บทที่ 2 เส้นทางสู่ตงไห่ ตอนที่ 1/3

เสียงล้อรถม้าบดกับกรวดดังครืดคราดอย่างเชื่องช้าในยามที่แสงอรุณกำลังแตะขอบฟ้า ซูเหยา นั่งอยู่ภายในรถม้าที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายที่สุดเท่าที่ฐานะบุตรีของเจ้ากรมซูจะทำได้ มีเพียงผ้าคลุมสีเทาเข้มที่ทำให้นางดูกลืนไปกับผู้คน

นางไม่ได้ใช้ขบวนรถม้าที่หรูหราอลังการตามธรรมเนียมของสตรีชั้นสูง มีเพียงรถม้าขนสัมภาระที่จำเป็นสำหรับการทำธุรกิจสองคัน และคนคุ้มกันวัยกลางคน จางซื่อ กับสาวใช้คนสนิท ชิงหลิง เท่านั้น

นางเอนกายพิงเบาะ มองผ่านช่องหน้าต่างบานเล็กไปยังประตูเมืองหลวงที่กำลังถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ ภาพของประตูวังและกำแพงสูงใหญ่ที่นางเคยเฝ้ามองด้วยความหลงใหลในอดีต ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่มีความอาลัยอาวรณ์ ไม่มีหยดน้ำตา หรือแม้แต่ความเสียดายใด ๆ 

‘อำนาจและความรักที่เคยโอบอุ้มข้าไว้ในกรงทอง... สุดท้ายก็ทำลายข้าจนสิ้น ฉะนั้นชีวิตใหม่นี้ ข้าขอสร้างกรงทองด้วยน้ำมือของตนเองเท่านั้น’

เมื่อรถม้าเคลื่อนออกจากเขตเมืองหลวงมาได้ระยะหนึ่ง ซูเหยาก็กางแผนที่การค้าและสมุดบันทึก

ปลายทางของนางคือ เมืองตงไห่ เมืองท่าชายแดนที่อยู่ไกลออกไปสามวันเต็ม เมืองแห่งนี้ตั้งอยู่ใกล้แหล่งผลิตรังไหมคุณภาพดี แต่การขนส่งไปยังเมืองหลวงนั้นยุ่งยากและมีค่าใช้จ่ายสูง

"ตงไห่… จุดแข็งคือวัตถุดิบ จุดอ่อนคือการขนส่งที่ล่าช้าและเทคนิคการย้อมสีที่ล้าหลัง"

นางวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว แทนที่จะพยายามขนส่งสินค้าเข้าเมืองหลวงแล้วไปต่อสู้กับคู่แข่งที่แข็งแกร่ง นางควรใช้เมืองตงไห่เป็นศูนย์กลางการผลิตและกระจายสินค้าไปยังแคว้นข้างเคียงที่เข้าถึงได้ง่ายกว่า นี่คือกลยุทธ์ 'การตีโอบ' ทางเศรษฐกิจที่คู่แข่งในเมืองหลวงไม่มีทางคาดคิด

ซูเหยาหันไปหา ชิงหลิง สาวใช้ที่ยังคงสอดส่ายสายตามองทิวทัศน์ด้วยความตื่นเต้น

"ชิงหลิง เจ้าจงจำไว้ว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่การท่องเที่ยว ไม่ใช่การพักผ่อน แต่คือการไปกอบกู้กิจการของตระกูล ต่อจากนี้ไป เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณหนูในยามที่มีคนอื่นอยู่ใกล้ แต่จงเรียกข้าว่า 'นายหญิง' ที่เคร่งครัดด้านการค้าเท่านั้น"

ชิงหลิงน้อมรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว "เจ้าค่ะ นายหญิง!" แม้จะยังรู้สึกแปลก ๆ กับคำเรียกใหม่ แต่นางก็เข้าใจความตั้งใจอันแน่วแน่ของนายหญิง

ซูเหยาเปิดม่านหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อให้พูดคุยกับจางซื่อได้ถนัดขึ้น 

"จางซื่อ ท่านเป็นผู้คุ้มกันที่มีประสบการณ์ ข้าเชื่อใจท่าน ทว่า... ข้ามีกฎเหล็กที่ท่านต้องปฏิบัติตาม"

จางซื่อหยุดม้าโค้งศีรษะลง 

"โปรดสั่งมาได้เลยขอรับ นายหญิง"

"กฎข้อแรก ห้ามพูดถึงองค์ชายหานเย่ว์ หรือความสัมพันธ์ในอดีตของข้ากับผู้ใดในระหว่างการเดินทาง ถ้ามีคนถาม จงตอบว่าข้าเป็นเพียงบุตรีที่ถูกส่งมาดูแลกิจการที่ซบเซาของตระกูล"

"เรากำลังไปสร้างฐานะด้วยความสามารถ ไม่ใช่ด้วยบารมีของราชวงศ์ หากผู้ใดล่วงละเมิดกฎนี้... ข้าจะถือว่าเป็นการทรยศต่อการค้าของตระกูล"

จางซื่อประสานมือคารวะด้วยความเคารพ 

"บ่าวเข้าใจแล้วขอรับ นายหญิงซู การค้าก็คือกฎเหล็ก บ่าวจะถือปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด"

รถม้าเดินทางมาถึงด่านตรวจชายแดนเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เจ้าหน้าที่ด่านตรวจนั้นเป็นนายทหารที่ดูเข้มงวดและมีสีหน้าหยิ่งผยอง

"หยุดรถ ทุกคนก้าวลงมา ช่วงนี้มีสตรีสูงศักดิ์หนีตามชายหนุ่มไปหลายราย ต้องตรวจตราอย่างเข้มงวด" นายทหารกล่าวเสียงดัง

จางซื่อกำลังจะก้าวลงจากรถม้าเพื่อแสดงอำนาจของตระกูลซู ทว่าซูเหยาได้ยื่นมือออกมาจับแขนของเขาไว้ นางสวมผ้าคลุมปิดบังใบหน้าเกือบทั้งหมด เหลือไว้เพียงดวงตาที่สงบและเยือกเย็นคู่นั้น

"รอสักครู่" นางกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะเปิดม่านรถม้าและยื่นเอกสารการเดินทางและใบอนุญาตค้าขายที่บิดาจัดเตรียมให้ต่อหน้านายทหาร

"ท่านทหาร นี่คือใบอนุญาตเดินทางและเอกสารที่ระบุว่าข้าเดินทางไปเพื่อตรวจสอบกิจการผ้าไหมของตระกูลที่ซบเซา" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

"ข้าขอแนะนำให้ท่านรีบตรวจสอบเอกสารเหล่านั้นให้เรียบร้อย เพราะ สินค้าในรถม้าด้านหลังมีมูลค่าสูงและเป็นสินค้าตามฤดูกาล หากเกิดความล่าช้าจนทำให้การค้าของตระกูลซูต้องเสียหาย ท่านจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบต่อความสูญเสียนั้นทั้งหมด"

นายทหารผู้นั้นชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินคำข่มขู่ที่ฉลาดและแฝงไว้ด้วยอำนาจทางเศรษฐกิจ แม้จะไม่มีการอ้างถึงองค์ชาย แต่ 'การค้า' และ 'ความเสียหายทางธุรกิจ' คือเรื่องใหญ่สำหรับราชสำนักเสมอ

เขาตรวจสอบเอกสารอย่างรวดเร็ว และเห็นตราประทับของเจ้ากรมซูที่เป็นที่รู้จักดี การตรวจสอบใบหน้าของสตรีใต้ผ้าคลุมที่ดูเยือกเย็นและสงบก็ทำให้เขารู้สึกได้ว่านางไม่เหมือนสตรีที่หนีตามชายหนุ่มไป

"อะแฮ่ม... ผ่านได้! ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพขอรับ นายหญิงซู" นายทหารรีบกล่าวอย่างเร่งรีบและผายมือให้รถม้าผ่านไป

ซูเหยาพยักหน้ารับอย่างสงบ นางไม่มีคำขอบคุณใด ๆ ให้เสียเวลา นั่นเพราะนี่คือการทำธุรกิจ ไม่ใช่การเล่นเกมความรัก

รถม้าเคลื่อนตัวออกจากด่านตรวจไปอย่างรวดเร็ว

ซูเหยาพิงเบาะอย่างผ่อนคลาย รู้สึกถึงความสุขที่ได้จากการควบคุมสถานการณ์ด้วยสติปัญญาของตนเอง อิสระ ที่นางได้รับในวันนี้ แข็งแกร่งกว่าความรักที่นางเคยโง่เขลาในอดีตอย่างหาใดเปรียบ