ตอนที่สาม ความสุขที่ว่าคือเรื่องไหนกัน

ตอนที่สาม ความสุขที่ว่าคือเรื่องไหนกัน

ตื่นได้แล้ว ฉันอยากกลับบ้านแล้ว

ไม่เอาแบบนี้สิ ชวนฉันมาแล้วทิ้งไว้ในที่แบบนี้ได้อย่างไรกัน พาฉันกลับไปนะ

หลินหยุนซีบ่นพึมพำทั้งหยิกตัวเองเพื่อให้ตื่นแล้วยังออกอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ไม่นาน ทหารคนเดิมก็วิ่งมาเปิดประตูแล้วเชื้อเชิญอย่างนอบน้อมแต่เร่งรีบ

“หมอหญิงรีบตามข้ามาเถิด ครั้งนี้พี่น้องเราบาดเจ็บสาหัสนัก หมอใหญ่เมิ่งรับมือไม่ไหวแล้ว”

เชอะ...ทีอย่างนี้ทำเป็นก้มหัว

ในใจของหญิงสาวยังอยากจะเล่นตัวอีกสักเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายของทหารที่ยืนรอส่งสายตาเร่ง จึงถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วตัดสินใจเดินตามโดยดี

เมื่อถึงกระโจมซึ่งเต็มไปด้วยทหารที่ทั้งนั่งทั้งนอนกองรวมกันระเกะระกะ

หลินหยุนซีซึ่งไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องรักษาอย่างรีบเร่ง ไร้พิธีรีตอง ไร้ระเบียบแบบแผน ทั้งไม่มีเครื่องมือเครื่องใช้จึงได้แต่ยืนตกตะลึง

นี่มันยุคสมัยไหนกัน อะไรก็ไม่มี ต้องใช้สองมือกับผ้าเน่าๆ แล้วก็ผงสมุนไพรที่ไม่รู้จักพวกนี้เนี่ยนะ

แล้วจะรักษาอย่างไร?

สายตาสั่นไหวมองไปยังชายวัยประมาณ30ปีคนหนึ่งซึ่งกำลังเย็บแผลสดอยู่กลางกระโจม ขณะชายรุ่นเด็กกว่ากำลังใช้สมุนไพรเทลงบนบาดแผลซึ่งมีเลือดไหลจนทหารคนนั้นร้องลั่น

ไม่นะ! ฉันอยากช่วยคนก็จริง แต่ทั้งเลือดไหลอย่างกับน้ำตก ทั้งแผลเหวอะหวะจนแทบขาดจากกันขนาดนี้ ฉันไม่ไหวจริงๆ

(หากสามารถช่วยคนได้ ย่อมสมเจตนารมณ์แห่งการเป็นผู้รักษาแล้วมิใช่หรือ? หลินหยุนซี เหตุใดต้องเกี่ยงงอนเล่า)

จู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังออกมา เมื่อมองซ้ายมองขวากลับไม่เห็นว่ามีคนใดได้ยินด้วยพวกเขาเอาแต่สาละวนอยู่กับความวุ่นวายตรงหน้า

(หลินหยุนซี ด้วยมิติแห่งกาลเวลาและคำร้องขอของเจ้า เจ้าจึงโดนส่งตัวมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้มากที่สุด และเพื่อให้ได้เรียนรู้ว่าความรักไม่ควรมอบให้แก่คนที่ไม่เห็นค่า ความรักที่แท้จริงจะมาก็ต่อเมื่อมีคนที่เหมาะสม)

“หมายความว่าท่านคือคนที่ส่งฉันมาที่นี่หรือคะ?” หลินหยุนซีรีบถามในใจเพราะตั้งแต่มาถึง นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดคุยและบอกเหตุผลถึงแม้จะไม่เห็นตัวก็เถอะ

(ใช่แล้ว และเมื่อเจ้าได้ช่วยคนจนพอใจแล้วและอยากกลับไป ข้าก็จะส่งเจ้ากลับไปดั่งประสงค์)

ช่วยคนจนพอใจ...ก็จะได้กลับไป

อืม...ฟังแล้วก็ไม่ยากเท่าไหร่

“เอ่อ...มีตัวช่วยอะไรไหมคะ? หลินหยุนซีที่นึกขึ้นได้รีบเอ่ยถาม

เธอมาที่นี่อย่างมึนงง แม้จะเป็นหมอแต่ถ้าไม่มีตัวช่วยอะไรเลยคงแย่แน่ๆ

(ตัวช่วยก็คือ... หากเจ้ามีความสุข จะสามารถเรียกยารักษาหรือเครื่องมือพิเศษที่คุ้นเคยได้เพียงนึกถึงหน้าตาหรือชื่อของมัน แต่หลังจากใช้แล้วของเหล่านั้นจะหายไปเพื่อไม่ให้เป็นปัญหาในภายหลัง)

“แล้วความสุขที่ว่าคือเรื่องไหนกันคะ?”  หญิงสาวยังไม่เข้าใจเพราะการรักษาคนท่ามกลางสงครามที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดจะมีความสุขได้อย่างไร

(ก็คือเรื่องที่เจ้าตะโกนร้องขออ้อนวอนก่อนหน้านี้อย่างไรเล่า)

ร้องขอ!... หา!...ไม่นะ!