9.ไม่ใช่งู nc

ไม่ใช่ปลาไม่ใช้งู แล้วตัวอะไร..

“แม่พริ้มระวัง….”

“ว๊าย!!!”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ลื่นไถล ลงมาจากริมชายคลอง พุ่งตรงมาทางชายหนุ่ม เพิ่มละมือจากสุ่มและตะข้องรีบอ่าแขนรับร่างบาง ที่ไหลลงมากระแทกเข้ากับหน้าอกเขาอย่างจัง จนร่างของเพิ่มหงายหลังลงน้ำ โดยที่พริ้มพราวทับตัวเขาอยู่ด้านบน เพิ่มโอบเธอไว้แน่นกลัวว่าหญิงสาวจะได้รับบาดเจ็บ

ชายหนุ่มค่อย ๆ ชันตัวขึ้นนั่งอยู่ รีบประคองร่างเล็กของหญิงสาวให้นั่งอยู่บนตักเขาในน้ำ

“แม่พริ้มเป็นเยี่ยงไร เจ็บกงไหนหรือไม่” น้ำเสียงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง มือใหญ่ที่ลูบไปที่ใบหน้าและผมเปียกและเปื้อนขี้โคลน สไบที่ห่มอยู่ก็เปียกแนบทรวดทรง จนหลุดออกจากไหล่ เผยให้เห็นเนินอกขาว ๆ จนชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคอก้อนใหญ่

“........” พริ้มพราวตั้งหลักได้เพราะว่าเพิ่มช่วยประคองตัวเธอไว้ เธอไม่ตอบอะไรแต่ยังคงหันกลับขึ้นไปมองทางที่เธอลื่นลงมา มองลงไปตามแขนของตนเองที่มีขี้โคลนติดอยู่

ชายหนุ่มคนเห็นว่าเธอเงียบไป และมองไปยังตามเนื้อตัวของตัวเองที่เปื้อนขี้โคลน จึงคิดว่าหญิงสาวอาจจะไม่ชอบใจ เพิ่มรีบวักน้ำมาล้างเนื้อตัวให้ จัดผ้าสไบของหญิงสาวให้เข้าที่

“ฮ่า ฮ่า ๆ”

จู่ ๆ เธอก็หัวเราะร่าออกมา ทำให้เพิ่มยิ่งแปลกใจ

“หัวเราะอะไรหรือ ไม่เจ็บกงไหนใช่ไหม” ชายหนุ่มถามพร้อมกับมองสำรวจ

“ฮ่า ๆ น่าอายมาก เมื่อกี้พี่เห็นพริ้มลื่นลงมาไหม” หญิงสาวหัวเราะร่าอย่างสนุก

เพิ่มก็พยักหน้ารับแต่ยังงง ๆ

“ตลกดีเนอะ ดีนะที่พี่รับตัวพริ้มไว้ทัน ไม่งั้นนะ หน้าทิ่มโคลนแน่ ฮ่า ๆ”

“แม่พริ้มหัวเราะชอบใจ ไม่ได้รังเกียจขี้โคลนพวกนี้หรือ”

หญิงสาวมองเพิ่มที่กำลังวักน้ำมาล้างตัวให้ เขาคงคิดว่าเธอจะรังเกียจ ถึงเธอจะเป็นลูกคุณหนูชีวิตสุขสบายมาตลอด แต่พอมาเจออะไรแปลกใหม่ มันเลยทำให้เธอรู้สึกสนุกแล้วอยากรู้อยากลองเสียมากกว่า

“ไม่ค่ะ”

“ไม่กระไร พี่ถามไปตั้งหลายคำ”

“ไม่เจ็บค่ะ และก็ไม่ได้รังเกียจ”

“งั้นรีบลุกเถิด แช่น้ำนานเดี๋ยวจะเป็นไข้ไปอีก”

เพิ่มจับเอวบางด้วยสองมือ ใช้แรงส่งให้ให้พริ้มพราวยืนขึ้น แต่เธอกับขืนตัวแล้วจับมือเขาออกจากเอว

“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เมื่อกี้พริ้มเห็นพี่ใช้มือลงไปจับปลาได้ ขอพริ้มทำบ้าง”

พูดจบพริ้มพราวหันหลังให้ แล้วจุ่มมือลงไปในน้ำ ควนหาปลาหวังจะจับให้ได้บ้าง อย่างที่เห็นชายหนุ่มทำ

“อยู่ไหนน้าาา” เธอพูดบ่น มือก็ยังคงงมหา

มือเล็ก ๆ ของเธองม หาอย่างสะเปะสะปะ ไปตามโคลนตมใต้น้ำ

ชายหนุ่มมองดูร่างบางอย่างรักใคร่ ท่าทางและการกระทำ ของเธอช่างดูน่ารักแลดูแปลกกว่าแม่หญิงทั้งตำบลที่เขาเคยพบเจอ

“ประเดี๋ยวก่อนแม่พริ้ม น้ำขุ่นหมดแล้ว” เขาเอ่ยบอก พริ้มพราวจึงหันกลับมา

“เอะ!!! นี้ไงได้แล้ว พริ้มจับได้แล้ว” เธอเงยหน้าบอกชายหนุ่มอย่างดีใจ ที่จับบางอย่างขนาดใหญ่ใต้น้ำได้

“อ๊ะ!! แม่พริ้ม…นั้นไม่ใช่”

“ฮ่ะ ไม่ใช่เหรอคะ” พริ้มพราวมองหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย มือเล็กกำเจ้าตัวใหญ่ที่อยู่ใต้น้ำนั้น พร้อมกับลูบคลำไปมา

“อ่า ….. แม่พริ้ม” ฝ่ามือใหญ่จับไหล่บางได้ทั้งสองข้างไว้แน่น พลูลมหายใจออก

“พี่เพิ่มเป็นอะไรคะ เจ้าตัวนี้ทำไมมันใหญ่จังนะ ดึงไม่ขึ้นด้วย ฮึบ!!! ไม่ได้แฮะ”

“ซี๊ด…นั้นไม่ปลา อ่า…” ชายหนุ่มหายใจแรงเอ่ยบอกเธอน้ำเสียงกระเส่า

“ไม่ใช่ปลา…และอะไรตัวใหญ่ขนาดนี้ อ๊าย…หรือว่างูเหรอ” เธอรีบปล่อยมือทันที

“ไม่ใช่ ๆ ไม่ใช่งู” เพิ่มรีบบอกเธอก่อนที่จะตกใจไปมากกว่านี้

“แล้ว ๆ อะไรคะ พริ้มจับอะไร”

เพิ่มจับมือเธอข้างหนึ่งมาวางไว้ที่อกของตน หญิงสาวมองตามมือเขา เธอพึงจะสังเกตร่างกายของชายหนุ่ม ที่ดูกำยำและแน่นไปด้วยมัดกล้ามนูน ๆ

เพิ่มจับมือเธอไว้ที่อก ก่อนจะจับมือเธอให้ค่อย ๆ เลือนลงผ่านหน้าท้องที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม เธอมองตามอย่างหลงใหล เขานำพามือของเธอจนต่ำลงเลยสะดือ แล้วหายลงไปในน้ำ เมื่อมือเล็กสัมผัสกับบางอย่างเธอก็สะดุ้ง

“เจ้าตัวเมื่อกี้….”

เพิ่มไม่พูดอะไรแต่ยังค่อยกุมมือเธอให้กอบกำมันไว้ และรูดขึ้นลง

“งะ ..งู ๆ ใช่ไหม” หญิงสาวพยายามดึงมือออก แต่ชายหนุ่มกับจับมือเธอไว้แน่น

“ชูว…ไม่ใช่งู ของพี่เอง อ่า….”

เมื่อชายหนุ่มบอกว่าไม่ใช่งู แถมเขายังครางออกมาแบบนี้ พริ้มพราวก็พอจะเข้าใจว่ามันคืออะไร ดวงหน้าสวยก็แหงนหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาสีดำนิลของชายหนุ่ม ที่กำลังมองเธอมองอยู่ก่อนแล้ว

เพิ่มก้มลงประกบจูบที่ริมฝีปาก ของเธอทันที พร้อมกับแทรกลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปเกี่ยวลิ้นเล็ก กวาดตอนหาความหวาน

พริ้มพราวถูกเขาจู่โจม จูบอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่มันก็สร้างความรู้สึกวาบหวามปั่นป่วนไปทั่วกายสาว

และมือนุ่มมีกำลังขยับขึ้นลง ตามการนำพาของเขาและเริ่มเร็วขึ้น จนผิวน้ำกระเพื่อมเป็นจังหวะ