All Chapters of ข้ามไปในนิยาย ข้าจะไม่เล่นตามบท: Chapter 11 - Chapter 20

เรื่องประหลาดที่สุด ที่ทำให้เจียวเหอเริ่มสงสัยในตัวเฟยเถาก็คงเป็นเรื่องที่นางไม่รู้จักทะเบียนรับรองตัวตนและเทียบชะตา หากเป็นเฟยเถาเมื่อก่อนนางจะต้องยินดีเป็นแน่ที่เขายื่นเทียบชะตาของตนให้นางเก็บรักษาเอาไว้ มันเท่ากับเป็นการยืนยันแล้วว่า เขาจะต้องแต่งนางเป็นภรรยาอย่างแน่นอนต่อให้บอกว่าไม่รู้หนังสือ ทุกคนในแคว้นต้าฉีย่อมต้องรู้จักของสองสิ่งตั้งแต่เกิด แต่นางไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด เจียวเหอจึงได้โกหกเรื่องที่นางเคยขอให้เขาช่วยจัดการทะเบียนยืนยันตัวตนใบใหม่ขึ้นมาเฟยเถาเองก็ดูเหมือนจะจำไม่ได้ว่านางเคยพูดเอาไว้หรือไม่ แต่ก็ยังไปหามาให้อย่างว่าง่าย นับว่าแปลกเกินไปสำหรับเจียวเหอพอเจียวเหอกลับมาถึงเรือนของเฟยเถา เขาก็เริ่มฝนหมึกทันที เฟยเถาเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ อย่างสนใจ ชีวิตก่อนของนางไม่เคยเขียนพู่กันมาก่อน“วนไปทางเดียวกัน หากน้ำหมึกข้นเกินไป เจ้าเติมน้ำเพิ่มได้ ลองดู” เจียวเหอเองก็สอนอย่างใจเย็นเฟยเถารับมาอย่างยินดี นางค่อยๆ เลียนแบบเจียวเหอช้าๆ แต่มันไม่ง่ายเช่นที่คิด แท่งหมึกในมือของนางไม่ไหลลื่นเช่นที่เจียวเหอทำ“ลงน้ำหนักมือเสียหน่อย” เขาจับมือนางเอาไว้ ก่อนจะฝนหมึก“อืม...มันดูง่ายก

ไม่ว่ายุคไหน การเจรจาเรื่องการค้าก็ไม่เคยง่ายเลยสักนิด หากจะต้องมายืนเป็นที่หนึ่งให้ได้ นางคงต้องหาทางเปิดเหลาสุราของตนเอง“ประเดี๋ยวก่อนแม่นาง เจ้านำสุรามาขายหรือ”“เจ้าคะ ใช่ๆ เจ้าค่ะ ข้านำสุรามาขาย ท่านสนใจหรือไม่” เฟยเถาหันกลับมาอย่างยินดีตรงหน้านางเป็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่พ่อค้า ใบหน้าที่ดุดัน แม้จะฝืนยิ้มแล้วก็ยังดูน่ากลัว เหมือนจะเป็นนักรบเสียมากกว่า“นายท่านของข้าสนใจอยากเจรจากับเจ้า เจ้าจะ...”“ยินดีเจ้าค่ะ” ไม่ต้องรอให้เขาพูดจบ เฟยเถาก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อนบุรุษผู้นั้น เดินนำหน้าเฟยเถาเข้าไปในเหลาสุรา นางยังหันไปยิ้มหวานให้เสี่ยวเอ้อด้วยหนึ่งที ภายในห้องรับรองขนาดใหญ่ มีบุรุษในหน้างดงามราวกับสตรีนั่งอยู่อย่างสง่าผ่าเผย“เอ่อ...คารวะนายท่านเจ้าค่ะ” นางเรียกตามบุรุษที่เชิญนางมา“หึหึ ข้าหยางซิงเหยี่ยน เจ้าเรียกข้าคุณชายหยางเถิด” เขามองนางอย่างขบขัน“เจ้าค่ะ คุณชายหยาง”“นั่งก่อน เจ้ามีนามว่าอันใด”“ข้าน้อย ฟางเฟยเถาเจ้าค่ะ คุณชายสนใจสุราของข้าน้อยใช่หรือไม่” เฟยเถาหยิบสุราออกมาว่างตรงหน้าของหยางซิงเหยี่ยน“เจ้าบอกว่า...สุราเจ้าชั้นดี ให้ข้าลองสักจอกได้หรือไม่

เมื่อวานนางเพิ่งจะกระโดดโลดเต้นอย่างยินดีที่ได้มีมิติเป็นของตนเอง ไหนจะข้าวของที่ติดตามมาในโลกเดิมของนาง แต่วันนี้ราวกับฟ้าถล่ม นางลืมนึกถึงผลที่ตามมาหลังจากนำของวิเศษออกมาจากมิติ ดูไป๋ไป๋เป็นตัวอย่าง แม้แต่สัตว์ป่าเช่นมัน ยังสัมผัสพลังปราณได้ แล้วฉีซิงเหยี่ยนที่เป็นถึงฮ่องเต้ในอนาคต เขาจะไม่รู้เลยหรือเจียวเหอ ถือทะเบียนรับรองสถานะสามีภรรยาของเขาและเฟยเถาไปที่เรือนตระกูลหู“อาเหอ เจ้ายังไม่ได้เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน เหตุใดถึงได้ไปขอออกใบรับรองแล้วเล่า” ลุงหูเงยหน้าจากทะเบียนรับรองในมือขึ้นมามองเจียวเหออย่างแปลกใจ“ข้าจะเดินทางเข้าเมืองหลวงอีกกี่ไม่กี่วันข้างหน้า หากเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเสียก่อน คงจะทำเรื่องที่ว่าการไม่ทันขอรับ”“แล้วเจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใด”“อยากให้ท่านลุงหู ช่วยจัดการ สามหนังสือ หกพิธีการ สู่ขอเถาเถานางตามธรรมเนียมขอรับ”“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา แต่ว่า...เจ้าจะออกเดินทางเร็วเพียงนี้ ฤกษ์จะมีหรือไม่ ข้าเองก็รับปากไม่ได้”“ระหว่างทางที่มาที่เรือนท่าน ข้าแวะบอกแม่สื่อผูแล้วขอรับ อีกประเดี๋ยวนางคงจะมาพร้อมฤกษ์มงคล”“เจ้าล้วนจัดการได้เป็นอย่างดี อาเถานางยอมไปเมืองหลวงกับเจ้

รุ่งเช้า ทั้งสองกินข้าวเช้าภายในมิติ ก่อนที่จะออกไปด้านนอกด้วยกัน เจียวเหอกำชับให้เฟยเถาอยู่แต่ภายในเรือน“วันนี้ท่านต้องซื้อของเยอะ เอาเงินติดตัวไปหน่อย” เฟยเถายื่นตั๋วเงินห้าสิบตำลึงทองส่งให้เจียวเหอ“เจ้าเก็บไว้เถิด ที่ข้ายังพอมี อีกอย่างว่าใช้จ่ายในงานข้าควรเป็นผู้จัดการ”“รับไว้เถิด อย่างไรข้าก็คงต้องแต่งงานครั้งเดียว ข้าไม่อยากขายหน้า ท่านซื้อชุดแต่งงานด้วยเลย เอาผ้าสีเดียวกับของข้า ท่านจำได้หรือไม่”“ได้” เจียวเหอรับตั๋วเงินมาเก็บไว้ มุมปากของเจียวเหอยกขึ้นอย่างพอใจ เมื่อเฟยเถานางบอกว่า คงแต่งงานเพียงครั้งเดียวจากคำบอกเล่าในชีวิตก่อนของนาง สามีภรรยาที่แต่งงานกันแล้ว หากอยู่ด้วยกันไม่ได้ ต่อให้มีบุตรด้วยกัน ก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิต หรือแม้แต่บุรุษกับสตรีที่ยังมิได้แต่งงาน ลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน หากอยู่ด้วยกันแล้วไม่มีความสุข ต่างก็ไปหาคนใหม่ที่ดูจะมีความสุขมากกว่า นับเป็นเรื่องประหลาดของเขาเหลือเกินเจียวเหอ เดินออกจากเรือนของเฟยเถา ชาวบ้านไม่น้อยที่เห็นเขาต่างก็พากันนินทาอย่างสนุกปาก แต่เจียวเหอเองก็หาได้สนใจไม่ เขาเดินไปที่ตระกูลหูอย่างไม่รีบร้อนตระกูลหูซื้อรถม้าไว้ใช้แล้ว ยาม

สะใภ้ใหญ่บ้านหู กินต่อไม่กี่ลูกก็ยอมปล่อยมืออย่างเสียดาย นางต้องนำไปให้บุตรชายทั้งสองและผู้อาวุโสในเรือนกินก่อน หากเหลือนางถึงจะกินเพิ่มได้ ชีวิตลูกสะใภ้ก็เป็นเช่นนี้พอส่งสะใภ้ใหญ่บ้านหูกลับไปแล้ว เฟยเถานางก็เริ่มทำความสะอาดเรือนด้านในและด้านนอกหนึ่งรอบ แล้วเข้าไปล้างตัวภายในมิติ“ไป๋ไป๋ ข้าอยากลงไปเล่นน้ำในลำธาร เจ้าอยากไปด้วยหรือไม่”“ไม่ขอรับ ข้าไม่อยากเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น”“เหอะ เจ้ากระต่ายน้อย...ทำเหมือนเจ้าไม่เคยเห็นข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าไปได้”“นะ นั่น ตอนนั้น...ข้ายังไม่มีความคิดมากถึงเพียงนี้”“เอาเถิด ข้าเหนียวตัวจะแย่”นางทำความสะอาดเรือน จนเนื้อตัวมีแต่เหงื่อ จึงรีบไปแช่น้ำในลำธารเย็นๆ ให้สบายตัวความเย็นสบายของน้ำในลำธาร ทำให้เฟยเถานางดำผุดดำว่ายอยู่เป็นนานกว่าจะยอมขึ้น“นะ นาย นายหญิง ท่านรีบไปส่องคันฉ่องเร็วขอรับ” ไป๋ไป๋ เห็นเฟยเถาเดินกลับมาที่เรือน มันก็ร้องเสียงดังด้วยความตกใจ“อันใดของเจ้ากัน หรือว่า...ข้าจะงามจนล่มเมืองไปแล้ว” นางหัวเราะเสียงใสอย่างชอบใจแต่เมื่อเฟยเถากลับเข้ามาในห้องนอน นางก็ต้องตกตะลึงจนอ้าปากค้าง ใบหน้าของนางยังเป็นเช่นเดิม เพียงแต่ดูแปลกตา งดงามขึ