CHAPTER 3

Liana's POV

Magdamag akong nakatitig sa kisame. Hindi dahil sa insomnia, kundi dahil sa isang text na paulit-ulit kong binabasa,tila ba bawat salita ay may bigat na hindi ko alam kung kaya ko bang dalhin.

Wear something elegant tomorrow. You’re having dinner with my mother.

— D.C.

Dinner. With his mother.

So soon.

Ang dami kong gustong itanong. Bakit ganito kabilis? Bakit parang hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataong huminga matapos kong pumirma sa kontrata? Kakarating ko pa lang sa panibagong yugto ng buhay ko, isang deal na magtatali sa akin sa lalaking halos hindi ko pa kilala. At ngayon, kailangan kong magpanggap na fiancée niya.

Humugot ako ng malalim na hinga. Hindi ko alam kung dapat ba akong kabahan o mainis. Ang bilis ng mga pangyayari, parang hinila ako ng alon na wala akong pagpipilian kundi sumabay. Kagabi lang, iniwan ko ang relasyon kong halos kalahati ng buhay ko, kasama ko. Para lang sa pang sariling kapakanan. Ni hindi ko man lang naisip yung sakit na mararamdaman nya.

Pero eto ako ngayon. Nakahiga sa kwartong puno ng mga file folders, bank statements, at mga lumang photo frame na dati ay simbolo ng tagumpay.

Ngayon, paalala na lang sila ng pagbagsak.

Napapikit ako. Naalala ko ang huling beses na humarap ako sa aming board of directors, ang mga matang puno ng pag-aalinlangan, ang mga bulung-bulungan ng mga dating kasamahan ng ama ko. “Monteverde is finished.”

Hindi ko makakalimutan ‘yon.

Kaya kahit gano’n kasakit, pumayag ako sa alok ni Damian Cruz.

Because survival always has a price.

Pagmulat ko kinabukasan, hindi ko na hinayaang magtagal pa sa kama. Dumiretso ako sa aparador, nagbukas ng mga drawer na puno ng mga alaala ng nakaraan. Mga mamahaling dress na dati kong isinusuot sa company events, mga alahas na binili pa ni Papa. Noon, bawat piraso ay simbolo ng dignidad ng Monteverde Group. Ngayon, parang costume sa isang palabas na kailangan kong gampanan.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin.

Ang babaeng nakatingin pabalik sa akin ay parehong mukha na nakikita ko araw-araw, pero iba na ang mga mata. May tibay, pero pagod. May ganda, pero may bakas ng sugat. Wala na ang dating ngiti na puno ng pag-asa. Naiwan na iyon sa relasyon na akala ko hanggang dulo, pero ang lahat ay may hangganan. Kailangan ko magsakripisyo alang-alang sa kompanyang binuo ni papa.

Pinili ko ang navy blue dress, simple pero elegante. Sapat para magmukhang karapat-dapat sa mesa ng mga Cruz. Ayokong magsuot nang masyadong bongga dahil magmumukha akong desperada.

“Professional, not desperate,” mahina kong sabi sa sarili habang isinusuklay ang buhok.

Bago ako umalis, saglit akong tumingin sa mesa kung saan nakapatong ang kontrata na pinirmahan ko ilang araw pa lang ang nakalipas. Ang dokumentong naglagay ng pangalan ko sa tabi ng isang Cruz.

Ang dokumentong naglagay sa akin sa laro ng mga may kapangyarihan.

“This is business, Liana,” bulong ko sa salamin. “Just business.”

Malapit na ako sa mansion ng mga Cruz, agad akong binalot ng katahimikan. Yung tipong sinusuri ang bawat hakbang.

Ang bawat bato, bawat halaman, bawat ilaw sa paligid, lahat ay maayos. Alam mong malapit kana talaga sa kanilang mansyom kapag ganito kaganda ang lugar na dinadaanan.

Pagbukas pa lang ng gate, bumungad na sa akin si Damian Cruz. Nakasandal siya sa sasakyan niya, suot ang isang itim na suit na para bang extension ng personalidad niya. Napakagwapo pero hinding hindi ako mahuhulog sa taong eto kahit kailan.

“You’re late,” he said flatly.

I checked my watch, keeping my tone even. “I’m actually five minutes early.”

“Early is on time. On time is late.”

Napailing ako. “You really love control, don’t you?”

A hint of a smirk curved his lips. “It’s what keeps everything from falling apart.”

“Maybe not everything needs controlling,” sabi ko, kalmado pero may bahagyang hamon sa tono.

“Everything,” he countered, “except people who already know their place.”

Hindi ko na pinatulan. I simply straightened my shoulders and walked beside him.

Habang naglalakad kami papasok sa mansion, naramdaman ko ang lamig ng marmol na sahig sa ilalim ng takong ko. Ang mga chandeliers ay kumikislap sa tapat ng aming mga anino. Every detail screamed wealth and control.

Damian’s presence beside me was steady, commanding. Tahimik siya, pero kahit walang sinasabi, may bigat ang presensiya niya. Parang bawat kilos niya ay kalkulado.

“Just a reminder,” sabi niya nang malapit na kami sa dining hall. “My mother thinks this engagement is real. Don’t overdo it, but don’t underperform either. She’s observant.”

“I can handle her,” I said, keeping my tone neutral.

He looked at me for a moment. Half skeptical, half curious. “You’d be surprised.”

Pagbukas ng pinto, sinalubong kami ng malamig na halimuyak ng polished wood at mamahaling wine. Ang dining room ay parang eksena mula sa isang lumang pelikula. Symmetrical, refined, and painfully perfect. Walang bagay na nasa maling lugar. Pati ang liwanag ng kandila ay parang sinukat ng ruler.

At sa dulo ng mesa, nakaupo si Mrs. Celestine Cruz.

Hindi siya kailangang magsalita para maramdaman mong may kapangyarihan siya. Her posture alone said everything. Nakatingin siya sa amin na para bang isa kaming proyekto na kailangang suriin.

“Ah,” she said, her tone sounds sharp. “So this is the woman who managed to get my son’s attention.”

I smiled faintly. “It’s an honor to meet you, Ma’am.”

“Monteverde?” she asked. “From Monteverde Group?”

“Yes,” I answered respectfully. “Though the company isn’t what it used to be.”

“Hmm.” She swirled her wine glass delicately. “And now you’re engaged to Damian. That’s quite a leap.”

Before I could respond, Damian interjected, “Mother, we’re not discussing business tonight.”

“Oh, darling,” she replied coolly, not taking her eyes off me, “everything in my world is business. Even dinner.”

Tahimik akong ngumiti. Sa loob-loob ko, alam kong ito na ang unang pagsubok.

“Tell me, Miss Monteverde,” she continued, “do you know what kind of man my son is?” Napalunok ako nang laway sa sobrang kaba. Hindi ko alam kung ano ang dapat kung sabihin, ngunit kailangan ko magmukhang matapang. Hindi dapat alo nagpapasindak.

“Yes,” I said, meeting her gaze directly. “A man who prefers control over chaos. A man who doesn’t waste time on small talk.” Ani ko. Na akala mo ay hindi kinikabahan.

Damian’s lip twitched.

Mrs. Cruz tilted her head, slightly intrigued. “Confident,” she murmured. “At least you’re not pretending to be shy.” Ani niya. Ano ba naman tong pinasok ko. Baka pagkasal na kami, araw-araw may interrogation na mangyayari.

“I don’t do pretense,” I replied simply.

“Good,” she said, taking another sip of her wine. “Then let’s see if that confidence lasts longer than his patience.” Gusto ko pa sanang humirit ngunit hinawakan ni damian ang kamay ko na nakapatong sa lamesa. Hindi ko alam kung bakit mas lalo akong kinabahan, para akong kinikiliti at gustong maihi.

Damian sighed quietly beside me. “Mother.”

She ignored him, still assessing me. “My son is not easy to deal with, Miss Monteverde. He’s stubborn, demanding, and… emotionally detached. Are you prepared for that kind of man?” Ani ni Mrs. Cruz. Habang hawak parin ni damian ang kamay ko.

“Prepared?” I repeated, letting my tone stay calm but sharp. “No. But I’ve dealt with worse.”

Ang buong mesa ay parang tumigil sa paghinga. Even the faint ticking of the antique clock seemed to hesitate. Ngunit ang tibok nang puso ko ay napakabilis, hindi ko alam bakit napasobra naman ata ako sa kaba. Baka dahil naparami ata ako nang ininum na kape noong umaga.

Sa gilid ng paningin ko, napansin ko ang bahagyang pagtaas ng kilay ni Damian. Hindi ko alam kung amusement ba ‘yon o curiosity, pero hindi ako tumingin pabalik.

Mrs. Cruz smiled faintly, pero hindi ako sigurado kung approve ba ako sakanya, “At least you’re not easily intimidated.”

“I’ve learned not to be,” I said, steady. “Fear doesn’t fix anything.” Pero ang totoo, kinakabahan ako.

“For someone whose family business is hanging by a thread, that’s quite a statement.” Ani niya. Na parang jinajudge ang pagkatao ko.

“It’s the only way to survive, Ma’am,” sagot ko, at this point, halos walang emosyon ang boses ko. Hindi dahil wala akong nararamdaman, kundi dahil ayokong nakikita akong mahina.

At doon natahimik si Mrs. Cruz.

She simply nodded, expression unreadable. The rest of dinner went on quietly, with small talk about market trends, stock fluctuations, and a few sharp comments here and there that felt less like conversation and more like testing ground.

Habang kumakain ako, ramdam kong sinusuri niya bawat galaw ko, paano ako gumamit ng kutsilyo, paano ako ngumiti, paano ako tumugon kay Damian. And I refused to falter.

Every gesture was calculated. Because I wasn’t there to impress. I was there to endure.

At nang matapos ang dinner, nang tumayo na kami mula sa mesa, pakiramdam ko ay nakaligtas ako sa isang tahimik na digmaan.

Pagkatapos ng hapunan, sinamahan ako ni Damian palabas ng dining hall. Tahimik siya habang naglalakad kami sa mahabang hallway ng mansion, ang takong ko ay tumutunog sa pagitan ng aming katahimikan. Walang kahit anong salita mula sa kanya, pero ramdam kong nag-oobserba siya. The way his gaze lingered, unreadable. Made it impossible to know whether he was pleased or disappointed.

“You survived,” he said finally, his voice calm but edged with a faint trace of amusement.

“She’s… intimidating,” I admitted, exhaling softly. “But I expected that.”

“She’s worse when she likes someone,” he replied, his expression still unreadable.

“Wait,” I turned slightly, raising a brow. “Likes me?”

He gave a short shrug, the corners of his mouth almost curving. “You didn’t flinch. That’s enough for her.”

I couldn’t help but let out a short breath. “Then I guess I passed her test.”

“You didn’t fail,” he said, in that same calm tone that somehow made it sound like both a compliment and a challenge.

Typical Damian. Always vague. Always half a step away from emotion.

“Do you talk like that to everyone?” tanong ko, may bahagyang iritasyon sa boses.

“Only to people who can handle it,” he said, walking ahead, his hands slipping casually into his pockets.

Napangiti ako, hindi dahil sa saya, kundi dahil sa inis na may kasamang pagkamangha. Ang mga salitang bitin, ang mga titig na hindi mo alam kung babasahin mo ba bilang panlaban o panunukso, ganito pala siya makitungo. Laging may dahilan.