณสมบัติที่สำคัญที่สุด นั่นคือความทนทานต่อความชื้นและการระบายอากาศที่ดี’

ซูเหยาพบว่าตลาดส่วนใหญ่เน้นไปที่การผลิตผ้าไหมหนักสำหรับตัดชุดทางการ ซึ่งใช้ได้ดีในเมืองหลวงที่อากาศหนาวเย็น แต่ไม่เหมาะกับเมืองตงไห่ที่เป็นเมืองท่าที่มีความชื้นสูงและอากาศร้อนอบอ้าว

ช่องว่างทางการตลาดคือ 'ผ้าไหมที่บางเบา ระบายอากาศได้ดี ย้อมสีได้สดใสแต่ทนทาน และเหมาะสำหรับการเดินทางและการทำงานของชนชั้นกลาง'

นี่คือผลิตภัณฑ์ที่ 'ฉื่อเยว่' จะต้องผลิต! ไม่ใช่เพื่อชนชั้นสูง แต่เพื่อพ่อค้า ชาวบ้าน และสตรีที่ต้องการความคล่องตัว

ซูเหยาใช้พู่กันวาดแบบแผนการผลิตลงบนกระดาษหยาบ ๆ ทันทีที่กลับถึงโรงงาน

นางเรียกเจียอิง และคนงานย้อมสีที่ซื่อสัตย์ที่สุดสามคนเข้ามาในห้องทำงาน

"สิ่งแรกที่เราจะทำคือ ผ้าไหมย้อมเย็นสีมงคล" นางกล่าวอย่างหนักแน่น

"นายหญิง... เหตุใดต้องเป็นย้อมเย็น การย้อมร้อนนั้นรวดเร็วกว่า และสีสันก็ดูเข้มกว่านะขอรับ"

"การย้อมเย็นจะช่วยรักษาเส้นใยไหมให้คงทนต่อความชื้นได้ดีกว่า และสีที่ได้จะมีความสม่ำเสมอและไม่ซีดจางง่าย เมื่อเราผสมสีที่เหมาะสม เราจะได้ สีแดงมงคล ที่สดใสและทนทานที่สุดในตงไห่ และ สีน้ำเงินคราม ที่เหมาะกับการเดินทาง" ซูเหยาโต้แย้งอย่างฉะฉาน 

"เราจะเน้นขายสินค้าเหล่านี้ในตลาดท้องถิ่นก่อน เพื่อสร้าง กระแสเงินสด ให้รวดเร็วที่สุด และสร้างชื่อเสียงด้าน คุณภาพและความทนทาน ไม่ใช่บารมีของตระกูล เมื่อเรามีฐานลูกค้าที่มั่นคงแล้ว เราจึงจะขยายไปยังผลิตภัณฑ์ที่ซับซ้อนกว่านี้"

แม้จะงงกับคำศัพท์แปลกประหลาด แต่ทุกคนในห้องทำงานก็พอเข้าใจและต่างมองนางด้วยความทึ่ง 

หลังจากสั่งการเสร็จสิ้นและเห็นทุกคนเริ่มแยกย้ายกันไปวางแผนตามคำสั่ง 

นางใช้มือสัมผัสกับสายลมที่พัดมาจากทะเล มีกลิ่นอายของอิสระและโอกาสที่แตกต่างจากกลิ่นหอมของกำยานในวังหลวงที่นางเคยใช้ชีวิตอยู่ นางนึกถึงชีวิตในอดีตที่นางต้องนั่งปักผ้าอย่างไม่มีจุดหมาย รอคอยความรักที่ไม่เคยมาถึงขององค์ชายหานเย่ว์

‘ตอนนั้น ข้าวิ่งตามความสุขที่ถูกคนอื่นกำหนดให้’

‘แต่ตอนนี้ข้ากำลังสร้างความสุขด้วยมือของข้าเอง’