บททั้งหมดของ เกิดใหม่หนีรักทรยศ มาตกหลุมรักแม่ทัพพิการ: บทที่ 21 - บทที่ 30

การประชุมเช้าสิ้นสุดลงเซวียฉงเดินออกจากตำหนักท้องพระโรงพร้อมกับสหายขุนนางที่คุ้นเคยกัน เตรียมตัวไปยังกรมการโยธาเพื่อจัดการงานต่อ“ใต้เท้าเซวีย”เสียงหนึ่งเรียกเขาไว้จากด้านหลังเขาหยุดฝีเท้า หันกลับไปมอง ก็พบว่าเป็นใต้เท้าเหยียน ผู้ว่าศาลาว่าการเมืองหลวงผู้ว่าศาลาว่าการเมืองหลวงมีตำแหน่งขุนนางขั้นสา ซึ่งต่ำกว่าเขาเพียงครึ่งขั้นเท่านั้นทว่าใต้เท้าเหยียนผู้นี้กุมอำนาจในเขตเมืองหลวงที่สำคัญ อำนาจในมือจึงมิใช่สิ่งที่เซวียฉง ตำแหน่งรองเสนาบดีกรมโยธาจะเทียบได้“ใต้เท้าเหยียน” เขาเอ่ยทักด้วยความฉงนใจ ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายรั้งตนไว้ด้วยเรื่องอันใด “มีเรื่องอันใดหรือ?”เหยียนเค่อหลี่ทำท่าผายมือเชื้อเชิญเซวียฉงเข้าใจความนัยทันที จึงหันไปกล่าวกับสหายร่วมงานสองสามคำ ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปยังมุมอับสายตาผู้คน“เรื่องในจวนของใต้เท้าเซวีย เตรียมจะจัดการอย่างไรหรือ?”เหยียนเค่อหลี่เอ่ยถามขึ้นคำพูดที่ไร้หัวไร้หางเช่นนี้ มีหรือที่เซวียฉงจะฟังเข้าใจได้ในทันทีใบหน้าของเขาฉายแววฉงนสงสัย “มิทราบว่าใต้เท้าเหยียนหมายถึงเรื่องใด? หรือว่า คนในจวนของข้าไปก่อเรื่องอันใดเข้า?”ใต้เท้าเหยียนผู้นี้มิใช

เซวียหมิงเฟยมีชีวิตมาถึงสองชาติภพ นางไม่เคยคาดคิดเลยว่าตนเองจะเป็นเพียงบุตรีอนุแม้ว่าสถานะบุตรีสายตรงหรืออนุจะไม่ส่งผลกระทบต่อความเป็นคุณหนูแห่งตระกูลเซวียของนางก็ตามทว่า การได้เป็นบุตรีของฮูหยินเจียงย่อมนำมาซึ่งเกียรติยศและหน้าตาที่สูงส่งกว่า ยิ่งมิต้องกล่าวถึงว่าเบื้องหลังของนางยังมีจวนกว่างผิงโหวคอยหนุนหลังอยู่อีกส่วนอนุชิว แม้ภายนอกจะดูเหมือนได้รับความโปรดปราน ทว่าความรักใคร่ที่ว่านั้นกลับเป็นเพียงสิ่งที่ล่องลอยว่างเปล่าจับต้องมิได้ในชาติที่แล้ว แม้จะอาศัยความโปรดปรานนี้ จวบจนวันตายก็มิอาจสั่นคลอนตำแหน่งนายหญิงของฮูหยินเจียงได้แม้แต่น้อยเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องรอง การปฏิบัติที่นางได้รับภายในจวนย่อมไม่เปลี่ยนแปลงไปต่อให้ต้องถูกคนทั้งจวนเพิกเฉยดังเช่นเซวียหว่านอี้ แต่ในเรื่องอาหารการกินและเครื่องอุปโภคบริโภค ก็มิมีผู้ใดกล้าหักทอนของนางทว่ามารดาที่นางเรียกขานมาตลอดสองชาติภพ กลับมิใช่มารดาผู้ให้กำเนิดนางจะให้เซวียหมิงเฟยทำใจยอมรับได้อย่างไร?“ข้าจะเป็นบุตรสาวของนางได้อย่างไร ท่านพ่อ ท่านแม่ ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันเป็นแน่เจ้าค่ะ”หากนี่เป็นเรื่องจริง เหตุใดชาติที่

เซวียมู่เจาพยายามอย่างยิ่งที่จะเค้นความทรงจำ หรือควรกล่าวว่ากำลังพยายามล้างสมองตนเองอยู่ในความทรงจำของเขาน้องหญิงรองผู้นี้ แท้จริงแล้วเป็นคนเช่นไรคงเป็นเด็กขี้ขลาด หวาดกลัว และไร้ซึ่งความสดใสมีชีวิตชีวาส่วนเรื่องรูปร่างหน้าตา ดูเหมือนจะไม่เคยอยู่ในความทรงจำของเขาเลยแม้แต่น้อยก็ไม่น่าแปลกใจขนาดคนรับใช้ในจวนยังกล้ามองข้ามเซวียหว่านอี้ได้อย่างสิ้นเชิง หรือควรกล่าวว่าไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตาเลยต่างหากนี่สะท้อนให้เห็นเพียงว่า ทั่วทั้งตระกูลเซวีย หามีเจ้านายคนใดให้ความสำคัญต่อนางไม่ขอเพียงมีสักคน ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ตามที่ปฏิบัติต่อนางดีสักสามส่วน พวกบ่าวไพร่ในจวนก็ย่อมไม่กล้าแสดงท่าทีเช่นนี้ฉะนั้น การที่เซวียมู่เจาจำรูปลักษณ์ของเซวียหว่านอี้ไม่ได้ จึงเป็นเรื่องปกติธรรมดาอย่างยิ่งเซวียหว่านอี้ย่อกายคารวะ “คารวะท่านพี่เจ้าค่ะ”กิริยาท่วงท่าของนางนับว่าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติความสมบูรณ์แบบนี้ หากพูดให้ฟังดูดีคือนางเป็นแบบอย่างของสตรีสูงศักดิ์ แต่หากพูดให้ฟังดูแย่ ก็คือความห่างเหินจนเกินไปไม่ทราบเพราะเหตุใด เซวียมู่เจาพลันรู้สึกขัดตาอยู่บ้าง“พี่น้องกันแท้ ๆ ไม่จำเป็นต้องมากพิ

เซวียหว่านอี้ทอดมองอย่างเย็นชาชาติก่อน การถูกทรมานให้เป็นมนุษย์หมูตลอดหลายปี ทำให้นางสูญเสียการรับรู้ทางอารมณ์ไปเกือบหมดสิ้นนางถึงกับสัมผัสได้ว่า ฮูหยินเจียงมิได้เห็นนางสำคัญถึงเพียงนั้นที่มากกว่านั้นคือความอัปยศอดสูจากการถูกอนุชิวสับเปลี่ยนตัวบุตรไปหากบัดนี้ให้ฮูหยินเจียงเลือก ระหว่างนางกับเซวียหมิงเฟยมิต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาทุกคนย่อมเลือกเซวียหมิงเฟยฮูหยินเจียงอยากให้อนุชิวตาย ทว่านั่นมิได้หมายความว่าจะทอดทิ้งบุตรสาวคนนี้ความผูกพันฉันแม่ลูกตลอดสิบห้าปี ไหนเลยจะตัดขาดกันได้โดยง่ายเซวียมู่เจาในยามนี้ไม่คิดจะเอ่ยปากทว่าก็อดมิได้ที่จะสงสารยามเห็นเซวียหมิงเฟยร่ำไห้จนควบคุมตนเองไม่อยู่ท่านพ่อไม่สะดวกเอ่ยปากนัก เพราะจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของท่านพ่อและท่านแม่ทว่าคนผู้นี้…“น้องหญิงรอง เจ้าไม่มีสิ่งใดอยากพูดบ้างหรือ?” เขาเอ่ยปากขึ้นจนได้ทุกสายตาจับจ้องไปยังเซวียหว่านอี้เป็นจุดเดียวอนุชิวมิได้เอ่ยปาก ทว่าแววตาที่มองมากลับเปี่ยมไปด้วยความเวทนาและอ้อนวอนส่วนเซวียหมิงเฟย กลับลุกขึ้นวิ่งไปทรุดกายคุกเข่าลงเบื้องหน้าเซวียหว่านอี้อีกคราเมื่อสัมผัสได้ว่ามือที่กำลังอด

ราตรีเยียบเย็นดุจสายน้ำเซวียหว่านอี้นั่งอยู่ในศาลา ตรงหน้ามีเตาอุ่นขนาดเล็กจุดอยู่กาน้ำดินเผาสีแดงบนเตา มีกลิ่นหอมหวานโชยเอื่อยออกมานางยกจอกสุราข้างกายขึ้นมา เอนกายพิงพนักอย่างเกียจคร้าน ทอดมองเหล่าปลาจิ่นหลี่ที่กำลังแหวกว่ายอย่างสบายอารมณ์อยู่ใต้แสงโคมบัวยามค่ำคืน“คุณหนู บ่าวได้ยินมาว่าพิธีปักปิ่นที่ในจวนจะจัดให้คุณหนู ครานี้จะยิ่งใหญ่กว่าของท่านผู้นั้นเสียอีกนะเจ้าคะ”เฝ่ยชุ่ยถือเครื่องเคียงสองอย่างเดินเข้ามา วางลงบนโต๊ะหินอย่างแผ่วเบา“บางทีอาจเป็นเพราะต้องการเปิดเผยฐานะที่แท้จริงของคุณหนูแล้วกระมังเจ้าคะ”เซวียหว่านอี้มิได้เอ่ยตอบ นางจิบสุราเพียงเล็กน้อย พวงแก้มก็พลันระเรื่อสีชมพูจาง ๆเฝ่ยชุ่ยเองก็ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบจากคุณหนู จึงพูดต่อไปตามลำพัง“ไม่รู้ว่าท่านผู้นั้นจะคิดอย่างไรบ้างนะเจ้าคะ”เมื่อตอนบ่าย เรือนทิงหลานส่งของมาให้มากมาย ทำให้เรือนว่างซูที่แต่เดิมโล่งกว้าง กลับโอ่อ่าหรูหราขึ้นมาในทันทีแม้ว่าหากเทียบกับจวนอ๋องจวนโหวเหล่านั้น อาจจะไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงก็ตามสายลมวูบหนึ่งพัดผ่าน เหล่าแมกไม้ใบหญ้าพลันส่งเสียงเสียดสีกัน“พิธีปักปิ่นของท่านผู้นั้นจะจั