บททั้งหมดของ เรื่องราวของเราสองคน : บทที่ 11 - บทที่ 20

สัปดาห์แรกหลังจากเดทแรกของพวกเธอผ่านไปราวกับความฝัน คอนโดมิเนียมที่เคยเป็นสมรภูมิรบทางอารมณ์และสถานที่แห่งความลับ บัดนี้ได้กลายสภาพเป็นรังรักที่อบอวลไปด้วยความสุขและความหวานชื่นในทุกอณู มันคือช่วงเวลาที่เรียกว่า "ฮันนีมูนเฟส" อย่างแท้จริง โลกภายนอกที่มีทั้งความวุ่นวายและปัญหาเรื่องเงินทองได้ถูกผลักไสออกไปจนสุดขอบฟ้า เหลือเพียงโลกใบเล็กๆ ที่มีแค่พวกเธอสองคนเท่านั้น ทุกรุ่งเช้าได้กลายเป็นพิธีกรรมที่แสนจะล้ำค่า การได้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบกับใบหน้าของคนที่รักที่สุดนอนอยู่ข้างๆ คือของขวัญที่พวกเธอไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับ บทสนทนาที่งัวเงียในตอนเช้า... รอยจูบที่แผ่วเบา... และกลิ่นกาแฟที่หอมกรุ่นซึ่งพวกเธอช่วยกันชง... ทุกอย่างคือส่วนประกอบของความสุขที่เรียบง่ายแต่กลับเติมเต็มหัวใจได้อย่างน่าอัศจรรย์ พื้นที่ทำงานที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเดิมก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนเดิมอีกต่อไป พวกเธอยังคงนั่งทำงานฟรีแลนซ์ของตัวเองอยู่เคียงข้างกัน แต่บรรยากาศได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มันเต็มไปด้วยการสัมผัสที่เกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ... มือของพลอยที่เลื่อนไปวางบนบ่าของฝนเพื่อให้กำลังใจ... ปลายนิ้วของฝนที่ช่วยเกลี่ยป

ฟองสบู่แห่งความสุขที่เคยห่อหุ้มพวกเธอเอาไว้ได้แตกสลายลงอย่างเป็นทางการแล้ว ทิ้งไว้เพียงอากาศที่เย็นเยียบและตึงเครียดซึ่งเข้ามาแทนที่ในทุกอณูของคอนโดมิเนียม บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองและความหวังจากคำเชิญของแกลเลอรี่ได้จางหายไปจนหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยสงครามเย็นที่เงียบงันแต่กลับสร้างบาดแผลได้ลึกซึ้งไม่แพ้การโต้เถียงกันด้วยเสียงดัง สองสามวันที่ผ่านไปหลังจากค่ำคืนแห่งการโต้เถียงนั้น คือช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดนับตั้งแต่พวกเธอได้ตัดสินใจคบกันมา พวกเธอยังคงใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน นอนบนเตียงเดียวกัน แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลกันคนละขั้วโลก บนเตียงนอนที่เคยอบอุ่นและเต็มไปด้วยอ้อมกอด บัดนี้กลับมีหุบเหวที่มองไม่เห็นคั่นกลางอยู่ ไม่มีใครกล้าที่จะข้ามเส้นแบ่งนั้นไปสัมผัสอีกฝ่ายก่อน บทสนทนาที่เคยไหลลื่นในตอนเช้าได้เหือดแห้งหายไป เหลือเพียงคำพูดเท่าที่จำเป็นอย่าง "จะเอาขนมปังไหม" หรือ "เดี๋ยวฉันล้างจานเอง" พวกเธอกินข้าวกันอย่างเงียบเชียบ ได้ยินเพียงเสียงช้อนส้อมที่กระทบกันเบาๆ ซึ่งมันดังเสียดยิ่งกว่าเสียงตะโกนใดๆ การงานของพวกเธอได้รับผลกระทบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พลอยไม่สามารถหาแรงบันดาลใจในก

สัญญาฉบับจริงจากทางแกลเลอรี่เดินทางมาถึงในเช้าวันอังคาร มันถูกบรรจุอยู่ในซองเอกสารสีน้ำตาลแข็งที่ดูขรึมขลังและเป็นทางการจนน่าเกรงขาม การปรากฏตัวของมันบนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่นของพวกเธอ ได้เปลี่ยนความฝันที่เคยดูเลื่อนลอยให้กลายเป็นความจริงที่จับต้องได้... ความจริงที่หนักอึ้งและเปี่ยมไปด้วยพันธะ พวกเธอนั่งลงเคียงข้างกันบนโซฟาตัวเก่า แล้วค่อยๆ บรรจงเปิดซองเอกสารนั้นออกอย่างระมัดระวังราวกับกำลังทำพิธีเปิดคัมภีร์โบราณ ภายในคือกระดาษหนาหลายแผ่นที่เต็มไปด้วยตัวอักษรทางกฎหมายที่ดูซับซ้อนและน่าปวดหัว แต่เมื่อพวกเธอเริ่มอ่านมันอย่างละเอียดถี่ถ้วน ความกังวลก็ค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกทึ่งและโล่งใจ ทุกเงื่อนไขที่พวกเธอได้ร้องขอไปนั้น ถูกระบุไว้อย่างชัดเจนในสัญญา... ข้อสัญญาที่ให้ความคุ้มครองความเป็นนิรนามของนางแบบอย่างแน่นหนา... การลงเครดิตผลงานทั้งหมดในนามของกลุ่มศิลปิน "Secret Petals"... และที่สำคัญที่สุด... กรอบการทำงานของผลงานชุดใหม่ที่ระบุว่ามันคือการให้สิทธิ์แก่ภัณฑารักษ์ในการเข้าถึงและคัดเลือกผลงานจาก "บันทึกที่มีชีวิต" ของพวกเธอ... ไม่ใช่การว่าจ้างให้สร้างสรรค์ผลงานขึ้นมาใหม่ตามคำสั่

การค้นพบครั้งสำคัญที่ริมชายหาดในวันนั้น ได้เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างไปโดยสิ้นเชิง บรรยากาศในคอนโดมิเนียมที่เคยอึมครึมและหนักอึ้ง บัดนี้ได้ถูกแทนที่ด้วยพลังงานแห่งความคิดสร้างสรรค์ที่สดใหม่และเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวาอีกครั้ง กล้องโปรตัวเก่งของฝนยังคงนอนสงบนิ่งอยู่ในตู้เสื้อผ้า แต่บนโต๊ะกาแฟใจกลางห้องนั่งเล่นนั้น บัดนี้ได้เต็มไปด้วยภาพถ่ายขนาดสี่คูณหกนิ้วที่กระจัดกระจายอยู่ราวกับเป็นผืนพรมแห่งความทรงจำ... มันคือเครื่องเตือนใจ... คือแรงบันดาลใจ... และคือบทพิสูจน์ว่าพวกเธอได้เดินทางมาถูกทางแล้ว วิถีชีวิตและวิถีแห่งการสร้างสรรค์ของพวกเธอได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างสมบูรณ์ กล้องฟิล์มคอมแพคราคาถูกได้กลายเป็นอวัยวะชิ้นที่สามสิบสามของฝนไปโดยปริยาย เธอบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างที่สายตาของเธอมองเห็นว่า "งดงาม"... ซึ่งมันก็คือทุกช่วงเวลาธรรมดาๆ ที่พวกเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ภาพของพลอยที่มีเส้นผมยุ่งเหยิงในยามเช้า... ภาพเงาของพวกเธอที่กำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานในห้องนั่งเล่น... หรือภาพสะท้อนที่พร่ามัวของใบหน้าพวกเธอในแอ่งน้ำฝนบนระเบียง... ทุกภาพล้วนแต่เป็นบทกวีที่บอกเล่าเรื่องราวของความรักในรูป

ค่ำคืนแห่งการเปิดตัวนิทรรศการมาถึงพร้อมกับสายลมเย็นๆ ของต้นฤดูหนาวและก้อนเมฆสีเทาที่ลอยตัวอยู่อย่างเกียจคร้านบนท้องฟ้าของกรุงเทพฯ บรรยากาศในคอนโดมิเนียมของพลอยกับฝนในเย็นวันนั้น... มันช่างเงียบสงัดและตึงเครียดเสียยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่ผ่านมา มันไม่ใช่ความตึงเครียดที่เกิดจากความโกรธหรือความไม่เข้าใจ... แต่เป็นความตึงเครียดที่เกิดจากการรอคอย... การรอคอยที่จะต้องเผชิญหน้ากับบทพิพากษาสุดท้าย พวกเธอบรรจงแต่งตัวกันอย่างเงียบเชียบ... การเลือกเสื้อผ้าในวันนี้มีความหมายมากกว่าแค่เรื่องของความสวยงาม... มันคือการเลือกชุดเกราะ... คือการพรางตัวเพื่อที่จะแทรกซึมเข้าไปในฝูงชนโดยไม่มีใครจดจำได้ พลอยเลือกชุดเดรสยาวสีดำที่ดูเรียบหรูแต่ก็ไม่โดดเด่นจนเกินไป ส่วนฝน... เธอเลือกที่จะสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงสแล็ค... เป็นชุดที่ทำให้เธอดูเหมือนเป็นเพียงเงาจางๆ ที่พร้อมจะกลืนหายไปกับความมืดได้ทุกเมื่อ ในหัวของฝนนั้นเต็มไปด้วยภาพฉายซ้ำของสถานการณ์เลวร้ายที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้นได้... 'แล้วถ้ามิ้นท์จำรอยสักของพลอยได้ล่ะ' 'เราจะตอบคำถามของเพื่อนๆ ว่าอย่างไร' เธอกำลังจะก้าวเข้าไปในงานแสดงผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใน